zaterdag 31 december 2011

Old Year



Dit jaar geen lijstjes, geen overzichten, geen meningen, geen conclusies, geen buitenland...

Terwijl er hier nu al enorm geknald wordt en de eerste Bollinger van de dag/avond sneuvelt wens ik iedereen een vreselijk

Happy New Year!!!!!!!

dinsdag 27 december 2011

Kerst 2011

Kerstdiner met Ron Blaauw...

Het klinkt als een kinderfeestje maar dat was het dus niet.
Zeven gangen is een serieuze aangelegenheid en het vergt doorzettingsvermogen om dat tot een goed einde te brengen. Gelukkig werd iedere gang aangevuld met een bijpassende wijn.

We hebben ons er dapper doorheengegeten; de afsluiting van een perfecte kerst.

woensdag 14 september 2011

Gianni e le Donne **

Thuiskomen van vakantie en de volgende dag meteen weer werken blijft een ongelukkige combinatie. Dit jaar was het echter meer dan "gewoon weer wennen". Slagregens, wateroverlast, windkracht 9 met afgelaste zeilwedstrijden op het IJsselmeer en mozzarella als kauwgomballen in de Nederlandse schappen; dat is geen wennen, dat is overleven.

In een ultieme poging iets van het vakantiegevoel vast te houden en omdat de vorige film van de Italiaanse filmmaker én hoofdrolspeler in Pranzo di Ferragosto erg goed was bevallen vorige week gekozen voor de Italiaanse film Gianni e le Donne.

Gianni e le Donne gaat over de al wat oudere Gianni die zijn dagen vult met het uitlaten van de hond van zijn knappe buurmeisje en de zorg voor zijn oude moeder. Gelaten ondergaat Gianni zijn dagelijkse routine tot het moment dat zijn vriend Alfonso hem vertelt over de amoureuze escapades die hij regelmatig heeft met jongere vrouwen. Gianni die het tot dan toe compleet ontgaan is dat de meeste van zijn leeftijdsgenoten er een tweede jeugd op nahouden besluit, aangemoedigd door Alfonso, op vrouwenjacht te gaan. Op zichzelf genoeg ingrediënten om een grappige film vol interessante ontmoetingen en hilarische situaties te maken maar helaas blijft het geheel steken in een oppervlakkige brei van lukrake ontmoetingen en uit de lucht vallende exen. De film leunt teveel op zijn succesvolle en originele voorganger met als enige pluspunt de riante hoeveelheid mooie Italiaanse vrouwen die uitgebreid in beeld worden gebracht.

De paar mooie scènes en schaarse grapjes waren echter alweer vervlogen op het moment dat ik The Movies uitstapte en een fijne motregen op mijn gezicht voelde; morgen dag één van de maandafsluiting.

woensdag 24 augustus 2011

Levanto

Vakantiegevoel in optima forma. Soms is het zelfs te warm om iets te ondernemen.

Tevens was er een klein probleem van een uit de hand gelopen wijnproeverij op te lossen.

Maar het eten is prima.

zondag 21 augustus 2011

Blessure


Hardlopen zit er voorlopig even niet in. Intussen maak ik van de nood een deugd en vermaak me prima hier aan de Franse Rivera in Menton.

zaterdag 13 augustus 2011

Italia

Eindelijk is het zover, ik heb het gehaald. Na een jaar van hard werken, ploeteren en stress is er de vakantie. Dat wordt de komende week nog afzien als we ons door Frankrijk heen worstelen om dan als beloning aan een culinaire- en wijnrondreis door Italië te beginnen. Via Piemonte, Ligurië en Toscane naar Florence; althans, dat is de planning. Voor het blog betekent het weinig actie de komende weken. Nu gebeurde hier de laatste tijd toch al bar weinig dus dat zal niet veel verschil maken. Filmbezoek ligt op een laag pitje de afgelopen maanden zonder dat hiervoor een duidelijk aanwijsbare oorzaak is. Druk met werk en vakantievoorbereiding; dat zal het zijn. Misschien laat ik nog wat van me horen de komende weken, anders wordt het na de vakantie. Arriverderci...

