Burn After Reading ****

Intelligence is relative

Nog geen acht maanden na No Country for Old Man en de volgende film van Joel en Ethan Coen draait al weer in de betere bioscopen. Dat de broers in het maken van films veelzijdig en gedreven zijn blijkt al uit het feit dat Burn After Reading een heel ander soort film is dan hun vorige. Burn After Reading is meer een komische misdaadfilm dan een spannende thriller. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel. De broertjes Coen zijn juist uitermate bedreven in dit genre getuige een film als Fargo. Vandaar ook dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor deze nieuwe loot aan de Coen-stam. Niet in de laatste plaats door de indrukwekkende cast met namen als George Clooney, John Malkovich en Brad Pitt.

Burn After Reading gaat over een CIA agent (John Malkovich) die wegens een drankprobleem ontslagen wordt. Uit frustratie en woede besluit hij zijn memoires te schrijven en daarbij geheime informatie niet te schuwen. Door een fout van zijn overspelige vrouw belandt de CD-rom met het script in de kleedkamers van een sportschool en wordt gevonden door twee medewerkers (Frances McDormand en Brat Pitt) van de sportschool. Die ruiken onmiddellijk geld en bedenken een plan om de maker te chanteren. Als dit mislukt besluiten ze de gevoelige CIA-informatie aan te bieden aan de Russische ambasade. De manier waarop ze dit aanpakken is hilarisch en leidt uiteindelijk tot meer problemen dan ze aankunnen.

Brat Pitt speelt nu eens geen macho held maar een naïeve sport-nerd met een belachelijk kapsel. Iets wat ik altijd waardeer wanneer een acteur dat aandurft. Ook de andere acteurs (hoe groot de namen ook mogen zijn) spelen met name leeghoofdige karakters in een krankzinnig verhaal waarin de verwikkelingen elkaar lekker snel opvolgen. De film staat bol van de one-liners en levenswijsheden hoe gelukkig te worden. Dit terwijl geen van de hoofdrolspelers zich gelukkig voelt; allemaal verlangen ze naar verandering. Op het eerste gezicht lijken het allemaal herkenbare normale karakters, maar uiteindelijk blijkt een ieder heeft toch minstens één afwijking te hebben. Zoals in de meeste Coen films willen de personages meer dan ze aankunnen en hierdoor lopen de zaken volledig uit de hand. Ook hier uiteindelijk extreem geweld, krankzinnige namen, bizarre gesprekken en mooie bijrollen. Vooral de conclusie van de CIA topman in de laatste scène is hilarisch komisch en blijft hangen.

Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast. Al die grote namen in één film is misschien wat veel, op de één of andere manier "werkt" het niet echt. Ik zie graag wat onbekende acteurs ertussen die door het vakmanschap van de Coens boven zichzelf uitstijgen. Ook al is Burn After Reading dan misschien niet zo geniaal als Fargo, doe mij aub iedere week zo'n film.

Mallorca

Een ex met een jacht, klinkt handig en dat is het ook. Vooral als dat schip in Palma de Mallorca blijkt te liggen. De uitnodiging om een dagje te gaan zeilen nam ik en de rest van ons groepje dan ook snel aan. Sinds een jaar zijn Marja en Michel schipper op een 27 meter lange Jongert en omdat het manoeuvreren en varen met zo'n schip geen sinecure is moet er vooral veel geoefend worden. Ik ben niet zo'n fan van Jongerts maar deze is van de nieuwe generatie en ziet er veel beter gelijnd uit. Iets dat ook in de vaareigenschappen terug te vinden is. Met een lekkere 26-28 knopen over dek liep ze er met een knoop of 11 makkelijk doorheen. Bijzondere ervaring om zo'n luxe 90-voeter van 62 ton te sturen en te merken hoe makkelijk ze op het roer reageert. Verder gaat alles hydraulisch of elektrisch, dus het werken aan dek is meer een kwestie van timing dan van spierkracht. Naast alle opwinding was het vooral heel gezellig en leuk om Marja nu eens te zien in de omgeving waar ze al zo lang in leeft en werkt. Een ding was na afloop duidelijk; oefening hebben deze twee niet echt meer nodig want alles verliep gladjes en beheerst.

Van luieren is de hele week niet veel terecht gekomen. Het begon al met de halve marathon op zondag. Bloedmooi weer in oktober is natuurlijk erg fijn maar niet als je 21 km moet hardlopen in die brandende zon zonder een zuchtje wind. De enige troost was dat iedereen het zwaar had. Lillian was zo verstandig om het na 10 km voor gezien te houden; een gedachte die ook mij en (naar later bleek) ook Sjors ernstig bezighield. Toch doorgebeten en uiteindelijk na 2h en 5(!)sec over de oranje loper gefinisht. Ik weet niet of het volgend jaar weer Mallorca gaat worden want dit was toch echt gekkenwerk.

De kolonie Nederlanders in Soller had zich inmiddels in stilte uitgebreid tot 21 personen wat zo nu en dan resulteerde in spontane groepsactiviteiten met als hoogtepunt een bloedstollende en compleet verkeerd ingeschatte kustwandeling langs gladde en steile kliffen met een groep variërend in leeftijd van 4 tot 70. Ontelbare angstige momenten en zorgelijke blikken werden afgewisseld door nerveus lachen maar uiteindelijk werd het doel zonder verlies van mensen bereikt. Op een fantastisch terras aan/in zee werd alle zorg weggespoeld met witte wijn en tapas en kwamen de sterke verhalen al snel los.

Helaas voelde Nico zich de laatste twee dagen verre van lekker en ik ben bang dat ik het meegenomen heb naar Amsterdam. Al de hele dag koortsig en ellendig. Gelukkig, vanacht een uurtje extra.

Herfst

"All the leafs are brown and the sky is grey..."

We zijn weer in het gewijde seizoen,
het regent bladeren in een atmosfeer van mist en zaligheid ...
(vrij naar J.C. Bloem).

Terwijl een goed uitziende date afzegt, leef ik op. Storm, regen en westenwind, de weg glad van bruine bladeren. Ik trap er dapper doorheen in de wetenschap dat bokbier en beaujolais primeur onderweg zijn.

En wat doe ik? Terwijl het Vondelpark op zijn mooist is, plan ik een weekje Mallorca en verruil de trieste regengordijnen voor het milde mediterrane klimaat met bijbehorende tapas en rode wijn. Om het geheel nog een beetje richting te geven heb ik me weer eens ingeschreven voor de halve marathon van Palma, maar daarna is het dan ook over met de activiteit. Vrienden, ex-en, pool, snack attacks, alcohol en een goed boek bepalen de agenda. Oké, een stevige bergwandeling misschien, maar daarmee houdt het dan ook op.

Kortom, ik ben een weekje weg.

Hunger **

Vijf sterren van de Volkskrant én een laaiende recensie in de NRC. Dat dit niet altijd iets zegt wist ik natuurlijk al maar toch beïnvloedt het je verwachtingen. Hunger gaat over de laatste zes weken uit het leven van de Ierse hongerstaker Bobby Sands (Michael Fassbender). Sands zat in 1981 in de beruchte H-Blokken van de Maze-gevangenis een straf uit van 6 jaar voor medeplichtigheid aan IRA-aanslagen. Klinkt allemaal erg zwaar en dat was het dan ook.

