zaterdag 28 juli 2007

Holiday


Arrivederci

De komende week geen films, series of dvd's.
Ik vlieg morgen naar Pisa voor een weekje Toscane.
Pasta, pesto, wijn, zon, hitte, privé zwembad en aangenaam gezelschap. Ook hoop ik nog wat van de omgeving te zien. Als dvd's reizen mee: Alexander, Reservoir Dogs en (als luxe boxset) De avonturen van Kuifje. Aangezien er ook nog een aantal ongelezen boeken in mijn tas zitten betwijfel ik of ik eraan toe kom en misschien is dat maar beter ook.

Iedereen die achterblijft wens ik sterkte met het superzomerweer dat we momenteel in Nederland hebben.
Tot over anderhalve week.

donderdag 26 juli 2007

I'm Lost


Everything Happens for a Reason

In eerste instantie dacht ik aan weer zo'n Amerikaanse serie die bol staat van de intriges en maar eindeloos doorgaat. Maar na de CD box van het complete eerste seizoen te hebben afgekeken moet ik wel verslaafd zijn want ineens vind ik mezelf terug; zondagmiddag, kwart voor zes rennend naar de Free Record Shop om daar wapperend met mijn pin-pas en zonder verder na te denken de box voor seizoen-twee aan te schaffen.

De setting; alles op locatie op Hawaï opgenomen. Het vliegtuigwrak, de mysteries, de muziek, het eiland en de karakters maken van Lost meer dan zomaar een serie. Een groep van 48 mensen overleeft de vliegtuigcrash van vlucht "Oceanic 815" en strandt op een onbekend eiland met geen mogelijkheid om hulp in te schakelen of er vanaf te komen. Het verhaal is snel verteld maar de avonturen en ontwikkelingen zijn eindeloos. De serie zit vol met thema's, symbolen en verwijzingen zoals: Lot versus vrije wil, wedergeboorte, tegenstellingen, zwart/wit, "the numbers" en eindeloos meer. Zo nu en dan lijken de makers er maar en eind op los te fantaseren maar uiteindelijk (meestal na een aantal afleveringen) komen de eindjes toch steeds weer samen en worden dingen duidelijk. Met afleveringen als "White Rabit", "Tale of two Cities", "All the best Cowboys have Daddy Issues" en "Hearts and Minds" zijn de titels al net zo boeiend en origineel als de afleveringen zelf.

Ook al zijn de overlevenden vreemden voor elkaar en lijken ze volkomen willekeurig bij elkaar te zijn gekomen, ieder draagt een verleden of geheimen met zich mee die de ontwikkelingen op het eiland bepalen. Ze zijn gedwongen met elkaar te (over)leven en het lijkt of een ieder met een doel op dit eiland terecht is gekomen. Daarnaast lijkt het eiland een leven van zichzelf te bezitten en worden de mysteries alleen maar groter want hoe komen ijsberen op een tropisch eiland terecht?

Mijn favorieten; Sawyer, Kate en Locke (Dit is voor de kenners).
Gelukkig regent het nogal veel op het eiland zodat we Kate regelmatig in een nat shirt door de jungle zien rennen. De humor, het cynisme en de zelfspot van Sawyer is erg vermakelijk en bij vlagen geniaal en de mysterieuze Locke wordt door bijna niemand geaccepteerd maar doorziet alles en iedereen en houdt nogal van confronteren.


(Kate)

Geen idee hoe het zich gaat ontwikkelen maar met plezier begin ik aan het tweede seizoen en voor de komende herfstavonden lijkt me dit een prima tijdverdrijf al kan ik ongetwijfeld niet zo lang wachten en jaag ik de afleveringen er doorheen. Filmpje Delicate


(Sawyer)

zaterdag 21 juli 2007

Achille Lauro


Wie kent de Achille Lauro nog?

Op de redactie van Waterloo-films is het komkommertijd.
Tijdens de wekelijkse redactievergadering (waar het er normaliter nogal heftig aan toe gaat) was er deze week weinig input en er hing een lamlendige sfeer. De komende vakantie lonkt en bioscoopbezoek staat op een laag pitje. Daarom deze week een beschrijving van een film die nog gemaakt moet worden. Een film waarvan wat mij betreft het scenario al bestaat; het hoeft alleen maar op papier te worden gezet en je hebt een verhaal waarop een beetje regisseur helemaal los kan gaan.