donderdag 11 augustus 2011

CS

Drie jaar geleden maakte ik melding van de aanstaande veranderingen achter het Centraal Station en nu begint het dan eindelijk vorm te krijgen. En er wordt vaart gemaakt want elke morgen staan er weer één en soms zelfs twee van die enorme bogen bij. De onoverzichtelijke en vaak zelfs gevaarlijke situaties die ontstaan als er weer eens twee ponten tegelijk hun bootlading vol fietsers en vooral scooters uitspuwen behoren binnenkort tot het verleden. Straks een overdekt en vooral gescheiden voetgangers- en fietsersgebied met futuristische aanlegplaatsen voor de ponten terwijl de auto's ondergronds lekker door kunnen rijden. Eén Kiss and Ride strook op het bovendek en dat is het.

Vooral het afwateringssysteem ziet er ingenieus en sierlijk uit. Kan haast niet wachten tot het af is en dan een flinke wolkbreuk eroverheen om te kijken of het ook echt werkt. Nu alleen nog de goede-doelen-stalkers die elke middag met hun map vol zielig kijkende en verwaarloosde hondjes of gemartelde gevangenen zo vrolijk op me af komen stappen wegjagen en weer is er een rafelrandje aan het IJ weggewerkt.

donderdag 16 juni 2011

Zomeravondwedstrijd


Afgelopen dinsdagavond op het IJsselmeer.
Zomeravondwedstijd zoals het hoort. Starten vanuit Durgerdam en finishen onder Spi met een koud biertje in je hand.


donderdag 9 juni 2011

Never Let Me Go ***

Never Let me Go is en film waarin jong Hollywood-talent de hoofdrollen voor hun rekening neemt; Keira Knightley (geen verder introductie nodig), Andrew Garfield (The Social Network; Boy A) en de reden waarom ik hem wilde zien; Carey Mulligan (An Education). Aanvankelijk zat ik in de filmzaal uit louter nieuwsgierigheid hoe dit drietal het er acteer-technisch vanaf zou brengen maar gaandeweg de film werd ik gegrepen door het verhaal en het gedachte experiment dat de basis voor de film vormt.

Never Let me Go is Science Fiction zonder dat je het zelf doorhebt. Het verhaal speelt in Engeland in de jaren 70 en begint met drie kinderen die op een typische Engelse kostschool zitten waar het hun aan weinig ontbreekt. Al snel blijkt er toch iets vreemds aan de kostschool en aan de manier hoe er met de kinderen wordt omgegaan. Ouders zijn niet aanwezig want de kinderen blijken gekloont en groeien op als een soort kweekkinderen met geen ander doel dan het afstaan van hun organen als ze volwassen zijn. Klinkt bizar en dat is het ook.

Mag je een kleine groep mensen "gebruiken" om een complete natie te vrijwaren van alle dodelijke ziektes en andere ouderdoms ongemakken? Dat is zo ongeveer het centrale dilemma waar omheen Never Let me Go zich afspeelt. Het meest bizarre en tegelijkertijd beangstigende zit hem in het feit dat de kinderen zich zo lijdzaam schikken in hun lot. Een lot waarvan alle gruwelijke details in eufemistische termen en zonder verdere uitleg langzaam uit de doeken wordt gedaan. Elk moment verwacht je een opstand of op zijn minst een ontsnappingspoging van de in kostscholen en werkboerderijen weggestopte jong volwassenen. Zich mak schikkend in hun wrede lot gedragen ze zich echter als antihelden, volkomen tegengesteld aan wat je van hoofdpersonen in een film verwacht. Het beste te maken van de tijd die we hebben lijkt de enige resterende optie in deze vervreemdende en bij vlagen ongemakkelijke film. De acteerprestaties van met name Carey Mulligan, de morele dilemma's, de soundtrack en prima camerawerk maken het tot een boeiende film die gegarandeerd voldoende gesprekstof oplevert voor een lange naborrel. (Trailer)

