vrijdag 31 december 2010

Einde Jaar

Tja dan zijn we al weer aan het einde van dit jaar gekomen. Voor mij het jaar van WikiLeaks, een mislukt WK-voetbal en Sven Kramer die in de verkeerde baan stapt. Damschreeuwer vind is het mooiste woord van 2010 en het leverde bovendien het beste TV-moment van het jaar, hoewel; Oh Oh Cherso mocht er ook zijn. Verder was Joran onze beste buitenland promotor, Onweer Online de beste internetsite, de dood en begrafenis van Harry Mulish indrukwekkend en de gebeurtenissen op Het Hofnarretje weerzinwekkend.

Oudejaarsdag; tijd voor bezinning, reflectie en vooral... lijstjes. Nu hou ik wel van lijstjes en overzichten want die geven nog een beetje structuur en houden de boel vooral overzichtelijk; tenminste voor mij dan. Maar om daar nu weer een top-10 of andere rangorde in aan te brengen is onbegonnen werk. Ik hou het gewoon bij films en dan vooral bij degene die er voor mij uitsprongen. Allereerst de cijfers: met 67 bezochte bioscoopfilms was 2010 een van de betere filmjaren maar toch zijn er ook dit jaar weer heel veel films die ik niet gezien heb maar wel had willen zien.

Beste films:
Un Prohète:
Rauw realistisch gevangenisdrama dat je twee uur lang op het puntje van je stoel doet zitten. Bovendien buitengewoon goed geacteerd.

El Secreto de sus Ojos:
Verrassing uit Argentinië. Spannende thriller met mooie opnames en prettig gedoseerde humor.

Balibo:
Waargebeurd verhaal over vijf verdwenen journalisten in het Indonesie van de jaren 60 dat het verdient verteld te worden. Prima verfilmd.

The Social Network:
David Fincher in topvorm. Voor mij dé film van 2010 omdat het een prima beeld geeft van de impact dat internet op ons dagelijks leven heeft. Mooie opnames, heftige muziek, intelligente montage en met afstand de mooiste Trailer van het jaar. Bij wijze van uitzondering:



woensdag 29 december 2010

Loft **

Afgelopen zomer ontving ik een brief met daarin de aankondiging dat geplande filmopnames de komende dagen voor enige overlast zouden kunnen zorgen. Nou dat hebben we geweten. Voor de filmopnamen bleek het namelijk nodig om gedurende vijf nachten het gebouw bij mij aan de overkant uit te lichten met als gevolg dat er zich iedere nacht een soort diaprojectie met schimmenspel op mijn slaapkamermuur afspeelde.

Afgelopen week zag ik het eindresultaat en alle doorstane ellende bleek de moeite waard. De trendy ingerichte loft in de film Loft bleek namelijk gesitueerd in het gebouw tegenover dat van mij en dat maakte de film bij de openingsscène direct interessant. Loft is een film met mooi camerawerk, geschoten op goed herkenbare Amsterdamse locaties. De loft zelf is op locatie gebouwd en ziet eruit zoals je van een loft verwacht: één grote hoge (industriële) ruimte, strak en trendy ingericht met veel glas en hoge ramen. Het verhaal is snel verteld. Vijf vrienden delen samen een (geheime) loft. Deze dient als luxe ruimte voor hun slippertjes met andere vrouwen. Een prima regeling totdat er op een morgen een naakte dode vrouw, badend in bloed en met handboeien aan het bed vastgeketend in de loft blijkt te liggen. In paniek komen de vrienden bij elkaar en dan komen de vragen. Geen van hen weet wie de vrouw is en hoe ze terecht gekomen is in de loft waarvan alleen zij de sleutel bezitten. Al gauw beginnen de vrienden elkaar te wantrouwen en blijkt dat ze veel minder van elkaar weten dan aanvankelijk gedacht.

Loft is een remake van het Belgische origineel uit 2008. Het origineel heb ik niet gezien dus een vergelijking kan ik niet maken. De Nederlandse versie zit verhaaltechnisch goed in elkaar maar de vele plotwendingen maken het een vermoeiende zit. Er is niks mis met films die je op het verkeerde been willen zetten maar overdaad schaadt en hierdoor komt de uiteindelijke ontknoping behoorlijk gekunsteld over. Bovendien wordt er door sommigen erg slecht geacteerd waardoor de karakters nauwelijks tot leven komen. Als ik Jeroen van Koningsbruggen was zou ik lekker de grappige Lama blijven uithangen. (Trailer)

zaterdag 25 december 2010

X-Mas

  • Ik voel mij als een kerstboom zonder piek.
  • Merry X-Mas Darling, wherever you are.
  • Flappie was van mij.
  • Please come home for X-Mas.
  • Driving home for X-Mas.
  • I guess I was a sholder to cry on.
Zomaar een greep uit de Skyradio kerstterreur. Hopelijk vergaat het U beter. Hoe dan ook, zet hem op:

Vrolijk kerstfeest allemaal!!!!!!

donderdag 23 december 2010

You will meet a Tall Dark Stranger ***

Woody Allen blijft een productief baasje. Al sinds 1970 levert hij ieder jaar een film af. Snel geteld heeft hij sinds 1971 maar liefst 41 films op zijn naam staan waarvan hij voor de meeste ook nog het verhaal geschreven heeft. Volgens eigen zeggen is het regisseren van films voor een neurotisch, klein en lelijk mannetje de enige manier om met mooie vrouwen in contact te komen. Mij lijkt dat een uitstekende motivatie om zo gedreven te werk te gaan en dat is dan ook terug te vinden in zijn nieuwste film. In You will meet a Tall Dark Stranger is het vrouwelijk schoon weer uitermate aangenaam vertegenwoordigd.

De laatste jaren houdt Allen vast aan een beproeft recept. Zijn laatste zes films spelen allemaal in Europese steden en hebben meer het karakter van vrolijke stadse relatie problematiek dan de heftige en neurotische echtscheidings drama's uit zijn vroegere werk. Dat het oeuvre wat sleetse trekken begint te vertonen stoort me nauwelijks; ik hou nu eenmaal van die typische Woody Allen typetjes, onvoorspelbare verhaallijnen en de immer aanwezige voice-over die de boel humoristisch samenvat.


De mooie buurvrouw
You will meet a Tall Dark Stranger speelt in Londen en gaat over drie stellen die ondanks hun verschil in leeftijd allemaal dezelfde problemen hebben: ze zijn niet gelukkig in hun huidige situatie. Het huwelijk van de in een midlife crises verkerende schrijver Roy (Josh Brolin) zit diep in de problemen. Zijn schoonmoeder bezoekt zeer frequent een waarzegster en doet daar bijna dagelijks verslag van bij haar dochter Sally (Naomie Watts). De moeder zelf is door haar man Alfie (Anthony Hopkins) verlaten voor een heel jonge vriendin/prostituee. Alfie probeert krampachtig met fitness en viagra te leven als een jonge God. Roy wordt verliefd en krijgt een verhouding met zijn (mooie) buurvrouw terwijl zijn vrouw Sally in het geheim verliefd is op haar baas (Antonio Banderas).

Kortom; alle elementen zijn aanwezig om er een goed verhaal van te maken. Toch kabbelt de film een beetje voort zonder echt richting te kiezen. Als Allen al iets met deze film wil zeggen is het: beter  gelukkig te zijn met dat wat je hebt dan met dat wat je verlangt. Een beetje stichtelijk boodschap maar zo vlak voor de kerstdagen moet dit kunnnen. Wel zitten er twee erg leuke en tegelijkertijd smerige wendingen in de film waarbij schrijver Roy volkomen verstrikt raakt in zijn eigen leugens en zodoende flink meewerkt aan zijn eigen ondergang. Ik heb me prima vermaakt met deze wrange relatie komedie. (Trailer)

woensdag 15 december 2010

Catfish **

Op internet en vooral in Amerika is het inmiddels een behoorlijke hype. Niet eens zo zeer de film zelf maar meer de vraag: "Is het echt of is het allemaal bedacht?" Catfish is een film in de stijl van The Blair Witch Project. Twee broers van in de twintig filmen doorlopend al hun dagelijkse bezigheden. Op zich niet eens zo heel bijzonder. Tot het moment dat de gebeurtenissen in hun leven een onverwachte wending nemen en hun home-movie achtige filmpjes ineens het karakter krijgen van een spannende documentaire.

Een 24-jarige fotograaf uit New York is actief op Facebook en op een dag krijgt hij het verzoek van een acht-jarig meisje (Abby) uit Michigan of zij één van zijn foto's mag naschilderen. Een paar dagen later ontvangt de fotograaf (Nev) tot zij verbazing over de post een artistiek geschilderde impressie van zijn foto. Hij begint een Facebook contact en virtuele vriendschap met de familie van Abby. Wanneer Nev een Cyber-romance begint met de knappe 19-jarige zus van Abby beginnen de zaken pas echt interessant te worden. Nev wordt tot over zijn oren verliefd op zijn virtuele vriendin en er volgt intensief contact via mail, sms en zelfs telefoon. Totdat de broers ontdekken dat een aantal feitelijke zaken niet blijken te kloppen. De interesse wordt hierdoor alleen maar groter en de broers zetten het contact stevig door. Als ze voor hun bedrijf in de buurt van Michigan moeten zijn besluiten ze tot een onaangekondigd bezoek aan de knappe virtuele vriendin en haar familie. Ik verraad echt niet teveel als bij aankomst blijkt dat de zaken toch behoorlijk anders blijken te liggen dan op Faceboek voorgesteld.

