maandag 30 augustus 2010

El Secreto de sus Ojes *****

Al sinds maart van dit jaar ben ik benieuwd naar deze film. Zondag 7 maart ontving het Argentijnse El Secreto de sus Ojes (Het Geheim in hun Ogen) namelijk de Oscar voor Beste niet Engelstalige Film en sinds die tijd heb ik braaf gewacht omdat deze film in Nederland pas afgelopen donderdag in roulatie is gegaan. Na hem dit weekend in Cinecenter gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen dat het het wachten waard is geweest. El Secreto de sus Ojos is een film, eh tja... zoals een film hoort te zijn zal ik maar zeggen. In de eerste plaats is het een spannende thriller waarin een gepensioneerde strafrechterlijk onderzoeker een boek wil schrijven over een brute moord/verkrachting zaak van meer dan 20 jaar geleden. Een zaak die hem nooit heeft losgelaten en die nog steeds niet compleet is opgelost. Ook al is de film gecentreerd rond de brute moord op een mooie vrouw, gelukkig wordt het nergens een Argentijnse Baantjer. Naast een spannende thriller is El secreto de sus Ojos namelijk ook een dramatisch liefdesverhaal, een komedie, een politiek pamflet en een film over gemiste kansen, onuitgesproken liefdes, ouder worden en herinneringen.

Veel Zuid Amerikaanse films die in de tijd van militaire junta's spelen komen niet verder dan loodzware aanklachten tegen onrechtmatige regimes waarbij emmers vol onrechtvaardigheid en armoede over het kijkend publiek worden uitgestort. De Argentijnse filmmaker Juan José Campanella is erin geslaagd zijn film een enorme gelaagdheid te geven (inclusief de duistere rol van de militaire junta op een eerlijke rechtsgang) en tegelijkertijd het verhaal spannend en overzichtelijk te houden waarbij er gelukkig ook heel wat te lachen valt. Daarnaast is de film knap gemonteerd (heden en verleden lossen elkaar moeiteloos af), wordt er goed geacteerd en worden bijna alle scènes mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt van montage en camerawerk is de magistrale stadionscène waarbij de camera vanuit grote hoogte een bomvol voetbalstadion in dwarrelt op zoek naar de dader. Razend knap gemonteerd en gefilmd waardoor het net één (minutenlange) en onmogelijke scène lijkt (klik hier voor de complete stadionscène).

Ook al zijn sommige ontwikkelingen in het verhaal niet geloofwaardig, het geheel zit goed in elkaar met leuke terugkerende grappen (typmachine), herkenbare kantoorhumor en een ontknoping die ik in ieder geval niet zag aankomen.

Blijft over de vraag of El Secreto de sus Ojos de terechte Oscarwinnaar is geworden. Das Weisse Band heeft hem gelukkig (en terecht) niet gekregen maar Un Prophète had ik hem toch ook wel heel erg gegund. Gelukkig zit ik niet in de commissie en hoef ik niet te kiezen. Ik hoef alleen maar te kijken en te genieten. (Trailer)

vrijdag 27 augustus 2010

Io Sono L'Amore ***

Onbedoeld en volkomen toevallig zat ik ineens in Cinecenter tussen twee vers uit Italië teruggekeerde vrienden naar een Italiaanse film te kijken. Io Sono L'Amore betekent zoveel als "Ik ben de Liefde" werd mij door deze notoire Italië-gangers bij aanvang van de titelsequentie ingefluisterd.

Een aristocratische Italiaanse familie komt in een imposant Milanees landhuis bijeen om de verjaardag van Opa (de oprichter van hun industriële imperium) te vieren. Die avond (uitgebreid en wonderschoon in beeld gebracht) gebeuren er twee dingen die de loop van de familiegeschiedenis ingrijpend zullen veranderen. Opa benoemd zijn opvolger; een verrassende en originele keuze en een onaangekondigde gast komt een zelfgemaakte taart brengen.

