El Secreto de sus Ojes *****

Al sinds maart van dit jaar ben ik benieuwd naar deze film. Zondag 7 maart ontving het Argentijnse El Secreto de sus Ojes (Het Geheim in hun Ogen) namelijk de Oscar voor Beste niet Engelstalige Film en sinds die tijd heb ik braaf gewacht omdat deze film in Nederland pas afgelopen donderdag in roulatie is gegaan. Na hem dit weekend in Cinecenter gezien te hebben kan ik alleen maar zeggen dat het het wachten waard is geweest. El Secreto de sus Ojos is een film, eh tja... zoals een film hoort te zijn zal ik maar zeggen. In de eerste plaats is het een spannende thriller waarin een gepensioneerde strafrechterlijk onderzoeker een boek wil schrijven over een brute moord/verkrachting zaak van meer dan 20 jaar geleden. Een zaak die hem nooit heeft losgelaten en die nog steeds niet compleet is opgelost. Ook al is de film gecentreerd rond de brute moord op een mooie vrouw, gelukkig wordt het nergens een Argentijnse Baantjer. Naast een spannende thriller is El secreto de sus Ojos namelijk ook een dramatisch liefdesverhaal, een komedie, een politiek pamflet en een film over gemiste kansen, onuitgesproken liefdes, ouder worden en herinneringen.

Veel Zuid Amerikaanse films die in de tijd van militaire junta's spelen komen niet verder dan loodzware aanklachten tegen onrechtmatige regimes waarbij emmers vol onrechtvaardigheid en armoede over het kijkend publiek worden uitgestort. De Argentijnse filmmaker Juan José Campanella is erin geslaagd zijn film een enorme gelaagdheid te geven (inclusief de duistere rol van de militaire junta op een eerlijke rechtsgang) en tegelijkertijd het verhaal spannend en overzichtelijk te houden waarbij er gelukkig ook heel wat te lachen valt. Daarnaast is de film knap gemonteerd (heden en verleden lossen elkaar moeiteloos af), wordt er goed geacteerd en worden bijna alle scènes mooi in beeld gebracht. Hoogtepunt van montage en camerawerk is de magistrale stadionscène waarbij de camera vanuit grote hoogte een bomvol voetbalstadion in dwarrelt op zoek naar de dader. Razend knap gemonteerd en gefilmd waardoor het net één (minutenlange) en onmogelijke scène lijkt (klik hier voor de complete stadionscène).

Ook al zijn sommige ontwikkelingen in het verhaal niet geloofwaardig, het geheel zit goed in elkaar met leuke terugkerende grappen (typmachine), herkenbare kantoorhumor en een ontknoping die ik in ieder geval niet zag aankomen.

Blijft over de vraag of El Secreto de sus Ojos de terechte Oscarwinnaar is geworden. Das Weisse Band heeft hem gelukkig (en terecht) niet gekregen maar Un Prophète had ik hem toch ook wel heel erg gegund. Gelukkig zit ik niet in de commissie en hoef ik niet te kiezen. Ik hoef alleen maar te kijken en te genieten. (Trailer)