Het is geen nieuws dat op sociale media als Facebook iedereen probeert zijn openbare profiel zo goed mogelijk voor de dag te laten komen en dat de zaken vaak net iets mooier worden voorgesteld dan ze in de dagelijkse werkelijkheid zijn. Catfish laat echter ook een verborgen kant zien van de sociale netwerken. Voor sommige mensen is Facebook een poort naar een andere identiteit en een virtuele ontsnapping aan een uitzichtloos bestaan. De uiteindelijke onthullingen van Nev zijn even schokkend als triest.

Doordat Catfish helemaal in het Nu gefilmd ben je als het ware getuige van de ontwikkelingen. Niks geen flash-backs of voice-overs die het verhaal duidelijk moeten maken. Hoewel de trailer anders doet geloven is Catfish geen Blair Witch Project-achtig horror verhaal. Of Catfish nu waargebeurd en "live" gefilmd is of niet, de manier van filmen geeft een prettige spanning aan het verhaal.

donderdag 9 december 2010

Brussel

Echt relaxed plassen was het niet met zulke belangstellende meekijkers vlak boven je maar origineel is het wel. Bovenstaande foto maakte ik in een Grand Café op de Grote Markt in Brussel. We waren daar het afgelopen weekend om kerstinkopen te doen. Met een overdonderend aanbod van (chocolade)winkels, kroegjes, stalletjes, restaurants en musea is er van daadwerkelijk inkopen niet veel terecht gekomen.


Zoals ik van de Belgen gewend ben was bijna de hele stad en met name de Grote Markt al helemaal in kerstsfeer met een overdaad aan lichtjes en je struikelde bijna over de vele uit de kluiten gewassen kerstbomen. De sneeuw maakte het beeld compleet alleen was het zo verschrikkelijk koud dat glühwein een eerste levensbehoefte werd. Gelukkig was die in de vele stalletjes op straat ruim voorradig. Met het kerstgevoel zat het na afloop wel goed. Hé kijk nou; Sinterklaas was nog niet weg of daar heb je de kerstman al...

vrijdag 3 december 2010

De Eetclub *

Normaal gesproken duren mijn conversaties met mensen die me na een film vertellen dat ze het boek toch beter vonden nooit erg lang. Daar begin ik echt niet aan omdat films en boeken nu eenmaal twee totaal verschillende kunstvormen zijn die zich nauwelijks met elkaar laten vergelijken. Toch ontkom ik er in het geval van De Eetclub niet aan er zelf over te beginnen. Dat de boeken van Saskia Noort ongekend succesvol en buitengewoon spannend zijn hoef ik hier niet te gaan uitleggen maar of deze literaire thrillers zich ook lenen voor een goede verfilmingen vraag ik me na het zien van De Eetclub ernstig af.

De Eetclub gaat over een groepje jonge en vooral welgestelde vrouwen die zich ergens in Het Gooi voornamelijk vermaken met wijndrinken, sociale ontmoetingen en het koken van zelfbedachte gerechtjes in hun besloten eetclubje. Het eetclubje blijkt echter een spin-off van de vriendenclub die de echtgenoten van de vrouwen al jaren met elkaar vormen. Nieuwkomer Karen (Bracha van Doesburgh) en haar man worden in de vriendenclub opgenomen en dat lijkt een positieve aanwinst voor het clubje interessante en succesvolle mensen. Maar zoals dat vaak gaat met buitenstaanders in een hecht gezelschap worden ook hier de verhoudingen en interne codes door de komst van de buitenstaander op scherp gezet. Karen op haar beurt ontdekt al snel dat de relaties binnen de club helemaal niet zo vrijblijvend zijn en dat ieder lid van de club een reden, geheim of belang bij de club heeft. Als de eerste dode (in de vorm van een onwaarschijnlijke zelfmoord) valt begint Karen ernstig te twijfelen aan de motieven van de club en begint te onderzoeken wat er voor haar verborgen wordt gehouden.

Het probleem met de verfilming is de vele personages die een rol spelen terwijl er nauwelijks tijd is deze aan de kijker voor te stellen. Vijf stellen waarvan er sommigen ook nog eens een on-officiële relatie (om het eens netjes te zeggen) met elkaar onderhouden levert al snel een wirwar aan namen op. De vraag die mij gedurende de hele film het meest bezig hield was: "Wie is Babette? Wie is Patricia? Wie is Evert?" In het boek zal dit ongetwijfeld prima werken omdat er daar genoeg ruimte is de personages op een fatsoenlijke manier aan de lezer voor te stellen en duidelijk te maken wat zijn of haar positie binnen de groep is maar in de film ben je als onvoorbereide kijker al snel het spoor bijster. Daarnaast zijn de ontwikkelingen niet altijd even logisch en de uiteindelijke ontknoping voelde eerder als een opluchting dan als een verrassing.

Het positieve aan De eetclub is het camerawerk en de goed gekozen locaties. Er zitten prachtige opnames tussen waarbij origineel gebruik wordt gemaakt van spiegeling en reflectie. Helaas was dit nauwelijks voldoende om de film naar een hoger plan te tillen. (Trailer)

woensdag 1 december 2010

Copacabana **

Copacabana is een echte Moeder-Dochter film. Dit drong pas tot me door toen ik bij binnenkomst merkte dat ik de enige(!) man in de redelijk gevulde bioscoopzaal bleek te zijn. Ik had gerekend op een tragi-komedie in de sfeer van Aanrijding in Moscou of desnoods iets in de trant van De Helaasheid der Dingen maar nee hoor... een ordinaire Moeder-Dochter film was het en dat bleef het tot de eindtitels over het beeld rolden.

Isabelle Huppert speelt de joviale, levendige maar vooral schaamteloze Babou. Haar dochter (gespeeld door Lolita Chammah; ook in het echt haar dochter) schaamt zich zo erg voor haar extraverte jaren-sixties moeder dat ze haar niet eens op haar eigen aanstaande bruiloft wil hebben. Dit zet de verhouding tussen moeder en dochter ernstig onder druk. Van schrik en in een poging enig respect af te dwingen gaat moeder Babou op zoek naar een echte baan. Voor ze er zelf erg in heeft staat ze Timesharing appartementen te verkopen in een troosteloos en winters Oostende. Aanvankelijk gaat dat haar goed af en heeft ze een kans nu eindelijk eens echt carrière te maken. Maar bij een ongeleid projectiel als Babou duurt het ook hier niet lang voordat het weer mis gaat.

Bij mij werkte de hyperactieve Babou al snel op mijn zenuwen maar door de rest van de zaal werd intens meegeleefd, meegelachen en mee-geontroerd met de telkens weer de aandacht op zichzelf vestigende Babou. Blijkbaar verplaatst het vrouwelijk deel van bioscoopbezoekend Nederland zich moeiteloos in de in minirok en legging rondspringende Babou terwijl ik nauwelijks aansluiting kon vinden bij deze rusteloze en immer naar vrijheid en plezier zoekende vijftiger.

Het was leuk om flarden van het afgebladderde Oostende te herkennen van mijn eigen vroegere bezoekjes en Babou mocht dan als karakter irriteren; Isabelle Huppert's acteerprestatie is er niet minder om. Copacabana komt op mij over als een prima film voor twee vriendinnen die nodig weer eens samen iets moeten gaan doen. Ongetwijfeld krijgt ze in de Viva een prima recensie. (Trailer)

dinsdag 30 november 2010

Winter's Bone ***

Met de ijzige temperaturen van afgelopen weekend leek een film met de titel Winter's Bone helemaal op zijn plaats. Hoewel er in de hele film geen sneeuwvlok te zien is vormt het ruige en desolate landschap van het Ozark-gebergte in Missouri een prima decor om het winters gevoel ook in de warme donkerte van de bioscoop vast te houden. Midden in de bossen en ver van de bewoonde wereld leeft de lokale bevolking aldaar al generaties lang als Hilbillies, in hun onderhoud voorziend door middel van de jacht en allerlei clandestiene zaakjes.

In deze verlaten omgeving woont de 17-jarige Ree. Omdat haar moeder nogal apathisch en hulpbehoevend is heeft zij de zorg voor haar jongere broertje en zusje op zich genomen. Haar vader is een tijd geleden al van het toneel verdwenen maar dit kan Ree weinig schelen; hij was toch al zelden thuis. Het broze evenwicht wordt ruw verstoord als de plaatselijke sheriff langskomt met de mededeling dat haar vader is veroordeeld vanwege de productie van chrystal meth (een soort goedkope cocaïne). Om zijn borg te betalen heeft hij hun huis als onderpand gegeven en sindsdien is hij spoorloos verdwenen. Als hij zich niet binnen een week bij de politie meldt wordt Ree en haar familie het huis uitgezet.

Gelukkig stap regisseuse Debra Granik op dat moment niet in de valkuil zich te gaan richten op sociale ellende, onrecht en diep menselijk drama. Dochter Ree neemt geen slachtofferrol op zich maar gaat heel pro-actief op zoek naar haar vader. Hiermee begint een soort road trip waarbij de lokale bewoners als een rariteitenkabinet aan de kijker voorbij trekken. In een geïsoleerde omgeving als het Ozark-gebergte blijken de meeste bewoners (verre) familie van elkaar. Dit vormt echter geen garantie voor een warm welkom. Integendeel; familie of geen familie, bezoekers die vragen stellen worden niet op prijs gesteld zo ondervindt de doortastende Ree (indrukwekkend gespeeld door Jennifer Lawrence). Mijn God, wat een vreemde en lelijke mensen wonen daar. In een verlaten gebied als Missouri blijken de omgangsvormen gebaseerd op eigen wetten en codes en leven de bewoners als outlaws met drank en wat muziek als enig vermaak. De vrouwen zijn met hun diep gegroefde gezichten in de meeste gevallen nog enger dan de mannen. Dochter Ree weet zich aardig staande te houden en ook al loopt het na het uitvoeren van een vies klusje voor Ree en haar familie allemaal goed af, je houdt niet echt een happy gevoel over aan deze film. Daarvoor is de uitzichtloosheid, armoede en rotzooi waarin mensen als Ree moeten zien te overleven te groot.

Winter's Bone is een mooi weergegeven duister misdaaddrama over een groep aan de rand van de Amerikaanse samenleving. (Trailer)

donderdag 25 november 2010

Sint **

Terwijl heel kunstminnend Amsterdam de longen uit het lijf stond te schreeuwen op het Leidseplein leverden wij tenminste een echte bijdrage aan de Nederlandse cultuur; wij zaten in de bioscoop met op het scherm Sint. Na alle perikelen om de controversiële filmposter (lees: de beste filmpromotie-campagne in jaren) was Sint natuurlijk verplichte kost. Het idee om de goedheiligman en het heerlijk avondje te veranderen in een horror scenario is eigenlijk behoorlijk geniaal. Hoewel, ik vond het als kind eigenlijk al een vreemde man. Dat geheimzinnige gedoe met Zwarte Pieten (die je nooit zag) in de schoorsteen en als je niet oppaste werd je zomaar in een zak gestopt en verdween je voorgoed. Dat laatste werd dan wel verteld maar in mijn omgeving verdween er nooit iemand daadwerkelijk waardoor het er allemaal niet echt geloofwaardiger op werd.

In de film Sint gaat het er heel wat daadkrachtiger aan toe. Sint Niklas is een in zonde vervallen bischop die in de middeleeuwen moordend en plunderend met zijn bende door de dorpjes trekt. Als hij door opstandige dorpsbewoners in brand wordt gestoken zweert hij wraak. Sindsdien herrijst deze slecht-heiligman iedere keer als volle maan op 5 december valt om wraak te komen nemen. Voor het laatst was dit in 1968 toen Niklas een heel gezin uitmoordde. Als Dick Maas zich had gebaseerd op de Cyclus van Menton zou Niklas zich iedere 19 jaar moet manifesteren. In de film wordt echter (zonder verdere motivatie) gesproken over een periode van 32 jaar. De film begint met twee aardige scènes uit de middeleeuwen en de jaren 60 maar dan hebben we het ook wel gehad. Als we overgaan naar de huidige tijd vervalt het verhaal al snel in banale humor met een vreemd plot en slecht acteerwerk. De tekstloze Sint (Huub Stapel) acteert prima maar de politieagenten lijken hun teksten letterlijk op te lezen. Hoofden rollen als pepernoten door de sneeuw, Niklas gaat in vol galop over de daken en meer dan voldoende schrikmomenten maken het uiteindelijk wel een leuke horrorfilm.

Dit jaar hoeven we niet te vrezen voor de agressieve Niklas want met nieuwe maan precies op 5 december zal het pikdonker zijn op de daken. De laatste volle maan op 5 december was in 2006.

woensdag 10 november 2010

Congo


Eergisteren werd de AKO literatuurprijs 2010 toegekend aan het boek Congo; een geschiedenis van de Belgische schrijver David van Reybrouck. Volgens de jury is Congo een knap gecomponeerd verhaal over slavernij en kolonialisme, veerkracht en overleven. Een meeslepend geschiedeniswerk van een historicus én romancier.

Vóór de bekendmaking van de winnaar was ik aan het boek begonnen en inmiddels ben ik ruim over de helft van deze meer dan 500 bladzijden tellende krachttoer. Het enige dat ik over het boek kan zeggen is dat ik helemaal met de jury eens ben. Het boek leest als een roman omdat van Reybrouck de geschiedenis van het immense land grotendeels vertelt door de ogen van "gewone" mensen en persoonlijke observaties afgewisseld met prachtige literaire beschrijvingen van de schoonheid en ruigheid van deze voormalig Belgische kolonie. Als je nog een (kerst)cadeautje zoekt voor die broer/zus/vriend(in)/vader/moeder met iets meer intelligentie dan de gemiddelde SBS-6 kijker dan is dit je kans. De ontvanger zal je dankbaar zijn.

Alleen nog te verkrijgen als "Kuifje in Afrika"

zaterdag 6 november 2010

Het Einde van het Einde


Vandaag fietste ik zonder vooropgezet plan bij het Leidseplein zomaar de begrafenisstoet van Harry Mulish tegemoet. In de Stadsschouwburg was zojuist de begrafenisplechtigheid met de proporties van een dramatisch theaterstuk tot een goed einde gebracht. "Het is moeilijk stralen naast iemand die zoveel licht geeft" had zijn dochter Anna daarbinnen heel liefdevol gesproken.

En ik; ik stond buiten en kon de kist voorafgegaan door muzikanten die in witte pakken Jiddische muziek speelden bijna aanraken. Met mijn mobiele telefoon maakte ik de opname van mijn leven; eerst kwamen de muzikanten voorbij, toen de kist en via de stoet met dochters Anna en Frieda, vrienden, BN'ers én burgemeester zoemde ik langzaam uit naar het levensgrote portret van Mulish dat voor de gelegenheid boven de Stadsschouwburg was gehangen. Helaas had ik in mijn onkunde niet goed op het knopje "play" gedrukt waardoor ik pas echt  begon te filmen toen ik de opname wilde stoppen met als resultaat 3 seconden tramrails met wat wegstervende muziek op de achtergrond.


maandag 1 november 2010

The Social Network ****

Hoe is het mogelijk dat iemand die uitstekende films als Se7en, Zodiac en mijn All time Favourite Fight Club op zijn naam heeft staan vorig jaar ineens met een rariteitenkabinet als The Curious Case of Benjamin Button op de proppen komt? Het zal waarschijnlijk met (veel) geld te maken hebben. Gelukkig bleek de misstap eenmalig want na het zien van The Social Network kan ik alleen maar concluderen dat regisseur David Fincher zijn oude vorm hervonden heeft. De film vertelt het succesverhaal achter de sociale netwerksite Facebook. Opgericht in 2004 door computer-nerd en Wizz Kid Mark Zuckerberg met als doel zijn mede studenten op Harvard met elkaar in contact te laten komen. De site is met inmiddels meer dan 500 miljoen wereldwijde gebruikers uitgegroeid tot een van de grootste internet successen ooit en Mark Zuckerberg mag zich de jongste Selfmade Miljardair (goed voor $ 6,5 mld) aller tijden noemen.

Tot zover het succesverhaal dat filmtechnisch nauwelijks interessant genoeg lijkt om er een boeiende film over te maken. Dit wordt in The Social Network echter opgelost door het verhaal vanuit de juridische invalshoek over de strijd om de eigendomsrechten van Faceboek te vertellen. Hierdoor ontstaat een raamvertelling van waaruit voortdurend heen en weer wordt gezapt tussen heden en verleden; tussen de zittingszaal vol peperdure advocaten en het studentenleven op Harvard waar het idee en de ontwikkeling van Facebook gestalte kreeg. De snelle montage die wordt afgewisseld door een spervuur van scherpe dialogen zorgen ervoor dat de film de volle twee uur blijft boeien en Fincher zou Fincher niet zijn als dit niet met mooie opnames en snoeiharde muziek werd ondersteund.

