zondag 30 november 2008

Ifigeneia in Aulis


Het Meisje en de Oorlog

De hele Griekse vloot heeft zich verzameld in Aulis om van daaruit gemeenschappelijk uit te varen naar Troje. De bedoeling is de Ontvoerde Helena terug te halen en de als onneembaar bekend staande stad met de grond gelijk te maken. Echter, de vloot wordt in Aulis opgehouden door windstilte. De godin Artemis houdt gunstige wind tegen omdat legeraanvoerder Agamemnon niet aan haar geofferd heeft. Uit woede eist Artemis in ruil voor goede wind dat Agamemnon zijn dochter Ifigineia offert. Het leger is het wachten zat, zit vol testosteron, wil vechten en eist het offer. Onder het voorwendsel van een huwelijk wordt Ifigineia naar Aulis gehaald. Haar moeder Klytaimestra ontdekt het bedrog en confronteert Agamemnon met het voornemen zijn eigen dochter te vermoorden.

Zie hier de achtergrond waartegen het stuk zich afspeeld. Bedrog, kindermoord en wraak zijn de terugkerende thema's in de mytologische familiegeschiedenis van het geslacht Tantalos. Griekse mythologie is nu eenmaal niet voor de zachtzinnigen. Euripides schreef het stuk rond 400 v. Chr. en ook al is het dus bijna 2.500 jaar oud en zijn de gruweldaden onvoorstelbaar het verhaal is nog steeds actueel. Oorlogen en macht brengt mensen nu eenmaal tot afschuwelijke daden.

De enscenering was indrukwekkend. Tientallen in rijen opgestelde poppen zijn als het zwijgende, maar constant aanwezige en dreigende leger nadrukkelijk aanwezig. Er werd buitengewoon goed geacteerd, ook al miste ik Halina Reijn die een heel mooie Ifigineia zou kunnen neerzetten. Maar hiermee doe ik karin Smulders tekort. Gelukkig maakte het prachtige spel van de Vlaamse Chris Nietvelt als Klytaimestra veel goed. Zoals zijn een zin kan uitspreken... Al zou ze uit het telefoonboek voorlezen, zou ik het nog mooi vinden. Niet voor niets heeft ze dit jaar de Theo 'd Or voor haar rol in Romeinse Tragedies gewonnen.

dinsdag 25 november 2008

Boy A ***


Who Decides Who gets a Second Change?

Verdient iemand die in het verleden een gruwelijke daad heeft gepleegd een tweede kans? Volgens de makers van Boy A wel. De film gaat over de 24-jarige Jack die na jaren gevangenis weer vrijkomt. Tien jaar geleden heeft hij als 14-jarige een meisje vermoord en nu hij zijn straf uitgezeten heeft en nog een heel leven voor zich, krijgt hij de kans met een nieuwe identiteit en een nieuwe baan opnieuw te beginnen. Dit alles in het diepste geheim want, zoals de tagline op één van de posters meldt; het land is nog niet echt klaar voor mensen zoals Jack.

De sympathieke Jack(Andrew Garfield) past zich verbazingwekkend goed aan; zijn werk als transportmedewerker doet hij buitengewoon goed, iedereen is aardig voor hem en hij heeft in no-time een nieuwe vriendin (uitstekende rol van Katie Lyons). Maar naarmate hij zelfverzekerder wordt, wordt de kans op ontdekking van zijn verleden door zijn omgeving en de pers ook groter. Mensen kunnen geheimen nu eenmaal moeilijk voor zich houden en ook Jack staat regelmatig op het punt alles te willen vertellen.

De film wisselt beelden van het heden veelvuldig af met flashbacks uit het verleden, aangevuld met beklemmende muziek. Je voelt dat het fout gaat en uiteindelijk gebeurt dat ook. Doordat Jack zo sympathiek is, er goed uitziet en er in het midden gelaten wordt wat nu precies zijn aandeel in de moord is geweest, gun je hem die tweede kans ook. Ik vraag me af hoe dat gevoel geweest zou zijn bij een grof uitziende vent van wie duidelijk was dat hij de moord ook echt gepleegd heeft?

Er zitten mooie lange shots in waarbij op een verbazingwekkend mooie manier met licht gespeeld wordt en er wordt uitstekend geacteerd in deze Britse film van John Crowly. Boy A is een indrukwekkende film gebaseerd op een actueel thema, alleen hier en daar iets teveel "bedacht".

zondag 23 november 2008

Reünie


Als kind ben ik veel verhuisd. Ik voelde me vaak net een koffer van m'n ouders want ik werd in de ene plaats opgepakt om ergens anders weer te worden neergezet waarna (na het uitpakken) ons gewone gezinsleven weer een aanvang nam. Nu is het aanpassingsvermogen van kinderen over het algemeen ongekend groot dus moeiteloos voegde je weer in, in de nieuwe klas en buurt. Verreweg de langste tijd van mijn jeugd heb ik in Den Helder doorgebracht. Ook al was dat op vijf verschillende scholen en een stuk zes verschillende adressen, in mijn ogen was de constante factor van één stad al een ongekend stabiel gegeven. 25 jaar geleden deed ik eindexamen VWO en direct daarna ben ik naar Amsterdam vertrokken om daar te gaan studeren.