zondag 29 mei 2011

Rundskop ***

Zo'n 16 jaar geleden werd in België de Vlaamse veearts Karel van Noppen vermoord. Als veearts-keurder moest hij veeboeren controleren op het gebruik van hormonen. Ondanks serieuze dreigementen ging Van Noppen door met zijn werk. Op 20 februari 1995 werd zijn auto klemgereden en werd hij met drie kogels doodgeschoten. Met de moord op Van Noppen was in één klap duidelijk hoe groot de belangen van de zogenaamde hormonenmaffia waren en waartoe deze in staat was.

De Belgische filmmaker Michäel Roskam liet zich voor zijn debuutfilm Rundskop inspireren op deze gebeurtenissen maar zijn scenario is zeker geen reconstructie van de moord op Van Noppen. Rundskop gaat over de Vlaamse/Limburgse boer Jacky Vanmarselinne die er ongeveer net zo gespierd uitziet als zijn imposante dikbil-koeien. Met de wet en de verzorging van zijn koeien neemt hij het niet zo nauw want hij spuit zowel zijn koeien als zichzelf in met hormonen en steroïden en als het hem gevraagd wordt intimideert hij net zo makkelijk een een collega-boer die duidelijk geen zin heeft mee te werken aan de maffiapraktijken van de hormoonleveranciers. Als op een dag een keuringsarts wordt vermoord komt Jacky in de problemen. Hoewel hij met de moord niets te maken heeft wordt hij vanwege zijn contacten met de waarschijnlijke daders door de politie in de gaten gehouden.

Tegen deze schimmige achtergrond is de gezellige Boer Zoekt Vrouw Romantiek ver te zoeken en wordt langzaam duidelijk wat de reden is van zijn moeizame omgang met vrouwen en waarom hij zich dagelijks volspuit met steroïeden. Dat Jacky langzaam wordt ingehaald en uiteindelijk overrompeld door zijn verleden lijkt onvermijdelijk. Door middel van goed gedoseerde flashbacks verandert Rundskop geleidelijk van een ordinaire misdaadthriller in een karakterstudie van een getraumatiseerde Vlaamse veeboer. De uitstekende acteerkwaliteiten van Matthias Schoenaerts, de prachtige opnames, het rauwe (en onverstaanbare) Vlaams/Limburgse dialect en onverwachte wendingen leveren een intrigerende en boeiende film op. Intrigerend vanaf de veelzeggende openingsmonoloog: "Eén ding is zeker, gekloot zijt ge altijd" en boeiend tot aan de heftige en indrukwekkend gefilmde eindscène.  (Trailer)

maandag 23 mei 2011

Afgewezen


Bovenstaande vacature was natúúrlijk voor mij bedoeld dat kon niet missen. Al weken fantaseer ik me dan ook helemaal suf en zie mezelf de komende jaren luid borrelend de festivals van Cannes en Venetië afstruinen; een prominente plek zal voor dit kersverse Lid van de Raad van Toezicht gereserveerd zijn tijdens de opening van het nieuwe filmmuseum aan het IJ; ongelimiteerd kaartjes voor het IDFA zonder ooit nog in een rij te hoeven staan...

Dit weekend kwam de reactie;

"Geachte heer Ruis,
Eind april heeft de Raad van Toezicht van EYE Film Instituut Nederland in haar vergadering gesproken over de gewenste samenstelling voor de toekomst. Daarbij is opnieuw vastgesteld dat de Raad allereerst op zoek is (en moet gaan) naar vrouwen met specifiek juridische en museale expertise.