Hoe verbonden kun je zijn met een schip dat nooit jouw bezit is geweest? Ik heb dat gevoel iedere keer als de naam ‘Achille Lauro’ weer eens opduikt. Meeste bekendheid kreeg de Achille Lauro doordat het op 7 oktober 1985 gekaapt werd door Palestijnse terroristen. De kaping was direct wereldnieuws, duurde twee dagen en kostte het leven van de Amerikaans/Joodse passagier Leon Klinghoffer. Hij werd zittend in zijn rolstoel doodgeschoten omdat de Syrische havenautoriteiten geen toestemming wilde verlenen om in de haven van Tartus (Syrië) af te mogen meren. Klinghoffer werd met rolstoel en al overboord gekieperd.

Mijn verbondenheid met het schip gaat echter veel verder terug; toen het nog Willem Ruys heette en voor de Rotterdamsche Lloyd onder Nederlandse vlag voer. Het schip is gebouwd in Vlissingen waar de kiel werd gelegd in 1939. Door het uitbreken van WOII heeft de bouw lange tijd stilgelegen. De romp is zelfs nog gebombardeerd door zowel Duitse als Engelse vliegtuigen. De Willem Ruys begon haar leven dus niet onder een gelukkig gesternte en dit zou haar haar hele leven blijven achtervolgen. Na de oorlog werd het afgebouwd en haar Maiden Voyage was op 2 december 1947.

Mijn ouders zijn op dit schip naar Nieuw Zeeland geëmigreerd en zelf ben ik, als klein jongentje, op de Willem Ruys vanuit Nieuw Zeeland naar Nederland gekomen. Een reis die in die tijd 6 weken in beslag nam. Ik heb het altijd een mooi schip gevonden. Mooie lijnen, 192 meter lang en 25 meter breed, twee majestueuze schoorstenen, een imposante boeg en de hoogte is mooi in verhouding tot haar lengte. Zo worden ze tegenwoordig niet meer gebouwd. Gedurende haar leven is het schip constant geplaagd door brand, wat uiteindelijk ook haar ondergang is geworden. Voor zover ik heb kunnen nagaan is er vier keer brand aan boord geweest (waarbij verscheidene doden vielen) en één aanvaring op de Rode Zee, nota bene met het zusterschip “De Oranje” (één dode). In de jaren 60 wordt de Willem Ruys verkocht aan de Italiaanse “Lauro Line” en omgebouwd tot Achille Lauro (naar de vroegere burgemeester van Napels).



Het is 30 november 1994 als de Achille Lauro aan haar doodsstrijd begint. Tijdens een cruise in de Indische Oceaan breekt er voor de kust van Afrika brand uit. Aan boord bevinden zich 900 passagiers die in allerijl met helicopters en reddingsboten van boord gehaald moeten worden omdat de bemanning de brand niet onder controle krijgt; er vallen drie doden. De volgende dag neemt een Nederlandse sleepboot het half uitgebrande wrak op sleeptouw. 's Nachts klinkt er opeens een explosie vanuit het schip en de bemanning van de sleepboot ziet hoe de boeg van de Achille Lauro uiteen wordt gereten. Het schip begint te kapzeizen en 10 minuten later is zij geheel onder de golven van de Indische Oceaan verdwenen. Op 2 december 1994, op de dag af(!) 47 jaar na haar Maiden Voyage, zinkt de Achille Lauro. Eens temeer wordt bewezen dat het veranderen van de naam van een schip ongeluk brengt en wederom is de Achille Lauro wereldnieuws.



Ik ging er vanuit dat, nu de Willem Ruys een eeuwige rustplaats op de bodem van de Indische Oceaan had gevonden niet meer van zich zou laten horen. Maar enige tijd geleden hoorde ik op de radio dat er een opera over het schip is geschreven. Ook is er in 1990 een TV film (Voyage of Terror met oa Burt Lancaster) over de kaping gemaakt. Blijkbaar blijft het verhaal van de Willem Ruys mensen inspireren en spreekt het schip nog altijd tot de verbeelding. Het wachten is op de speelfilm met het schip (en niet de kaping) in de hoofdrol.


zondag 15 juli 2007

Lock, Stock and two Smoking Barrels****



A Disgrace to Criminals Everywhere

Na een iewat uit de hand gelopen interim-borrel donderdag op Strand Zuid en vrijdag een zware date-avond besloot ik gisteravond nergens heen te gaan en eens lekker thuis te blijven. Even geen puf voor weer een artistiek verantwoorde maatschappij-kritische filmhuisfilm of, aan de andere kant van het film-spectrum, iets in de trend van Die Hard 4.0 en Harry Potter and the order of the Phoenix kan ook al niet boeien.
In plaats daarvan maar eens door mijn stapel videobanden gesnuffeld en daar vond ik Lock, Stock and Two Smoking Barrels van Guy Ritchie; een tijd geleden opgenomen van de TV en daarna compleet vergeten. LS&2SB (excuses voor de vreselijke afkorting) was Guy Ritchie's eerste grote (low budget) film. LS&2SB speelt zich (net als zijn latere film Snatch) af in het Britse gangstermilieu en leverde Guy Ritchie, die zowel het verhaal schreef als de film regisseerde, de titel "Britse Tarantino" op.