In die afgelopen 25 jaar heb ik ontzettend mijn best gedaan niets meer van me te laten horen en te verdwijnen in de hectiek en anonimiteit van de grote stad. Maar ja, je aanwezigheid op het internet blijft voor wie er naar op zoek is niet onopgemerkt en een paar maanden geleden was het dan ook zover; ik was getraceerd en ontving een enthousiaste mail met de aankondiging van een op handen zijnde reünie van de eindexamenklas. Of we ter voorbereiding en ter verhoging van de herkenbaarheid maar even een verhaaltje wilden maken waarin we (in het kort) beschreven wat er de laatste 25 jaar zoal is voorgevallen. Kort daarna begon ik dagelijks twee of drie mails te ontvangen van mensen met namen die mij niets zeiden. Uitgebreide levenslopen, complete cijferlijsten en ongegeneerde hoeveelheden foto's van kinderen vulden wekenlang mijn mailbox. Gezeten op olifanten, hangend aan parachutes of wandelend door de bergen leek het net of al mijn oud-klasgenoten er een uiterst avontuurlijke leefstijl op nahielden. Bij lezing van het bijbehorende verhaal bleek dat het hier in de meeste gevallen helemaal geen gevaarlijke Way of Life betrof maar hét hoogtepunt van het jaar; de geboekte vakantie. De rest van het jaar zag er over het algemeen een stuk rustiger uit. Gelukkig maar.

Gisteren was dan de grote dag waar we met z'n allen de laatste weken zo naar toe hadden geleefd. Ik ben in jaren niet meer in Den Helder geweest en het eerste dat mij bij aankomst opviel was dat er zo weinig veranderd is. Het oude centrum ziet er nog net zo oud en klein uit als ik me herinner. Het weerzien was in sommige gevallen erg leuk, met anderen erg verrassend maar met de meesten ging er ook na het handen schudden en de drie onvermijdelijke "Hoe gaat het met je?, Wat doe je? en Heb je kinderen?", nog steeds geen enkele bel rinkelen. Het verzoek om na afloop de Helderse binnenstad in te trekken heb ik beleefd doch resoluut afgeslagen. Ik heb ontzettend mijn best gedaan maar snap nog steeds niets van de populariteit van al dit soort herenigingen.

donderdag 20 november 2008

Ifigeneia

Vanavond was één van de vreemdste toneel avonden die ik heb meegemaakt. Ik had me enorm verheugd om het stuk Ifigeneia in Aulis (Toneelgroep Amsterdam) van de Griekse tragedieschrijver Euripides te gaan zien in de Stadsschouwburg. Keurig op tijd zaten we op onze mooie plaatsen in de grote zaal toen ons verteld werd dat het hele stuk vanavond niet door ging wegens ziekte van twee acteurs. Een golf van ongeloof en verbijstering trok door de zaal vol fraai aangeklede bezoekers. Het was echt waar, geen Ifigeneia, Agamemnon of Klytaimestra vanavond. In plaats daarvan werd ons gratis drankjes aan de bar aangeboden en de mogelijkheid in te schrijven voor een nieuwe voorstelling. Gelukkig kwam ik aan de bar een oude vakantievriend tegen waarmee ik drie jaar geleden door Libië heb gereisd. Onze gedeelde interesse voor de klassieke oudheid deden onze paden wederom kruisen, iets wat al een aantal malen na onze Libië reis is gebeurd. Al met al werd het een erg gezellige avond. De recensie van Ifigeneia in Aulis houden jullie dan ook tegoed.

woensdag 19 november 2008

Bride Flight ***


Als rechtgeaarde-zich-niets-herinnerende Nieuw Zeelander was het onmogelijk om Bride Flight zomaar aan me voorbij te laten gaan. Zeker als je moeder ook in een soort "Bride Flight" in de jaren 50 naar dit verre land geëmigreerd is.

Bride Flight vertelt het verhaal van drie jonge bruiden die in 1953 naar Nieuw Zeeland reizen om daar te trouwen met hun vooruitgereisde aanstaande mannen. De vrouwen ontmoeten elkaar aan boord van een KLM toestel dat deelneemt aan de wereldberoemde Air Race van Londen naar Nieuw Zeeland (gewonnen door de KLM in een recordtijd van 49 uur en 57 min.). In het toestel reist ook de jonge Frank, die naar Nieuw Zeeland emigreert om daar een wijnboerderij te beginnen. Hun ontmoeting met Frank zal grote invloed op elk van hen hebben en hun levens voor altijd aan elkaar verbinden.