Wel dank ik u zeer voor de getoonde interesse en met uw welnemen houden we uw brief in portefeuille.
Met vriendelijke groet,
Sijbolt Noorda
Voorzitter Raad van Toezicht"

Na lang wikken en vergaderen blijkt de raad op zoek te willen gaan naar vrouwen!!! Mooi is dat. Dat willen we allemaal wel en dan ook nog één met museale expertise. Geef ze eens ongelijk; wat moet je nu met een man met enkel financiële expertise. Ik wens Eye veel succes met het vinden van haar Museale Muts. En ik... ik kan niet wachten tot het nieuwe Filmmuseum haar deuren aan het IJ opent. Het wordt een spectaculair gebouw met een super-terras en Eye Film Instituut Nederland blijft een mooie organisatie.








maandag 11 april 2011

Drei **

Na het videoclip-achtige Lola Rent (1998) en het alles verschroeiende noodlotsdrama Heaven (ga deze film vooral zien) uit 2002 is de Duitse filmmaker Tom Tykwer terug in de bioscopen met een origineel vreemdgaan-drama; Drei.

De intellectuele Hanna en Simon leven al jaren gelukkig samen en zijn een gewaardeerd en actief onderdeel van de Berlijnse kunst- en cultuurwereld. Toch schort er iets en zoeken ze beiden spanning buiten hun relatie wat ertoe leidt dat ze door een wonderlijke speling van het lot op een gegeven moment beiden vreemd gaan met dezelfde man zonder het van elkaar te weten. Voor Hanna betekent de knappe bioloog Adam een leuke afleiding, voor Simon een spannende mogelijkheid zijn bisexuele gevoelens te verkennen terwijl bioloog Adam geen idee heeft dat zijn twee bedspeeltjes een relatie hebben en elkaar dus door en door kennen.

Deze uitgangspositie lijkt boeiend genoeg voor een onderhoudend relatiedrama met voldoende potentie voor grappige scènes, ongemakkelijke situaties en confrontatie met de thuissituatie. Woody Allen of voor mij part Shakespeare had wel raad geweten een dergelijk script. Zo niet Tywker. Hij wil teveel met deze film. Lange verhandelingen over de rol van cultuur, stamcelonderzoek, euthenasie, dood en zwangerschapsproblematiek leiden constant af van kern van de film: de driehoeksverhouding versus het overschatte concept van monogamie.

Gelukkig leidt de onvermijdelijke confrontatie en bijbehorende ontknoping uiteindelijk tot een paar grappige momenten. Tussen alle feelgood drama's en liefdesgeschiedenissen is het uitgangspunt van  Drei verfrissend en origineel. De uitvoering echter; Te Lang en Te Veel. (Trailer)

donderdag 24 februari 2011

127 Hours ****

De filmposter vind ik subliem. De rotsen in de vorm van een reuzen-zandloper waardoor de tijd onverbiddelijk wegglijdt totdat één dwarse korrel alles stopzet. 127 Hours is een film over één persoon die zich gedurende bijna de hele film op één plek bevindt en niet in staat is zich te verplaatsen. Klinkt saai maar is het niet. De spanning is gedurende de hele film om te snijden. Het verhaal is waargebeurd en de afloop algemeen bekend. Toch is deze voorkennis nauwelijks storend, integendeel het zorgt er juist voor dat de film alleen maar intenser wordt; je weet immers al dat er uiteindelijk maar één gruwelijke oplossing is om de hoofdrolspeler uit zijn uitzichtloze situatie te bevrijden. 127 Hours was dan ook een film waar ik zowel naar uitkeek als tegen opzag.

Het verhaal: Arlon Ralston (James Franco) gaat een weekendje mountainbiken en ravijnklimmen ergens in Amerika. Lekker in zijn eentje een weekend in de ruige natuur en omdat hij even geen zin had in de rest van de wereld heeft hij ook niemand verteld wat hij dat weekend zou gaan doen. Zijn ultieme vrijheidszucht komt hem echter duur te staan als bij het afdalen in een ravijn zijn arm klem komt te zitten tussen de wand van een nauwe spleet en een rotsblok. Niet zomaar vast maar muurvast. Met geen mogelijkheid krijgt hij zijn arm los en na bijna 5 dagen dagen gevangen in een smalle kloof waar maar 15 minuten per dag zon in valt is er nog maar één oplossing om dit te overleven; met een bot zakmes zal hij zijn eigen arm moeten amputeren....