Met zijn scheelachtige blik zet Jesse Eisenberg een overtuigende Mark Zuckerberg neer; hyperintelligent en ambitieus maar nauwelijks in staat tot communiceren, laat staan succes te boeken bij de meisjes. Ondanks zijn analytische manier van denken (of misschien juist wel daardoor) doorziet hij als buitenstaander haarfijn de sociale hiërarchie en vriendschapsbanden die iemands succes op Amerikaanse universiteiten bepalen. In een dronken bui en uit frustratie schrijft hij in één nacht het computerscript dat de basis voor Facebook zal worden; een site waarop bezoekers steeds twee verschillende Harvard studentes krijgen voorgeschoteld met de vraag: wie is de lekkerste? Gevolg: de volgende dag ligt het hele Harvard netwerk plat en weet Mark wat hem te doen staat.

The Social Network is een film over vriendschap, verraad, ambitie en de prijs van succes. David Fincher levert een topprestatie net als de acteurs Jesse Eisenberg en Justin Timberlake die de rol van Napster oprichter Sean Parker voor zijn rekening neemt. (Trailer)

vrijdag 29 oktober 2010

Haar naam was Sarah **

Oorlogsdrama; ik heb er niet zoveel mee. Ik kan me meestal slecht identificeren met de hoofdpersonen en het verhaal speelt zich vrijwel zonder uitzondering af binnen de strak omkaderde codes van het oorlogsgenre; te midden van alle ellende, onrecht en mensonterende toestanden is er telkens dat ene menselijke verhaal dat boven het oorlogsgeweld uitstijgt en groter blijkt dan Nationale belangen en machtspolitiek. Een verhaal dat ontroert en hoop geeft maar vooral moet aantonen dat menselijke goedheid ondanks alles altijd blijft bestaan.

Haar naam was Sarah naar het gelijknamige boek van schrijfster Tatiana De Rosnay gaat over een zwarte bladzijde uit de Franse WO-II geschiedenis. Op 16 juni 1942 werden 13,000 Parijse Joden (waarvan meer dan 4.000 kinderen) in een razzia opgepakt en naar het wielerstadion Vel d 'Hiv gebracht om van daaruit na vier dagen van opsluiting te worden doorgevoerd naar Duitse vernietigingskampen. Het verbijsterende aan deze actie is dat hij niet werd uitgevoerd door de Duitse bezetter maar door de Franse politie in opdracht van de Franse regering. De Amerikaanse journaliste Julia (Kristin Scott Thomas) die al jaren in Parijs woont doet onderzoek naar wat zich indertijd in het Vel d'Hiv heeft afgespeeld om een artikel te kunnen schrijven in het tijdschrift waarvoor ze werkt. Gaandeweg haar onderzoek ontdekt ze dat haar Parijse schoonfamilie verbonden is met dit vergeten drama. Geobsedeerd gaat ze op zoek naar de feiten en naar de geschiedenis van de Joodse familie die door het lot verbonden blijkt met haar schoonfamilie.

Het verhaal wordt op een pakkende manier in beeld gebracht door synchroon de speurtocht van Julia én de geschiedenis van het Joodse meisje Sarah in beeld te brengen. Zo pakkend dat het muisstil was in de bioscoopzaal die voornamelijk gevuld was met vrouwen die ongetwijfeld allemaal het boek gelezen hadden. Toch zaten er storende elementen in de film zoals de onverwachte zwangerschap van Julia die compleet met bijbehorende abortusproblematiek alleen maar afleidt van het verhaal en geen andere functie dient dan de naam (rarah) die ze uiteindelijk aan haar dochtertje geeft. De twee onnozele Amerikaanse stagiairs die uitsluitend opgevoerd werden om het verhaal vertelbaar te maken was ook geen sterke keuze. Maar meest storend waren de talloze opdringerig in beeld gebrachte I-Phones als er weer eens een telefoontje niet beantwoord werd en de werkelijk overal aanwezige Apple laptops en Apple computers. Als je daar eenmaal op begint te letten is er geen houden meer aan en heb je het idee naar een aflevering van Spoorloos te kijken in plaats van naar een ontroerend menselijk drama. (Trailer)

dinsdag 26 oktober 2010

Eat Pray Love **

Let Yourself GO

Heel zingeving- en evenwicht zoekend Amerika raakte geïnspireerd door het (autobiografische en gelijknamige) boek van Elizabeth Gilbert. Het boek werd een ongekende bestseller en daarom kon het niet uitblijven dat er ook een film van gemaakt moest worden die... ook weer een kassucces werd. In Nederland loopt de film ook niet onaardig want na anderhalve week in roulatie kreeg ik het gevoel dat ik de enige Nederlander was die hem nog niet gezien had.

Eat Pray Love gaat over Liz (gespeeld door Julia Roberts); een succesvolle dertiger met mooi huis, interessante baan, voldoende geld, geen(!) kinderwens, leuke man en dan toch 's nachts tot jankens toe op de badkamervloer liggen jammeren dat ze zo vreselijk ongelukkig is en in wanhoop aan God vragen hoe haar leven nu in hemelsnaam verder moet. In onze familie noemen we zo iemand gewoon verwend en egoïstisch of een beetje in de war maar in het spiritueel universum van Elizabeth Gilbert ligt dat een stuk genuanceerder. Daar is het haast vanzelfsprekend je ongelukkig en leeg te voelen met zoveel liefde en materiële rijkdom om je heen en is het vooral noodzakelijk dat je er iets aan doet.

Zo ook Liz; uit ontevredenheid en naar aanleiding van een gekunstelde profetie besluit ze een jaar te gaan reizen. In de hoop uit te vinden wat er nu precies aan schort wordt de reis opgedeeld in drie overzichtelijke etappes die elk de essentie van het leven zouden moeten weergeven; eerst eten in Italië dan spirituele diepgang in India en uiteindelijk op zoek naar ware liefde op Bali en de kijker mag mee op reis. Dit levert mooie sfeerbeelden op van Italië, India en Bali maar een echte reis wordt het nergens. Waar Liz ook komt, telkens loopt ze recht in de armen van leuke, interessante mensen en wordt ze zonder reserves opgenomen in lokale leefgemeenschappen of leuke vriendengroepjes. Dat is geen reizen, dat is thuiskomen. In Italië zien we dikke slierten spaghetti verdwijnen tussen Julia Roberts' lippen die er uitzien als twee lek geprikte fietsbanden, in India wonen we een bruiloft bij en op Bali fietst Liz de ware liefde (in de vorm van Javier bardiem) tegemoet en speelt ze en passant ook nog even voor barmhartige Samaritaan door bij haar Amerikaanse vrienden te collecteren voor een nieuw huis voor de plaatselijke dokter. Hoeveel zingeving kan een mens verdragen?

Natuurlijk moet je er iets aan doen als je niet gelukkig bent in je relatie of in je werk. Het boek geeft hiervoor ongetwijfeld voldoende houvast met talloze boeiende observaties over de leegheid van de moderne materiële maatschappij waarin verdienen meestal boven genieten gaat. In de film pakt dit minder goed uit. De verschillende reizen worden aan elkaar gepraat door een voice-over die zichzelf wel heel graag hoort praten. Hierdoor verzandt het geheel in een onsamenhangende 2,5 uur durende marathon vol spirituele one-liners.

vrijdag 22 oktober 2010

Penose


Tien jaar geleden ben je een grote speler in de internationale zakenwereld en sluit je de ene lucratieve deal na de andere. Ben je als kersverse kasteelheer net lekker bezig met de inrichting van Slot Bolestein staat ineens Justitie op je ophaalbrug met de bewering dat je vanuit je water-kasteeltje een goedlopende witwasserette runt waar inmiddels al € 17 miljoen die Willem Holleeder van wijlen Willem Endstra heeft afgeperst is witgewassen.

Resultaat: vandaag lig je in grote stapels in elke Ako- en Brunakiosk en prijkt je naam als crimineel boegbeeld prominent op de cover van Quote.

Reactie van J.D.T Paarlberg te M(aarsen), NY, L(onden) of P(ortugal): Dit is walgelijk, misselijkmakend en schandalig.

vrijdag 15 oktober 2010

The Killer Inside Me **

Titel en poster laten weinig te raden over; dit ziet er niet uit als een Feel-Good Movie met een happy-end. Nu kunnen seriemoordenaars om de één of andere duistere reden meestal op mijn sympathie rekenen dus was mijn interesse bij het zien van de trailer onmiddellijk gewekt.

De nieuwe film van de Britse Michael Winterbottom (die met zijn eerdere film A Mighty Heart grote indruk maakte) speelt zich af in een wat slaperig Amerikaans stadje ergens in het Texas van de jaren vijftig. Sheriff Lou Ford (Casey Affleck) is een vriendelijk man die op een rustige manier zijn werk doet en een onopvallend bestaan leidt. Wat echter niemand weet is dat achter dit onopvallende bestaan een psychopathische moordenaar schuilgaat die er genoegen in schept vrouwen te mishandelen. De ellende begint als de keurige sheriff een sex-relatie aanknoopt met een mooie prostituee (Jessica Alba). De relatie ontwikkelt zich al snel tot een steeds gewelddadiger SM-achtig spel waarbij het voor de prostituee helaas niet goed afloopt.

