zondag 30 januari 2011

Natalie

Natalie Portman kent iedereen die een beetje filmliefhebber is als een lief en hardwerkend Hollywood filmsterretje. Sinds de film Closer ben ook ik een fan van haar en bezoek trouw elke film waarin zij een rol heeft. Haar spel wordt in elke film beter en ooit schreef ik op dit blog dat het gewoon wachten is op de eerste grote rol die haar een Oscar gaat opleveren. Met haar Oscar-nominatie voor haar rol in Black Swan (die deze week uitkomt) lijkt ze hard op weg dit eind februari te realiseren.

In Black Swan zitten echter een paar nogal heftige scènes die niet bepaald stroken met het brave imago van Natalie. Blijkbaar wil ze zelf ook dolgraag van dit meisjes-imago af, getuige onderstaande clip die ik tegenkwam op You Tube.

maandag 17 januari 2011

Des Hommes et Des Dieux ***

In Frankrijk is dit klooster-drama uitgegroeid tot de Arthouse hit van 2010 en ook in de Nederlandse filmhuizen begint het aardig die kant op te gaan. Vreemd eigenlijk dit succes op het moment dat het ene na het andere schandaal over door priesters misbruikte kinderen naar buiten komt. De Katholieke kerk zal er niet rauwig om zijn; zij kunnen de acht in-en-in goede monniken uit de film ongetwijfeld goed gebruiken als rolmodellen in hun pogingen het vermorzelde priesterimago weer een beetje op te vijzelen.

Des Hommes et Des Dieux gaat over een groep (Christelijke) Franse monniken die een klooster bewonen in het Algarijnse Atlasgebergte. De monniken leven, werken en bidden daar al decennia lang temidden van de lokale moslimgemeenschap. De beide geloven zitten elkaar niet in de weg, sterker nog; ze leven in harmonie naast en met elkaar. De monniken helpen de ongeletterde bewoners van het dorp bij het invullen van lastige formulieren, geven vaderlijke adviezen, de kloosterarts speelt tevens rol van dorpsdokter en ze delen schoenen uit aan de kinderen. Dit alles zonder enige intentie of aandrang de moslim van hun geloof af te brengen. De moslims op hun beurt zijn niet te beroerd de monniken uit te nodigen deel te nemen aan de dorpsactiviteiten als er een vrolijk besnijdingsfeest gevierd wordt.

De situatie verandert als blijkt dat religieuze fundementalisten de streek onveilig maken. Wanneer er een aantal Kroatische bouwakkers door de terroristen wordt vermoord krijgen de monniken het advies hun klooster te verlaten. Ook al smeekt de Algerijnse gouverneur de monniken terug te keren naar Frankrijk, de abt blijft bij zijn standpunt het klooster niet te verlaten: "Een goede herder verlaat zijn kudde niet bij het naderen van de wolf", is zijn heldere motivatie. Hiermee beginnen ook de dilemma's; niet alle monniken zijn het eens met de abt. Blijven om afgeslacht te worden lijkt zinloos maar weggaan staat voor de monniken gelijk aan het verlaten van God.

Regisseur Xavier Beauvois neemt uitgebreid de tijd om het rustige, harmonieuze leven van de monniken in beeld te brengen. Sommige momenten iets te uitgebreid naar mijn smaak maar op deze manier leer je de acht monniken en hun manier van leven wel goed kennen. Als de monniken besluiten te blijven en het leger gaat zich er ook mee bemoeien voel je de druk toenemen en de sfeer beklemmender worden. Door geen partij te kiezen maken de monniken zich uiteindelijk verdacht bij alle partijen. Dat het verhaal niet goed afloopt is geen verrassing en dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten maakt het des te indringender. Voor mij was het tempo iets te traag en had het verhaal best wat meer vaart mogen hebben maar de scène waarin de monniken in hun Laatste Avondmaal op muziek uit het Zwanenmeer twee flessen wijn opentrekken en hun soberheid voor één keer overboord zetten maakte veel goed. Des Hommes et Des Dieux wordt de Franse inzending voor de Oscars 2011. (Trailer)

vrijdag 14 januari 2011

The way Back **

Peter Weir is een boeiende regisseur omdat hij voor zijn films (die totaal verschillend zijn) telkens dezelfde thematiek gebruikt. Steevast verfilmd hij een verhaal over een groep mensen die in een (al dan niet vrijwillig gekozen) geïsoleerde omgeving gedwongen zijn samen te werken of te overleven. Door tegenstrijdige karakters, verschillende achtergronden en moeilijke omstandigheden ontaardt de menselijke interactie hierdoor al snel in een snelkookpan van emoties. Witness, The Truman Show en Master and Commander zijn zijn bekendste films waarin dit thema sterk aanwezig is. Het is dan ook  niet verwonderlijk dat Peter Weir het verhaal van The Way Back koos voor zijn laatste film.

The Way Back is het (waargebeurde) verhaal over een aantal gevangen in een strafkamp in Siberië tijdens de tweede wereldoorlog. Nu weten we allemaal dat Siberische strafkampen (voornamelijk bevolkt door politieke gevangen en zware criminelen) geen pretparken waren. Niet alleen de bewakers en de zware dwangarbeid maakten het leven daar tot een hel maar ook de gevangen zelf die met geweld een waar schrikbewind over hun medegevangen uitoefenen. De Poolse politiek gevangene Janusz beseft al snel na aankomst dat hij de 10 jaar waartoe hij veroordeeld is nooit zal overleven en hij besluit dat ontsnappen de enige mogelijkheid is tot overleven. Samen met vijf andere gevangen onder wie een Russische gangster (Colin Farrell) en een van sabotage beschuldigde Amerikaan (Ed Harris) lukt het te ontsnappen en begint hun lange tocht naar de vrijheid. Want één ding is al snel duidelijk; de echte gevangenis was niet het strafkamp maar de onmetelijke en keiharde natuur om hun heen vormt de grootste barrière tot hun vrijheid. Het plan is door de Siberische bossen via het Baikalmeer naar Mongolië te lopen. Als blijkt dat ook Mongolië communistisch is besluit men door te lopen. Dwars door de Gobi woestijn over de Himalaya's naar India.

Hiermee begint het lange verhaal over hun overlevingstocht. De beelden van de rauwe en uitgestrekte natuur met de nietige poppetjes die zich er doorheen trachten te worstelen zijn indrukwekkend. Toch verliest de film aan kracht op het moment dat ze aan hun lange tocht beginnen. Vanaf dat moment is het eigenlijk steeds meer van hetzelfde. Bovendien leer je de karakters op de één of andere manier nergens echt kennen. Gelukkig sluit zich ergens in de Siberische bossen een Pools meisje (Saoirse Ronan; oa Atonement) bij de groep aan. Zij krijgt de mannen nog enigszins aan het praten waardoor er wat verdieping ontstaat. Het meest opvallend was echter dat tegen de tijd dat ze het Himalaya Gebergte bereiken het budget voor de film blijkbaar op was. Dit naar mijn mening moeilijkste en zwaarste onderdeel van de gehele reis is in de film niet meer dan een frisse bergwandeling.

Het geheel voelt als een gemiste kans. Het overleven gaat soms net iets te gemakkelijk en de tocht door de woestijn duurt te lang. Sterke punten zijn de mooie opnames, Colin Farrell als criminele Rus met indrukwekkende tatoeages en mooi accent en Saoirse Roan die weer eens aantoont dat ze kan acteren. (Trailer)

woensdag 12 januari 2011

De Eenzaamheid van de Priemgetallen ***

Tja een film met zo'n titel; dan ben ik meteen nieuwsgierig. Tijdens mijn vroegere wiskundelessen intrigeerde priemgetallen al mateloos. De artikeltjes die ik las over de zoektocht naar het grootste priemgetal en het feit dat ze een cruciale rol spelen in het coderen van berichten wakkerde de mystiek omtrent deze bijzondere getallen alleen maar aan. De schrijver van het boek La solitudine dei numeri primi moet net zoiets gevoeld hebben toen hij aan zijn Italiaanse succesroman begon. Het boek heb ik (nog) niet gelezen zodat een vergelijking tussen film en boek zich gelukkig niet laat opdringen.

Het verhaal gaat over twee levens; dat van Mattia en Alice. Beiden zijn al vanaf hun jeugd buitenbeentjes, kinderen die anders zijn dan de anderen. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michaela zwak begaafd. Alice sleept met haar been door een ski-ongeluk uit haar jeugd. Op de middelbare school kruisen de levens van Mattia en Alice elkaar en ze voelen zich onmiddellijk met elkaar verbonden. Er ontstaat een merkwaardige vriendschap en ook al voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, geen van beiden is in staat echt contact te maken.

De Eenzaamheid van de Priemgetallen opent met een scène van een school-toneelstuk. De kinderen met eng geschminkte gezichten en gehuld in bizarre kostuums gaan helemaal in hun rol op. Het gaat er bloederig aan toe tot één van hen het niet meer aankan en het op een snerpend gillen zet. Mattia probeert op het toneel zijn gillende zusje te kalmeren terwijl het (volwassen) publiek zwijgzaam blijft toekijken... Ik vond het een verpletterende openingsscène. Zo zitten er nog een aantal prachtige vervreemdende scènes in de film maar door de vele tijdsprongen is de verhaallijn soms moeilijk te volgen. Lange tijd blijft het onduidelijk wat deze twee mensen mankeert. Waarom snijdt Mattia zichzelf en hongert Alice zich uit?

Als uiteindelijk de jeugdtrauma's en geheimen verteld zijn wordt de rest van de film bijzaak. Het laatste half uur dooft daardoor het verhaal als een nachtkaars uit. Filmmaker Saverio Costanzo heeft meer aandacht aan de vorm en de beelden geschonken dan aan het verhaal. Ik vond het een boeiende film om het jaar mee te beginnen, maar wel een film voor de liefhebber.

Voor een korte opfris-cursus met betrekking tot priemgetallen klik hier, voor de trailer klik je hier.

donderdag 6 januari 2011

Happy New Year

Bruisyard Hall
Het mag dan misschien een beetje laat zijn maar we zijn toch echt in stijl het nieuwe jaar begonnen. In een verlaten landhuis genaamd Bruisyard Hall ergens op het platteland van Engeland samen met negentien personen, één gammele afwasmachine, een pool biljart, leeskamer met fireplace, lekker eten, ons eigen bonfire en voldoende champagne, port en vuurwerk. Pubs en kastelen op 20 minuten rij-afstand.