Het begon al niet goed; te laat binnenkomen met een beugel Grolsch en een zak chips in je handen bij een film met zo'n titel is misschien niet zo handig. Iets waar ik al snel achterkwam. Steve McQueen is een beeldend kunstenaar en heeft de mensonterende toestanden in de gevangenis en de aftakeling van Bobby zo gedetailleerd en plastisch in beeld gebracht dat ik helemaal geen afkeurende blikken van het uitermate serieuze publiek nodig had om mijn eetlust te verliezen. Het kwam dan ook niet meer goed tussen Bobby en mij, ik vond het allemaal veel te indringend en te heftig.

Interessant is het wel. IRA aanslagen en hongerstakingen speelden in een tijd waarin ik oud genoeg was om er iets van mee te krijgen maar waar het nu precies om ging is langs me heengegaan. Hunger geeft een goed beeld van de beweegredenen en idealen van IRA activisten en de tegenstellingen en conflicten die nog altijd niet opgelost zijn. Halverwege de film zit een 15 minuten durende dialoog tussen Sands en een priester, in één shot en met een vaste camera gefilmd. Razend knap geacteerd word je in de conversatie meegezogen. Hierna krijgen we de fysieke aftakeling en het hongeren in alle details.

Voor een gezellig bioscoopavondje hoef je niet naar Hunger, maar als verhaal is de film boeiend. Ik heb de rit in ieder geval dapper uitgezeten.

Ernst-Paul

Zojuist op het journaal: Ernst-Paul Hasselbach (42) is vanmorgen in Noorwegen bij een auto ongeluk om het leven gekomen. Hij was daar voor de opnames van 71 Graden Noord; een survival programma met meest tv persoonlijkheden van de b-categorie.

Ik ken hem als presentator van Expeditie Robinson, mijn favoriete tv programma op de zondagavond. Al jaren presenteert Ernst-Paul dit reality survival programma op zijn geheel eigen wijze. Niet echt opvallend en uitermate vriendelijk is hij de rots in de branding te midden van alle hectiek en intriges en weet hij telkens de juiste vragen te stellen of de deelnemers tot een standpunt of verklaring voor hun gedrag te dwingen.

Wat ik me afvraag; waarom raakt dit me nu zo en ben ik ineens van slag? Misschien omdat je ouder wordt en daarom slechter met onverwacht slecht nieuws kunt omgaan, ook al ken je de persoon niet persoonlijk.
"De mooiste bloem wordt altijd als eerste geplukt", sprak mijn moeder ooit en gevoelsmatig gaat dat ook hier weer op. Ernst-Paul laat een vriendin en drie kinderen achter.

Aanrijding in Moscou ****

Na de overname door Wouter Bos van het Belgische Fortis had ik zomaar zin in een Belgische film. Daarom maar blind gekozen voor Aanrijding in Moscou in het Ketelhuis. Een keuze die niet verkeerd uitviel. Als je zin hebt in een originele en vooral leuke film, moet je Aanrijding in Moscou gaan zien. Het begint met een aanrijding op een parkeerplaats. Matty is een alleenstaande huismoeder en Johnny truckchauffeur. Zij is 41 en hij 29. Als Matty (Barbara Sarafian) haar auto parkeert tegen de vrachtauto van Johnny ontstaat een hilarische ruzie en zit je als kijker meteen midden in het verhaal. Een toevallige ontmoeting die verregaande gevolgen zal blijken te hebben. De voor mij onbekende acteurs spelen (volkomen naturel) de sterren van de hemel. In plat Gents (Moscou is een wijk in Gent) ontspinnen zich geweldige dialogen met veel humor maar steeds met een zwarte ondertoon die soms echter dan het leven zelf overkomt. Matty is hierbij het middelpunt in een heftig familieleven: "Mijn man zit in een Midlife Crises, mijn oudste dochter in haar puberteit, mijn jongste dochter denkt dat ze in de puberteit is en mijn zoon geraakt er maar niet in", zoals ze het zelf omschrijft. Zie hier de randvoorwaarden waartegen Matty haar leven vorm tracht te geven en de komst van chauffeur "Meneer Johnny" maakt het er allemaal niet makkelijker op.

De film is briljant gecast met als uitblinker de oudste dochter Vera die geen enkel blad voor de mond neemt en volkomen spontaan een ieder tot verantwoording dwingt. Matty is geen ster in beslissen en het is aandoenlijk te zien hoe ze goedbedoeld, verkeerde keuzes maakt. Verder ga ik er niet teveel over zeggen. Gewoon gaan kijken en laat je verrassen en meeslepen in dit Vlaamse drama.

Doe na de Fortisbank heel Vlaanderen er meteen ook maar bij en schenk de rest aan Frankrijk. Ik ben voor. (Trailer)

Dierendag

De Reuzenpanda dreigt uit te sterven en dat lijkt mij volkomen terecht.
Het beest heeft het namelijk grotendeels aan zichzelf te wijten dat er steeds minder exemplaren op deze planeet rondwaggelen. Terwijl zijn soortgenoten ergens op de hooggelegen hellingen van West-China een keiharde strijd om het bestaan schijnen te voeren, las ik vandaag dat Reuzenpanda Bao Bao in de Berlijnse dierentuin extra bamboe krijgt voorgeschoteld omdat het dierendag is. Bao Bao zit daar al 25 jaar en vindt het allemaal wel best; op ijsbeer Knut na is hij de bekendste dierentuinbewoner van Duitsland, er is onbeperkt bamboe voorhanden en zo nu en dan wordt er een vrouwtjes-panda ingevlogen om Bao Bao in actie te krijgen. Iets wat overigens niet erg succesvol is verlopen want Bao Bao heeft tot nu toe geen nageslacht kunnen verwekken. Misschien snapt hij na 25 jaar gevangenschap niet meer wat de bedoeling is, iets waar ik me wel wat bij voor kan stellen.

De aandoenlijke zwarte vlekken om de ogen en grappig rechtopstaande oren hebben deze agressieve bamboe-vreters een hoog oohhh-wat-lief-gehalte bezorgd. Zonder daarvoor ook maar iets te hoeven presteren hebben Reuzenpanda's het, met hun mediagenieke uiterlijk weten te schoppen tot logo van het Wereldnatuurfonds en staan ze nu symbool voor alle dieren die door menselijk toedoen met uitsterven bedreigd worden. Maar laten we wel wezen; wiens schuld is het nu eigenlijk dat deze zwart-witte lobbes het niet gaat redden? Allereerst leeft hij in een uithoek van China omdat alleen dáár een bamboe-soort groeit die zijn maag kan verdragen. Hoewel hij tot de soort der carnivoren (vleeseters) behoort, houdt hij het halsstarrig bij een dieet van uitsluitend bamboe-stengels. Vind je het gek dat je maag daarvan van streek raakt. Ik zou een dieet van uitsluitend gras ook niet lang volhouden. Om aan zijn energiebehoefte te voldoen moet hij per dag 14 kilo van de meest zeldzame bamboe eten. Daar doet hij dan zo'n twaalf uur per dag over want hij kauwt zich helemaal suf op die taaie stengels. Daarnaast is onze bamboekauwende vriend opvallend zwart-wit. Niet echt handig als schutkleur als je voornamelijk in de bossen leeft. Waarschijnlijk uitgeput van al dat kauwen schijnt hij zelfs voor seks nog te lui te zijn. Kortom, evolutionair gezien is deze droef kijkende teddybeer volkomen mislukt. In een omgeving waar Survival of the Fittest de norm is, laat de Reuzenpanda het op alle fronten afweten. Als het aan Darwin had gelegen had deze zeldzame herkauwer al lang het lootje gelegd. Eigenlijk is het dus eerder een wonder dat het beest nog steeds bestaat.

