Met niet minder dan 13 Oscarnominaties (waaronder alle grote) en geregisseerd door David Fincher (Fight Club, 7even en Zodiac) is The Curious Case of Benjamin Button (CCofBB) op papier een interessante film. Het verhaal is in ieder geval origineel; Benjamin wordt geboren als bejaarde man om vervolgens met de dag jonger te worden. Verhaaltechnisch biedt dit vele mogelijkheden maar in de uitvoering wordt hier echter te weinig mee gedaan.
In een ziekenhuis in New Orleans ligt een oude vrouw te sterven juist op het moment dat de storm Katerina daar aan land dreigt te komen. Nog voor ze haar laatste adem uitblaast vraagt ze haar dochter voor te lezen uit een dagboek. Hierdoor ontstaat een raamvertelling waarin het verhaal van Benjamin Button verteld wordt. Om een verhaal op een dergelijke manier te brengen heb je een voice-over nodig die je steeds terug in het verhaal brengt. Nou heb ik het niet zo op voice-overs want ze horen zichzelf over het algemeen veel te graag (en teveel) praten. Zo ook in deze film, het haalde de vaart uit het verhaal en werkte eerder storend dan dat het iets toevoegde. Opvallendste aan de film is de lange speelduur. Met een lengte van 2 uur en 40 minuten is het een avondvullend programma. Er gebeurde echter te weinig en de spanningsboog was te zwak om al die tijd te kunnen blijven boeien. Toch waren er wel subtiele momenten en mooie verwijzingen. De klok in de stationshal die achteruitloopt bijvoorbeeld, of het regelmatige verschijnen van een kolibrie (de enige vogel die achteruit kan vliegen). Als je goed luistert hoor je door de hele film heen, het tikken van een klok. Dit is echter te mager om de film te redden. Ik kan er niet meer van maken dan dat de leden van de Academie met het toekennen van 13 nominaties flink de weg kwijt zijn. Misschien komt het doordat de vergrijzing ook daar heeft toegeslagen en men zich herkent in een film over de kracht van bejaarden.
Overigens lijkt mij de kans dat Brad Pitt de Oscar voor beste acteur in deze zoutloze Hollywoodproductie ook echt gaat winnen uitermate klein als ik naar de concurrentie kijk; Sean Penn (Milk), Frank Langella (Frost/Nixon) of Richard Jenkins (The Visitor). De Oscar voor beste Makeup zal ongetwijfeld wel bij CCofBB terechtkomen want de oude Benjamin transformeerde op een fenomenale wijze in de immer jeugdig ogende Brad Pitt terwijl Cate Blanchet nou juist de andere kant op ging, waarbij ze elkaar zo ongeveer in het midden vonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten