woensdag 31 december 2008

Australia **


Ook al schrijf ik dit op 1 januari, toch plaats ik het (om statistisch-strategische redenen) op 31 december. Door omstandigheden (die geen verdere uitleg nodig hebben) was het niet mogelijk op de juiste datum (gisteren dus) nog iets zinnigs op het Blog te knallen. Nu de mist in mijn hoofd samen met de kruitdampen op straat opgetrokken zijn doe ik alsnog een poging. Op oudejaarsdag nog even snel een film pakken heeft wel iets aparts moet ik zeggen. In een nauwelijks verwarmde en nog niet half gevulde Grote Zaal van Tuschinski vergde het doorzettingsvermogen om een film met de lengte van Australia uit te zitten. Iets wat ons gemakkelijk afging omdat we wisten dat er na afloop champagne in de altijd sfeervolle Escape voor ons klaarstond.

Australia is een groots opgezet verhaal over... Australië. Niet zozeer over de ontwikkeling van Australië als wel over de Engelse Lady Ashly (Nicole Kidman) die (net voor het uitbreken van WOII) met behulp van de ultra-stoere kuddedrijver Drover (Hugh Jackman) een kudde koeien vanuit het binnenland van Australië naar Darwin moet zien te krijgen om de toekomst van haar Farm te redden. Uiteraard ondervindt ze onderweg de nodige tegenslag en tegenwerking maar uiteindelijk lukt het toch. Hierna breekt in alle hevigheid de oorlog uit en wordt Darwin aangevallen door de Japanners waarna een nieuwe golf van spannende en sterk-spul-hè-momenten volgen. Regisseur Bas Luhrmann (Romeo & Juliet (1996) en Moulin Rouge (2001)) heeft het groots aangepakt. De film oogt mooi, met spectaculair mooie opnames van het Australische landschap en het verhaal loopt lekker. Maar het was mij allemaal iets te romantisch. Telkens als je denkt dat alles verloren is en alle inspanning tevergeefs, loopt het toch net weer goed af. Nicole Kidman groeide maar moeizaam in haar rol en wilde maar niet transformeren in de stoere Outback boerin die de film nodig had. Hugh jackman daarentegen kon in de ogen van het vrouwelijke publiek niets fout doen. Nu hoeft hij daarvoor niet echt veel te doen: op een paard aan komen draven met half openstaande bloes is al ruim voldoende om hele groepen dames in katzwijm te laten vallen. Tekst en acteertalent zijn duidelijk ondergeschikt. Als ouderwets romantisch epos is Australia geslaagd, maar een meesterwerk in de traditie van Gone With the Wind (1939) en Out of Africa (1985) kan ik het niet noemen.

Al met al was Australia een mooie en vooral gezellige afsluiting van het filmjaar 2008.

dinsdag 30 december 2008

Brief Encounter **


Deze tijd leent zich uitstekend voor nostalgie. Vrieskou en ijs vragen om rode wijn, port én oude films en wat is daarvoor een betere plek dan het Filmmuseum in het Vondelpark. Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van regisseur David Leans, bekend van Lawrence of Arabia (1963), Doctor Zhivago (1965) en Passage to India (1985), heeft het British Film Institute een groot deel van zijn werk gerestaureerd. Het filmmuseum vertoont in het kader hiervan rond de kerstdagen de film Brief Encounter uit 1945. Brief Encounter wordt door velen beschouwd als de meest romantische film uit de Britse filmgeschiedenis.

Of dat zo is...? Ik vond het er nogal serieus aan toegaan in deze vertelling over een onmogelijke liefde. Eigenlijk zit je constant te kijken naar twee mensen die vreemdgaan en de regisseur probeert je hiervoor sympathie te laten opbrengen. Dat lukt redelijk goed want tja, wie kent dat gevoel niet: even hopeloos verliefd worden op een ander terwijl je keurig getrouwd bent en een gezin hebt. Het verhaal is simpel maar het is wel prima uitgewerkt. Voor die tijd was het ongetwijfeld een gewaagd thema, er wordt goed geacteerd en de (zwart/wit) opnames zijn prachtig. Met name de scènes die zich op het station afspelen zijn mooi; de wachtruimte, de barvrouw, de voorbij denderende treinen met veel rook en als beste; dezelfde scène die twee maal voorkomt maar de tweede keer een totaal andere (emotionele) lading heeft. Ook al voelde ik de chemie die er tussen de twee moest zijn niet echt, de film past uitstekend bij de sfeer en het gevoel van deze tijd.

maandag 29 december 2008

Lijstjes


Als dit zo doorzet stevenen we af op de koudste jaarwisseling in jaren. Dat wordt gezellig kleumen morgenavond met z'n allen op de Dam en de Nieuwjaarsduik gaat eindelijk eens ergens over en zal mooie plaatjes van onderkoelde en om reanimatie smekende mensen op het Scheveningse strand opleveren. Volgens onze nationale bangmaker en superstormvoorspeller Piet Paulusma is dit allemaal nog maar kinderspel want volgens hem er staat een heuse koudegolf voor de deur. Niet zomaar vrieskou want Piet voorspelt voor begin 2009 temperaturen van -35°C; kijk dan hebben we het teminste ergens over.

Traditiegetrouw is het zo tussen Kerst en Oud & Nieuw ook de periode van terugblikken en het samenstellen van lijsten. Ook al word je er zo langzamerhand mee doodgegooid, het blijft toch leuk. De Nederlandse Filmjournalisten kozen vorige week The Dark Knight als beste bioscoopfilm van 2008. Hier hebben we dan ook meteen mijn grootste misser van dit jaar te pakken want ik heb deze film niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar wie brengt er nu zo'n grote film midden in de zomer uit; da's vragen om problemen. Als beste Nederlandse film werd Oorlogswinter gekozen. 2008 was al met al een behoorlijk filmjaar, ook al sprong er wat mij betreft niet echt iets tussenuit. Met nog twee films te gaan vormt 54 bezochte bioscoopfims in 2008 een prima score. Grootste verrassing was Aanrijding in Moscou omdat hij zo onverwacht grappig was met een onbekende cast die fantastisch speelde. Echt favoriete film heb ik niet dus hierbij mijn lijstje in willekeurige volgorde:
  • Sleuth
  • Mio Fratello è Figlio Unico
  • Juno
  • No Country for Old Men
  • Cassandra's Dream
  • Le Grain et le Mulet
  • In Bruges
  • This is England
  • Factory Girl
  • Aanrijding in Moscou
  • Burn After Reading
  • Der Baader Meinhof Komplex
  • Vicky Cristina Barcelona
Hmmm, een hoog filmhuisgehalte nu ik het zo bij elkaar zie staan. Volgend jaar misschien iets meer mainstream en de grote releases aflopen? Overige hoogte- en dieptepunten... Het overlijden van Adriaan Jeaggie vind ik een absoluut dieptepunt en op 25 maart konden we met 880 km aan file de één na drukste spits ooit bijschrijven. Het gekke is dat ik me daar helemaal niets meer van kan herinneren. Voor mezelf was 2008 niet slecht en ook niet super bijzonder. Naar nu blijkt heb ik dit jaar op de top van de huizenmarkt een nieuw appartement gekocht, dus dat is toch maar knap getimed. Na 15 januari zullen we weten of de kredietcrisis in stilte aan me voorbij zal trekken. Op naar 2009.

zondag 28 december 2008

Notenkraker


Het begint een aangename traditie te worden om rond de kerstdagen met zus en moeder een groot klassiek ballet te bezoeken. Vorig jaar was het het Zwanenmeer en dit jaar stond De Notenkraker op het programma. De Notenkraker is het kerst-sprookjes-ballet bij uitstek, het Muziektheater een uitstekende locatie en Het Nationale Ballet een prima gezelschap voor deze rijk uitgedoste theatervoorstelling. Het verhaal speelt op kerstavond als het meisje Clara een houten pop (De Notenkraker) kado krijgt die in haar droom verandert in een knappe prins die haar meeneemt naar magische werelden met sprookjesachtige figuren en een enge Muizenkoning. Op de wereldberoemde muziek van Tsjaikovski werd er virtuoos gedanst, de decors waren van een betoverende schoonheid en de decorwisselingen waren gewoonweg spectaculair. De decorbouwers zijn duidelijk helemaal los gegaan. De Prima Ballerina Marisa Lopez zag er niet alleen goed uit, ze kon ook nog prachtig dansen. In 2005 ontving deze 31-jarige Amerikaanse de Alexandra Radiusprijs wegens haar grote uitstraling en sprankelende toneelpersoonlijkheid. Dit jaar is ze één van de genomineerden voor de Zwanen 2008.