In Amerika (waar anders) ontstond grote opheft over de film; ultragewelddadig en vrouwonvriendelijk waren daar de meest gehoorde kritieken. Oké, sheriff Lou slaat in de film inderdaad eigenhandig twee vrouwen met zijn blote handen (en dat kost moeite) dood en ja, dit wordt langdurig en expliciet in beeld gebracht maar laten we wel wezen; in Amerikaanse films worden zo vaak mensen vermoord. Zolang geweld afstandelijk en als entertainment wordt opgevoerd is het blijkbaar geen probleem maar op het moment dat het realistisch in beeld komt is het ineens te confronterend voor de gemiddelde Amerikaan. 

Omdat het verhaal door de moordenaar zelf verteld wordt en gefilmd vanuit zijn perspectief verwachtte ik te worden meegezogen in de gedachtewereld van een moordenaar, was ik gereed voor een dwaaltocht door de donkerste gewelven van de menselijke geest, wilde ik me na afloop schuldig voelen over de sympathie die ik voor deze kille vrouwenmoordenaar voelde. Helaas maakte The Killer Inside Me dit niet waar. Op een paar vage flash-backs uit Lou's jeugd na komen we weinig te weten over de oorzaken van Lou's ontsporing. Sterker nog, Lou's moorden blijken niet eens op lust alleen gebaseerd te zijn; hij blijkt wel degelijk een motief te hebben voor zijn eerste moord en de rest is een opeenstapeling van gebeurtenissen om niet ontmaskerd te worden. Filmtechnisch, fotografisch en muzikaal zit het mooi in elkaar maar als karakterstudie van een moordenaar laat The Killer Inside Me het afweten. Bovendien begint het lijzige vertelstemmetje van sheriff Lou na verloop van tijd behoorlijk te irriteren. (Trailer)

woensdag 13 oktober 2010

Cosa Voglio di Più **


"Vreemdgaan is sporen uitwissen" vertelde me ooit een goed uitziende bed-vriendin-die-het-kon-weten op een regenachtige namiddag terwijl ze de lakens van haar bed gladstreek. Met die goed uitziende bed-vriendin-die-het-kon-weten is het verder nooit iets geworden maar haar wijze woorden hadden als Tagline in het vreemdgaan-drama Cosa Voglio di Più (Wat wil ik nog meer) niet misstaan.

Cosa Voglio di Più begint sterk met een gedetailleerd beeld van de langzaam doodbloedende relatie tussen Anna en haar partner Alessio. Partner Alessio is van het soort betrouwbare lobbes met overgewicht die het allemaal prima naar zijn zin heeft waardoor Anna's samenleven inmiddels hoofdzakelijk nog bestaat uit samen TV kijken op de bank en in bed komt Alessio niet verder dan het lezen van interessante boeken over Columbus of de biografie van Jim Morrisson. Zonder het zelf te beseffen snakt Anna naar afleiding en avontuur. Nu is afleiding uit ontevredenheid makkelijk in te vullen als je tenminste de brokstukken die dit over het algemeen met zich meebrengt voor lief neemt. Ook in dit geval dient de afleiding zich al snel aan in de vorm van de woest uitziende ober van het cateringbedrijf dat een borrel voor het bedrijf waar Anna werkt verzorgt. De bezemkast is snel gevonden gevolgd door met leugens verantwoorde wekelijkse ontmoetingen in romantische motelkamers, spannende SMS-jes en nerveuze telefoontjes. Het in stand houden van de geheime relatie wordt echter steeds complexer als duidelijk wordt dat ook de ober een vrouw compleet met bijbehorend gezin heeft. Al snel vraagt Anna zich (net als de kijker) af hoe dit verder moet maar de verwachtte ontknoping blijft uit. Van het verhaal moet Cosa Voglio di Più het dan ook niet hebben. De kracht van de film zit hem in de details. De blik in Anna's ogen; bang om betrapt te worden als ze met haar lover over straat loopt, de eenzaamheid die Anna voelt als ze alleen naar het motel rijdt. Dat soort dingen.

Filmmaker Silvio Soldini heeft de nadruk willen leggen op een geheim liefdesdrama waar hij zich juist had moeten concentreren op de gevolgen van deze geheime affaire. Dat is jammer en doet afbreuk aan het boeiende (en uitstekend geacteerde) eerste deel van de film waarin juist Anna's huidige relatie en de zoektocht naar zingeving van een vrouw die alles lijkt te hebben centraal stond.

maandag 11 oktober 2010

Richard III ****


A Horse A Horse, My Kingdom for a Horse

Zo zie ik mijn Shakespeares graag; eigentijds, vlot, heftig, veel geschreeuw op een groot toneel met grootse speciale effecten en als muzikale ondersteuning; live uitvoeringen van de nummers van Tom Waits. Nu ben ik geen fan van deze droefgeestige kroegmuziek maar zo live op toneel uitgevoerd sloten de rauwe teksten naadloos aan bij het meedogenloze karakter van Richard.

Richard is in dit geval Richard III. Als jongste broer van een koning (Edward IV) met twee gezonde zonen is hij vierde in de lijn der opvolging en daarom is het onwaarschijnlijk dat hij ooit de troon zal bestijgen. Voor de ambitieuze en wrok-volle Richard vormt dit echter geen belemmering. Bedriegend, verleidend, dreigend en vooral moordend baant hij zich een weg naar de hoogste positie en laat het onmogelijke uitkomen...

Zaterdagavond vond ik mezelf terug in de grote zaal van De Stadsschouwburg met op het toneel de uitvoering van Richard III door toneelgroep Orkater. Nu is Richard III niet het meest toegankelijke stuk van Shakespeare maar... gelukkig was ik goed voorbereid en zodoende zat ik netjes met de rest van het Volksuniversiteit toneelgroepje op rij negentien. Shakespeare in een Nederlandse vertaling zal altijd wel een moeilijke combinatie blijven maar deze vertaling van Gerrit Komrij was heel goed te doen. Wat echter het meest indruk maakte waren de effecten. Bij iedere moord op of buiten het toneel wordt er onder donderend geraas een zak met puin over het toneel uitgestort. De chaos op het toneel neemt op deze manier steeds grotere vormen aan totdat Richard (heel symbolisch) tot zijn knieën in het vuil staat en er nog maar één zak over is; die voor Richard zelf.

Orkater heeft er met Gijs Scholten van Aschat en de band The Sadists een mooi spektakel van weten te maken.

woensdag 6 oktober 2010

De leugen **


De leugen is geen film maar een reconstructie van de gebeurtenissen die in 2006 leidden tot het aftreden van tweede-kamerlid Ayaan Hirsi Ali en haar latere vertrek uit Nederland. U weet wel, de uit Somalië gevluchte kroonprinses van de VVD die gelogen bleek te hebben over haar naam en land van herkomst bij haar asielprocedure en daarom weer haar koffers pakte en vertrok. Met haar vertrek uit Nederland sleepte ze in haar kielzog het kabinet Balkenende II mee. Na een nachtelijk debat (juni 2006) volgde namelijk een dramatische ontknoping toen D66 de stekker uit de coalitie trok omdat zij van mening waren dat minister Rita Verdonk onzorgvuldig te werk was gegaan bij het onderzoek naar de Nationaliteit van Hirsi Ali en bleek dat zij onder druk van Verdonk een schriftelijke schuldbekentenis had moeten afleggen. Voor Ayaan was het hink-stap-sprong via Somalië, Kenia en Nederland naar Amerika. Bye bye, zwaai zwaai; Nederland in verwarring, zonder regering en ruziënd achter zich latend.

In de reconstructie die Robert Oey hierover maakte laat hij een aantal (niet alle) hoofdrolspelers van toen zelf het verhaal vertellen en de details uiteen zetten. Aan het woord komen oa Hildebrand Nawijn, Femke Halsema, Britta Böhler en Rita Verdonk. De leugen geeft op deze manier een verhelderende en vooral persoonlijke inkijk in de gebeurtenissen van toen en is bovendien ontzettend origineel gemaakt. Geen droge opsomming van feiten maar interviews op onverwachte locaties en origineel camerawerk. Verdonk vertelt haar verhaal patat etend in frietkraam "De Vrijheid", Nawijn in een keuken van een allochtoon restaurant en Femke in de trein. Echt origineel en persoonlijk wordt het als de geïnterviewden zo nu en dan ook nog eens in zingen uitbarsten; een zingende Verdonk maak je niet dagelijks mee. Tegelijkertijd komt parallel aan al dit landelijke politieke geweld het jonge meisje Sadaf aan het woord die samen met haar ouders asiel heeft aangevraagd en al jaren op een verblijfsvergunning wacht.

Door zijn onverwachte invalshoeken houdt De leugen het midden tussen een documentaire, soap en musical maar nergens wordt het amusement. Femke komt relatief veel aan het woord maar dat lijkt me een verplicht nummer als je weet dat maker Robert Oey de partner van Femke is. Voor mij kwamen in ieder geval een aantal zaken aan het licht die ik nog niet wist en zie ik de ontroerende speech die Ayaan hield bij de bekendmaking van haar vertrek nu met heel andere ogen. In dit geval zegt dit meer over Ayaan dan over mij. (Trailer)

zondag 3 oktober 2010

Tirza ***


Do you want company, Sir?