Maar dat is een boodschap waar het Wereldnatuurfonds weinig baat bij heeft. Meewarig kijkende beesten die door de mens worden bedreigd leveren nu eenmaal publiciteit en geld op want zij appelleren aan ons schuldgevoel dat we maar al te graag als een moderne zondebiecht afkopen. Geef daarom het konijn dat er nooit om heeft gevraagd in een hok te moeten zitten, vandaag vooral een extra wortel en Bao Bao verse bamboe-stengels. Ik hoop dat hij heel oud wordt.

Il Dolce et L'Amaro **

Il Dolce et L'Amaro (het zoet en het bitter) laat 20 jaar uit het leven van een maffioso zien. Een thema dat onmiddellijk boeit maar de uitwerking was dermate mager dat het eigenlijk na 20 minuten al begon te vervelen. In 20 jaar gebeurt er in een "gewoon" leven al ontzettend veel, laat staan in het bestaan van een maffia-lid, waarbij de hoofdrolspeler uiteindelijk ook nog eens moet kiezen tussen een gloedvolle misdaad-carrière of de toewijding en liefde van een mooie vrouw. Dit in anderhalf uur samenvatten is een schier onmogelijke taak en hier gaat het in de film dan ook hopeloos mis. Om alle ontwikkelingen en zijsprongetjes op het publiek over te brengen wordt veelvuldig gebruik gemaakt van een voice-over. Hierdoor wordt het verhaal meer verteld dan dat je het als kijker ondergaat en erin meegroeit en dat vind ik nogal een zwaktebod van de makers. Gelukkig wordt er redelijk geacteerd, zitten er mooie scènes in met mooie muziek en een aantal humoristische voorvallen waardoor het geheel nog net te verdragen is. Il Dolce et L'Amaro mag dan als thema hebben; "Het dagelijkse ordinaire van het kwaad tegenover de banaliteit van het goede"; de poster ziet er beter uit dan de film zelf.

Brideshead Revisited ***

At BridesHead Everything comes at a Price

Ook al was de TV serie "Brideshead Revisited" in de jaren 80 een groot succes ik had er nog nooit van gehoord, laat staan dat ik het gelijknamige boek van Evelyn Waugh kende. Waarschijnlijk is dit een schandalig gebrek in mijn opvoeding en algemene ontwikkeling maar ik heb er tot nu toe weinig hinder van ondervonden. Integendeel, niet gehinderd door enige kennis kon ik lekker onbevooroordeeld aan de film beginnen.

BridesHead Revisited is een prachtig verhaal over de jonge Charles Ryder die, net voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog, gaat studeren aan Oxford en daar de charismatische, homoseksuele Sebastian Flyte ontmoet. De twee worden vrienden en als Sebastian hem op een dag meeneemt naar zijn ouderlijkhuis (BridesHead Castle) stapt Charles in een totaal nieuwe wereld. Een wereld van aristocratie, macht en onvoorstelbare rijkdom. Charles valt als aankomend kunstenaar aanvankelijk goed bij de familie. Eenmaal gewend aan de extravagante luxe merkt hij dat er behalve veel geld en een adellijke titel de nodige familieproblemen zijn. Charles wordt verliefd op de mooie zus van Sebastian waardoor hun romantische vriendschap gedrenkt in alcohol, onder druk komt te staan. Er ontspint zich een boeiend verhaal over complexe familierelaties, verboden liefde, religieuze tegenstellingen en verstikkende tradities die een blijvende invloed blijken te hebben.

Dit alles tegen de achtergrond van het prachtige Castle Howard, waar de film is opgenomen. Hou je van BBC-achtig kostuumdrama en Engelse adel dan moet je zeker gaan kijken. Ik vond het een prachtige film.

Factory Girl ***

When Edie met Andy, Life imitated Art

Ondanks de nog altijd niet opgehelderde mysterieuze verdwijning van de maandagavond-sneak lukt het tot nu toe prima om zelf een geschikte film te vinden. De Filmschuur in Haarlem blijkt een uitstekend alternatief. Op de één of andere vage manier heb ik Factory Girl al in januari op dvd gezien. De film is uit 2006 dus dacht ik dat het hij al eerder in Nederland zou zijn uitgebracht. Verbaast was ik dan ook toen ik laatst in de bioscoop ineens de trailer van Factory Girl kreeg voorgeschoteld. De dvd was interessant genoeg om hem nog eens uitgebreid in de bioscoop te gaan bekijken.

Factory Girl is een Biopic (biografische film) over de muze van Andy Warhol; Edie Sedgwick (Sienna Miller). Edie heeft alles: rijke ouders, ziet er waanzinnig goed uit en is intelligent en ambitieus. Ze gaat naar New York en komt daar Andy Warhol tegen en vanaf dat moment verandert haar leven. Factory Girl geeft een mooi beeld van het opgefokte kunstenaars wereldje van het New York van de jaren 60. De befaamde club, The Factory, waar Warhol zijn kunst en films maakte is een broeinest van kunstenaars en meelopers waar wilde parties worden opgeleukt met pillen en zo ongeveer alle andere denkbare drugs. Sienna Miller is bloedmooi en Guy Pearce zet een perfecte Warhol neer compleet met lijzig stemgeluid. Edie's liefde voor Warhol wordt echter nauwelijks beantwoord. Dit drijft haar in de armen van een jonge folkzanger die volgens mij Bob Dylan voor moet stellen en in haar wanhoop wordt ze steeds afhankelijker van drugs.

De documentaire achtige film maakt nieuwsgierig naar de persoon Edie Sedgwick. In de film wordt ze bijna continue als het eeuwige slachtoffer neergezet. Iets wat ik me bij het zien van de intelligente en ambitieuze Sedgwick haast niet voor kan stellen. Ik weet er te weinig van om te kunnen beoordelen of Factory Girl een nauwgezette weergave is of meer een vrije interpretatie. In ieder geval; een intrigerende en boeiende film met een mooi maar triest verhaal over het leven van Edie Sedgwick. Jammer dat er maar één nummer van The Velvet Underground in zat.

Caos Calmo ****

Van Italiaanse films ben ik gewend dat ze druk, chaotisch en luidruchtig zijn. Ik was wel weer eens toe aan die lome drukte tegen de achtergrond van een mooi Italiaans landschap waarbinnen zich een chaotisch verhaal vol herkenbare elementen ontwikkelt. Hoewel onmiskenbaar Italiaans is Caos Calmo (zoals de titel al doet vermoeden) het tegenovergestelde hiervan. In NRC-Handelsblad van zaterdag stond een inteview met Sandro Veronesi, de schrijver van het boek waarop deze film gebaseerd is. Hij vertelde dat zijn boek symbool staat voor de kalme chaos waarin Italië op dit moment verkeert. Waarvan acte.