Na dit culturele middagje naar de Utrechtse Straat om ons daar nog eens culinair te laten verwennen. In de Keuken keken ze al verwachtingvol uit naar onze komst en was men druk bezig met de voorbereidingen voor ons 5-gangen verrassingsmenu. Echter na gang twee waren we (met alle tussengangen, amuses en pré-desserts) de tel al volledig kwijt. We gaven ons over aan de koks in de hoop dat zijn beter konden tellen dan wij. Dat bleek nog best tegen te vallen want de gerechten bleven doorkomen. Het werd een lange maar heerlijke avond.

zaterdag 27 december 2008

Vicky Cristina Barcelona ***

Only Unfulfilled Love can be Romantic

Woody Allen heb ik de laatste maanden een beetje her-ontdekt. Manhattan, Annie Hall of Play it Again Sam, ik vind het stuk voor stuk meesterwerkjes al moet je er wel van houden. Een neurotische, onzekere Allen die zich constant af loopt te vragen of hij het wel goed doet en waartoe al het geploeter in het leven leidt, kan niet iedereen verdragen. De nu 72-jarige Allen is nog altijd uiterst produktief (op filmgebied althans). Zijn vorige film Cassandra's Dream is de bioscopen nog niet uit of zijn nieuwe film speelt al weer. Vicky Cristina Barcelona is een toegankelijke relatiecomedie die zich in Barcelona afspeelt. Maar zoals vaker in de films van Woody Allen dient deze oppervlakkigheid slechts als luchtige verpakking voor zwaardere en dieper liggende thema's. Met die verpakking zit het overigens meer dan goed; Scarlett Johansson en Rebecca Hall met als decor Barcelona is op zichzelf al een genot om naar te kijken.

Twee Amerikaanse vriendinnen gaan voor de zomer naar Barcelona. Daar ontmoeten ze de woest aanstrekkelijke Spaanse schilder Juan (Javier Bardem) en diens knetter gestoorde ex-vriendin (Penélope Cruz). Vanaf dat moment loopt hun vakantie (en de rest van hun leven) totaal anders dan ze zich tot dan toe hadden voorgesteld. Wat volgt geeft een interessante kijk op verschillende visies op de liefde en hoe dit vorm te geven. Verder zal ik niet al teveel over het verhaal vertellen. Een driehoeksverhouding en een trio met een tongzoenende Scarlett Johansson en Penélope Cruz; het klinkt allemaal veelbelovend en heftig, maar Woody Allen blijft een (preutse) Amerikaanse regisseur dus verheug je erop maar stel je (om teleurstellingen te voorkomen) er niet al teveel bij voor.

De film heeft een prachtige sfeer, met mooie kleuren en je voelt het buitenleven met zijn Spaanse passie. Rebecca Hall is een plaatje om naar te kijken en acteert als de neurotische Vicky behoorlijk goed. Scarlett Johansson is vooral goed gecast maar heeft nog steeds moeite met acteren. Javier Bardem bewijst zijn veelzijdigheid na zijn rol als psychopaat in No Country for Old Man. Maar het is Penélope Cruz die de pannen van het dak speelt, ze spettert van het scherm en geeft de film lading. Haar uitbarstingen in het Spaans met vuurschietende ogen als jaloerse ex-vriendin en manisch kunstenares zijn angstaanjagend. Tot slot de muziek; die speelt dagen na afloop nog steeds door mijn hoofd.

dinsdag 23 december 2008

Kerstboom


Het is al donker als ik op mijn fiets stap. Het werk zit er op en nu lekker anderhalve week vrij. Met Last Christmas van Wham in mijn hoofd fiets ik naar het on-ogenlijke Abina om daar nog een borrel met een collega te drinken. Abina is héél origineel afgeleid van de namen van de eigenaars Ab en Ina van van de Horst. Ab is helaas in 2005 overleden maar de kroeg en de sfeer heeft daar weinig onder geleden. Nog steeds kun je er onbeperkt spareribs en mosselen eten maar het meest in trek is het bruinekroeg-gedeelte waar het op 5 minuten werkafstand lekker borrelen is. We drinken een paar biertjes en spreken elkaar moed en tips in om de komende kerstdagen door te komen. Daarna snel door naar de Amstel om met een andere collega Sushi te gaan eten. Toen ik nog op het Waterlooplein woonde haalde ik hier mijn Sushi. Toen zat er nooit één ziel aan de trendy ogende Sushibar maar nu loopt het duidelijk stukken beter; de tent zat afgeladen vol. Het was er verbazend gezellig en de Sushi, het Japanse "Iki" bier en de sake smaakten buitengewoon goed. Met een tevreden gevoel sta ik om een uur of tien weer buiten, neem afscheid en fiets naar huis.

Onderweg zie ik op één van de grachten een kerstboom liggen. Het exemplaar is duidelijk afgetuigd en op straat gegooid. "Vreemd om de dag voor kerst je kerstboom de deur uit te doen", denk ik bij mezelf. Mijn fantasie slaat meteen op hol; einde van een relatie en is één van de twee samen met de kerstboom op straat gezet? Is de betreffende man misschien nog aan het (over)werken en op dit moment volkomen onwetend van het rigoureuze besluit dat zijn vrouw een paar uur geleden genomen heeft? Misschien een eenzame alcoholist dit er dit jaar nu eindelijk eens iets gezelligs van wilde maken maar het bij nader inzien toch niet aandurft. Tegen de tijd dat ik thuis ben spelen zich in mijn hoofd hele slachtpartijen af.

zondag 21 december 2008

Un Conte de Noël *


Ik heb het niet vaak over mijn collega's. Niet dat ze niet leuk zijn; ze zijn hilarisch. Afgelopen vrijdag hadden we onze afdelings-kerstborrel en dat werd behoorlijk gezellig en eindigde geheel in stijl met de kerst-CD van Hazes op volume tien. Kortom, hiermee was het kerstseizoen 2008 voor mij officieel geopend en zat de kerststemming er het hele verdere weekend goed in.

Vandaar vandaag gekozen voor Un Conte de Noël omdat ons dat een hilarische kerstfilm leek. Ik zag het al helemaal voor me; een disfunctionele familie (zo'n beetje in de stijl van Festen) die vanwege het kerstdiner na jaren allemaal weer eens bij elkaar komt. Iets wat natuurlijk uit moet lopen op confrontaties, jarenlang opgekropte frustraties komen onder invloed van drank en sentiment ineens rauw aan de oppervlakte gevolgd door schokkende onthullingen en openhartige bekentenissen. Helaas, Un Conte de Noël heeft weinig van dit alles. Het is een loodzware film die eindeloos lang duurt. Terwijl de karakters het stuk voor stuk in zich hebben om zowel grappig, hilarisch als boeiend te zijn kabbelt de film maar zo'n beetje voort. Wat is het toch met die Fransen? Ze nemen zichzelf veel te serieus zonder dat er ook maar ergens iets van humor valt te bespeuren. De onderbroekenlol van dat slijmerige driftkikkertje Louis de Funès is zo ongeveer het meest humorvolle dat de Franse filmindustrie heeft voortgebracht. Resultaat: zondagavond niet goed besteed, kerstgevoel totaal verdwenen en al helemaal geen zin om morgen weer met Air-France aan de telefoon te hangen.

donderdag 11 december 2008

Oorlogswinter ***


De avond eindigde even hilarisch als hij begon. De geplande voorpremière van de nieuwe film van Woody Allen( Vicky Cristina Barcelona) ging helaas voor ons niet door vanwege file-perikelen in combinatie met verkeerde timing van mijn film-partner. Zittend in Cinecenter met een kop koffie en filmladder voor onze neus moest er een alternatief verzonnen worden. Dat het een film moest worden stond vast, we zouden immers naar de film vanavond. Het voorstel voor Oorlogswinter werd met enthousiasme begroet dus op naar Tuschinski.

Oorlogswinter; het verhaal naar het boek van Jan Terlouw kennen de meesten wel. Ook ik heb het boek gelezen toen ik jong was maar kan me met geen mogelijkheid meer herinneren waar het over gaat. Het verhaal mag dan niet ingewikkeld zijn om te volgen, de film behandelt wel grote thema's als vriendschap, verraad en vertrouwen. De opnames en het camerawerk is prachtig. De makers hebben het zich niet makkelijk gemaakt door de hele film in een besneeuwd landschap en dorp te laten spelen. Het ziet er prachtig uit en er wordt redelijk geacteerd. Vooral door de kleine Michiel (Martijn lakemeijer) met zijn vernederlandste Engels. Hoopvol was dat de zaal goed gevuld was met meest jonge mensen. Achter ons zaten twee rijen brugklassers die (nadat de film eenmaal begonnen was) zich redelijk rustig hebben gehouden en zo nu en dan helemaal in een deuk lagen, vooral om het kromme Engels van Michiel.

Negen dagen en al meer dan 125.000 bezoekers is meer dan James Bond voor elkaar kreeg. Dat belooft wat met de kerstvakantie voor de deur. Na de film zochten nog wat vertier op het Leidseplein. In het Palladium was het voor een doordeweekse woensdagavond een dolle boel en als veertigers vielen we helemaal in de doelgroep. Om ons heen vloeide de drank rijkelijk en het ging er heftig aan toe. Helaas hebben we net niet het kapseizen en zinken van de Titanic kunnen meemaken.

zondag 7 december 2008

Der Baader Meinhof Komplex ****


Een gezellige tijd moet dat zijn geweest: de jaren zeventig in Duitsland. Zomers met z'n allen gezellig naar het naaktstrand en overal, werkelijk overal werd gerookt; in de trein, de rechtzaal, ja zelfs in het ziekenhuis was het de gewoonste zaak om liggend in je ziekbed er eentje op te steken. Het was ook de tijd van de opkomst van de Baader Meinhof Gruppe. Een naam die bij iedere veertiger herinneringen zal oproepen; waarschijnlijk zelfs rillingen bezorgt. Mij staan de keiharde aanslagen in de jaren 70 waarbij vele doden vielen nog helder voor de geest. Echter veel verder dan dat de namen staan voor Andreas Baader en Ulrieke Meinhof kom ik niet. Wat de Baader Meinhof Gruppe (Later overgegaan in de Rote Armee Fraktion) nu precies wilde bereiken met al dit geweld is toen volledig langs me heengegaan. Wel weet ik dat ze met hun spectaculair agressieve acties een heel land in de greep hielden en heel intrigerend vond ik het feit dat daar vrouwen bij betrokken waren.