Regisseur Danny Boyle (maker van het Oscarwinnende Slumdog Millionaire) weet de spanning er gedurende de hele film goed in te houden door slimme montage, indrukwekkende hallucinaties en de ingesproken video boodschappen van onze vastzittende held. Hoewel Arlon er na 5 dagen in een kloof nog opvallend schoon en gladjes uitziet voel je wel iets van zijn wanhoop en leef je intens mee met de onfortuinlijke rotsklimmer.

Genomineerd voor maar liefst zes Oscars en dat vind ik nu net weer iets teveel van het goede. 127 Hours is vooral een indrukwekkend verhaal dat knap verfilmd is en waarin James Franco erg goed acteert. 127 Hours is een film met een hoog wegkijkgehalte en niet geschikt voor The Fainthearted. (Trailer)

maandag 21 februari 2011

True Grit ***

Ik ben geen fan van films over ruwe mannen op paarden waarin de goed herkenbare held elk onrecht met behulp zijn nimmer falende pistool eigenhandig en onmiddellijk rechtzet; rechter en beul tegelijk spelend. Een Western heeft dan ook niet mijn directe belangstelling. Behalve... als Joel en Ethan Coen zich toeleggen op een remake van een Western uit 1969 waarin John Wayne de hoofdrol (zijn enige Oscarwinnende) speelde. Dat moet wel iets bijzonders opleveren; een Klassieke Western door de creatieve ogen en in de vakkundige handen van de Coen Brothers.

De uiterst productieve Coen Brothers leggen in hun films een uitermate prettige stijl en herkenbaarheid waar je overigens wel van moet houden om het te kunnen waarderen. Hun films zijn meestal een afweging tussen dialoog en actie. Hoewel die actie schaars is, is zij wel altijd aanwezig en vooral het geweld speelt vaak een bepalende rol maar het meest opvallend is toch wel de vaak onnavolgbare en geniale dialoog.

True Grit heeft een niet al te gecompliceerde verhaallijn. De vader van de 14 jarige Mattie Ross (opvallend goede rol van de 13-jarige Hailee Steinfield) wordt vermoord door een ingehuurde boerenknecht. In plaats van te verdrinken in verdriet is de vroegrijpe en wijsneuserige Mattie vastbesloten de dood van haar vader te wreken. Hiervoor roept zij de hulp in van de US Marshall Rooster Cogburn (Jeff Bridges). Mattie staat erop dat ze meereist met Marshall Cogburn wat een opmerkelijk combinatie oplevert; een aan alcohol verslaafde killer met een 14-jarig meisje op pad in de overweldigende wildernis van het vroege Amerika. Onderweg sluit zich ook nog de ijdele Texas Ranger LaBoeuf (Mat Demon) die om heel andere redenen op jacht is naar dezelfde man bij het gezelschap aan.

Het verhaal is onderhoudend en spannend en de opnames en muziek zijn subliem. Toch miste ik iets. Ik miste die ene scène waar nog jarenlang over gesproken wordt; ik miste de specifieke Coen humor (oké, de scène waarin twee Indianen-kinderen tot twee maal toe van een hek worden geschopt zonder verder ook maar iets te zeggen was hilarisch), ik miste de onverwachte wendingen maar ik miste vooral de stuntelende anti-held die in hun meeste films een alles bepalende rol speelt.

Genomineerd voor maar liefst 10 Oscars (waaronder Beste Acteur, Beste Vrouwelijke Bijrol, Beste Film en Beste regie). Gezien het kassucces in Amerika zullen daar komende zondagnacht ongetwijfeld een aantal van verzilverd worden. (Trailer)

donderdag 17 februari 2011

The King's Speech ***

Winnaar van zeven BAFTA Awards, een Golden Globe voor de beste acteur (Colin Firth) en met maar liefst 12 Oscar-nominaties op zak kunnen we zonder omhaal spreken van een bijzondere film. The King's Speech is een historisch drama over King George VI (Colin Firth) die om zijn stotterprobleem te overwinnen les kreeg van de eigenzinnige spraakleraar Lionel Logue (Geoffrey Rush). Op zich lijkt een film over een stotterende Engelse koning uit de jaren dertig weinig interessant en vooral zware kost maar vanaf de openingsscène met een falende speech in een vol Wembly Stadion is de spanning en het probleem van King George voelbaar. The King's Speech moet het niet hebben van spectaculaire actiescènes of overdadig kostuumdrama. De kwaliteit zit hem in het uitstekende acteren van met name Firth en Rush die elkaar goed aanvullen. De dialogen tussen die twee zijn boeiend en de onorthodoxe stottertherapie levert nogal wat humorvolle scènes op. Hoewel ik me geen minuut verveeld heb vond ik het geheel toch iets te gladjes. De film werkt netjes toe naar de ontknoping waarin King George uiteindelijk in een alles bepalende oorlogsspeech live via de radio het gehele British Empire moet toespreken. Wat dat betreft vind ik een Oscar-nominatie voor Original Screenplay dan ook eigenlijk onbegrijpelijk en de Nominatie voor Beste Cinematografie is mij ook niet helemaal duidelijk.

The King's Speech laat de kijker vooral met een bevredigend gevoel achter; bijna als het genot van een oppervlakkige "Feel Good" gebracht door kwaliteitsacteurs. (Trailer)

maandag 14 februari 2011

Biutiful **

Van de Mexicaanse filmmaker Alejandro Gonzáles Iñárritu ben ik kwaliteitsfilms gewend. 21 Gramms en Babel waren films die het genre mozaïekfilm naar een hoger niveau tilden. Toen ik las dat zijn nieuwe film Biutiful zich in Barcelona afspeelt met een hoofdrol voor Javier Bardem was mijn nieuwsgierigheid dan ook onmiddellijk gewekt. Voeg daar twee Oscarnominaties (Beste Buitenlandse Film én Beste Acteur) en positieve recensies in de kranten aan toe en je kunt gerust zeggen dat de verwachtingen hoog waren bij het binnentreden van Pathé Buitenhof in Den Haag.

Filmmaker Iñárritu laat in Buitiful het mozaïek-genre los en komt met een realistisch verhaal over een criminele tussenbaas Uxbal (Javier Baedem) die in een bijna onherkenbaar Barcelona de schakel is tussen een chinees naaiatelier en illegale Afrikanen die nep spullen verkopen. Uxbal leeft en werkt in een deel van Barcelona waar toeristen nooit komen; de beroemde torens van de kathedraal van Gaudí krijgen we dan ook alleen vaag en van grote afstand te zien. Op zichzelf een boeiend uitgangspunt maar Iñárritu neemt teveel hooi op zijn vork. Twee-en-een-half uur ellende over een man die terminaal ziek verklaard wordt terwijl zijn vrouw met borderline-achtige trekken vreemd gaat met zijn broer en de kinderen verwaarlooost, zijn illegaal handelende vrienden worden opgepakt en het land uitgezet en hij ook nog eens verantwoordelijk is voor de dood van een stuk of 20 illegale chinezen komt op mij eerder over als een overdreven treurig geval dan een dappere doorzetter die in een onrechtvaardige wereld overloopt van goede bedoelingen. De film zit vol met thema's die VPRO-  en Volkskrantpubliek ongetwijfeld zullen aanspreken maar door de opeenstapeling van ellende en de vele karakters hebben de verhaallijnen de diepgang van een gestrande walvis en moet het moois met een vergrootglas gezocht worden. Als tegen het einde van de film de scène van een terminaal zieke vader die afscheid neemt van zijn twee uitermate schattige kinderen zelfs niet weet te ontroeren dan heb je als filmmaker de plank behoorlijk misgeslagen. (Trailer)