Regisseur Luca Guadagnino neemt uitgebreid de tijd om zo veel mogelijk details in beeld te brengen en scènes eindeloos lang te laten voortduren. De enscenering en lichtval is prachtig en de beelden zijn een feest om naar te kijken maar door het trage tempo heb je lang tijd niet in de gaten welke kant het verhaal op zal gaan. Een gevoel van dreiging of plotselinge verandering is constant aanwezig zonder dat er duidelijk richting gekozen wordt. Zo lijkt Io Sono L'Amore een film over de familie te worden totdat het verhaal zich steeds meer op Emma, de Italiaans/Russische moeder van de aangewezen opvolger, gaat richten. Zij blijkt de hoofdpersoon van de film en wanneer ze bezwijkt voor de kookkunsten van de onaangekondigde taartenbakker verandert de film van een afstandelijke familiekroniek in een gepassioneerd liefdesverhaal. Emma wordt gespeeld door de Britse Tilda Swinton. Haar strakke gezicht en aristocratische trekken maken haar op voorhand de geloofwaardige moeder voor de troonopvolger van het zakenimperium maar het zijn vooral de de perfect zittende jurkjes en gladde blouses die haar een uitstraling van onbereikbaarheid geven.

Van het verhaal moet Io Sono L'Amore het niet hebben. Naarmate het einde naderbij komt krijgt dat steeds meer de vorm van een Italiaanse soap. Io Sono L'Amore is vooral een mooie film met origineel camerawerk en mooi vallende jurken. Ook al zijn sommige scènes behoorlijk over de top en is de muziek zo nu en dan bombastisch zwaar, Io Sono L'Amore blijft de moeite van het kijken waard. (Trailer)

donderdag 26 augustus 2010

Please Give **

Allemaal erg leuk en gezellig al die evenement-verslagen van de laatste weken maar het gevolg is wel dat het Blog inmiddels meer wegheeft van een fotoalbum vol vakantiekiekjes en privéplaatjes dan een filmsite. Omdat plaatjes kijken alleen maar lui maakt en nauwelijks informatiewaarde heeft; Back to Basics.

Om een beetje luchtig te beginnen werd gekozen voor het komische drama Please Give van Nicole Holofcener. De film speelt zich af in New York alwaar een echtpaar (Alex en Kate) met hun puber dochter in een klein appartement wonen. Omdat Alex en Kate graag groter willen wonen hebben zij hun zinnen gezet op het appartement van de 91-jarige Andra die naast hen woont. Om te kunnen beginnen met verbouwen moeten ze echter wachten op het overlijden van hun nukkige buurvrouw die op haar beurt weer verzorgd wordt door haar twee kleindochters. Kortom, met voldoende verschillende karakters die tegengestelde belangen hebben en min of meer tot elkaar veroordeeld zijn, zijn alle ingrediënten aanwezig om er een leuke komedie van te maken. Bij vlagen lukte dit maar Please Give is vooral een film van gemiste kansen. Zo hebben Kate en Alex een handel in tweedehands meubelen die ze kopen van de volwassen kinderen van overleden ouders (en die verrassend vaak heel veel waard blijken te zijn). We volgen Kate een aantal malen als ze in de appartementen van de zojuist overledene op jacht is naar meubels. Elk van deze bezoeken leent zich uitermate voor op zichzelf staande grappige, hilarische of juist ontroerende scènes als een soort van Play-in-the-Play. Helaas wordt er tijdens deze bezoeken niet meer dan droogjes onderhandeld met de achterblijvende kinderen die zich geen raad weten met al die spullen van hun moeder.

Please Give is meer een film over schuldgevoel. Elk van de hoofdrolspelers heeft hier in meer of mindere mate last van maar Kate, die voor een prikkie de waardevolle meubelen van nietswetende achterblijvers aftroggelt, nog het meest. Ter compensatie geeft ze gul aan iedere dakloze, gehandicapte of travestiet die ze op straat tegenkomt en is ze op zoek naar betekenisvol vrijwilligerswerk. In haar drang tot helpen en haar pogingen de wereld te verbeteren bestempelt Kate iedereen die er een beetje onverzorgd of anders uitziet tot zielig en hulpbehoevend. Zelfs een aantal beschamend pijnlijke vergissingen en een nuchtere puber-dochter die haar moeder's aandacht harder nodig heeft dan alle zwervers van New York bij elkaar kunnen haar niet wakker schudden. Helaas voor Kate maar helpen uit schuldgevoel of helpen-om-te-helpen leidt nu eenmaal eerder tot opdringerige toestanden dan tot een betere wereld.