Voor een ieder die wil weten hoe het nu precies zat en wat er zich heeft afgespeeld is de film Der Baader Meinhof Komplex een uitstekende mogelijkheid. Ook al duurt de film 2,5 uur, ik heb constant op de punt van mijn stoel gezeten. De film geeft in historische volgorde zeer nauwgezet de ontwikkeling en de gebeurtenissen uit die tijd weer. Het is het verhaal van een groepje idealistische studenten die radicaliseren en uiteindelijk overgaat tot gewapend verzet en terroristische aanslagen. De bankovervallen, de kaping van een Lufthansa toestel, de gijzeling van de Israëlische ploeg tijdens de Olympische spelen in Munchen en de ontvoering en moord op de industriëel Hanns-Martin Schleyer; eindelijk wordt alles in perspectief gezet en vallen na 30 jaar de puzzelstukjes voor mij samen. De film maakt niet echt duidelijk wat nu de drijfkrachten en beweegredenen van de leden zijn geweest. Het is meer een nauwgezette beschrijving van de gebeurtenissen. Dat deze worden afgewisseld door echte beelden maakt van de film haast een documentaire maar dit is niet storend, integendeel het voegt juist iets toe. De film is bijzonder goed gecast en er wordt erg goed geacteerd. Als dit thema je interesse heeft moet je zeker gaan kijken. Ik zou me dan wel even vooraf inlezen zodat de vele namen, karakters en gebeurtenissen wat meer voor je leven. Maak hier vooral niet teveel werk van, even de Wikipedia raadplegen is voldoende.

Tot slot nog de vermelding dat dit de Duitse inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film wordt. Volkomen terrecht.

zondag 30 november 2008

Ifigeneia in Aulis


Het Meisje en de Oorlog

De hele Griekse vloot heeft zich verzameld in Aulis om van daaruit gemeenschappelijk uit te varen naar Troje. De bedoeling is de Ontvoerde Helena terug te halen en de als onneembaar bekend staande stad met de grond gelijk te maken. Echter, de vloot wordt in Aulis opgehouden door windstilte. De godin Artemis houdt gunstige wind tegen omdat legeraanvoerder Agamemnon niet aan haar geofferd heeft. Uit woede eist Artemis in ruil voor goede wind dat Agamemnon zijn dochter Ifigineia offert. Het leger is het wachten zat, zit vol testosteron, wil vechten en eist het offer. Onder het voorwendsel van een huwelijk wordt Ifigineia naar Aulis gehaald. Haar moeder Klytaimestra ontdekt het bedrog en confronteert Agamemnon met het voornemen zijn eigen dochter te vermoorden.

Zie hier de achtergrond waartegen het stuk zich afspeeld. Bedrog, kindermoord en wraak zijn de terugkerende thema's in de mytologische familiegeschiedenis van het geslacht Tantalos. Griekse mythologie is nu eenmaal niet voor de zachtzinnigen. Euripides schreef het stuk rond 400 v. Chr. en ook al is het dus bijna 2.500 jaar oud en zijn de gruweldaden onvoorstelbaar het verhaal is nog steeds actueel. Oorlogen en macht brengt mensen nu eenmaal tot afschuwelijke daden.

De enscenering was indrukwekkend. Tientallen in rijen opgestelde poppen zijn als het zwijgende, maar constant aanwezige en dreigende leger nadrukkelijk aanwezig. Er werd buitengewoon goed geacteerd, ook al miste ik Halina Reijn die een heel mooie Ifigineia zou kunnen neerzetten. Maar hiermee doe ik karin Smulders tekort. Gelukkig maakte het prachtige spel van de Vlaamse Chris Nietvelt als Klytaimestra veel goed. Zoals zijn een zin kan uitspreken... Al zou ze uit het telefoonboek voorlezen, zou ik het nog mooi vinden. Niet voor niets heeft ze dit jaar de Theo 'd Or voor haar rol in Romeinse Tragedies gewonnen.

dinsdag 25 november 2008

Boy A ***


Who Decides Who gets a Second Change?

Verdient iemand die in het verleden een gruwelijke daad heeft gepleegd een tweede kans? Volgens de makers van Boy A wel. De film gaat over de 24-jarige Jack die na jaren gevangenis weer vrijkomt. Tien jaar geleden heeft hij als 14-jarige een meisje vermoord en nu hij zijn straf uitgezeten heeft en nog een heel leven voor zich, krijgt hij de kans met een nieuwe identiteit en een nieuwe baan opnieuw te beginnen. Dit alles in het diepste geheim want, zoals de tagline op één van de posters meldt; het land is nog niet echt klaar voor mensen zoals Jack.

De sympathieke Jack(Andrew Garfield) past zich verbazingwekkend goed aan; zijn werk als transportmedewerker doet hij buitengewoon goed, iedereen is aardig voor hem en hij heeft in no-time een nieuwe vriendin (uitstekende rol van Katie Lyons). Maar naarmate hij zelfverzekerder wordt, wordt de kans op ontdekking van zijn verleden door zijn omgeving en de pers ook groter. Mensen kunnen geheimen nu eenmaal moeilijk voor zich houden en ook Jack staat regelmatig op het punt alles te willen vertellen.

De film wisselt beelden van het heden veelvuldig af met flashbacks uit het verleden, aangevuld met beklemmende muziek. Je voelt dat het fout gaat en uiteindelijk gebeurt dat ook. Doordat Jack zo sympathiek is, er goed uitziet en er in het midden gelaten wordt wat nu precies zijn aandeel in de moord is geweest, gun je hem die tweede kans ook. Ik vraag me af hoe dat gevoel geweest zou zijn bij een grof uitziende vent van wie duidelijk was dat hij de moord ook echt gepleegd heeft?

Er zitten mooie lange shots in waarbij op een verbazingwekkend mooie manier met licht gespeeld wordt en er wordt uitstekend geacteerd in deze Britse film van John Crowly. Boy A is een indrukwekkende film gebaseerd op een actueel thema, alleen hier en daar iets teveel "bedacht".

zondag 23 november 2008

Reünie


Als kind ben ik veel verhuisd. Ik voelde me vaak net een koffer van m'n ouders want ik werd in de ene plaats opgepakt om ergens anders weer te worden neergezet waarna (na het uitpakken) ons gewone gezinsleven weer een aanvang nam. Nu is het aanpassingsvermogen van kinderen over het algemeen ongekend groot dus moeiteloos voegde je weer in, in de nieuwe klas en buurt. Verreweg de langste tijd van mijn jeugd heb ik in Den Helder doorgebracht. Ook al was dat op vijf verschillende scholen en een stuk zes verschillende adressen, in mijn ogen was de constante factor van één stad al een ongekend stabiel gegeven. 25 jaar geleden deed ik eindexamen VWO en direct daarna ben ik naar Amsterdam vertrokken om daar te gaan studeren.

In die afgelopen 25 jaar heb ik ontzettend mijn best gedaan niets meer van me te laten horen en te verdwijnen in de hectiek en anonimiteit van de grote stad. Maar ja, je aanwezigheid op het internet blijft voor wie er naar op zoek is niet onopgemerkt en een paar maanden geleden was het dan ook zover; ik was getraceerd en ontving een enthousiaste mail met de aankondiging van een op handen zijnde reünie van de eindexamenklas. Of we ter voorbereiding en ter verhoging van de herkenbaarheid maar even een verhaaltje wilden maken waarin we (in het kort) beschreven wat er de laatste 25 jaar zoal is voorgevallen. Kort daarna begon ik dagelijks twee of drie mails te ontvangen van mensen met namen die mij niets zeiden. Uitgebreide levenslopen, complete cijferlijsten en ongegeneerde hoeveelheden foto's van kinderen vulden wekenlang mijn mailbox. Gezeten op olifanten, hangend aan parachutes of wandelend door de bergen leek het net of al mijn oud-klasgenoten er een uiterst avontuurlijke leefstijl op nahielden. Bij lezing van het bijbehorende verhaal bleek dat het hier in de meeste gevallen helemaal geen gevaarlijke Way of Life betrof maar hét hoogtepunt van het jaar; de geboekte vakantie. De rest van het jaar zag er over het algemeen een stuk rustiger uit. Gelukkig maar.

