maandag 23 februari 2009

Oscars 2009

Zo, de buit is verdeeld, de dankwoorden gesproken, de tranen gedroogd en de wonden gelikt. Het zal ongetwijfeld weer een mooie show zijn geweest maar ik heb er net als vorig jaar lekker doorheen geslapen. Echt heel verrassend is het trouwens niet geworden. Nou oké dan, het toekennen van de Oscar aan Sean Penn in plaats van de gedoodverfde Mickey Rourke was toch eigenlijk wel een verrassing.

Slumdog Millionaire is de grote winnaar geworden (8 Oscars) en Benjamin Button de grote verliezer (3). Terechte uitslag lijkt me. Kate Winslet (The Reader) heeft na vijf keer genomineerd te zijn nu ook eindelijk haar beeldje voor op de schoorsteenmantel. Heath Ledger ontving hem postuum en Penelope Cruz krijgt er een voor haar prestatie in Vicky, Cristina, Barcelona hoewel die ook wel naar Viola Davis (Doubt) had mogen gaan.

Beste buitenlandse film werd het hier nog onbekende Departures uit Japan. Ik ben benieuwd want wat mij betreft had Der Baader Meinhof Complex hier moeten scoren (Gomorra was niet eens genomineerd!). Beste lange documentaire is Man on Wire; over de legendarische koorddanser Philippe Petit die in 1974 een koord tussen de twee torens van het World Trade Center in New York spande en er met alleen een lange stok in zijn handen overheen liep. Een illegale actie die de geschiedenis inging als "The Most Artistic Crime of the Century". Ook al zie ik Philippe dit nu niet meer doen, ik kan niet wachten tot deze intrigerende documentaire hier te zien is.

Vanaf nu weer lekker onbevangen film kijken zonder na te gaan wie voor wat en waarom genomineerd is.

zondag 22 februari 2009

Frozen River **


Uit pure verveling en omdat het vóór de Oscaruitreiking van vannacht nog net even kon, kozen we vanmiddag voor Frozen River in Cinecenter. Op de één of andere manier voelt het goed om een Oscar-genomineerde film gezien te hebben voordat bekend is of deze ook daadwerkelijk in de prijzen is gevallen.

In Frozen River speelt Melissa Leo (genomineerd voor Beste Actrice) een alleenstaande hardwerkende moeder (Ray) van twee kinderen, wonende in een oude caravan in een uithoek van de Staat New York tegen de grens met Canada (dit is voor het verhaal van belang te vermelden). Het zit de arme Ray nogal tegen nu haar gokverslaafde man er vlak voor kerst vandoor is met haar/hun geld en ze hard aan een nieuwe caravan toe is. Bij toeval komt ze in contact met, een van origine Indiaanse Mohawk die bijverdient door illegalen door Mohawkland over een bevroren rivier van Canada naar Amerika te smokkelen. U raadt het al; hier ziet Ray haar uitweg om aan geld voor een nieuwe caravan voor haar kinderen te komen. Ze gaat zich bezighouden met mensensmokkel en dat gaat natuurlijk eerst een paar keer goed en dan goed fout.

Met al die sneeuw en verlatenheid om me heen zou ik ook wanhopig worden; daar heb ik geen gokverslaafde echtgenoot voor nodig. Bedrog, armoede, uitzichtloosheid, criminaliteit... het was voor mij iets teveel drama. Het verhaal gaat in een rustig tempo, de vergezichten van besneeuwde landschappen en bevroren rivier zijn mooi en er wordt behoorlijk geacteerd maar om hiervoor een nominatie voor Beste Actrice en Original Screenplay toe te kennen slaat nergens op.