Vier vrienden raken in de problemen als ze het voor elkaar krijgen om na een avondje kaarten voor een half miljoen pond in het krijt te staan bij een berucht crimineel. Ze krijgen een week de tijd om het geld terug te bezorgen bij Porn King 'Hatchet' Harry Lonsdale. Om snel aan zo veel geld te komen moeten ze een plan verzinnen. Als ze horen dat hun buren van plan zijn om een groep drugs-telers te overvallen, besluiten ze hen voor te zijn en de overvallers te overvallen. Het is zaak vanaf het begin goed op te letten want het verhaal, aan elkaar gepraat door een onnavolgbare maar geweldige voice over, gaat razendsnel met geniale dialoog, fantastische Britse accenten, humor, actie, bizarre situaties en goed en origineel camerawerk. Verhaal.., eigenlijk zijn het drie verhalen naast elkaar die uiteindelijk samenkomen in een geniale climax. De karakters zijn interessant en de meeste hebben, hoe gewelddadig ze ook zijn, iets sympathieks. Onze "Bacardi-vriend" Vinnie Jones is ook van de partij.

Na Snatch (2000) hebben we weinig meer van Guy Ritchie gehoord, althans op het filmvlak dan. Als man van Madonna heb je het waarschijnlijk razenddruk met het selecteren van pleegkindjes. Gelukkig kwam begin dit jaar het bericht dat hij weer een nieuwe film gaat maken; RocknRolla. Ook RocknRolla is geschreven door Ritchie zelf en zal zich wederom afspelen in het milieu van Britse gangsters, die dit keer azen op de miljoenen van een Russische gangster na een mislukte drugsdeal. Opnames voor de film moeten deze zomer van start gaan. ...

LS&2SB is meer dan een aanrader. Kopen of huren zou ik zeggen en vooral meer dan één keer bekijken.

Quotes:

Tom: "It's kosher. As Christmas".
Nick the Greek: "The Jews don't celebrate Christmas, Tom. "

Barry the Baptist: "If you don't want to be counting the fingers you haven't got, I suggest you get those guns. Quick!"

Soap: "A minute ago this was the safest job in the world. Now it's turning into a bad day in Bosnia."

Zoals ik al zei; humor dus.

1998



donderdag 12 juli 2007

Romy Schneider



De actrice die alles mee leek te hebben (1938-1982)

Het filmmuseum heeft deze zomer van 5 juli t/m 29 augustus een Romy Schneider programma dat bestaat uit een Romy Schneider tentoonstelling en een stuk of 25 Romy Schneider films.

Er zijn weinig filmsterren bij wie het film- en privé-leven zo door elkaar lopen als bij Rosemarie Magdelena Albach-Retty geboren in Wenen, Oostenrijk. Ondanks een knap uiterlijk, veel talent, mooie mannen en bloeiende carrière scoort Romy behoorlijk hoog op de lijst van ongelukkige artiestenlevens. Mislukte relaties, een overleden zoon, drugsgebruik en een voortijdige dood; de vrouw die alles mee leek te hebben bleef weinig bespaard. Alhoewel de Sissi-films haar wereldberoemd maakten, kwam Schneider nooit meer van het suikerzoete imago van die rol af; "Sissy plakt aan me als havermout", zei ze er zelf eens over. Na haar 4 Sissi films probeert ze wanhopig van haar Sissi-imago af te komen door rollen met diepgang als onafhankelijke vrouw te spelen en kreeg daar uiteindelijk ook waardering voor. In totaal speelde Schneider in bijna 60(!) films in dertig jaar tijd, ze werkte met grote acteurs als Orson Wells en Claude Sautet met wie ze vier films maakte. Eén daarvan is César et Rosalie, die momenteel in het filmmuseum draait.