Ik had braaf mijn huiswerk gedaan. Voordat ik naar de film ging wilde ik persé het boek gelezen hebben: Tirza van Anton Grunberg. Hoewel ik geen fan ben van de persoon Grunberg en eigenlijk nog nooit iets van hem heb gelezen is het boek Tirza niet tegengevallen. Sterker nog, ik vond het een prachtig boek. Boeiend en mooi geschreven en een sterk verhaal.

Mijn indruk tijdens het lezen van het boek; dit is onmogelijk te verfilmen. Door de vele tijdsprongen en het feit dat het verhaal zich grotendeels afspeelt in het hoofd van de hoofdfiguur Jörgen Hofmeester leek het me onmogelijk hier een begrijpelijke film van te maken. Regisseur en filmmaker Rudolf van den Berg zag het blijkbaar niet als onmogelijk maar juist als een uitdaging. Hij heeft hiervoor de structuur en verhaallijn van het boek compleet moeten loslaten en omgooien met als resultaat: een prachtige en mooi gemonteerde film.

De held van het verhaal is Jörgen Hofmeester (ijzersterk gestalte gegeven door Gijs Scholten van Aschat). Hoewel Hofmeester het allemaal goed bedoelt en enorm zijn best doet is zijn leven een aaneenschakeling van mislukkingen. Hij voelt zich zoals hij het zelf noemt; een overbodige man. Op zijn werk wordt hij van de ene op de andere dag op non-actief gezet omdat hij "te oud is om nog ontslagen te worden". Zijn echtgenote is er jaren geleden al van door gegaan, zijn gespaarde kapitaal is door crisis en terreuraanslagen volledig verdampt en zijn lievelingsdochter Tirza (klaar met school) staat op het punt te vertrekken voor een reis door Afrika met haar nieuwe vriendje. Tot overmaat van ramp blijkt het vriendje een Marokkaan in wie Hofmeester overduidelijk het gezicht van Mohammed Atta (één van de kapers van 11 september) herkent. Als Tirza uiteindelijk naar Namibië vertrekt en vervolgens wekenlang niets van zich laat horen dreigt ook zijn laatste restje vastigheid te verdwijnen. In wanhoop en als laatste redmiddel reist hij naar Namibië om tegen de achtergrond van het Afrikaanse landschap aan de zoektocht naar zijn verdwenen dochter te beginnen. Door middel van Flash Backs kom je er als kijker achter hoe de vader/dochter relatie in elkaar steekt en ontrafelt zich het mysterie wat er met Tirza gebeurd is. Bijzonder is de grote rol die het Afrikaanse kindhoertje Kaisa in de film speelt. Zij vergezelt Hofmeester op zijn slopende zoektocht die wordt ondermijnd door hitte, drank en de gekte in zijn hoofd. Kaisa fungeert als beschermengel en gids maar vooral als praatpaal en surrogaat Tirza voor de wanhopige en verwarde Vader van Tirza.

Regisseur van de Berg heeft gezegd dat hij een film met een geheim wilde maken, een film met iets onzegbaars. Nou dat is hem gelukt. Tirza is de moeite van het kijken waard en ook al is het onwaarschijnlijk dat hij een nominatie als Beste Buitenlandse Film zal krijgen (te expliciet voor de Amerikanen) het is volkomen terecht dat Tirza de Nederlandse inzending voor de Oscars is. (Trailer)

dinsdag 28 september 2010

About Elly **

Iraanse films komen niet zo heel vaak deze kant op, althans niet in de filmhuizen waar ik kom. Als er al een film uit deze contreien doorsijpelt is het vaak een film die in eigen land niet eens vertoond mag worden omdat het een aanklacht is tegen het heersende regime of het gaat over strenge geloofstoestanden. Zo niet About Elly van de Iraanse regisseur Asghar Farhadi.

About Elly is gemaakt in Iran met Iraanse acteurs en vertelt gewoon een spannend verhaal dat zich afspeelt in het hedendaagse Iran. Een groepje vrienden (mannen en vrouwen) wil een weekendje doorbrengen in een huurvilla aan de Kaspische zee. Een van de vrouwen heeft Elly gevraagd mee te gaan omdat ze de schooljuf van één van de kinderen is en een uitje nodig heeft. De stemming zit er na aankomst meteen goed in en het belooft een fantastisch weekend te worden totdat Elly na een zwempartij plotseling vermist wordt. Als een zoektocht niets oplevert en blijkt dat eigenlijk niemand iets over haar weet slaat de paniek toe.

About Elly heeft een mooi opgebouwde spanning en er wordt heel naturel geacteerd wat af en toe het gevoel geeft dat je naar een real life programma zit te kijken. Filmmaker Asghar Farhadi laat je op een subtiele manier kennismaken met allerlei omgangsvormen en waardes die in westerse ogen wellicht ouderwets zijn of op zijn minst vreemd overkomen zoals: de verhouding tussen mannen en vrouwen, niet altijd de waarheid spreken of ten koste van alles je eer willen redden. Voor het overige is het een onderhoudende film die door de uitgebreide dialogen en het eindeloos uitwisselen van argumenten zeker een half uur te lang duurt maar met een ontknoping die duidelijk maakt dat Iraanse liefdesrelaties behoorlijk dwingend en beklemmend kunnen zijn. Pluspunt: actrice Golshifteh Farahani laat in ieder geval zien hoe een hoofddoek gedragen moet worden. (Trailer)

vrijdag 24 september 2010

Wall Street **


Money Never Sleeps

In 1987 was Wall Street dé film voor elke economie student, toekomstig zakenman en verder iedereen die snel rijk wilde worden zonder daarvoor echt te hoeven werken. De Greed is Good speech van de gehaaide en schatrijke beurshandelaar Gordon Gekko (Oscarwinnend gestalte gegeven door Michael Douglas) kenden we uit ons hoofd en werd veelvuldig geciteerd in collegezalen en aan borreltafels.

Nu 23 jaar later komt regisseur Oliver Stone met het vervolg op zijn legendarische Wall Street. Zelfde naam maar nu met als Tagline die andere beroemde oneliner uit zijn eerste film: Money Never Sleeps. Wall Street 2 speelt in 2008 net vóór het uitbreken van de financiële crisis en ver na het uiteenspatten van de internet bubble en gaat verder waar Wall Street 1 stopte. Dat wil zeggen het pakt de draad op op het moment dat Gordon Gekko (wederom gestalte gegeven door Michael Douglas) uit de gevangenis komt; hij werd aan het eind van Wall Street 1 immers veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf wegens omvangrijke handel met voorkennis. Grappigste scène uit de film: Gordon krijgt bij het verlaten van de gevangenis zijn spullen terug waaronder een mobiele telefoon van het formaat baksteen. In de gevangenis heeft Gordon alle tijd gehad na te denken en als een buitenstaander de financiële wereld te analyseren. Zijn pogingen om na zijn vrijlating Wall Street te waarschuwen voor de ineenstorting van het totale financiële- en economische systeem vinden door zijn afgenomen status alleen gehoor bij studenten in collegezalen. Oliver Stone geeft op deze manier bij monde van de grootste en doortraptste speculant uit de hollywoodgeschiedenis een mooie uiteenzetting van het ontstaan van de huidige crisis en ondergang van een aantal Amerikaanse banken; knappe vondst. Voor het overige is Wall Street 2 wederom een brij van koersen, getallen, berdrijven met off-shore accounts en geruchten die zich net zo makkelijk laten verspreiden als griepvirussen in een volle lift. Om een jonger publiek te trekken is er een liefdes- en familie draadje doorheen geweven en werd een overbodige motorrace scène ingelast.

De actualiteit van de crisis en enorme impact van de beurzen op ons dagelijks leven maakten een vervolg op Wall Street 1 logisch en de terugkeer van beursheld Gordon Gekko noodzakelijk. Maar wil je echt iets boeiends zien; schaf dan de oude DVD van Wall Street 1 aan (of stof hem af). Deze film zit vol pakkende oneliners, snelle beelden en mooie pakken maar het mooist is toch wel het tijdsdocument dat Wall Street 1 onbedoeld is geworden. De computers en techniek die toen Cutting Edge was komt nu over als lachwekkend simpel. Oliver Stone was zijn tijd ver vooruit met zijn toenmalige uiteenzetting van de wereld van speculatie en geld. Wall Street 1 leek misschien overdreven en onrealistisch; het bleek nog maar kinderspel bij de beursgekte en speculatie die zouden volgen. (Trailer)

vrijdag 17 september 2010

The American ***


Nadat drie jaar geleden zijn eerste film (Control) uitkwam en in stilte weer verdween is zijn tweede film een regelrecht kassucces in Amerika. Gefeliciteerd Anton Corbijn want het gebeurt niet vaak dat een Nederlandse regisseur zo'n succes heeft alhoewel het natuurlijk wel helpt dat George Clooney de hoofdrol voor zijn rekening neemt. Bovendien ging het gerucht dat Clooney naakt te zien zou zijn, wat uiteraard in Amerika veel opwinding veroorzaakte. Helaas voor de dames maar dat naakt blijkt nogal Amerikaans naakt: tot mijn opluchting krijgen we niet meer dan een halve bil in beeld. Ligt het dan aan George alleen dat de film zo goed bekeken wordt? Natuurlijk niet. Corbijn heeft gewoon een mooie film gemaakt; met vooral de nadruk op mooi.