Gisteren was dan de grote dag waar we met z'n allen de laatste weken zo naar toe hadden geleefd. Ik ben in jaren niet meer in Den Helder geweest en het eerste dat mij bij aankomst opviel was dat er zo weinig veranderd is. Het oude centrum ziet er nog net zo oud en klein uit als ik me herinner. Het weerzien was in sommige gevallen erg leuk, met anderen erg verrassend maar met de meesten ging er ook na het handen schudden en de drie onvermijdelijke "Hoe gaat het met je?, Wat doe je? en Heb je kinderen?", nog steeds geen enkele bel rinkelen. Het verzoek om na afloop de Helderse binnenstad in te trekken heb ik beleefd doch resoluut afgeslagen. Ik heb ontzettend mijn best gedaan maar snap nog steeds niets van de populariteit van al dit soort herenigingen.

donderdag 20 november 2008

Ifigeneia

Vanavond was één van de vreemdste toneel avonden die ik heb meegemaakt. Ik had me enorm verheugd om het stuk Ifigeneia in Aulis (Toneelgroep Amsterdam) van de Griekse tragedieschrijver Euripides te gaan zien in de Stadsschouwburg. Keurig op tijd zaten we op onze mooie plaatsen in de grote zaal toen ons verteld werd dat het hele stuk vanavond niet door ging wegens ziekte van twee acteurs. Een golf van ongeloof en verbijstering trok door de zaal vol fraai aangeklede bezoekers. Het was echt waar, geen Ifigeneia, Agamemnon of Klytaimestra vanavond. In plaats daarvan werd ons gratis drankjes aan de bar aangeboden en de mogelijkheid in te schrijven voor een nieuwe voorstelling. Gelukkig kwam ik aan de bar een oude vakantievriend tegen waarmee ik drie jaar geleden door Libië heb gereisd. Onze gedeelde interesse voor de klassieke oudheid deden onze paden wederom kruisen, iets wat al een aantal malen na onze Libië reis is gebeurd. Al met al werd het een erg gezellige avond. De recensie van Ifigeneia in Aulis houden jullie dan ook tegoed.

woensdag 19 november 2008

Bride Flight ***


Als rechtgeaarde-zich-niets-herinnerende Nieuw Zeelander was het onmogelijk om Bride Flight zomaar aan me voorbij te laten gaan. Zeker als je moeder ook in een soort "Bride Flight" in de jaren 50 naar dit verre land geëmigreerd is.

Bride Flight vertelt het verhaal van drie jonge bruiden die in 1953 naar Nieuw Zeeland reizen om daar te trouwen met hun vooruitgereisde aanstaande mannen. De vrouwen ontmoeten elkaar aan boord van een KLM toestel dat deelneemt aan de wereldberoemde Air Race van Londen naar Nieuw Zeeland (gewonnen door de KLM in een recordtijd van 49 uur en 57 min.). In het toestel reist ook de jonge Frank, die naar Nieuw Zeeland emigreert om daar een wijnboerderij te beginnen. Hun ontmoeting met Frank zal grote invloed op elk van hen hebben en hun levens voor altijd aan elkaar verbinden.

Het mooie aan Bride Flight is het verhaal. Een verhaal dat een halve wereld en een compleet mensenleven omspant. Ook al is de film hier en daar wat langdradig, het verhaal blijft boeien en de onderlinge relaties blijken gecompliceerder te liggen dan in eerste instantie gedacht. Het soms wat kneuterige acteren wordt goedgemaakt door de mooie opnames van het Nieuw Zeelandse landschap en een korte maar indrukwekkende rol van Rutger Houwer. Met zijn doorleefde kop is hij volkomen geloofwaardig als geslaagde Nieuw Zeelandse wijnboer. De film heeft een goede mix tussen heden en de flash backs uit het verleden en geeft op de juiste momenten en op een natuurlijke manier de details prijs. Ik vond het een vermakelijke film met een prachtig en ontroerend verhaal. Het enige dat blijft knagen; een Nederlandse film met Nederlandse acteurs met als titel Bride Flight. Wat is er mis met Bruidsvlucht?

zondag 16 november 2008

Zeven Heuvels


Kleine verenigingsloopjes; dol zijn we erop. Liefst op vrijdagavond (na het werk) als onderdeel van de jaarlijkse feestweek van het betreffende dorp. Op het plein staat iets wat voor een kermis door moet gaan en het halve dorp doet mee aan De ronde van Abcoude of De 10 van Noorderham terwijl de andere helft langs de kant staat aan te moedigen. Het onvermoeibare enthousiasme van de vrijwilligers die alles amateuristisch in goede banen trachten te leiden is telkens weer een uitstekende motivator.

Voor vandaag had ik me samen met nog 119 andere KLM-ers aangemeld voor de Zeven Heuvelenloop in Nijmegen. Met alweer de 25-ste editie en in totaal 24.721 deelnemers gaat het er hier verre van amateuristisch aan toe. Het was prachtig loopweer en van 15 KM schrikken we niet echt meer. Alleen begonnen de horror-verhalen over hoe zwaar al die heuvels wel niet waren steeds ernstigere vormen aan te nemen naarmate we dichter bij Nijmegen kwamen. Tegen de tijd dat we aan de start stonden zagen we er als een berg tegenop. Het viel allemaal reuze mee, gewoon 1 uur en 18 minuten lekker gelopen, uitstekend weer en een mooie afwisselende route. Terwijl bij de dameswedstrijd de Ethiopische Mestewat Tufu op 2 seconden het wereldrecord mist, is een ieder het er over eens dat Nijmegen toch wel een beetje ver weg is voor een loopje van 15 KM. Tegelijkertijd werden er op de terugweg in de bus druk plannen gemaakt voor een 10 KM run volgend jaar in China. Ach ja, alles blijft betrekkelijk.

maandag 3 november 2008

RocknRolla ***


A story of sex, thugs and Rock 'n Roll

Na Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000) is RocknRolla de derde film van Guy Ritchie die zich afspeelt in het Londense gangstermilieu. Is RocknRolla hiermee dan niet eerder een herhaling van oude successen of gewoon een kunstje dat Ritchie inmiddels aardig onder de knie heeft? Ja en nee. RocknRolla borduurt behoorlijk voort op Snatch, het verhaal lijkt er zelfs sterk op alleen is de diamant nu vervangen door een schilderij (dat geen enkele keer in beeld komt) maar toch is de film origineel en vermakelijk.

In RocknRolla draait het om een Russische gangster die een aantal lucratieve en snelle deals wil doen in de Londense vastgoedwereld. Dat hier veel geld aan te verdienen valt is al snel bekend in het Londense criminele wereldje. Vanuit alle hoeken verschijnen de geïnteresseerden: oa een beruchte gangster, een misdaad kopstuk en een sexy accountant. De drie hebben elkaar constant nodig maar ook keer op keer worden ze tegen elkaar uitgespeeld. Veel stoere gangstertaal en zo nu en dan hilarische situaties. De film heeft erg veel tijd en uitleg nodig om op gang te komen maar uiteindelijk heeft het toch de snelheid en originaliteit die ik van Ritchie gewend ben. Voor de veertigers onder ons zit er lekkere herkenbare muziek in. Ditmaal geen oude bekenden zoals Vinnie Jones of Jason Satham maar nieuwe gezichten en karakters. Waar types als Brick Top uit Snatch of Hatchet Harry uit Lock, Stock... me deden huiveren had ik dat veel minder (lees helemaal niet) bij de personage die Wilkinson speelde. Johnny Quid, de aan crack verslaafde popster, vond ik daarentegen geweldig met z'n mooie accent en vlotte babbels.

RocknRolla heeft niet het sprankelende wat zijn twee voorgangers hadden. Ik heb het gevoel dat Ritchie met deze film een beetje op safe gespeeld heeft en het geheel toegangkelijk en beter te volgen wilde houden om zodoende een groter publiek aan te spreken. Het schijnt dat er een RocknRolla twee in zit als dit een succes wordt. Ik ben wel benieuwd hoe het The Wild Bunch, Archy en Johnny Quid als de nieuwe RocknRolla vergaat in de keiharde Londense onderwereld. Trailer

donderdag 30 oktober 2008

Burn After Reading ****


Intelligence is relative

Nog geen acht maanden na No Country for Old Man en de volgende film van Joel en Ethan Coen draait al weer in de betere bioscopen. Dat de broers in het maken van films veelzijdig en gedreven zijn blijkt al uit het feit dat Burn After Reading een heel ander soort film is dan hun vorige. Burn After Reading is meer een komische misdaadfilm dan een spannende thriller. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel. De broertjes Coen zijn juist uitermate bedreven in dit genre getuige een film als Fargo. Vandaar ook dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor deze nieuwe loot aan de Coen-stam. Niet in de laatste plaats door de indrukwekkende cast met namen als George Clooney, John Malkovich en Brad Pitt.

Burn After Reading gaat over een CIA agent (John Malkovich) die wegens een drankprobleem ontslagen wordt. Uit frustratie en woede besluit hij zijn memoires te schrijven en daarbij geheime informatie niet te schuwen. Door een fout van zijn overspelige vrouw belandt de CD-rom met het script in de kleedkamers van een sportschool en wordt gevonden door twee medewerkers (Frances McDormand en Brat Pitt) van de sportschool. Die ruiken onmiddellijk geld en bedenken een plan om de maker te chanteren. Als dit mislukt besluiten ze de gevoelige CIA-informatie aan te bieden aan de Russische ambasade. De manier waarop ze dit aanpakken is hilarisch en leidt uiteindelijk tot meer problemen dan ze aankunnen.