Waar de publieke omroep het al jaren laat afweten neem Film 1 het moeiteloos over. Zij zenden de Oscar-uitreiking de hele nacht rechtstreeks uit en voor de gelegenheid is dit vanavond ook toegankelijk voor niet abonnees. Dat getuigt nog eens van begrip en marketing gevoel. Daarvoor moet je wel een hele nacht de irritante vragen van Brigit Maasland over je heen laten komen maar het is gratis dus verder niet zeuren. Ik wens een ieder die vannacht live naar de uitreiking gaat kijken veel plezier en anders morgenochtend gewoon even op Nu.nl of het RTL ontbijtnieuws kijken.

zaterdag 21 februari 2009

The Wrestler ***


De Oscar-uitreiking komt nu razendsnel dichterbij. Ik het kader hiervan vandaag een film bezocht die ik normaal nooit zou gaan kijken. Op TV zag ik het wel eens langskomen; volwassen kerels, bizar vreemd uitgedost in te strakke broekjes die met een lijf vol anabolen elkaar (zogenaamd) te lijf gaan. Welkom in de wereld van het showworstelen.

In The Wrestler speelt Mickey Rourke de al op leeftijd zijnde showworstelaar Randy "The Ram" Robinson. In de jaren tachtig was "The Ram" de beste en populairste in zijn vak maar sindsdien is zijn succes alleen maar minder geworden. Nu slijt hij zijn dagen met optredens in amper gevulde gymzaaltjes. Hierin worstelt "The Ram" niet allen met zijn tegenstanders maar voornamelijk met zichzelf, het ouder worden en het contact met zijn dochter. De rol van Randy "The Ram" lijkt Micky Rourke op het lijf geschreven en dit is dan ook het enige gegeven dat de film interessant maakt. Rourke speelt geen Randy, hij is Randy. In de jaren tachtig was Mickey Rourke namelijk de belofte van Hollywood met zijn knappe uiterlijk en sexy rollen in films als Nine 1/2 Weeks en Angel Heart. Daarna ging het snel bergafwaards met zowel zijn carriere als met Rourke zelf. Een mix van alcohol, drugs en foute filmkeuzes deden hem van het scherm verdwijnen. In The Wrestler kan hij (net als Randy) eindelijk zijn comeback maken en dat doet hij op glorieuze wijze. Zonder ijdelheid of schaamte showed hij het verval en de eenzaamheid van iemand die wanhopig probeert vast te houden aan wie hij ooit was.

De hoofdrolspelers Rourke en stripdanseres Cassidy (Marisa Tomei; genomineerd voor Beste Vrouwelijke Bijrol) spelen buitengewoon goed in een verder weinig boeiende film waarbij het me voor Marisa Tomei nog een hele opgaaf leek om meest van de tijd halfnaakt in beeld te moeten zijn. Mickey Rourke speelt de rol van zijn leven en het moet (in het sportgekke Amerika) al gek lopen wil de Oscar voor Beste Acteur Zondagnacht aan iemand anders worden toegekend.

donderdag 19 februari 2009

Doubt ****


De kritieken waren voor Doubt over het algemeen niet bijzonder gunstig. Iets wat ik niet helemaal (of liever gezegd helemaal niet) begrijp. Ik vond het juist een erg boeiende en mooie film. Doubt is een bewerking van een toneelstuk en dat kun je merken ook. De film moet het niet hebben van een flitsend gefilmd verhaal maar juist van de dialoog. Het is een genre waar ik erg van hou omdat ik nu eenmaal van mooi taalgebruik houd. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat deze film niet aan een ieder besteed zal zijn.

Meryl Streep als de conservatieve non/lerares en Phillip Seymour Hoffman als vooruitstrevende priester spelen de sterren van de hemel. Het verhaal (hoe beladen en actueel dan ook) heeft niet zo heel veel om het lijf (om in termen te blijven). Het is veel meer hoe de spelers hiermee omgaan en hier invulling aan geven en dit is een genot om naar te kijken want bijna elke scène is raak en geeft verbaal vuurwerk. Niet verwonderlijk dat Doubt genomineerd is voor vijf Oscars allemaal in de categorie Beste Actrice of Beste Supporting Role en dat is toch best bijzonder voor een film. Streep en Hoffman zijn als tegenpolen aan elkaar gewaagd en gaan lekker los maar de show wordt wat mij betreft gestolen door de onbekende actrice Viola Davis. In één scène die niet langer dan vier minuten duurt zet ze een compleet overtuigende en wanhopige moeder neer, die in no time alle problemen en dilemma's samenvat en wel op zo'n manier dat het je naar de strot grijpt. Het is een Oscarwaardige scène en een pivot-point in de film. Oscar voor Actress in a Supporting Role meer dan verdient.