Volgens Corbijn is zijn film een ode aan de Western met Sergio Leone als inspiratiebron: Een vreemdeling komt in een klein plaatsje, krijgt een band met een paar inwoners, maar zijn verleden haalt hem in en het eindigt met een vuurgevecht. Mooi samengevat want in The American moet een Amerikaanse huurmoordenaar (George Clooney), nadat een klus in Zweden nogal verkeerd is afgelopen, onderduiken in een Italiaans plattelandsdorpje. Terwijl hij daar zit krijgt hij de opdracht voor zijn laatste klus. Na deze klus wil hij voorgoed uit "het wereldje" stappen. Maar tja, laatste klussen in films... dat is meestal een voorbode voor een hoop ellende en een slechte afloop.

Anton Corbijn heeft als fotograaf zo ongeveer alle grote popartiesten, kunstenaars, politici en zelfs Koning Beatrix voor zijn lens gehad. Zijn vakmanschap als fotograaf zie je terug in zijn film. Elk shot is een artistiek verantwoord plaatje en Italië leent zich natuurlijk uitstekend voor fotogenieke scènes. The American is daarom vooral een feest om naar te kijken. De film is goed gecast met een mooie zwijgzame rol van Clooney, de Italiaanse Vialanto Placido is van zichzelf al mooi en gaat aangenaam vaak uit de kleren en natuurlijk onze eigen Thekla Reuten die als tegenspeelster van Clooney prima uit de verf komt en internationaal gezien Carice op dit moment in de vierde versnelling voorbij stuift. (Trailer)

woensdag 15 september 2010

Vreemd Bloed ***


Vreemd Bloed is een film over een jaren-'60 slagersfamilie én de debuutfilm van Johan Timmers. Dat was echter niet de reden dat ik hem wilde zien want iedereen begrijpt dat een film over slagers bij voorbaat garant staat voor bloederige shots van in kadavers hakkende mannen en treurig kijkende koeien die zonder medelijden worden afgeschoten waarna je ongetwijfeld liters felrood bloed uit de vers doorgesneden koeienkeel over een steriele tegeltjesvloer ziet gutsen. Niet echt uitnodigend voor een gelegenheids-vegetariër. De énige reden dat ik Vreemd Bloed wilde zien was het scenario; dat is namelijk geschreven door Maria Goos.

Maria Goos staat al jaren garant voor kwaliteitsverhalen geschreven voor toneel, TV en film. TV-series als Pleidooi en Oud Geld behoren tot mijn favorieten en Cloaca heb ik zowel op het toneel als in de bioscoop gezien. Haar werk gaat meest over knellende familiebanden, hechte vriendengroepjes of tot elkaar veroordeelde collega's waarbij niet de karakters maar eerder de manier hoe mensen met elkaar omgaan centraal staat. Beleefdheidsvormen bestaan binnen dit soort relaties al lang niet meer waardoor de slechte kanten van de karakters alle ruimte krijgen.

Vreemd Bloed wordt verteld vanuit het gezichtspunt van nakomertje Jere die net als zijn drie broers en vader voorbestemd is slager te worden. De dromerige en zachtaardige Jere is echter totaal ongeschikt voor het boute slagersvak. De film mag zich dan voornamelijk focussen op Jere's strijd naar volwassenheid en vrijheid, het verhaal gaat overduidelijk over de ondergang van de vader. In het snel veranderende Nederland van de jaren '60 en '70 kan hij zich nauwelijks staande houden. Zijn oudste zoon wil de slagerij omvormen tot een moderne modelslagerij waarin vreemde zaken als Paté en kant-en-klaar maaltijden verkocht worden, bemoeizuchtige controleurs vertellen hem dat zijn hygiëne te wensen overlaat en dat hij niet langer zelf mag slachten, hij wordt het muziekcorps uitgezet en een klant die om satévlees vraagt wordt onder het roepen van: "Het is hier geen poepchinees" de winkel uitgejaagd.

Wim Opbrouck zet in zijn rol van kolossale sigarenpaffende vleeshouwer een nors en memorabel karakter neer. Zijn innige omhelzing van een karkas als hij zijn slagerij moet sluiten is ontroerend en je begrijpt zijn woede en frustratie tijdens nachtelijke trommelsessies in zijn zelfgebouwde hut. Als vegetariër heb je bij Vreemd Bloed weinig te zoeken. Bovendien is het nogal surrelatistisch en vervreemdend gefilmd en ook al miste ik de "Maria Goos-Dialoog", Vreemd Bloed is wel een boeiend portret. (Trailer)

vrijdag 10 september 2010

A Somewhat Gentle Man ***


A Somewhat Gentle Man is een absurdistische Noorse misdaadfilm over het leven van voormalig moordenaar Ulrik die na 12 jaar gevangenis weer vrijkomt. De gevangenisbewaarder die hem vrijlaat geeft hem bij het afscheid nog het goedbedoelde advies "vooral niet om te kijken" maar Ulrik heeft geen idee wat hij met zijn herwonnen vrijheid aan moet. Zoals dat zo vaak gaat met voormalig criminelen zoekt ook Ulrik al snel zijn oude "vrienden" weer op, moeten oude rekeningen vereffend worden en lijkt hij direct in zijn oude gewoontes te vervallen.

Regisseur Hans Petter Moland laat zijn hoofdpersoon gelukkig niet totaal terugvallen in zijn oude gewoontes. Via subtiele wendingen weet Ulrik zich telkens te onttrekken aan criminele handelingen. Omringt door morsige types, wapenhandelaren, schimmige helpers en duistere moordplannen weet de zwijgzame Ulrik zich behoorlijk staande te houden. Ondanks misselijkmakende (verplichte) sex in ruil voor eten met zijn lelijke hospita en de nog lelijkere ruimte waarin hij woont krijgt Ulrik lol in zijn nieuwe leven. Hij krijgt werk in een garage, gaat uit met een vrouw, heeft sex met zijn ex en bezoekt zijn zoon.

Het geheel kabbelt iets te langzaam voort met hier en daar droogkomische scènes (iemand die een taxi probeert staande te houden met twee door Ulrik gebroken armen) en dialogen ("Wil iemand thee" vraagt de vrouw die binnenkomt op het moment dat Ulrik op het punt staat zijn verrader te liquideren). Naar het einde toe krijgt de film weer vaart en lost Ulrik al zijn "problemen" op geheel eigen en originele wijze op en stelt zo zijn nieuwe toekomst veilig. Door de Noorse taal moet je het voornamelijk van de ondertitels hebben en daardoor komen de grappig bedoelde scènes soms wat moeizaam over. Al met al een vermakelijke film.

woensdag 1 september 2010

Crime d'Amour **

Een Franse film uit vrije keuze; da's eigenlijk vragen om problemen. Maar omdat Crime D'Amour een Psychothriller heet te zijn en met de "Engelse" Kristin Scott Thomas in een hoofdrol durfde ik het toch aan.

In eerste instantie draait Crime d'Amour om het machtsspel tussen de directrice van een grote multinationale onderneming (Christine) en haar talentvolle jonge werkneemster (Isabelle). De twee hebben een enigszins bijzondere werkrelatie. Het ene moment is bazin Christine poeslief tegen haar naïeve werkneemster en toont ze zelfs genegenheid en intimiteit om haar later weer keihard en afstandelijk aan te pakken. Een nogal verwarrende mix voor de naar liefde en aandacht hunkerende Isabelle maar het geeft de film en het verhaal een prettige seksueel geladen spanning, zeker als blijkt dat beide dames in hun vrije tijd ook nog eens dezelfde minnaar hebben.