maandag 7 februari 2011

Black Swan ****

Er is inmiddels al veel over geschreven en gezegd en ook de vijf Oscarnominaties missen hun uitwerking niet; Black Swan lijkt na Amerika ook in Nederland uit te groeien tot een ware sensatie. In de filmhuizen loopt het zelfs op zondagmiddag storm en je moet er op tijd bij zijn om een fatsoenlijke plek te bemachtigen zo ondervonden wij gistermiddag in The Movies.

In Black Swan speelt Natalie Portman de rol van Nina Sayers die als labiele danseres bij een prestigieus New Yorks balletgezelschap de kans krijgt de hoofdrol te dansen in een uitvoering van Tsjaikovsky's Zwanenmeer. In haar rol als Zwanenkoningin moet ze echter zowel de onschuldige Witte Zwaan als de destructieve Zwarte Zwaan dansen. De Witte Zwaan blijkt geen probleem maar om de Zwarte Zwaan overtuigend neer te kunnen zetten moet Nina de donkere kant in zichzelf aanboren. Op de immer naar perfectie strevende Nina blijkt dit een onverwachte uitwerking te hebben. De loodzware repetities, een dominante en bloedfanatieke moeder, een veeleisend artistiek leider en de constante rivaliteit met een andere danseres (Mila Kunis) die in alle opzichten haar tegenpool vormt vergen te veel van de ambitieuze Nina. Naarmate de premiere nadert verliest ze de grip op de werkelijkheid en krijgen haar verbeelding en angsten (compleet met pijnlijke Nail Fails en enge spiegelscènes) de overhand.

Van mooie balletfilm verandert Black Swan langzaam in een inktzwart psychologisch drama waarbij er heel dicht op de huid van de dansers wordt gefilmd. Voortdurend kijk je als toeschouwer mee over de schouder van Nina wat een intense en soms benauwende kijkervaring oplevert. Het eindballet waarin Nina haar machtige zwarte vleugels uitslaat is overweldigend in beeld gebracht evenals het fysieke lijden vóór, tijdens en ná de repetities. Ballet blijkt van een sierlijke gruwelijkheid.

Of zoals Aron Grunberg het zaterdag op de voorpagina van De Volkskrant verwoordde: "Kunst is een offer aan de goden, die (zoals wij weten) veel van schoonheid houden en soms zelfs verliefd worden op stervelingen." 

Natalie Portman overtuigt op alle fronten en het moet wel heel raar lopen wil het goudkleurige beeldje na 27 februari niet bij haar op de schoorsteenmantel staan. (Trailer)

zondag 30 januari 2011

Natalie

Natalie Portman kent iedereen die een beetje filmliefhebber is als een lief en hardwerkend Hollywood filmsterretje. Sinds de film Closer ben ook ik een fan van haar en bezoek trouw elke film waarin zij een rol heeft. Haar spel wordt in elke film beter en ooit schreef ik op dit blog dat het gewoon wachten is op de eerste grote rol die haar een Oscar gaat opleveren. Met haar Oscar-nominatie voor haar rol in Black Swan (die deze week uitkomt) lijkt ze hard op weg dit eind februari te realiseren.

In Black Swan zitten echter een paar nogal heftige scènes die niet bepaald stroken met het brave imago van Natalie. Blijkbaar wil ze zelf ook dolgraag van dit meisjes-imago af, getuige onderstaande clip die ik tegenkwam op You Tube.

maandag 17 januari 2011

Des Hommes et Des Dieux ***

In Frankrijk is dit klooster-drama uitgegroeid tot de Arthouse hit van 2010 en ook in de Nederlandse filmhuizen begint het aardig die kant op te gaan. Vreemd eigenlijk dit succes op het moment dat het ene na het andere schandaal over door priesters misbruikte kinderen naar buiten komt. De Katholieke kerk zal er niet rauwig om zijn; zij kunnen de acht in-en-in goede monniken uit de film ongetwijfeld goed gebruiken als rolmodellen in hun pogingen het vermorzelde priesterimago weer een beetje op te vijzelen.