Waar het hem nu precies in zat is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik vond het een heerlijke film. Pietro Paladini is een succesvol directielid van een mediabedrijf, getrouwd en vader van de tienjarige Claudia. Op een dag komt hij thuis (na een dagje strand met zijn broer) en vindt zijn vrouw dood in de tuin. Zijn leven verandert hierdoor rigoreus. Hoewel je zou verwachten dat het van nu af aan één grote lijdensweg wordt, waarin Pietro zich van zelfhulpgroep voor kersverse weduwenaars naar instanties en ouderavonden op school sleept, is er juist niets van rouw of verdriet te merken bij Pietro. In plaats daarvan besluit hij op een dag, nadat hij zijn dochterje bij school heeft afgeleverd, op haar te blijven wachten op een bankje dat op het pleintje voor de school staat. Niet zomaar één dag maar ook de volgende dag en de dag erna. Wekenlang brengt Pietro zijn dagen, bivakerend op het bankje voor de school door. Zijn werk handelt hij per telefoon af. Met zijn actie en vanaf zijn bank is Pietro van het ene op andere moment verworden tot toeschouwer van zijn eigen leven. Zijn wereld is ineens niet groter dan het plein en haar vaste voorbijgangers. Kwamen zijn collega's eerst nog bij hem langs om te vragen hoe het met hem gaat, al snel komen ze langs om werk, relatie of persoonlijke problemen aan hem voor te leggen. Zo zittend langs de zijlijn komen dagelijkse beslommeringen en problemen van zijn collega's, vrienden en ex-en soms bizar op de zwijgzame Pietro over. Toch blijkt hij in al zwiigen en begripvol knikkend een grote hulp en een rots in het hectische leven van een ieder die hem opzoekt. Geweldig zijn de scènes in het park waar Pietro elke dag dezelfde mensen tegenkomt; het mongooltje waarmee hij iedere dag hetzelfde spelletje speelt, het flirten met het mooie meisje (ze is echt mooi) met de grote Sint Bernhard. Ondanks het tragische thema is de film nergens sentimenteel, er wordt prachtig geacteerd (vooral door het 10 jarige dochtertje) en het verhaal blijft boeiend.

De muziek van o.a. Radiohead is erg goed gekozen en past helemaal bij de sfeer van de film. Alleen een heftige maar reëel gefilmde sexscène viel een beetje uit de toon; niet-funtioneel-bloot zeg maar. Maar verder is deze film van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti een pareltje en dus een genot om naar te kijken.

Estômago ***

Koken om te Overleven

Estômago is een film over koken. Niet zomaar koken om te eten maar koken om te overleven. In deze Braziliaanse film van filmmaker Marcos Jorge maken we kennis met Raimundo (João Miguel), die met alleen een koffer en geen geld in een niet nader genoemde stad arriveert. Tegen kost en inwoning verhuurt hij zichzelf als kok in een kleine koffietent. Raimundo blijkt te beschikken over een ongekend talent. Hij kan met de simpelste ingrediënten de lekkerste gerechten maken waardoor het tweederangs eettentje al snel uitgroeid tot een succesvolle lunchplek en hij de volle aandacht krijgt van buurthoer Iria die, verslaafd aan lekker eten Raimundo in ruil daarvoor rijkelijk beloont in natura.

Parallel hieraan zien we in een flash-forward een tweede verhaal, waarin Raimundo in de gevangenis zit. Waarom hij daar zit blijft lange tijd onduidelijk maar het moet wel iets ernstigs zijn geweest want hij zit tussen de zware jongens. Voor de niet bijzonder dapper uitgevallen Raimundo begint het overleven hier pas echt. Ook hier is het zijn kookkunst die hem redt; als "celkok" weet hij met de weinige middelen die hij tot zijn beschikking heeft, het de grote jongens naar de zin te maken. Langzaam klimt Raimundo op in de strakke hïerarchie die in elke gevangenis schijnt te heersen. Zijn zelfvertrouwen groeit om uiteindelijk boven zichzelf uit te stijgen en zich te meten met de hoogste baas.

De twee verhaallijnen wisselen elkaar soepeltjes af waardoor het geheel blijft boeien. De vele interessante bijrollen hadden wel wat meer uitgediept mogen worden, wat de film meer diepgang gegeven zou hebben. Al met al een humorvolle film over de rauwe kanten van het leven waarin alles draait om eten of gegeten worden. De wat sullige Raimundo leert snel welke rol hij hierin kan spelen en uiteindelijk krijgt hij de stukken die het beste smaken. Estômago is een modern sprookje voor volwassenen over macht, sex en koken.

De SpaarndammerHout

Achter de Silodam ligt de Houthaven. Vroeger losten boten vanuit de hele wereld hier hun ladingen houtstammen. De laatste jaren ligt het gebied er wat verlaten bij. Vervallen steigers met verweerde gebouwen en een studentenboot bepalen het beeld. De Spaarndammerbuurt (die aan de Houthavens grenst) ondergaat momenteel een gedaantewisseling. Een groot gedeelte van de woningen wordt gerenoveerd, de Spaarndammerstraat wordt als winkelgebied opgeknapt en een groot aantal pleinen worden opnieuw ingericht. De Houthaven wordt in deze hele herindeling ook meegenomen. In de toekomst wordt hier een woongebied gerealiseerd met ca. 1.700 woningen en hierdoor zal er een nieuwe wijk ontstaan: De SpaarndammerHout.

In het plan voor de ontwikkeling van de Houthaven is opgenomen dat op de kop van de Pontsteiger (pal achter de Silodam, waar nu nog de pont naar Noord afmeert) een markant gezichtsbepalend gebouw moet komen dat ruimte biedt aan ca. 250 woningen en publieksvoorzieningen. Drie architectenbureaus mochten daarvoor plannen indienen en in april (2007) is het winnende ontwerp bekend gemaakt. Het winnende ontwerp kwam van architectenbureau Arons en Gelauff en is genaamd de Waterpoort.

Van voren heeft het de vorm van een poort en van opzij lijkt het net een grote stoel. Het gebouw wordt 82 M hoog en bestaat uit 250 koopwoningen en 2.000 M² aan publieksvoorzieningen en krijgt een restaurant op 60 meter hoogte met ongetwijfeld een fantastisch uitzicht over het IJ en Amsterdam. Ik vind het een spectaculair mooi gebouw. Met appartementen van minimaal 125M² en elk een groot balkon zal het niet goedkoop worden en inschrijven kan pas ergens in 2009 maar ik heb zo'n gevoel dat de verkoop niet al te moeizaam zal gaan. Ook al woon ik nu meer dan prima, toch iets om in de gaten te houden want over een jaar of vier kan ik toch zomaar aan iets anders toe zijn.

In 2010 zal worden begonnen met de bouw van deze nieuwe icoon aan de steeds mooier wordende IJ-Oevers. Als alles af is, is er weer een rafelrandje weggewerkt en woon ik midden in een bruisende buurt.