Naast schuldgevoel wordt er gehuild, gelachen, gevreeën, gestorven en vreemdgegaan maar al deze elementen worden door Holofcener zó zijdelings aangestipt dat het geheel uiteindelijk maar wat voortkabbelt. Jammer want hier had toch echt veel meer ingezeten. (Trailer)

maandag 23 augustus 2010

Ireland

Ingehaald door de hectiek en actie rond Sail ben ik al weer bijna vergeten dat ik vorige week nog gewoon in Ierland zat. Nou ja zitten was er niet echt bij want er moest gewandeld worden en er werd gewandeld. Met dagtochten van 25 tot 30KM door meest bergachtig terrein met natte ondergrond was het nog aardig afzien. Gelukkig werd veel goed gemaakt door de goede B&B's en was er in de Pubs nooit gebrek aan Pints of Lager dan wel Guinness. Mijn voeten praten niet meer tegen me sinds ik terug ben maar het was al met al een indrukwekkende ervaring.

Mijn opzet om tijdens deze tocht nu eindelijk eens te ervaren of ik ooit in dit land zou kunnen en willen wonen is succesvol geweest. Succesvol in de zin van Operatie geslaagd, Patiënt overleden. Ik zie mezelf niet in een te stil dorpje met overal lelijke mensen om me heen elke morgen plakken bacon zo groot en taai als rubberbanden naar binnen werken met als enige afleiding 's avonds in mijn handgebreide trui van Ierse schapenwol naar de lokale Pub om daar luisterend naar muziek van de Dubliners samen met een aantal zwijgzame locals voor altijd Guinness te moeten drinken.








zondag 22 augustus 2010

Opvallend

Vooruit dan: omdat het zo leuk is nog wat foto's van grappige, rare of opvallende "vaartuigen" en ander moois dat hier de afgelopen dagen langs kwam dobberen.









zaterdag 21 augustus 2010

Sail Fail


Ondanks de (5!) enorme gele boeien die er liggen ter waarschuwing, vaart er tijdens Sail toch zo ongeveer iedere 15 minuten een bootje pontificaal op de strekdam die daar juist ligt om aanvaringen met ons gebouw te voorkomen. Meestal zijn de bootjes na enig wrikken, motoren of duwen weer los met niet meer schade dan een nat pak en een deuk in het ego van de eigenaar. Leuk vermaak voor bezoekers en bewoners.

Voor deze meneer liep het echter minder goed af. Ik hoop maar dat ze op de terugweg waren want dan hebben ze in ieder geval nog iets van Sail meegekregen. Jammer van zo'n mooi klassiek houten bootje. Soms staan de beste stuurlui blijkbaar wel aan wal.


Ook de waterpolitie moest er aan geloven. Onder de ogen van honderden toeschouwers je snelle Rib met zwaailicht op een strekdam varen en voorlopig niet meer los komen. Leg dat maar eens uit aan je collega's (die overigens verstandig genoeg waren zich niet te laten zien).

vrijdag 20 augustus 2010

Sail 2010: de Kick Off

In bijna elke Funda advertentie voor Silodam-appartementen worden ze gebruikt: foto's van Sail 2005 met als wervende slogan: "Met Sail zit U eerste rang". Alsof je alleen daarom het aangebodene zou willen kopen. Nu wist ik wel dat het leuk was zo'n Sail-in-Parade maar zo leuk als afgelopen donderdag had ik niet verwacht. Daarom ook hier alvast de toekomstige verkoopfoto's.






maandag 9 augustus 2010

Weg


De komende week ben ik weg. Weg om een aantal Ierse Pubs te bezoeken en persoonlijk eens te onderzoeken of de lokale Pub-cultuur nu echt zo bijzonder is als altijd beweerd wordt. Er was alleen niet bij verteld dat de te bezoeken Pubs met bijbehorende B&B's minimaal 25km uit elkaar liggen en dat er van Pub Plaats naar Pub Plaats gelopen moet worden. The Kerry Way; dat is Iers voor gewoon de Kenmare Rivier blijven volgen dan bereik ik vanzelf Caherdaniel en daarna een karrenspoor dat me via een oude boterroute weer terugvoert. Eindelijk kan ik al mijn Ultimate Survival TV-ervaring uit mijn favoriete Discovery Channel serie in praktijk brengen. Bear zal onder de indruk zijn...  Hoewel, laat ik maar eens beginnen met mijn wandelschoenen af te stoffen en ook al is er nog geen km gewandeld, vanavond zit ík in ieder geval aan de Guinness.

zondag 8 augustus 2010

Gay Pride


Ondanks het gemopper dat het steeds meer een hetero aangelegeneid begint te worden en ondanks het regenachtige weer werd het gister toch weer een gezellig feestje in de Amsterdamse grachten met boten vol vrolijk uitgedoste homo's die laten zien waar ze voor staan. Ook al was dit de 15-de editie van de Canal Parade het blijft leuk om vanaf een brug met een biertje in de hand en keihard ABBA uit de boxen de stoet door de grachten te zien gaan. Aan originaliteit en enthousiasme was in ieder geval geen gebrek. Tevens was het een mooie gelegenheid om mijn nieuwe fotocamera uit te proberen.




