Brat Pitt speelt nu eens geen macho held maar een naïeve sport-nerd met een belachelijk kapsel. Iets wat ik altijd waardeer wanneer een acteur dat aandurft. Ook de andere acteurs (hoe groot de namen ook mogen zijn) spelen met name leeghoofdige karakters in een krankzinnig verhaal waarin de verwikkelingen elkaar lekker snel opvolgen. De film staat bol van de one-liners en levenswijsheden hoe gelukkig te worden. Dit terwijl geen van de hoofdrolspelers zich gelukkig voelt; allemaal verlangen ze naar verandering. Op het eerste gezicht lijken het allemaal herkenbare normale karakters, maar uiteindelijk blijkt een ieder heeft toch minstens één afwijking te hebben. Zoals in de meeste Coen films willen de personages meer dan ze aankunnen en hierdoor lopen de zaken volledig uit de hand. Ook hier uiteindelijk extreem geweld, krankzinnige namen, bizarre gesprekken en mooie bijrollen. Vooral de conclusie van de CIA topman in de laatste scène is hilarisch komisch en blijft hangen.

Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast. Al die grote namen in één film is misschien wat veel, op de één of andere manier "werkt" het niet echt. Ik zie graag wat onbekende acteurs ertussen die door het vakmanschap van de Coens boven zichzelf uitstijgen. Ook al is Burn After Reading dan misschien niet zo geniaal als Fargo, doe mij aub iedere week zo'n film.

zaterdag 25 oktober 2008

Mallorca


Een ex met een jacht, klinkt handig en dat is het ook. Vooral als dat schip in Palma de Mallorca blijkt te liggen. De uitnodiging om een dagje te gaan zeilen nam ik en de rest van ons groepje dan ook snel aan. Sinds een jaar zijn Marja en Michel schipper op een 27 meter lange Jongert en omdat het manoeuvreren en varen met zo'n schip geen sinecure is moet er vooral veel geoefend worden. Ik ben niet zo'n fan van Jongerts maar deze is van de nieuwe generatie en ziet er veel beter gelijnd uit. Iets dat ook in de vaareigenschappen terug te vinden is. Met een lekkere 26-28 knopen over dek liep ze er met een knoop of 11 makkelijk doorheen. Bijzondere ervaring om zo'n luxe 90-voeter van 62 ton te sturen en te merken hoe makkelijk ze op het roer reageert. Verder gaat alles hydraulisch of elektrisch, dus het werken aan dek is meer een kwestie van timing dan van spierkracht. Naast alle opwinding was het vooral heel gezellig en leuk om Marja nu eens te zien in de omgeving waar ze al zo lang in leeft en werkt. Een ding was na afloop duidelijk; oefening hebben deze twee niet echt meer nodig want alles verliep gladjes en beheerst.

Van luieren is de hele week niet veel terecht gekomen. Het begon al met de halve marathon op zondag. Bloedmooi weer in oktober is natuurlijk erg fijn maar niet als je 21 km moet hardlopen in die brandende zon zonder een zuchtje wind. De enige troost was dat iedereen het zwaar had. Lillian was zo verstandig om het na 10 km voor gezien te houden; een gedachte die ook mij en (naar later bleek) ook Sjors ernstig bezighield. Toch doorgebeten en uiteindelijk na 2h en 5(!)sec over de oranje loper gefinisht. Ik weet niet of het volgend jaar weer Mallorca gaat worden want dit was toch echt gekkenwerk.

De kolonie Nederlanders in Soller had zich inmiddels in stilte uitgebreid tot 21 personen wat zo nu en dan resulteerde in spontane groepsactiviteiten met als hoogtepunt een bloedstollende en compleet verkeerd ingeschatte kustwandeling langs gladde en steile kliffen met een groep variërend in leeftijd van 4 tot 70. Ontelbare angstige momenten en zorgelijke blikken werden afgewisseld door nerveus lachen maar uiteindelijk werd het doel zonder verlies van mensen bereikt. Op een fantastisch terras aan/in zee werd alle zorg weggespoeld met witte wijn en tapas en kwamen de sterke verhalen al snel los.

Helaas voelde Nico zich de laatste twee dagen verre van lekker en ik ben bang dat ik het meegenomen heb naar Amsterdam. Al de hele dag koortsig en ellendig. Gelukkig, vanacht een uurtje extra.

donderdag 16 oktober 2008

Herfst


"All the leafs are brown and the sky is grey..."

We zijn weer in het gewijde seizoen,
het regent bladeren in een atmosfeer van mist en zaligheid ...
(vrij naar J.C. Bloem).

Terwijl een goed uitziende date afzegt, leef ik op. Storm, regen en westenwind, de weg glad van bruine bladeren. Ik trap er dapper doorheen in de wetenschap dat bokbier en beaujolais primeur onderweg zijn.

En wat doe ik? Terwijl het Vondelpark op zijn mooist is, plan ik een weekje Mallorca en verruil de trieste regengordijnen voor het milde mediterrane klimaat met bijbehorende tapas en rode wijn. Om het geheel nog een beetje richting te geven heb ik me weer eens ingeschreven voor de halve marathon van Palma, maar daarna is het dan ook over met de activiteit. Vrienden, ex-en, pool, snack attacks, alcohol en een goed boek bepalen de agenda. Oké, een stevige bergwandeling misschien, maar daarmee houdt het dan ook op.

Kortom, ik ben een weekje weg.

zondag 12 oktober 2008

Hunger **


Vijf sterren van de Volkskrant én een laaiende recensie in de NRC. Dat dit niet altijd iets zegt wist ik natuurlijk al maar toch beïnvloedt het je verwachtingen. Hunger gaat over de laatste zes weken uit het leven van de Ierse hongerstaker Bobby Sands (Michael Fassbender). Sands zat in 1981 in de beruchte H-Blokken van de Maze-gevangenis een straf uit van 6 jaar voor medeplichtigheid aan IRA-aanslagen. Klinkt allemaal erg zwaar en dat was het dan ook.

Het begon al niet goed; te laat binnenkomen met een beugel Grolsch en een zak chips in je handen bij een film met zo'n titel is misschien niet zo handig. Iets waar ik al snel achterkwam. Steve McQueen is een beeldend kunstenaar en heeft de mensonterende toestanden in de gevangenis en de aftakeling van Bobby zo gedetailleerd en plastisch in beeld gebracht dat ik helemaal geen afkeurende blikken van het uitermate serieuze publiek nodig had om mijn eetlust te verliezen. Het kwam dan ook niet meer goed tussen Bobby en mij, ik vond het allemaal veel te indringend en te heftig.

Interessant is het wel. IRA aanslagen en hongerstakingen speelden in een tijd waarin ik oud genoeg was om er iets van mee te krijgen maar waar het nu precies om ging is langs me heengegaan. Hunger geeft een goed beeld van de beweegredenen en idealen van IRA activisten en de tegenstellingen en conflicten die nog altijd niet opgelost zijn. Halverwege de film zit een 15 minuten durende dialoog tussen Sands en een priester, in één shot en met een vaste camera gefilmd. Razend knap geacteerd word je in de conversatie meegezogen. Hierna krijgen we de fysieke aftakeling en het hongeren in alle details.

Voor een gezellig bioscoopavondje hoef je niet naar Hunger, maar als verhaal is de film boeiend. Ik heb de rit in ieder geval dapper uitgezeten.

zaterdag 11 oktober 2008

Ernst-Paul


Zojuist op het journaal: Ernst-Paul Hasselbach (42) is vanmorgen in Noorwegen bij een auto ongeluk om het leven gekomen. Hij was daar voor de opnames van 71 Graden Noord; een survival programma met meest tv persoonlijkheden van de b-categorie.

Ik ken hem als presentator van Expeditie Robinson, mijn favoriete tv programma op de zondagavond. Al jaren presenteert Ernst-Paul dit reality survival programma op zijn geheel eigen wijze. Niet echt opvallend en uitermate vriendelijk is hij de rots in de branding te midden van alle hectiek en intriges en weet hij telkens de juiste vragen te stellen of de deelnemers tot een standpunt of verklaring voor hun gedrag te dwingen.

Wat ik me afvraag; waarom raakt dit me nu zo en ben ik ineens van slag? Misschien omdat je ouder wordt en daarom slechter met onverwacht slecht nieuws kunt omgaan, ook al ken je de persoon niet persoonlijk.
"De mooiste bloem wordt altijd als eerste geplukt", sprak mijn moeder ooit en gevoelsmatig gaat dat ook hier weer op. Ernst-Paul laat een vriendin en drie kinderen achter.

maandag 6 oktober 2008

Aanrijding in Moscou ****


Na de overname door Wouter Bos van het Belgische Fortis had ik zomaar zin in een Belgische film. Daarom maar blind gekozen voor Aanrijding in Moscou in het Ketelhuis. Een keuze die niet verkeerd uitviel. Als je zin hebt in een originele en vooral leuke film, moet je Aanrijding in Moscou gaan zien. Het begint met een aanrijding op een parkeerplaats. Matty is een alleenstaande huismoeder en Johnny truckchauffeur. Zij is 41 en hij 29. Als Matty (Barbara Sarafian) haar auto parkeert tegen de vrachtauto van Johnny ontstaat een hilarische ruzie en zit je als kijker meteen midden in het verhaal. Een toevallige ontmoeting die verregaande gevolgen zal blijken te hebben. De voor mij onbekende acteurs spelen (volkomen naturel) de sterren van de hemel. In plat Gents (Moscou is een wijk in Gent) ontspinnen zich geweldige dialogen met veel humor maar steeds met een zwarte ondertoon die soms echter dan het leven zelf overkomt. Matty is hierbij het middelpunt in een heftig familieleven: "Mijn man zit in een Midlife Crises, mijn oudste dochter in haar puberteit, mijn jongste dochter denkt dat ze in de puberteit is en mijn zoon geraakt er maar niet in", zoals ze het zelf omschrijft. Zie hier de randvoorwaarden waartegen Matty haar leven vorm tracht te geven en de komst van chauffeur "Meneer Johnny" maakt het er allemaal niet makkelijker op.