Elegy **

Na een ontbijt van tosties en bier op het Leidseplein, besloot ik bioscoop Cinecenter in te duiken om daar de kater een plekje te geven en rustig verder wakker te worden. De aandacht werd getrokken door de vermelding dat de film een bewerking van het boek "Dying Animal" van Nobelprijs-winnaar Philip Roth was. Elegy is na The Human Stain de tweede verfilming in korte tijd van één van de romans van Philip Roth.

Het tempo van de film paste in ieder geval uitstekend bij mijn lichamelijke en geestelijke gemoedstoestand. Verder vond ik de film nogal clichématig. Nu is het gekke met clichés dat ze meestal een kern van waarheid bevatten. Welbeschouwd zijn clichés gewoon te vaak herhaalde waarheden; waarheden die we eigenlijk liever niet willen horen of die we willen ontlopen. Elegy zit er vol mee en dat maakt de film zowel boeiend als vervelend.

Eerst het verhaal: David Kepesh (Ben Kingsley) is een beroemd boekrecencent op televisie en een populair docent literatuur in New York. Hij is al jaren vrijgezel en nu hij op leeftijd (60) komt, beginnen de zoveel geprezen vrijheid en onbetaalbare onafhankelijkheid te knagen. Volgens Kepesh is het huwelijk een gevangenis en leidt het (binnen een relatie) voortdurend moeten sluiten van compromissen tot verveling en ongeluk. Dit gaat goed totdat de mooie Consuela (Pénelope Cruz) in zijn klaslokaal verschijnt. Kapesh valt als een blok voor haar kinderlijke looks en charme. Als de twee (ondanks een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar) een relatie beginnen, komt hij heftig in conflict met zijn zelfopgelegde normen en meningen. Uiteindelijk winnen zijn twijfels het van hun geluk en door zijn bindingsangst loopt de prille relatie op de klippen. In het openbaar wijdt hij het mislukken aan het leeftijdsverschil maar diep van binnen weet hij beter; hij is te bang voor echte liefde en wat dat met hem zal doen.

Het zelfvoltrokken, gemiste geluk zou een schitterend thema en plot hebben opgeleverd, ware het niet dat de Amerikanen er toch weer een onwaarschijnlijke en hoopvolle wending aan moeten geven. Jammer want de film zit vol met mooie overpeinzingen, literaire zijsprongetjes en gedachtenkronkels over de rol die vrouwen in het leven van een man kunnen spelen. Terwijl de aftiteling over het scherm rolde verliet ik enigszins katerig de filmzaal, mezelf afvragend of dat nu door de drank van de avond ervoor, of van de film kwam.

De Getemde Feeks

Al weken van tevoren geboekt en daardoor verkeerd getimed. Terwijl vrijdagavond op de IJ-oevers de Uit-Markt losbarst zit ik in de Stadsschouwburg om nu eindelijk eens De Getemde Feeks (of zoals op alle posters te lezen valt "Het Temmen van de Feeks") te aanschouwen. Echt verkeerd was het nu ook weer niet; in plaats van een massaal concert hadden wij luxe plaatsen en lieten het stuk over ons heen denderen.

De Getemde Feeks is voor ieder toneelgezelschap een gevaarlijk (lees omstreden) stuk want de vrouw onvriendelijkheden vliegen je om de oren in deze Moeder aller Rom-Kom's. Wat ik ervan vond? Zo moet het! Of in ieder geval: zo zie ik mijn Shakespeare's graag; vlot, modern, lekkere/heftige muziek, een spectaculair modern decor en toch het (oorspronkelijke) stuk in stand houden. Dikke complimenten voor de gemaakte keuzes. Halina Reijn is (voor mij) de beste actrice om de Feeks te vertolken en Hans Kesting als Petruchio (die het als enige aandurft de Feeks Katherina te trouwen) een prima tegenspeler.

In het kort: Het stuk gaat over twee zussen; de ene is lieftallig en talentvol, de ander scherp van tong, fel en weerbarstig. Hun vader besluit dat de jongste (Bianca) niet mag trouwen voordat de oudste (Katherina) een man heeft. Hierop besluiten twee aanbidders van Bianca, Katherina aan de man te helpen. Zoals bij de meeste Shakespeare stukken is het verhaal betrekkelijk eenvoudig maar vergt het toch enige inspanning (en voorbereiding) om het stuk goed te kunnen volgen en optimaal van het mooie taalgebruik te kunnen genieten. Ook hier staat het bol van de persoonsverwisselingenen, vermommingen, en vele bijrollen.

In de ruim twee uur die het stuk duurt komt er een enorme (haast orgastische) energie vrij met veel gestamp, geschreeuw en het nodige gooi- en smijtwerk. Na afloop is het podium een chaos. Na de indrukwekkende (en voor feministen ongetwijfeld teleurstellende) slot-monoloog van Halina waren de koude biertjes na afloop in Café Cox hard nodig om alles nog eens op ons in te laten werken. Wat een avond en wat een start van het weekend. En dan moet de Uit-Markt voor ons nog beginnen.

El Cielo, La Tierra Y La Lluvia *

Jonge Latijns-Amerikaanse filmmakers verdienen een kans en afgaande op wat de filmfestivals brengen krijgen ze die kans ook. Daarom begonnen wij geheel onbevangen aan El Cielo, La Tierra Y La Lluvia (De lucht, de Aarde en de Regen), kom maar op met die nieuwe generatie filmmakers.

Om kort te gaan, El Cielo werd één groot gevecht tegen de slaap. Het verhaal gaat over drie vrouwen die ergens op een eiland in het zuiden van Chili wonen. Volgens de maker (Torres Leiva) ontroeren de personages in hun eenzame, precieze eenvoud en is het een film over het opgaan van de mens in zijn omgeving. Wat het meest opviel waren de lange, trage shots en een verhaal dat zich voornamelijk badend in stilte afspeelde. Leiva vraagt van de kijker een actieve houding om zodoende binnen het verhaal dat hij geschreven heeft andere mogelijke verhalen te verzinnen. Daarmee vraagt leiva van mij teveel; het geheel is mij te vrijblijvend. Er zaten mooie shots tussen maar om na drie minuten landschap en een boom, te eindigen met een hoop bladeren komt bij mij eerder doelloos en traag over dan creatief en prikkelend. Het landschap zag er over het algemeen troosteloos en grauw uit, de personages zwijgzaam en vreemd. En het verhaal; daarvan heb ik helemaal niets begrepen, echt niet. Ik zou dan ook niet kunnen vertellen waar de film over gaat.

Kortom, afgezien van een paar mooie natuurshots heb ik er niet meer over te vertellen dan dat het de maker goed gelukt is de dodelijke saaiheid van de omgeving waar de vrouwen wonen en werken, op de kijker over te brengen. Na een aflevering van Animal Planet had ik waarschijnlijk meer te vertellen gehad.

