Vreemd Bloed ***

Vreemd Bloed is een film over een jaren-'60 slagersfamilie én de debuutfilm van Johan Timmers. Dat was echter niet de reden dat ik hem wilde zien want iedereen begrijpt dat een film over slagers bij voorbaat garant staat voor bloederige shots van in kadavers hakkende mannen en treurig kijkende koeien die zonder medelijden worden afgeschoten waarna je ongetwijfeld liters felrood bloed uit de vers doorgesneden koeienkeel over een steriele tegeltjesvloer ziet gutsen. Niet echt uitnodigend voor een gelegenheids-vegetariër. De énige reden dat ik Vreemd Bloed wilde zien was het scenario; dat is namelijk geschreven door Maria Goos.

Maria Goos staat al jaren garant voor kwaliteitsverhalen geschreven voor toneel, TV en film. TV-series als Pleidooi en Oud Geld behoren tot mijn favorieten en Cloaca heb ik zowel op het toneel als in de bioscoop gezien. Haar werk gaat meest over knellende familiebanden, hechte vriendengroepjes of tot elkaar veroordeelde collega's waarbij niet de karakters maar eerder de manier hoe mensen met elkaar omgaan centraal staat. Beleefdheidsvormen bestaan binnen dit soort relaties al lang niet meer waardoor de slechte kanten van de karakters alle ruimte krijgen.

Vreemd Bloed wordt verteld vanuit het gezichtspunt van nakomertje Jere die net als zijn drie broers en vader voorbestemd is slager te worden. De dromerige en zachtaardige Jere is echter totaal ongeschikt voor het boute slagersvak. De film mag zich dan voornamelijk focussen op Jere's strijd naar volwassenheid en vrijheid, het verhaal gaat overduidelijk over de ondergang van de vader. In het snel veranderende Nederland van de jaren '60 en '70 kan hij zich nauwelijks staande houden. Zijn oudste zoon wil de slagerij omvormen tot een moderne modelslagerij waarin vreemde zaken als Paté en kant-en-klaar maaltijden verkocht worden, bemoeizuchtige controleurs vertellen hem dat zijn hygiëne te wensen overlaat en dat hij niet langer zelf mag slachten, hij wordt het muziekcorps uitgezet en een klant die om satévlees vraagt wordt onder het roepen van: "Het is hier geen poepchinees" de winkel uitgejaagd.

Wim Opbrouck zet in zijn rol van kolossale sigarenpaffende vleeshouwer een nors en memorabel karakter neer. Zijn innige omhelzing van een karkas als hij zijn slagerij moet sluiten is ontroerend en je begrijpt zijn woede en frustratie tijdens nachtelijke trommelsessies in zijn zelfgebouwde hut. Als vegetariër heb je bij Vreemd Bloed weinig te zoeken. Bovendien is het nogal surrelatistisch en vervreemdend gefilmd en ook al miste ik de "Maria Goos-Dialoog", Vreemd Bloed is wel een boeiend portret. (Trailer)