Doubt doet haar naam eer aan want tot het laatst toe blijf je twijfelen en daarmee is het een heerlijk stuk Relie-Drama dat de moeite van het kijken meer dan waard is.

woensdag 11 februari 2009

Slumdog Millionaire *****


Dat gaat lekker; we zitten pas in februari en ik heb nu al het gevoel zojuist naar de beste film van 2009 te zijn geweest. Slumdog Millionaire is een uiterst originele en daardoor niet makkelijk in een hokje te stoppen film. Je zou hem nog het beste kunnen omschrijven als een keiharde feelgood-movie die zich afspeelt in de sloppenwijken van Bombay. Het ene moment kijk je naar een prachtig menselijk sprookje en bij de volgende scène heb je ernstig de neiging weg te kijken, zo gruwelijk.

In de Indiase versie van "Weekend Millionairs" geeft de achttien jarige Jamal het ene goede antwoord na het andere om uiteindelijk nog maar één vraag van de miljoenenhoofdprijs verwijderd te zijn. Wegens tijdgebrek moet hij de volgende keer terugkomen voor de finalevraag en op dat moment wordt hij opgepakt omdat men vermoedt dat hij valsspeelt. In het politieverhoor dat volgt en waarin het er allerminst zachtzinnig aan toegaat vertelt Jamal zijn verhaal. Elk hoofdstuk in zijn verhaal is een wonderbaarlijke sleutel tot het antwoord op de vragen en door de flash backs ontstaat er een beeld van het leven van Jamal.

De drie onderdelen (de Quiz, het Politieburo en de Flash Backs) zijn razendknap, superspannend en met veel humor met elkaar verweven. Slumdog Millionaire heeft ondertussen op alle grote filmvestivals belangrijke prijzen in de wacht gesleept en is voor de komende Oscaruitreiking maar liefst tien keer (waaronder Beste Film en Beste Regie) genomineerd. Niet slecht voor een film die 13 milioen Dollar heeft gekost en met onbekende acteurs is gemaakt. Regisseur Danny Boyle (oa Trainspotting) heeft er een wonderlijk mooi spektakel van gemaakt. We zien bittere armoede, waar mensen leven in ongekend smerige krottenwijken en toch wordt het niet deprimerend. Boyle weet grote thema's als, verraad, het lot, echte liefde, oprechtheid en onrecht moeiteloos af te wisselen met humor of romantiek. Het geheel heeft de snelheid en onvoorspelbaarheid van een achtbaan waarbij de (Indiase) muziek en (kleurrijke) beelden naadloos op elkaar aansluiten. Hollywood en Bollywood wisselen elkaar moeiteloos af.

Het einde (dat door velen ongetwijfeld als "te zoet" zal worden bestempeld) is in ieder geval gewaagd en origineel. Ik vond het helemaal oké. Slumdog Millionaire is een prachtfilm waar je ademloos naar blijft kijken.

zondag 8 februari 2009

Revolutionary Road ****

How to Break Free, Without Breaking Apart?

Tien jaar na hun romance op de Titanic mogen Kate Winslet en Leonardo DiCaprio het nogmaals proberen. Ditmaal niet op een romantisch zinkend schip maar als Middle Class stel in een buitenwijk van een willekeurige Amerikaanse stad in de jaren vijftig. Amerika floreert en De Wheelers leven als mooi en succesvol koppel de Amerikaanse droom in hun prachthuis aan Revolutionairy Road. Toch zijn ze niet gelukkig; Frank heeft een saaie kantoorbaan en April's gedroomde carrière als actrice is nooit van de grond gekomen. Om uiteindelijk aan de dodelijke sleur van de oppervlakkige consumptiemaatschappij te ontkomen, komt April met het plan om voor een jaar naar Parijs te verhuizen. Dit leidt uiteindelijk tot veel twijfel, onderlinge ruzies en de angst voor gemiste kansen.