De film is briljant gecast met als uitblinker de oudste dochter Vera die geen enkel blad voor de mond neemt en volkomen spontaan een ieder tot verantwoording dwingt. Matty is geen ster in beslissen en het is aandoenlijk te zien hoe ze goedbedoeld, verkeerde keuzes maakt. Verder ga ik er niet teveel over zeggen. Gewoon gaan kijken en laat je verrassen en meeslepen in dit Vlaamse drama.

Doe na de Fortisbank heel Vlaanderen er meteen ook maar bij en schenk de rest aan Frankrijk. Ik ben voor. (Trailer)

zaterdag 4 oktober 2008

Dierendag


De Reuzenpanda dreigt uit te sterven en dat lijkt mij volkomen terecht.
Het beest heeft het namelijk grotendeels aan zichzelf te wijten dat er steeds minder exemplaren op deze planeet rondwaggelen. Terwijl zijn soortgenoten ergens op de hooggelegen hellingen van West-China een keiharde strijd om het bestaan schijnen te voeren, las ik vandaag dat Reuzenpanda Bao Bao in de Berlijnse dierentuin extra bamboe krijgt voorgeschoteld omdat het dierendag is. Bao Bao zit daar al 25 jaar en vindt het allemaal wel best; op ijsbeer Knut na is hij de bekendste dierentuinbewoner van Duitsland, er is onbeperkt bamboe voorhanden en zo nu en dan wordt er een vrouwtjes-panda ingevlogen om Bao Bao in actie te krijgen. Iets wat overigens niet erg succesvol is verlopen want Bao Bao heeft tot nu toe geen nageslacht kunnen verwekken. Misschien snapt hij na 25 jaar gevangenschap niet meer wat de bedoeling is, iets waar ik me wel wat bij voor kan stellen.

De aandoenlijke zwarte vlekken om de ogen en grappig rechtopstaande oren hebben deze agressieve bamboe-vreters een hoog oohhh-wat-lief-gehalte bezorgd. Zonder daarvoor ook maar iets te hoeven presteren hebben Reuzenpanda's het, met hun mediagenieke uiterlijk weten te schoppen tot logo van het Wereldnatuurfonds en staan ze nu symbool voor alle dieren die door menselijk toedoen met uitsterven bedreigd worden. Maar laten we wel wezen; wiens schuld is het nu eigenlijk dat deze zwart-witte lobbes het niet gaat redden? Allereerst leeft hij in een uithoek van China omdat alleen dáár een bamboe-soort groeit die zijn maag kan verdragen. Hoewel hij tot de soort der carnivoren (vleeseters) behoort, houdt hij het halsstarrig bij een dieet van uitsluitend bamboe-stengels. Vind je het gek dat je maag daarvan van streek raakt. Ik zou een dieet van uitsluitend gras ook niet lang volhouden. Om aan zijn energiebehoefte te voldoen moet hij per dag 14 kilo van de meest zeldzame bamboe eten. Daar doet hij dan zo'n twaalf uur per dag over want hij kauwt zich helemaal suf op die taaie stengels. Daarnaast is onze bamboekauwende vriend opvallend zwart-wit. Niet echt handig als schutkleur als je voornamelijk in de bossen leeft. Waarschijnlijk uitgeput van al dat kauwen schijnt hij zelfs voor seks nog te lui te zijn. Kortom, evolutionair gezien is deze droef kijkende teddybeer volkomen mislukt. In een omgeving waar Survival of the Fittest de norm is, laat de Reuzenpanda het op alle fronten afweten. Als het aan Darwin had gelegen had deze zeldzame herkauwer al lang het lootje gelegd. Eigenlijk is het dus eerder een wonder dat het beest nog steeds bestaat.

Maar dat is een boodschap waar het Wereldnatuurfonds weinig baat bij heeft. Meewarig kijkende beesten die door de mens worden bedreigd leveren nu eenmaal publiciteit en geld op want zij appelleren aan ons schuldgevoel dat we maar al te graag als een moderne zondebiecht afkopen. Geef daarom het konijn dat er nooit om heeft gevraagd in een hok te moeten zitten, vandaag vooral een extra wortel en Bao Bao verse bamboe-stengels. Ik hoop dat hij heel oud wordt.

vrijdag 3 oktober 2008

Il Dolce et L'Amaro **


Il Dolce et L'Amaro (het zoet en het bitter) laat 20 jaar uit het leven van een maffioso zien. Een thema dat onmiddellijk boeit maar de uitwerking was dermate mager dat het eigenlijk na 20 minuten al begon te vervelen. In 20 jaar gebeurt er in een "gewoon" leven al ontzettend veel, laat staan in het bestaan van een maffia-lid, waarbij de hoofdrolspeler uiteindelijk ook nog eens moet kiezen tussen een gloedvolle misdaad-carrière of de toewijding en liefde van een mooie vrouw. Dit in anderhalf uur samenvatten is een schier onmogelijke taak en hier gaat het in de film dan ook hopeloos mis. Om alle ontwikkelingen en zijsprongetjes op het publiek over te brengen wordt veelvuldig gebruik gemaakt van een voice-over. Hierdoor wordt het verhaal meer verteld dan dat je het als kijker ondergaat en erin meegroeit en dat vind ik nogal een zwaktebod van de makers. Gelukkig wordt er redelijk geacteerd, zitten er mooie scènes in met mooie muziek en een aantal humoristische voorvallen waardoor het geheel nog net te verdragen is. Il Dolce et L'Amaro mag dan als thema hebben; "Het dagelijkse ordinaire van het kwaad tegenover de banaliteit van het goede"; de poster ziet er beter uit dan de film zelf.

zaterdag 27 september 2008

Brideshead Revisited ***


At BridesHead Everything comes at a Price

Ook al was de TV serie "Brideshead Revisited" in de jaren 80 een groot succes ik had er nog nooit van gehoord, laat staan dat ik het gelijknamige boek van Evelyn Waugh kende. Waarschijnlijk is dit een schandalig gebrek in mijn opvoeding en algemene ontwikkeling maar ik heb er tot nu toe weinig hinder van ondervonden. Integendeel, niet gehinderd door enige kennis kon ik lekker onbevooroordeeld aan de film beginnen.

BridesHead Revisited is een prachtig verhaal over de jonge Charles Ryder die, net voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog, gaat studeren aan Oxford en daar de charismatische, homoseksuele Sebastian Flyte ontmoet. De twee worden vrienden en als Sebastian hem op een dag meeneemt naar zijn ouderlijkhuis (BridesHead Castle) stapt Charles in een totaal nieuwe wereld. Een wereld van aristocratie, macht en onvoorstelbare rijkdom. Charles valt als aankomend kunstenaar aanvankelijk goed bij de familie. Eenmaal gewend aan de extravagante luxe merkt hij dat er behalve veel geld en een adellijke titel de nodige familieproblemen zijn. Charles wordt verliefd op de mooie zus van Sebastian waardoor hun romantische vriendschap gedrenkt in alcohol, onder druk komt te staan. Er ontspint zich een boeiend verhaal over complexe familierelaties, verboden liefde, religieuze tegenstellingen en verstikkende tradities die een blijvende invloed blijken te hebben.

Dit alles tegen de achtergrond van het prachtige Castle Howard, waar de film is opgenomen. Hou je van BBC-achtig kostuumdrama en Engelse adel dan moet je zeker gaan kijken. Ik vond het een prachtige film.

zaterdag 20 september 2008

Factory Girl ***


When Edie met Andy, Life imitated Art

Ondanks de nog altijd niet opgehelderde mysterieuze verdwijning van de maandagavond-sneak lukt het tot nu toe prima om zelf een geschikte film te vinden. De Filmschuur in Haarlem blijkt een uitstekend alternatief. Op de één of andere vage manier heb ik Factory Girl al in januari op dvd gezien. De film is uit 2006 dus dacht ik dat het hij al eerder in Nederland zou zijn uitgebracht. Verbaast was ik dan ook toen ik laatst in de bioscoop ineens de trailer van Factory Girl kreeg voorgeschoteld. De dvd was interessant genoeg om hem nog eens uitgebreid in de bioscoop te gaan bekijken.

Factory Girl is een Biopic (biografische film) over de muze van Andy Warhol; Edie Sedgwick (Sienna Miller). Edie heeft alles: rijke ouders, ziet er waanzinnig goed uit en is intelligent en ambitieus. Ze gaat naar New York en komt daar Andy Warhol tegen en vanaf dat moment verandert haar leven. Factory Girl geeft een mooi beeld van het opgefokte kunstenaars wereldje van het New York van de jaren 60. De befaamde club, The Factory, waar Warhol zijn kunst en films maakte is een broeinest van kunstenaars en meelopers waar wilde parties worden opgeleukt met pillen en zo ongeveer alle andere denkbare drugs. Sienna Miller is bloedmooi en Guy Pearce zet een perfecte Warhol neer compleet met lijzig stemgeluid. Edie's liefde voor Warhol wordt echter nauwelijks beantwoord. Dit drijft haar in de armen van een jonge folkzanger die volgens mij Bob Dylan voor moet stellen en in haar wanhoop wordt ze steeds afhankelijker van drugs.