This is England ****

Spijbelen op je werk blijkt nog net zo leuk als spijbelen vroeger op school. De vergadering van afgelopen vrijdag was een uur eerder afgelopen dan gepland en in plaats van terug naar kantoor, fietste ik via het Amsterdamse Bos rechtstreeks naar het Filmmuseum in het Vondelpark. Daar begon om 17:15 de film This is England en ik was precies op tijd om na aankoop van mijn kaartje direct in de zaal plaats te kunnen nemen.

This is England neemt je mee terug naar Engeland, begin jaren tachtig. Het Engeland van Margaret Thatcher, de Falkland Oorlog en de gigantische werkloosheid. In het troosteloze Nottingham groeit de 12 jarige Shaun op. Hij woont bij zijn labiele moeder, zijn vader is gesneuveld in de Falklands en op school wordt hij gepest. Als hij bij toeval een groepje skinheads ontmoet die het wél voor hem opnemen en bij wie hij "iemand" kan zijn is het niet echt een keuze voor de kleine Shaun zich bij hen aan te sluiten.

Als beïnvloedbare jongere die overal buitenvalt en ineens door een groep wordt opgenomen denkt hij niet na over de achtergronden en stelt geen vragen. Thomas Turgoose (die de twaalf-jarige Shaun speelt) doet dit op meesterlijke wijze. Met bravour en veel overtuiging zet hij een mini-skinhead neer; gehuld in Ben Sherman overhemd, bretels en Dr. Martens schoenen wordt hij razendsnel volwassen. Het skinhead-clubje is in aanvang eerder een vrienden-clubje dat zich weinig met politiek en racisme bezighoudt. Pas als Combo (Stephan Graham; oa Snatch) terugkeert uit de gevangenis en zich in het groepje mengt komen de veranderingen. Combo drijft met zijn politieke/racistische ideeën de vriendengroep uit elkaar en eist van de skinheads een keuze te maken.

This is England schetst in een rauw gefilmde stijl het klimaat waarin de Engelse skinheads konden uitgroeien tot een gevaarlijke organisatie maar laat tegelijkertijd de ondelinge verdeeldheid en twijfel bij veel van de meelopende de skinheads zien. De soundtrack met meest vette reggae songs is perfect gekozen. De film is buitengewoon goed gecast met als uitblinkers Stephan Graham als overdadig getatoeëerde skinhead-leider en 12 jarige Thomas Turgoose. Is er dan helemaal niet negatiefs over deze film te melden? Jawel, het verhaal vond ik wat minder; te traag en een iets te voorspelbaar einde.

De cast, het uitstekende acteerwerk, de mooie soundtrack en de sfeer verdienen meer dan het weekje Filmmuseum dat deze film nu onder de noemer "Previously Unreleased" gegund is.

Mongol **

Greatness Comes To Those Who Take It

Een groots historisch epos over de jonge jaren van de latere Mongoolse veroveraar Dzjengis Khan; zo kan Mongol het best omschreven worden.

Een apart ras die Mongolen uit de twaalfde eeuw, die nou niet bepaald vegetariërs waren. In het eerste deel (van wat een trilogie moet worden) maken we kennis met de kleine Dzjengis Khan, toen nog Temudjin geheten. De negen-jarige Temudjin gaat (in het jaar 1172) met zijn vader op zoek naar een geschikte bruid. Een bruid heeft de vroegwijze Temudjin snel gevonden maar de terugweg verloopt minder soepel. De vader van Temudjin wordt door Russische handelaren vermoord en bij thuiskomst wordt de hele veestapel van zijn familie ontnomen. Zoals zo vaak in epische verhalen blijkt een moeilijke jeugd met veel tegenslag haast een voorwaarde voor toekomstig leiderschap. De kleine Temudjin groeit dan ook uit tot een groot leider; hij verenigt alle Mongoolse stammen, die tot dan toe hopeloos verdeeld waren. Terwijl ik al blij ben dat ik op mijn werk mijn eigen tijd een beetje kan indelen, is voor Temudjin het leiderschap over alle Mongolen nog niet genoeg. Hij groeit uit tot een van de grootste veroveraars uit de geschiedenis om uiteindelijk te heersen over de helft van de toenmalige bekende wereld. Om dit te bereiken sleept het verhaal zich van bloederige veldslagen naar spectaculaire ontsnappingen en tussendoor heeft onze held ook nog tijd voor romantiek.

De massascènes en ruige natuur is indrukwekkend in beeld gebracht en de details in kleding en uitrusting overvloedig maar het verhaal maakt af en toe wat vreemde sprongen. Ook al is Mongol genomineerd voor een Oscar voor beste buitenlandse film, de actie en het vele bloed is voor mij iets te nadrukkelijk aanwezig om uit te kijken naar de volgende delen van dit Mongoolse epos.

Bounty

Met enige regelmaat is op de zenders TCM of MGM de film Mutiny on the Bounty te zien. Telkens als ik bij toeval in deze film uit 1962 (met een jonge Marlon Brando in de hoofdrol) terechtkom kijk ik hem ook helemaal af. De in Technicolor geschoten film die twee Oscars won was voor de tijd waarin hij uitkwam een hoogstandje. Meest op Tahiti gefilmd met veel massascènes en nautische details die kloppen maken de film een feest om naar te kijken.

Het verhaal is bekend. De Bounty zeilt in 1787 onder bevel van de brute Captain Bligh vanuit Engeland naar Tahiti om daar broodbomen te verzamelen die naar de Caribbean moeten worden getransporteerd (en daar voedsel voor de slaven moet opleveren). Na een verblijf van meer dan 5 maanden op het paradijselijke Tahiti, kunnen de mannen niet meer wennen aan het harde leven aan boord van het schip en de strenge discipline van Captain Bligh. Zes dagen na het vertrek volgt dan ook de muiterij onder aanvoering van de Adelborst Fletcher Christian. Captain Bligh wordt met 18 anderen midden op de oceaan in een sloep gezet en aan zijn lot overgelaten. De muiters zeilen De Bounty terug naar Tahiti en Captain Bligh weet in zijn sloep Timor te bereiken; een onwaarschijnlijk staaltje zeemanschap en navigatiekunst.

De film eindigt daar waar het verhaal eigenlijk pas echt interessant wordt. Wat gebeurde er daarna met de muiters en de Bounty? Gewapend met mijn bibliotheek-kaart ging ik naar de nieuwe bibliotheek op zoek naar een boek dat inzicht zou verschaffen. Met behulp van een uiterst vriendelijke dame kwam ik op het boek Life and Death in Paradise van Trevor Lummis. Het verhaal na de muiterij blijkt een stuk interessanter, bloediger en fascinerender dan die hele muiterij op zich.

Na terugkeer op Tahiti wilde een groep muiters op het eiland blijven. Fletcher Christian daarentegen wist dat ze daar niet veilig zouden zijn en dat de kans groot was dat op een dag de Engelse marine zou arriveren, op zoek naar de muiters. Onder aanvoering van Fletcher Christian verlaat uiteindelijk een groepje van 9 muiters, 13 Tahitiaanse vrouwen, 6 Polinesische mannen en één baby, Tahiti op zoek naar een onbewoond eiland om daar zonder gevaar ontdekt te worden een nieuw leven op te bouwen. Na veel omzwervingen vinden ze bij toeval het eiland Pitcairn. Omdat Pitcairn verkeerd was ingetekend op de zeekaarten, buiten de scheepvaartroutes ligt, zoet water heeft, zeer vruchtbaar is en onbewoond voldoet het aan alle eisen van de muiters. De muiters gaan met hun meegenomen Tahitiaanse vrouwen aan land en verbranden hun enige hoop ooit terug te kunnen keren naar Engeland; De Bounty.