Vrolijk word je er niet van; dat is Sam Mendes (die tien jaar geleden het inktzwarte maar briljante American Beauty maakte) wel toevertrouwd. Er wordt buitengewoon goed geacteerd met een aantal prachtige bijrollen. Vooral de krankzinnige John Givings (Michael Shannon; terechte Oscar nominatie) die haarscherp samenvat hoe het zit en dwars door de motieven van Frank en April heenkijkt is geweldig. Camerawerk is fantastisch en origineel en de muziek past helemaal bij het verhaal.

Revolutionary Road is een film over idealen en dromen, en de prijs die je betaalt als je hier geen invulling aan geeft.

zaterdag 7 februari 2009

Kalender


De kalender en ik zijn het vandaag grondig oneens. Ik voel me al jaren 27 (zelfs al voordat ik dat was) en weiger dan ook principieel mijn eigen verval en aftakeling te vieren.

woensdag 4 februari 2009

Milk ***


Mijn dagen als hangjongere voor Tuschinski hebben korter geduurd dan verwacht. Sinds vandaag heb ik (voor de rest van het jaar) Amstelveen verruild voor Naarden om me daar op smaak- en geurstoffen te storten; interim werk het blijft boeiend en vooral afwisselend. In blinde paniek koos ik daarom gisteren voor de film Milk in Tuschinski.

Milk is een oerdegelijke biotopic over het leven van homo-rechtenactivist Harvey Milk (Sean Penn) die in de jaren zeventig als eerste openlijk homosexueel werd gekozen als gemeenteraadslid van San Fransisco. Nu hou ik helemaal niet van politiek geladen films over activistische bewegingen maar in deze film wordt zo goed geacteerd (door met name Sean Penn) dat het een pakkend verhaal oplevert. Eigenlijk vond ik het jammer dat in de eerste scène de dramatische afloop al wordt prijsgegeven want dit haalt (voor wie het verhaal nog niet kent) de spanning uit de film. Wat rest is een sterk tijdsbeeld van de homo-scène van de jaren zeventig in een vooruitstrevende stad als San Fransisco. Verwacht daar overigens niet al teveel van want ook in San Fransisco sloeg de politie in die tijd Gay-feesten en Gay-uitingen met harde hand uit en in elkaar. Ik ben blij dat dit waargebeurde verhaal nu op een mooie wijze op het witte doek uiteen wordt gezet. Ook al zal voor de (preutse) Amerikanen de uitingen van mannelijke affectie al snel als schokkend worden ervaren, toch heeft de vergrijzende en conservatieve Academy het aangedurfd Milk te nomineren voor maar liefst 8 Oscars waaronder die voor Beste Film en Beste Acteur. De nominatie voor Josh Brolin voor Beste Mannelijke Bijrol vind ik dan weer erg overdreven. Ondanks dat Milk soms iets te lang en hier en daar iets te persoonlijk is, is het wel een heerlijke film om naar te kijken en is het thema (zeker met de benoeming van Obama als president) nog altijd uiterst actueel. Wat dat betreft had het uitbrengen van deze film niet beter getimed kunnen worden.

maandag 2 februari 2009

Gomorra ****


Gomorra is een rauw realistisch film over de Maffia in Napels. Geen glamour of epische verhalen zoals in The Godfather waarin familietradities, opvolgingkwesties en macht op een romantische wijze een verhaal van epische proporties vertellen. Gomorra laat zien hoever de wortels van de maffia in elk aspect van de Italiaanse samenleving zijn doorgedrongen. In de troosteloze wijk Scampia (ten noorden van Napels) is er in ieder geval geen ontkomen aan. Hier is de maffia geen misdaadsyndicaat met strak hierarchische lijnen maar een misdadig netwerk dat gebaseerd op meedogenloos geweld een complete samenleving in zijn greep houdt.