Romy heeft drie jarenlange relaties gehad. Na haar relatie met Alain Delon trouwde ze met acteur Harry Meyen met wie ze een zoon kreeg; David. Haar huwelijk met Mayen liep in 1975 ook op de klippen, op de dag na de echtscheiding trouwde ze met haar privésecretaris Daniel Biasini. Later dat jaar werd dochter Sarah Magdalena geboren. In 1979 pleegde haar ex-man Meyen zelfmoord door zich op te hangen.
Vanaf 1981 kwam er pas echte rampspoed in haar leven. De scheiding van Biasini werd gevolgd door het verongelukken van haar zoon David; bij een val wordt hij gespietst op een tuinhek... (je verzint het niet). Schneider raakte aan de drugs. Kort na het voltooien van haar laatste film, Die Spaziergängerin von Sans-Souci, werd ze dood in haar woning in Parijs aangetroffen, een overdosis slaappillen zou de oorzaak zijn geweest. Ze werd begraven bij haar zoon David; ze werd slechts 43 jaar.

Quote: "De herinnering is vaak het mooiste in het leven. Geloof ik..."





zondag 8 juli 2007

Irina Palm ***


The Wanking Widow

Na een aantal weken van grote releases en vele interessante films is nu goed te merken dat de vakantieperiode is aangebroken; het aanbod is duidelijk minder. Het concert- en festival seizoen is daarentegen overduidelijk losgebarsten. Met concerten in het Westerpark van John Legend en Keane achter de rug was er de laatste weken weinig ruimte en tijd voor films.

Irina Palm is de laatste film die ik gezien heb en dat was zeker niet onaardig. Marianne Faithfull speelt de 50-jarige weduwe Maggie in een iewat slaperig stadje buiten Londen. Ze is nog steeds trouw aan haar overleden man, houdt zich voornamelijk bezig met haar ernstig zieke kleinkind, haar zoon en schoondochter en kaartmiddagen met tuttige vriendinnen. Om de levensreddende operatie voor haar kleinkind financieel mogelijk te maken gaat Maggie op zoek naar een baantje in Londen. Omdat ze nooit gewerkt heeft, niets kan en haar leeftijd nogal tegen heeft wordt het geen succes, niemand zit op haar te wachten. Uiteindelijk belandt ze in Soho waar een bordje aan het raam van Mikky's sexclub goede verdiensten voor de juiste gastvrouw garanderen. Na een hilarisch sollicitatiegesprek, waarin Maggie in eerste instantie denkt dat ze als gastvrouw thee moet serveren, en onder de belofte dat er 900 pond per week te verdienen valt, stapt ze over haar verlegenheid en schaamte heen en neemt de baan.
Mikky heeft een geniaal concept bedacht en ziet in haar zachte handen mogelijkheden voor Maggie. Zoals met de meeste geniale ideeën is ook Mikky's concept van een verbluffende eenvoud. Als man kun je je geheel anoniem laten masturberen door na het inwerpen van een muntje je ding door een gat in de muur te steken. Aan de andere kant zit (in dit geval) Maggie die geheel handmatig de zaak afwerkt. Maggie blijkt een natuurtalent en heeft groot succes. De klanten, die waarschijnlijk denken dat ze door een jonge schone onder handen worden genomen, staan letterlijk in de rij. Het werk brengt een heel eigen jargon met zich mee en specifieke beroeps aandoeningen zoals een Penis-elleboog van te lang en te hard werken. Met het werk dat Maggie doet leent de film zich uitstekend voor tragi-komische humor en nogal bizarre situaties. Het contrast tussen het "keurige" dorpsleven, de suffe gesprekken in de buurtsuper en de sex business in Londen kan niet groter. Op weg naar haar werk, als een soort toiletjuffrouw met schort en broottrommeltje, vermoedt niemand dat ze de "beste rechterhand van Londen" bezit en zichzelf "The Wanking Widow" noemt.



De film is een reis door het hoofd van Maggie. Haar, twijfels, onzekerheden, angsten, vreugde, haar zelfvertrouwen, alles komt aan bod. Door haar ranzige baantje vindt Maggie uiteindelijk haar zelfvertrouwen en onafhankelijkheid terug.

Mooi ingetogen acteerwerk van Marianne Faithfull en Miki Mamojlovic die de rol van sexclub eigenaar Mikky speelt. Met veel humor zet hij een sympathiek karakter neer en als de twee samen zijn voel je de mogelijkheden die ze elkaar te bieden hebben. Irina Palm is geen film over de sexindustrie maar een film over het maken van keuzes en mogelijkheden in eigen hand nemen (flauwe woordgrap).