De documentaire achtige film maakt nieuwsgierig naar de persoon Edie Sedgwick. In de film wordt ze bijna continue als het eeuwige slachtoffer neergezet. Iets wat ik me bij het zien van de intelligente en ambitieuze Sedgwick haast niet voor kan stellen. Ik weet er te weinig van om te kunnen beoordelen of Factory Girl een nauwgezette weergave is of meer een vrije interpretatie. In ieder geval; een intrigerende en boeiende film met een mooi maar triest verhaal over het leven van Edie Sedgwick. Jammer dat er maar één nummer van The Velvet Underground in zat.

donderdag 18 september 2008

Caos Calmo ****


Van Italiaanse films ben ik gewend dat ze druk, chaotisch en luidruchtig zijn. Ik was wel weer eens toe aan die lome drukte tegen de achtergrond van een mooi Italiaans landschap waarbinnen zich een chaotisch verhaal vol herkenbare elementen ontwikkelt. Hoewel onmiskenbaar Italiaans is Caos Calmo (zoals de titel al doet vermoeden) het tegenovergestelde hiervan. In NRC-Handelsblad van zaterdag stond een inteview met Sandro Veronesi, de schrijver van het boek waarop deze film gebaseerd is. Hij vertelde dat zijn boek symbool staat voor de kalme chaos waarin Italië op dit moment verkeert. Waarvan acte.

Waar het hem nu precies in zat is moeilijk onder woorden te brengen, maar ik vond het een heerlijke film. Pietro Paladini is een succesvol directielid van een mediabedrijf, getrouwd en vader van de tienjarige Claudia. Op een dag komt hij thuis (na een dagje strand met zijn broer) en vindt zijn vrouw dood in de tuin. Zijn leven verandert hierdoor rigoreus. Hoewel je zou verwachten dat het van nu af aan één grote lijdensweg wordt, waarin Pietro zich van zelfhulpgroep voor kersverse weduwenaars naar instanties en ouderavonden op school sleept, is er juist niets van rouw of verdriet te merken bij Pietro. In plaats daarvan besluit hij op een dag, nadat hij zijn dochterje bij school heeft afgeleverd, op haar te blijven wachten op een bankje dat op het pleintje voor de school staat. Niet zomaar één dag maar ook de volgende dag en de dag erna. Wekenlang brengt Pietro zijn dagen, bivakerend op het bankje voor de school door. Zijn werk handelt hij per telefoon af. Met zijn actie en vanaf zijn bank is Pietro van het ene op andere moment verworden tot toeschouwer van zijn eigen leven. Zijn wereld is ineens niet groter dan het plein en haar vaste voorbijgangers. Kwamen zijn collega's eerst nog bij hem langs om te vragen hoe het met hem gaat, al snel komen ze langs om werk, relatie of persoonlijke problemen aan hem voor te leggen. Zo zittend langs de zijlijn komen dagelijkse beslommeringen en problemen van zijn collega's, vrienden en ex-en soms bizar op de zwijgzame Pietro over. Toch blijkt hij in al zwiigen en begripvol knikkend een grote hulp en een rots in het hectische leven van een ieder die hem opzoekt. Geweldig zijn de scènes in het park waar Pietro elke dag dezelfde mensen tegenkomt; het mongooltje waarmee hij iedere dag hetzelfde spelletje speelt, het flirten met het mooie meisje (ze is echt mooi) met de grote Sint Bernhard. Ondanks het tragische thema is de film nergens sentimenteel, er wordt prachtig geacteerd (vooral door het 10 jarige dochtertje) en het verhaal blijft boeiend.

De muziek van o.a. Radiohead is erg goed gekozen en past helemaal bij de sfeer van de film. Alleen een heftige maar reëel gefilmde sexscène viel een beetje uit de toon; niet-funtioneel-bloot zeg maar. Maar verder is deze film van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti een pareltje en dus een genot om naar te kijken.

vrijdag 12 september 2008

Estômago ***


Koken om te Overleven

Estômago is een film over koken. Niet zomaar koken om te eten maar koken om te overleven. In deze Braziliaanse film van filmmaker Marcos Jorge maken we kennis met Raimundo (João Miguel), die met alleen een koffer en geen geld in een niet nader genoemde stad arriveert. Tegen kost en inwoning verhuurt hij zichzelf als kok in een kleine koffietent. Raimundo blijkt te beschikken over een ongekend talent. Hij kan met de simpelste ingrediënten de lekkerste gerechten maken waardoor het tweederangs eettentje al snel uitgroeid tot een succesvolle lunchplek en hij de volle aandacht krijgt van buurthoer Iria die, verslaafd aan lekker eten Raimundo in ruil daarvoor rijkelijk beloont in natura.

Parallel hieraan zien we in een flash-forward een tweede verhaal, waarin Raimundo in de gevangenis zit. Waarom hij daar zit blijft lange tijd onduidelijk maar het moet wel iets ernstigs zijn geweest want hij zit tussen de zware jongens. Voor de niet bijzonder dapper uitgevallen Raimundo begint het overleven hier pas echt. Ook hier is het zijn kookkunst die hem redt; als "celkok" weet hij met de weinige middelen die hij tot zijn beschikking heeft, het de grote jongens naar de zin te maken. Langzaam klimt Raimundo op in de strakke hïerarchie die in elke gevangenis schijnt te heersen. Zijn zelfvertrouwen groeit om uiteindelijk boven zichzelf uit te stijgen en zich te meten met de hoogste baas.

De twee verhaallijnen wisselen elkaar soepeltjes af waardoor het geheel blijft boeien. De vele interessante bijrollen hadden wel wat meer uitgediept mogen worden, wat de film meer diepgang gegeven zou hebben. Al met al een humorvolle film over de rauwe kanten van het leven waarin alles draait om eten of gegeten worden. De wat sullige Raimundo leert snel welke rol hij hierin kan spelen en uiteindelijk krijgt hij de stukken die het beste smaken. Estômago is een modern sprookje voor volwassenen over macht, sex en koken.

zondag 7 september 2008

De SpaarndammerHout


Achter de Silodam ligt de Houthaven. Vroeger losten boten vanuit de hele wereld hier hun ladingen houtstammen. De laatste jaren ligt het gebied er wat verlaten bij. Vervallen steigers met verweerde gebouwen en een studentenboot bepalen het beeld. De Spaarndammerbuurt (die aan de Houthavens grenst) ondergaat momenteel een gedaantewisseling. Een groot gedeelte van de woningen wordt gerenoveerd, de Spaarndammerstraat wordt als winkelgebied opgeknapt en een groot aantal pleinen worden opnieuw ingericht. De Houthaven wordt in deze hele herindeling ook meegenomen. In de toekomst wordt hier een woongebied gerealiseerd met ca. 1.700 woningen en hierdoor zal er een nieuwe wijk ontstaan: De SpaarndammerHout.

In het plan voor de ontwikkeling van de Houthaven is opgenomen dat op de kop van de Pontsteiger (pal achter de Silodam, waar nu nog de pont naar Noord afmeert) een markant gezichtsbepalend gebouw moet komen dat ruimte biedt aan ca. 250 woningen en publieksvoorzieningen. Drie architectenbureaus mochten daarvoor plannen indienen en in april (2007) is het winnende ontwerp bekend gemaakt. Het winnende ontwerp kwam van architectenbureau Arons en Gelauff en is genaamd de Waterpoort.

Van voren heeft het de vorm van een poort en van opzij lijkt het net een grote stoel. Het gebouw wordt 82 M hoog en bestaat uit 250 koopwoningen en 2.000 M² aan publieksvoorzieningen en krijgt een restaurant op 60 meter hoogte met ongetwijfeld een fantastisch uitzicht over het IJ en Amsterdam. Ik vind het een spectaculair mooi gebouw. Met appartementen van minimaal 125M² en elk een groot balkon zal het niet goedkoop worden en inschrijven kan pas ergens in 2009 maar ik heb zo'n gevoel dat de verkoop niet al te moeizaam zal gaan. Ook al woon ik nu meer dan prima, toch iets om in de gaten te houden want over een jaar of vier kan ik toch zomaar aan iets anders toe zijn.

In 2010 zal worden begonnen met de bouw van deze nieuwe icoon aan de steeds mooier wordende IJ-Oevers. Als alles af is, is er weer een rafelrandje weggewerkt en woon ik midden in een bruisende buurt.

dinsdag 2 september 2008

Elegy **


Na een ontbijt van tosties en bier op het Leidseplein, besloot ik bioscoop Cinecenter in te duiken om daar de kater een plekje te geven en rustig verder wakker te worden. De aandacht werd getrokken door de vermelding dat de film een bewerking van het boek "Dying Animal" van Nobelprijs-winnaar Philip Roth was. Elegy is na The Human Stain de tweede verfilming in korte tijd van één van de romans van Philip Roth.

Het tempo van de film paste in ieder geval uitstekend bij mijn lichamelijke en geestelijke gemoedstoestand. Verder vond ik de film nogal clichématig. Nu is het gekke met clichés dat ze meestal een kern van waarheid bevatten. Welbeschouwd zijn clichés gewoon te vaak herhaalde waarheden; waarheden die we eigenlijk liever niet willen horen of die we willen ontlopen. Elegy zit er vol mee en dat maakt de film zowel boeiend als vervelend.

Eerst het verhaal: David Kepesh (Ben Kingsley) is een beroemd boekrecencent op televisie en een populair docent literatuur in New York. Hij is al jaren vrijgezel en nu hij op leeftijd (60) komt, beginnen de zoveel geprezen vrijheid en onbetaalbare onafhankelijkheid te knagen. Volgens Kepesh is het huwelijk een gevangenis en leidt het (binnen een relatie) voortdurend moeten sluiten van compromissen tot verveling en ongeluk. Dit gaat goed totdat de mooie Consuela (Pénelope Cruz) in zijn klaslokaal verschijnt. Kapesh valt als een blok voor haar kinderlijke looks en charme. Als de twee (ondanks een leeftijdsverschil van meer dan 30 jaar) een relatie beginnen, komt hij heftig in conflict met zijn zelfopgelegde normen en meningen. Uiteindelijk winnen zijn twijfels het van hun geluk en door zijn bindingsangst loopt de prille relatie op de klippen. In het openbaar wijdt hij het mislukken aan het leeftijdsverschil maar diep van binnen weet hij beter; hij is te bang voor echte liefde en wat dat met hem zal doen.

Het zelfvoltrokken, gemiste geluk zou een schitterend thema en plot hebben opgeleverd, ware het niet dat de Amerikanen er toch weer een onwaarschijnlijke en hoopvolle wending aan moeten geven. Jammer want de film zit vol met mooie overpeinzingen, literaire zijsprongetjes en gedachtenkronkels over de rol die vrouwen in het leven van een man kunnen spelen. Terwijl de aftiteling over het scherm rolde verliet ik enigszins katerig de filmzaal, mezelf afvragend of dat nu door de drank van de avond ervoor, of van de film kwam.

zaterdag 30 augustus 2008

De Getemde Feeks

Al weken van tevoren geboekt en daardoor verkeerd getimed. Terwijl vrijdagavond op de IJ-oevers de Uit-Markt losbarst zit ik in de Stadsschouwburg om nu eindelijk eens De Getemde Feeks (of zoals op alle posters te lezen valt "Het Temmen van de Feeks") te aanschouwen. Echt verkeerd was het nu ook weer niet; in plaats van een massaal concert hadden wij luxe plaatsen en lieten het stuk over ons heen denderen.

De Getemde Feeks is voor ieder toneelgezelschap een gevaarlijk (lees omstreden) stuk want de vrouw onvriendelijkheden vliegen je om de oren in deze Moeder aller Rom-Kom's. Wat ik ervan vond? Zo moet het! Of in ieder geval: zo zie ik mijn Shakespeare's graag; vlot, modern, lekkere/heftige muziek, een spectaculair modern decor en toch het (oorspronkelijke) stuk in stand houden. Dikke complimenten voor de gemaakte keuzes. Halina Reijn is (voor mij) de beste actrice om de Feeks te vertolken en Hans Kesting als Petruchio (die het als enige aandurft de Feeks Katherina te trouwen) een prima tegenspeler.

In het kort: Het stuk gaat over twee zussen; de ene is lieftallig en talentvol, de ander scherp van tong, fel en weerbarstig. Hun vader besluit dat de jongste (Bianca) niet mag trouwen voordat de oudste (Katherina) een man heeft. Hierop besluiten twee aanbidders van Bianca, Katherina aan de man te helpen. Zoals bij de meeste Shakespeare stukken is het verhaal betrekkelijk eenvoudig maar vergt het toch enige inspanning (en voorbereiding) om het stuk goed te kunnen volgen en optimaal van het mooie taalgebruik te kunnen genieten. Ook hier staat het bol van de persoonsverwisselingenen, vermommingen, en vele bijrollen.

In de ruim twee uur die het stuk duurt komt er een enorme (haast orgastische) energie vrij met veel gestamp, geschreeuw en het nodige gooi- en smijtwerk. Na afloop is het podium een chaos. Na de indrukwekkende (en voor feministen ongetwijfeld teleurstellende) slot-monoloog van Halina waren de koude biertjes na afloop in Café Cox hard nodig om alles nog eens op ons in te laten werken. Wat een avond en wat een start van het weekend. En dan moet de Uit-Markt voor ons nog beginnen.

maandag 25 augustus 2008

El Cielo, La Tierra Y La Lluvia *


Jonge Latijns-Amerikaanse filmmakers verdienen een kans en afgaande op wat de filmfestivals brengen krijgen ze die kans ook. Daarom begonnen wij geheel onbevangen aan El Cielo, La Tierra Y La Lluvia (De lucht, de Aarde en de Regen), kom maar op met die nieuwe generatie filmmakers.

Om kort te gaan, El Cielo werd één groot gevecht tegen de slaap. Het verhaal gaat over drie vrouwen die ergens op een eiland in het zuiden van Chili wonen. Volgens de maker (Torres Leiva) ontroeren de personages in hun eenzame, precieze eenvoud en is het een film over het opgaan van de mens in zijn omgeving. Wat het meest opviel waren de lange, trage shots en een verhaal dat zich voornamelijk badend in stilte afspeelde. Leiva vraagt van de kijker een actieve houding om zodoende binnen het verhaal dat hij geschreven heeft andere mogelijke verhalen te verzinnen. Daarmee vraagt leiva van mij teveel; het geheel is mij te vrijblijvend. Er zaten mooie shots tussen maar om na drie minuten landschap en een boom, te eindigen met een hoop bladeren komt bij mij eerder doelloos en traag over dan creatief en prikkelend. Het landschap zag er over het algemeen troosteloos en grauw uit, de personages zwijgzaam en vreemd. En het verhaal; daarvan heb ik helemaal niets begrepen, echt niet. Ik zou dan ook niet kunnen vertellen waar de film over gaat.

Kortom, afgezien van een paar mooie natuurshots heb ik er niet meer over te vertellen dan dat het de maker goed gelukt is de dodelijke saaiheid van de omgeving waar de vrouwen wonen en werken, op de kijker over te brengen. Na een aflevering van Animal Planet had ik waarschijnlijk meer te vertellen gehad.

zaterdag 23 augustus 2008

This is England ****


Spijbelen op je werk blijkt nog net zo leuk als spijbelen vroeger op school. De vergadering van afgelopen vrijdag was een uur eerder afgelopen dan gepland en in plaats van terug naar kantoor, fietste ik via het Amsterdamse Bos rechtstreeks naar het Filmmuseum in het Vondelpark. Daar begon om 17:15 de film This is England en ik was precies op tijd om na aankoop van mijn kaartje direct in de zaal plaats te kunnen nemen.

This is England neemt je mee terug naar Engeland, begin jaren tachtig. Het Engeland van Margaret Thatcher, de Falkland Oorlog en de gigantische werkloosheid. In het troosteloze Nottingham groeit de 12 jarige Shaun op. Hij woont bij zijn labiele moeder, zijn vader is gesneuveld in de Falklands en op school wordt hij gepest. Als hij bij toeval een groepje skinheads ontmoet die het wél voor hem opnemen en bij wie hij "iemand" kan zijn is het niet echt een keuze voor de kleine Shaun zich bij hen aan te sluiten.

Als beïnvloedbare jongere die overal buitenvalt en ineens door een groep wordt opgenomen denkt hij niet na over de achtergronden en stelt geen vragen. Thomas Turgoose (die de twaalf-jarige Shaun speelt) doet dit op meesterlijke wijze. Met bravour en veel overtuiging zet hij een mini-skinhead neer; gehuld in Ben Sherman overhemd, bretels en Dr. Martens schoenen wordt hij razendsnel volwassen. Het skinhead-clubje is in aanvang eerder een vrienden-clubje dat zich weinig met politiek en racisme bezighoudt. Pas als Combo (Stephan Graham; oa Snatch) terugkeert uit de gevangenis en zich in het groepje mengt komen de veranderingen. Combo drijft met zijn politieke/racistische ideeën de vriendengroep uit elkaar en eist van de skinheads een keuze te maken.

This is England schetst in een rauw gefilmde stijl het klimaat waarin de Engelse skinheads konden uitgroeien tot een gevaarlijke organisatie maar laat tegelijkertijd de ondelinge verdeeldheid en twijfel bij veel van de meelopende de skinheads zien. De soundtrack met meest vette reggae songs is perfect gekozen. De film is buitengewoon goed gecast met als uitblinkers Stephan Graham als overdadig getatoeëerde skinhead-leider en 12 jarige Thomas Turgoose. Is er dan helemaal niet negatiefs over deze film te melden? Jawel, het verhaal vond ik wat minder; te traag en een iets te voorspelbaar einde.

De cast, het uitstekende acteerwerk, de mooie soundtrack en de sfeer verdienen meer dan het weekje Filmmuseum dat deze film nu onder de noemer "Previously Unreleased" gegund is.