Het mooie aan Bride Flight is het verhaal. Een verhaal dat een halve wereld en een compleet mensenleven omspant. Ook al is de film hier en daar wat langdradig, het verhaal blijft boeien en de onderlinge relaties blijken gecompliceerder te liggen dan in eerste instantie gedacht. Het soms wat kneuterige acteren wordt goedgemaakt door de mooie opnames van het Nieuw Zeelandse landschap en een korte maar indrukwekkende rol van Rutger Houwer. Met zijn doorleefde kop is hij volkomen geloofwaardig als geslaagde Nieuw Zeelandse wijnboer. De film heeft een goede mix tussen heden en de flash backs uit het verleden en geeft op de juiste momenten en op een natuurlijke manier de details prijs. Ik vond het een vermakelijke film met een prachtig en ontroerend verhaal. Het enige dat blijft knagen; een Nederlandse film met Nederlandse acteurs met als titel Bride Flight. Wat is er mis met Bruidsvlucht?

zondag 16 november 2008

Zeven Heuvels


Kleine verenigingsloopjes; dol zijn we erop. Liefst op vrijdagavond (na het werk) als onderdeel van de jaarlijkse feestweek van het betreffende dorp. Op het plein staat iets wat voor een kermis door moet gaan en het halve dorp doet mee aan De ronde van Abcoude of De 10 van Noorderham terwijl de andere helft langs de kant staat aan te moedigen. Het onvermoeibare enthousiasme van de vrijwilligers die alles amateuristisch in goede banen trachten te leiden is telkens weer een uitstekende motivator.

Voor vandaag had ik me samen met nog 119 andere KLM-ers aangemeld voor de Zeven Heuvelenloop in Nijmegen. Met alweer de 25-ste editie en in totaal 24.721 deelnemers gaat het er hier verre van amateuristisch aan toe. Het was prachtig loopweer en van 15 KM schrikken we niet echt meer. Alleen begonnen de horror-verhalen over hoe zwaar al die heuvels wel niet waren steeds ernstigere vormen aan te nemen naarmate we dichter bij Nijmegen kwamen. Tegen de tijd dat we aan de start stonden zagen we er als een berg tegenop. Het viel allemaal reuze mee, gewoon 1 uur en 18 minuten lekker gelopen, uitstekend weer en een mooie afwisselende route. Terwijl bij de dameswedstrijd de Ethiopische Mestewat Tufu op 2 seconden het wereldrecord mist, is een ieder het er over eens dat Nijmegen toch wel een beetje ver weg is voor een loopje van 15 KM. Tegelijkertijd werden er op de terugweg in de bus druk plannen gemaakt voor een 10 KM run volgend jaar in China. Ach ja, alles blijft betrekkelijk.

maandag 3 november 2008

RocknRolla ***


A story of sex, thugs and Rock 'n Roll

Na Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch (2000) is RocknRolla de derde film van Guy Ritchie die zich afspeelt in het Londense gangstermilieu. Is RocknRolla hiermee dan niet eerder een herhaling van oude successen of gewoon een kunstje dat Ritchie inmiddels aardig onder de knie heeft? Ja en nee. RocknRolla borduurt behoorlijk voort op Snatch, het verhaal lijkt er zelfs sterk op alleen is de diamant nu vervangen door een schilderij (dat geen enkele keer in beeld komt) maar toch is de film origineel en vermakelijk.

In RocknRolla draait het om een Russische gangster die een aantal lucratieve en snelle deals wil doen in de Londense vastgoedwereld. Dat hier veel geld aan te verdienen valt is al snel bekend in het Londense criminele wereldje. Vanuit alle hoeken verschijnen de geïnteresseerden: oa een beruchte gangster, een misdaad kopstuk en een sexy accountant. De drie hebben elkaar constant nodig maar ook keer op keer worden ze tegen elkaar uitgespeeld. Veel stoere gangstertaal en zo nu en dan hilarische situaties. De film heeft erg veel tijd en uitleg nodig om op gang te komen maar uiteindelijk heeft het toch de snelheid en originaliteit die ik van Ritchie gewend ben. Voor de veertigers onder ons zit er lekkere herkenbare muziek in. Ditmaal geen oude bekenden zoals Vinnie Jones of Jason Satham maar nieuwe gezichten en karakters. Waar types als Brick Top uit Snatch of Hatchet Harry uit Lock, Stock... me deden huiveren had ik dat veel minder (lees helemaal niet) bij de personage die Wilkinson speelde. Johnny Quid, de aan crack verslaafde popster, vond ik daarentegen geweldig met z'n mooie accent en vlotte babbels.

RocknRolla heeft niet het sprankelende wat zijn twee voorgangers hadden. Ik heb het gevoel dat Ritchie met deze film een beetje op safe gespeeld heeft en het geheel toegangkelijk en beter te volgen wilde houden om zodoende een groter publiek aan te spreken. Het schijnt dat er een RocknRolla twee in zit als dit een succes wordt. Ik ben wel benieuwd hoe het The Wild Bunch, Archy en Johnny Quid als de nieuwe RocknRolla vergaat in de keiharde Londense onderwereld. Trailer