Twintig jaar lang zou de kleine gemeenschap onontdekt blijven totdat in september 1808 het schip de Topaz langs het eiland zeilt. Op zoek naar vers drinkwater ziet het een kano met twee jongens daarin op zich afkomen. De donkere, inheems geklede jongens blijken perfect Engels te spreken ook al beweren ze op het eiland geboren te zijn. Hiermee was het raadsel van de verdwijning van de Bounty opgelost. Van de 15 mannen die met de Bounty naar het eiland waren gekomen bleek er nog één in leven; John Adams. De gemeenschap bleek een sinister verleden te hebben; van de vijftien mannen bleek er maar één een natuurlijke dood te zijn gestorven, 12 waren er op beestachtige wijze vermoord en één had zelfmoord gepleegd. Negen vrouwen leefden nog en overal speelden kinderen op het eiland. Naar eigen zeggen had John Adams een soort ideale leefgemeenschap gesticht. De eilandbewoners leefden in harmonie volgens streng christelijke regels, waren weldoorvoed en zagen er knap uit. Trevor Lummis graaft in zijn boek echter dieper dan de simpele lezing die Adams in eerste instantie gaf. Er blijken tegenstrijdigheden te zitten in de verschillende versies van de verhalen van de eilandbewoners. Kan ook bijna niet anders als er op een paar vierkante kilometer 12 mensen worden vermoord. Ook al is het boek niet heel pakkend geschreven, het is uitermate boeiend te lezen hoe de ontwikkelingen in zo'n microcosmos zijn verlopen en kennis te maken met de muiters en hun Tahitiaanse vrouwen.

Nooit eerder zijn alle verschillende verhalen over de geschiedenis van Pitcairn zo tegen het licht gehouden als Lummis dat in zijn boek doet. Het resultaat is een pakkend verhaal over opnieuw beginnen, vrouwen-ruil, alcoholmisbruik, verkrachting, moord en uiteindelijk harmonie in een even verlaten als paradijselijke uithoek van de wereld.

Bloedband

Het leven houdt zich niet aan afspraken

Opeens is de zomer voorbij. 'S Morgens zit er weer koelte in de lucht en de regenbuien geven zo nu en dan een voortijdig herfstgevoel. Om dat gevoel compleet te maken besloten we donderdag naar de Stadsschouwburg te gaan voor de voorstelling Bloedband van Orkater. Bloedband is muziektheater waarbij de muziekanten onderdeel van het stuk zijn. Zoals de titel al doet vermoeden gaat het stuk over de (soms verstikkende) kracht van familiebanden en dan vooral die tussen ouder en kind. Op een mooi en origineel decor ontvouwen zich drie verhaallijnen die gaandeweg raakvlakken blijken te hebben. Zes gewone mensen komen onverwacht voor grote veranderingen te staan. De één krijgt te maken met een 28 jarige dochter (Nadje Hüpscher; altijd lekker) waarvan hij het bestaan niet wist, de ander krijgt op zijn 47ste te horen dat zijn vrouw zwanger is en bij een vrijgezelle zakenman staat ineens zijn dementerende moeder op de stoep om bij hem in te trekken. Geconfronteerd met zulke onverwachte veranderingen en verantwoordelijkheden maken met name de mannen rare sprongen en volgen bizarre situaties. ook al zit er veel humor en grappige dialoog in het stuk, toch is het geen komedie. Daarvoor is het thema te zwaar, of zoals één van de acteurs het zei: "Voor allen ligt het geluk voor het oprapen, maar het leven houdt zich niet aan afspraken".

De vormgeving en de muziek van Beppe Costa sprongen het meest in het oog/oor. Al met al geen slechte start van het nieuwe theaterseizoen waarin ik ook dit komende seizoen weer ongetwijfeld te veel mooie stukken ga missen, maar ik ga wel mijn best doen.

Pluk de Nacht

Voor de vijfde keer vindt deze zomer het Openlucht Filmfestival "Pluk de Nacht" plaats. Gewoon bij mij om de hoek is het braakliggende terrein Het Stenen Hoofd omgetoverd tot een mega buitenbioscoop met een reusachtig scherm. Van 7 t/m 16 augustus worden dagelijks Internationale Arthouse Films vertoond die niet in de bioscoop te zien zijn (geweest).

Vanavond was de aftrap met de Nieuw Zeelandse film My Father's Den. De kleinschaligheid en het rommelige karakter geven het gevoel van de begintijd van De Parade. Originele kunstprojecten en vuurkorven geven het terrein een sprookjesachtige aanblik. Een aantal oude caravans met crepes of salades, de Vedett Porno Caravan en een heerlijke bar met koud bier en cocktails maken het al leuk nog voordat de film begonnen is. De sfeer is vriendelijk, de stoelen en dekens ruim voorradig. Wat wil je nog meer; film onder de sterrenhemel op een superlocatie aan/in het IJ met de Silodam op de achtergrond en na afloop muziek en dansen. Aanvangstijd: zodra het donker begint te worden. De toegang; die is gewoon gratis. Klik hier voor het complete programma en alle overige informatie.

City

Telkens als ik langs het Leidseplein fiets trekken de immense verbouwingsprojecten die daar gaande zijn mijn aandacht. Het City Theater staat al sinds februari 2007 in de steigers, tussen De Melkweg en de Stadsschouwburg verrijst een immense puist en op de plek waar vroeger de bioscoop Calypso stond is nu een groot gat waar Joop van de Ende zijn nieuwe theater gaat bouwen.

Het City Theater mis ik (nu het gesloten is) niet echt. Ik ging daar toch al nauwelijks naar toe vanwege het magere aanbod en de vreselijke stank van kapotgetrapte popcorn in de grote hal terwijl het toch best een bijzonder gebouw is. Ontworpen in 1935 door Architect Wils (die ook het het Olympisch Stadion heeft ontworpen) en geopend in 1936 moet het voor die tijd met zijn kubistische vormen gescheiden door een hoge smalle traptoren een hypermodern en gezichtsbepalend gebouw zijn geweest. Op dit moment is daar weinig van te zien. Tussen de steigers door prijkt nog vrolijk het bord waarop staat dat de opening medio februari 2008 zal zijn. Voorlopig gaan de deuren nog niet open, zeker niet nu er veel meer asbest in het gebouw is aangetroffen dan verwacht. De opening staat nu gepland voor najaar 2009. Maar dan krijgen we ook wel wat moois; de voorgevel wordt in zijn oude luister hersteld en van binnen wordt City verbouwd tot een Arthouse Bioscoop met zeven(!) zalen dat zich richt op een publiek dat komt voor cultuurfilms en kwatiteitsbeleving. Daarnaast komt er een casino, Grand Café en restaurant. Deze maand werd bekend dat er een huurovereenkomst is gesloten met Little Buddha voor de vestiging van een trendy lounge-club-restaurant. Little Buddha is gebaseerd op het wereldwijde succes-concept van de Buddha Bar. Na Parijs, New York, Las Vegas en Dubai binnenkort dus ook gewoon aan het Leidseplein.

Achter de Stadsschouwburg wordt hard gewerkt aan de nieuwe theaterzaal van de Schouwburg. De Melkweg en de Stadsschouwburg worden straks met elkaar verbonden door deze nieuwe zaal en beiden zullen er gebruik van gaan maken. Joop van de Ende zal van het Nieuwe de la Mar Theater aan de Marnixstraat ongetwijfeld ook iets moois maken. Kortom; het plein dat verworden is tot het domein van toeristen en waar de grootste attractie luidruchtige Engelse Vrijgezellenavonden zijn, lijkt weer interessant te worden voor cultuurminnend Amsterdam. Ik kan niet wachten tot alles klaar is.

21: Las Vegas **

Five students who changed the game forever

Regelmatig speelt in een film een kaart- of roulette-scène een belangrijke rol. Eén scène is al een hele opgave om zoiets saais als een potje kaarten een beetje boeiend in beeld te brengen en meestal wordt dit opgelost met snel gemonteerde flash-beelden waarin duidelijk wordt gemaakt dat er flink wordt gewonnen of juist alles wordt verloren. Meestal ben ik dat snel zat; een paar van dat soort beelden en ik weet het wel. In 21: Las Vegas draait de hele film om één kaartspelletje namelijk Black Jack ofwel 21-en. Een uitdaging om daar een boeiende speelfilm over te maken want aan het spelletje 21-en valt weinig eer te behalen; voor Pesten heb je zelfs al meer inzicht nodig.

Voor een bioscoopavondje met de KLM Treasury- en Finance afdeling was de keus echter snel gemaakt; een film die gaat over getallen én geld heeft natuurlijk meteen de aandacht. Het eten bij Memories of India was lang niet slecht en de Vindaloo Chicken kon slechts met veel bier worden geblust. Dat de film in Pathé de Munt draaide namen we voor lief. De filmposter liet ons doen geloven dat de film is gebaseerd op waargebeurde feiten. Een groep briljante studenten vliegt onder leiding van hun wiskunde docent (Kevin Spacey) elk weekend naar Las Vegas om daar met gebruik van hun kennis en vermogen kaarten te tellen de Black Jack uitkomsten naar hun hand te zetten. Door middel van een systeem (dat in de film nogal simpel overkomt) worden de kaarten geteld en de uitkomst voorspeld. Grote sommen geld stromen de kant van de studenten op en niets lijkt meer onmogelijk. Op deze manier is het een fluitje van een cent om het collegegeld van $ 300.000 bij elkaar te schrapen. Verblind door zoveel makkelijk geld, verliest het talent Ben Campbell al snel zijn oorspronkelijke doelen uit het oog, stoppen blijkt onmogelijk ook al kost het je je vrienden en sociale leven.

Van een flinterdun verhaaltje weet regisseur Robert Luketic toch een vermakelijke film te maken en dat is eigenlijk al een prestatie op zich. Kevin Spacey speelt als vanouds en Kate Bossworth is vooral leuk om naar te kijken. De stichtelijke boodschap, dat uiteindelijk geld niet gelukkig maakt en vriendschappen belangrijker zijn namen we op de koop toe.

La Noche de los Girasoles ***

De Spanjaarden komen. Nou ja, het zal niet direct een nieuwe 80-Jarige oorlog worden maar op filmgebied timmeren ze op dit moment behoorlijk aan de weg. Azuloscurocasinegro, Pan's Labyrinth en El Orfanato om maar eens een paar van de recent uitgekomen Spaanse films te noemen.

La Noche de los Girasoles (De Nacht van de Zonnebloemen) is de debuutfilm van de Spaanse regisseur Jorge Sánchez-Cabezudo en past moeiteloos in dit rijtje. La Noche is een zogenaamde Mozaïek- of Ensemblefilm; een film waarbij dezelfde gebeurtenis vanuit verschillende gezichtspunten en personen verteld wordt. De film begint met een gruwelijke lustmoord waarbij het lijk van een verkracht meisje in een veld vol zonnebloemen wordt achtergelaten. De rest van het verhaal wordt niet chronologisch verteld maar volgt telkens het perspectief van een ander personage. Vanaf het begin is duidelijk door wie deze gruwelijke moord is gepleegd dus daar zit de spanning niet. Het gaat er in deze film om wat de gevolgen zijn van een grove daad als verkrachting, hoe mensen hierop kunnen reageren en waarbij de gevolgen van hun primaire wraakgevoelens voor altijd zullen doorwerken in hun verdere leven. We maken kennis met een grot-onderzoeker, zijn mooie vriendin, twee ruzie makende buurmannen, een hoofdcommissaris van politie die ondertussen nadenkt over zijn pensioen en zijn schoonzoon (en mogelijk opvolger) die niets liever wil dan weg uit het afgelegen dorpje en genoeg heeft van zijn huwelijk.

Verder ga ik er niet al te veel over vertellen; ga kijken en laat je verrassen. De film zit vol onverwachte plotwendingen en subtiele overgangen van het ene verhaal naar het andere. Er zit wel een heftige verkrachting-scène in, dus als je daar niet tegen kunt ben je bij deze gewaarschuwd. Kun je daar wel tegen dan zie je een goed gelukte thriller waarin achter de mooie landschappen en lieflijke plattelands dorpjes, corruptie, gevaar en geweld schuilgaan. Stukje bij beetje vallen de verschillende verhalen samen en wordt alles duidelijk met als hoogtepunt; de oude rot die alles uiteindelijk doorheeft. (Trailer)

Kunst

Na honderden foto's en weken van fotoshoppen, bijwerken en selecteren was dan eindelijk de keuze gemaakt; deze zou het worden. Er moest alleen nog een grote print van gemaakt worden, op een harde achtergrond plakken en klaar ben je. Zo makkelijk gaat dat dus niet. Eenmaal aan het zoeken geslagen bleek er meer mogelijk dan wij aankonden. Al snel werd duidelijk dat er beslissingen genomen moesten worden; gaan we Polystyreen, Dibond of Forex? "Een bijzonder mooie finishing voor het plastifiseren is Diasec", aldus de Kleurgamma. Ik doe nu wel heel technisch maar Sjors heeft alles met veel gevoel voor detail en afwerking van begin tot eind uitgezocht en laten maken. Eigenlijk hoefde ik alleen maar zo af en toe "Ja is goed" te zeggen.

Gewapend met zijn nieuwe digitale camera en met meer creativiteit in zijn wijsvinger dan ik in mijn hele lijf, ging Sjors op zoek naar mooie graffiti in de stad. De mooiste werd gevonden in "Elf"; het voormalig Postgebouw waar nu tijdelijk het Stedelijk Museum is gevestigd. Het eindresultaat mag er zijn; een heftige plaat waarin zowel agressieve- als heel lieve elementen door elkaar lopen; helemaal wat ik wilde. Uiteindelijk zijn er twee exemplaren van gemaakt; één voor Edith en één voor mij. Mijn eerste kunst aan mijn eigen muur voelt heel bijzonder.