De film volgt vijf verhaallijnen die ieder weinig met elkaar te maken hebben. Voor de verwende Hollywood liefhebbers zal dit vervreemdend overkomen. Geen hapklare brokken, dialogen vol kijkerinformatie of overbodige aanwijzingen. Hier wordt een actieve en oplettende houding verwacht. Zit je eemaal in de verhaallijnen dan ontvouwt zich een knap gemaakte film met vijf razendspannende verhalen. Je houdt ervan of je vindt het niks; een tussenweg is er niet. Ik behoor tot de eerste groep want na verloop van tijd werd ik onderdeel van de levens van de hoofdpersonen en leefde intens mee met de ontwikkelingen. Onnodig te vermelden dat het in de meeste gevallen niet goed afloopt en de gefilmde aanslagen met de snelheid van een intercity komen.

Gomorra is de verfilming van het boek dat onderzoeksjournalist Roberto Saviona drie jaar geleden publiceerde. Het boek deed in Italië veel stof opwaaien en Roberto moest na publicatie onderduiken. Gomorra geeft een naargeestig beeld van een verziekt Italië. Drie jaar geleden was ik een paar dagen in Napels en zo raar... Ik heb helemaal niks gemerkt van inktzwarte maffiapraktijken en uitzichtloze geweldspiralen. Voor mij is Italië nog altijd synoniem voor mozarella, rode wijn en mooie mensen. Gomorra maakt het alleen maar boeiender.

zondag 1 februari 2009

The Curious Case of Benjamin Button **


Met niet minder dan 13 Oscarnominaties (waaronder alle grote) en geregisseerd door David Fincher (Fight Club, 7even en Zodiac) is The Curious Case of Benjamin Button (CCofBB) op papier een interessante film. Het verhaal is in ieder geval origineel; Benjamin wordt geboren als bejaarde man om vervolgens met de dag jonger te worden. Verhaaltechnisch biedt dit vele mogelijkheden maar in de uitvoering wordt hier echter te weinig mee gedaan.

In een ziekenhuis in New Orleans ligt een oude vrouw te sterven juist op het moment dat de storm Katerina daar aan land dreigt te komen. Nog voor ze haar laatste adem uitblaast vraagt ze haar dochter voor te lezen uit een dagboek. Hierdoor ontstaat een raamvertelling waarin het verhaal van Benjamin Button verteld wordt. Om een verhaal op een dergelijke manier te brengen heb je een voice-over nodig die je steeds terug in het verhaal brengt. Nou heb ik het niet zo op voice-overs want ze horen zichzelf over het algemeen veel te graag (en teveel) praten. Zo ook in deze film, het haalde de vaart uit het verhaal en werkte eerder storend dan dat het iets toevoegde. Opvallendste aan de film is de lange speelduur. Met een lengte van 2 uur en 40 minuten is het een avondvullend programma. Er gebeurde echter te weinig en de spanningsboog was te zwak om al die tijd te kunnen blijven boeien. Toch waren er wel subtiele momenten en mooie verwijzingen. De klok in de stationshal die achteruitloopt bijvoorbeeld, of het regelmatige verschijnen van een kolibrie (de enige vogel die achteruit kan vliegen). Als je goed luistert hoor je door de hele film heen, het tikken van een klok. Dit is echter te mager om de film te redden. Ik kan er niet meer van maken dan dat de leden van de Academie met het toekennen van 13 nominaties flink de weg kwijt zijn. Misschien komt het doordat de vergrijzing ook daar heeft toegeslagen en men zich herkent in een film over de kracht van bejaarden.

Overigens lijkt mij de kans dat Brad Pitt de Oscar voor beste acteur in deze zoutloze Hollywoodproductie ook echt gaat winnen uitermate klein als ik naar de concurrentie kijk; Sean Penn (Milk), Frank Langella (Frost/Nixon) of Richard Jenkins (The Visitor). De Oscar voor beste Makeup zal ongetwijfeld wel bij CCofBB terechtkomen want de oude Benjamin transformeerde op een fenomenale wijze in de immer jeugdig ogende Brad Pitt terwijl Cate Blanchet nou juist de andere kant op ging, waarbij ze elkaar zo ongeveer in het midden vonden.