Gezellig


vrijdag 6 augustus 2010

Me and Orson Welles **


All's Fair in Love and Theater

Orson Welles was bij leven al een legende en fenomeen in één. Met films als Citizen Cane, Mac Beth en The Third Man drukte hij op jonge leeftijd al zijn stempel op de Amerikaans film en zette de standaard voor alle toekomstige films. Welles werd (in 1938) op slag wereldberoemd toen vanuit het Mercury Theatre, War of the Worlds als hoorspel werd uitgezonden. Zijn versie was echter zo realistisch dat half Amerika werkelijk geloofde dat wezens van Mars op aarde waren geland en dat New Jersey door de marsmannetjes werd aangevallen. In paniek renden mensen de straten op, snelwegen raakten verstopt door vluchtende gezinnen en het leger moest er aan te pas komen om de boel weer tot rust te brengen.

Een film over Orson Welles wekt dan ook op voorhand interesse. De titel Me and Orson Wells geeft aan dat Orson niet de hoofdpersoon is en dat maakt nog nieuwsgieriger. Me and Orson Wells speelt in 1937 (dus nog vóór het legendarische hoorspel) als de jonge Orson bezig is het toneelstuk Ceasar van Shakespeare op de planken te zetten. Richard Samuels is een jonge jongen die droomt van een toneelcarrière en met wat toeval een rol in het stuk krijgt. De film wordt vanuit het gezichtspunt van Richard verteld (vandaar de titel) en draait om zijn moeizame relatie met de charismatische Orson en daarnaast om de mooie secretaresse van Wells met wie Richard graag een relatie wil. De secretaresse wordt gespeeld door Claire Danes en ja, zij was de eigenlijke reden dat ik de film wilde zien. Het verhaal is verder niet zo interessant en de film is eigenlijk alleen boeiend als Christian McKay in beeld is. Hij zet een brilliante vertolking van Orson Wells op het toneel en geeft de film vaart en spanning. Alle andere scènes sukkelden mooi in beeld gebracht een beetje voort. Al met al een vermakelijke film die niet al te lang zal blijven hangen. (Trailer)

woensdag 4 augustus 2010

Inception ***


The Dream is Real

Twee zomers geleden liet ik de film The Dark Knight van Christopher Nolan aan me voorbijgaan. Dat bleek achteraf een levensgrote vergissing en leverde een trauma op waar ik tot op heden nóg last van heb. Ik heb me toen voorgenomen dat me dat geen tweede keer zou gebeuren en daarom zaten we vrijdagavond in Pathé Buitenhof voor wat momenteel doorgaat als dé film van deze zomer: Inception.

Natuurlijk is Inception (eveneens van Nolan) een film met grote Hollywood namen (Leonardo diCaprio), een mega-groot budget met een ongeloofwaardig verhaal en veel actie. Maar wees nu eerlijk; dit is toch eigenlijk precies waar film voor is uitgevonden. Het verhaal lijkt ingewikkeld maar als je een beetje oplet valt het wel mee. Bovendien worden de principes van het inbreken in andermans dromen stap voor stap uitgelegd zodat het voor iedereen te volgen blijft. Omdat Inception zich grotendeels in de droomwereld afspeelt en omdat in dromen nu eenmaal alles mogelijk is zijn de visuele mogelijkheden en speciale effecten onbegrensd. Inception stelde niet teleur; hele steden die zichzelf opvouwen, treinen die dwars door het stadsverkeer ploegen en roterende hotelkamers waarbij vergeleken Vila-Volta in de Efteling kinderspel is. Het verhaal kabbelt lekker voort waarbij de droom-in-de-droom-in-de-droom... voor de nodige diepgang moet zorgen.

Maakt dit Inception tot de zomerfilm van 2010? Ook al is het geen Memento (het briljante maar hyper gecompliceerde debuut (2000) van Christopher Nolan) het is een uitermate aantrekkelijke en lekker wegkijkende film. Alleen jammer dat door het eind-shot al het voorafgaande ineens weer in twijfel getrokken wordt. (Trailer)