Volgens filmmaker Alain Corneau moet Frankrijk een paradijs voor multinationaal zakendoen zijn. De Boardroom is voor Isabelle een elfentuin waar iedereen aardig tegen elkaar is, ieder voorstel met enthousiasme en zonder een enkele kritische vraag met applaus ontvangen wordt en waar voor elke investering altijd voldoende budget is. Isabelle voelt zich dan ook helemaal thuis in deze multinationale speeltuin en maakt razendsnel carrière. Zo snel dat Christine haar als een bedreiging begint te zien en ingrijpt. Als ze op een dag de onschuldige Isabelle enorm vernedert in het bijzijn van al haar collega's verandert de film van een Psychothriller in een gewone Thriller. Isabelle zint vanaf dat moment op wraak en ontpopt zich tot een kille berekenende killer. Ze verzint een geheimzinnig plan dat vervolgens feilloos blijkt te werken. Alain Corneau doet enorm zijn best om niet voorspelbaar te zijn maar bereikt het tegendeel en omdat hij het ook nog eens nodig acht gedurende het laatste half uur elk detail uit te leggen met overbodige flashbacks voel je je als kijker behoorlijk onderschat. Helaas voor Corneau maar Crime d'Amour is toch definitief zijn laatste film.

maandag 30 augustus 2010

El Secreto de sus Ojes *****

Al sinds maart van dit jaar ben ik benieuwd naar deze film. Zondag 7 maart ontving het Argentijnse El Secreto de sus Ojes (Het Geheim in hun Ogen) namelijk de Oscar voor Beste niet Engelstalige Film en sinds die tijd heb ik braaf gewacht omdat deze film in Nederland pas afgelopen donderdag in roulatie is gegaan. Na hem dit weekend in Cinecenter gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen dat het het wachten waard is geweest. El Secreto de sus Ojos is een film, eh tja... zoals een film hoort te zijn zal ik maar zeggen. In de eerste plaats is het een spannende thriller waarin een gepensioneerde strafrechterlijk onderzoeker een boek wil schrijven over een brute moord/verkrachting zaak van meer dan 20 jaar geleden. Een zaak die hem nooit heeft losgelaten en die nog steeds niet compleet is opgelost. Ook al is de film gecentreerd rond de brute moord op een mooie vrouw, gelukkig wordt het nergens een Argentijnse Baantjer. Naast een spannende thriller is El secreto de sus Ojos namelijk ook een dramatisch liefdesverhaal, een komedie, een politiek pamflet en een film over gemiste kansen, onuitgesproken liefdes, ouder worden en herinneringen.

Veel Zuid Amerikaanse films die in de tijd van militaire junta's spelen komen niet verder dan loodzware aanklachten tegen onrechtmatige regimes waarbij emmers vol onrechtvaardigheid en armoede over het kijkend publiek worden uitgestort. De Argentijnse filmmaker Juan José Campanella is erin geslaagd zijn film een enorme gelaagdheid te geven (inclusief de duistere rol van de militaire junta op een eerlijke rechtsgang) en tegelijkertijd het verhaal spannend en overzichtelijk te houden waarbij er gelukkig ook heel wat te lachen valt. Daarnaast is de film knap gemonteerd (heden en verleden lossen elkaar moeiteloos af), wordt er goed geacteerd en worden bijna alle scènes mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt van montage en camerawerk is de magistrale stadionscène waarbij de camera vanuit grote hoogte een bomvol voetbalstadion in dwarrelt op zoek naar de dader. Razend knap gemonteerd en gefilmd waardoor het net één (minutenlange) en onmogelijke scène lijkt (klik hier voor de complete stadionscène).

Ook al zijn sommige ontwikkelingen in het verhaal niet geloofwaardig, het geheel zit goed in elkaar met leuke terugkerende grappen (typmachine), herkenbare kantoorhumor en een ontknoping die ik in ieder geval niet zag aankomen.

Blijft over de vraag of El Secreto de sus Ojos de terechte Oscarwinnaar is geworden. Das Weisse Band heeft hem gelukkig (en terecht) niet gekregen maar Un Prophète had ik hem toch ook wel heel erg gegund. Gelukkig zit ik niet in de commissie en hoef ik niet te kiezen. Ik hoef alleen maar te kijken en te genieten. (Trailer)

vrijdag 27 augustus 2010

Io Sono L'Amore ***

Onbedoeld en volkomen toevallig zat ik ineens in Cinecenter tussen twee vers uit Italië teruggekeerde vrienden naar een Italiaanse film te kijken. Io Sono L'Amore betekent zoveel als "Ik ben de Liefde" werd mij door deze notoire Italië-gangers bij aanvang van de titelsequentie ingefluisterd.

Een aristocratische Italiaanse familie komt in een imposant Milanees landhuis bijeen om de verjaardag van Opa (de oprichter van hun industriële imperium) te vieren. Die avond (uitgebreid en wonderschoon in beeld gebracht) gebeuren er twee dingen die de loop van de familiegeschiedenis ingrijpend zullen veranderen. Opa benoemd zijn opvolger; een verrassende en originele keuze en een onaangekondigde gast komt een zelfgemaakte taart brengen.

Regisseur Luca Guadagnino neemt uitgebreid de tijd om zo veel mogelijk details in beeld te brengen en scènes eindeloos lang te laten voortduren. De enscenering en lichtval is prachtig en de beelden zijn een feest om naar te kijken maar door het trage tempo heb je lang tijd niet in de gaten welke kant het verhaal op zal gaan. Een gevoel van dreiging of plotselinge verandering is constant aanwezig zonder dat er duidelijk richting gekozen wordt. Zo lijkt Io Sono L'Amore een film over de familie te worden totdat het verhaal zich steeds meer op Emma, de Italiaans/Russische moeder van de aangewezen opvolger, gaat richten. Zij blijkt de hoofdpersoon van de film en wanneer ze bezwijkt voor de kookkunsten van de onaangekondigde taartenbakker verandert de film van een afstandelijke familiekroniek in een gepassioneerd liefdesverhaal. Emma wordt gespeeld door de Britse Tilda Swinton. Haar strakke gezicht en aristocratische trekken maken haar op voorhand de geloofwaardige moeder voor de troonopvolger van het zakenimperium maar het zijn vooral de de perfect zittende jurkjes en gladde blouses die haar een uitstraling van onbereikbaarheid geven.

Van het verhaal moet Io Sono L'Amore het niet hebben. Naarmate het einde naderbij komt krijgt dat steeds meer de vorm van een Italiaanse soap. Io Sono L'Amore is vooral een mooie film met origineel camerawerk en mooi vallende jurken. Ook al zijn sommige scènes behoorlijk over de top en is de muziek zo nu en dan bombastisch zwaar, Io Sono L'Amore blijft de moeite van het kijken waard. (Trailer)

donderdag 26 augustus 2010

Please Give **

Allemaal erg leuk en gezellig al die evenement-verslagen van de laatste weken maar het gevolg is wel dat het Blog inmiddels meer wegheeft van een fotoalbum vol vakantiekiekjes en privéplaatjes dan een filmsite. Omdat plaatjes kijken alleen maar lui maakt en nauwelijks informatiewaarde heeft; Back to Basics.

Om een beetje luchtig te beginnen werd gekozen voor het komische drama Please Give van Nicole Holofcener. De film speelt zich af in New York alwaar een echtpaar (Alex en Kate) met hun puber dochter in een klein appartement wonen. Omdat Alex en Kate graag groter willen wonen hebben zij hun zinnen gezet op het appartement van de 91-jarige Andra die naast hen woont. Om te kunnen beginnen met verbouwen moeten ze echter wachten op het overlijden van hun nukkige buurvrouw die op haar beurt weer verzorgd wordt door haar twee kleindochters. Kortom, met voldoende verschillende karakters die tegengestelde belangen hebben en min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, zijn alle ingrediënten aanwezig om er een leuke komedie van te maken. Bij vlagen lukte dit maar Please Give is vooral een film van gemiste kansen. Zo hebben Kate en Alex een handel in tweedehands meubelen die ze kopen van de volwassen kinderen van overleden ouders (en die verrassend vaak heel veel waard blijken te zijn). We volgen Kate een aantal malen als ze in de appartementen van de zojuist overledene op jacht is naar meubels. Elk van deze bezoeken leent zich uitermate voor op zichzelf staande grappige, hilarische of juist ontroerende scènes als een soort van Play-in-the-Play. Helaas wordt er tijdens deze bezoeken niet meer dan droogjes onderhandeld met de achterblijvende kinderen die zich geen raad weten met al die spullen van hun moeder.

Please Give is meer een film over schuldgevoel. Elk van de hoofdrolspelers heeft hier in meer of mindere mate last van maar Kate, die voor een prikkie de waardevolle meubelen van nietswetende achterblijvers aftroggelt, nog het meest. Ter compensatie geeft ze gul aan iedere dakloze, gehandicapte of travestiet die ze op straat tegenkomt en is ze op zoek naar betekenisvol vrijwilligerswerk. In haar drang tot helpen en haar pogingen de wereld te verbeteren bestempelt Kate iedereen die er een beetje onverzorgd of anders uitziet tot zielig en hulpbehoevend. Zelfs een aantal beschamend pijnlijke vergissingen en een nuchtere puber-dochter die haar moeder's aandacht harder nodig heeft dan alle zwervers van New York bij elkaar kunnen haar niet wakker schudden. Helaas voor Kate maar helpen uit schuldgevoel of helpen-om-te-helpen leidt nu eenmaal eerder tot opdringerige toestanden dan tot een betere wereld.

Naast schuldgevoel wordt er gehuild, gelachen, gevreeën, gestorven en vreemdgegaan maar al deze elementen worden door Holofcener zó zijdelings aangestipt dat het geheel uiteindelijk maar wat voortkabbelt. Jammer want hier had toch echt veel meer ingezeten. (Trailer)