Des Hommes et Des Dieux gaat over een groep (Christelijke) Franse monniken die een klooster bewonen in het Algarijnse Atlasgebergte. De monniken leven, werken en bidden daar al decennia lang temidden van de lokale moslimgemeenschap. De beide geloven zitten elkaar niet in de weg, sterker nog; ze leven in harmonie naast en met elkaar. De monniken helpen de ongeletterde bewoners van het dorp bij het invullen van lastige formulieren, geven vaderlijke adviezen, de kloosterarts speelt tevens rol van dorpsdokter en ze delen schoenen uit aan de kinderen. Dit alles zonder enige intentie of aandrang de moslim van hun geloof af te brengen. De moslims op hun beurt zijn niet te beroerd de monniken uit te nodigen deel te nemen aan de dorpsactiviteiten als er een vrolijk besnijdingsfeest gevierd wordt.

De situatie verandert als blijkt dat religieuze fundementalisten de streek onveilig maken. Wanneer er een aantal Kroatische bouwakkers door de terroristen wordt vermoord krijgen de monniken het advies hun klooster te verlaten. Ook al smeekt de Algerijnse gouverneur de monniken terug te keren naar Frankrijk, de abt blijft bij zijn standpunt het klooster niet te verlaten: "Een goede herder verlaat zijn kudde niet bij het naderen van de wolf", is zijn heldere motivatie. Hiermee beginnen ook de dilemma's; niet alle monniken zijn het eens met de abt. Blijven om afgeslacht te worden lijkt zinloos maar weggaan staat voor de monniken gelijk aan het verlaten van God.

Regisseur Xavier Beauvois neemt uitgebreid de tijd om het rustige, harmonieuze leven van de monniken in beeld te brengen. Sommige momenten iets te uitgebreid naar mijn smaak maar op deze manier leer je de acht monniken en hun manier van leven wel goed kennen. Als de monniken besluiten te blijven en het leger gaat zich er ook mee bemoeien voel je de druk toenemen en de sfeer beklemmender worden. Door geen partij te kiezen maken de monniken zich uiteindelijk verdacht bij alle partijen. Dat het verhaal niet goed afloopt is geen verrassing en dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten maakt het des te indringender. Voor mij was het tempo iets te traag en had het verhaal best wat meer vaart mogen hebben maar de scène waarin de monniken in hun Laatste Avondmaal op muziek uit het Zwanenmeer twee flessen wijn opentrekken en hun soberheid voor één keer overboord zetten maakte veel goed. Des Hommes et Des Dieux wordt de Franse inzending voor de Oscars 2011. (Trailer)

vrijdag 14 januari 2011

The way Back **

Peter Weir is een boeiende regisseur omdat hij voor zijn films (die totaal verschillend zijn) telkens dezelfde thematiek gebruikt. Steevast verfilmd hij een verhaal over een groep mensen die in een (al dan niet vrijwillig gekozen) geïsoleerde omgeving gedwongen zijn samen te werken of te overleven. Door tegenstrijdige karakters, verschillende achtergronden en moeilijke omstandigheden ontaardt de menselijke interactie hierdoor al snel in een snelkookpan van emoties. Witness, The Truman Show en Master and Commander zijn zijn bekendste films waarin dit thema sterk aanwezig is. Het is dan ook  niet verwonderlijk dat Peter Weir het verhaal van The Way Back koos voor zijn laatste film.

The Way Back is het (waargebeurde) verhaal over een aantal gevangen in een strafkamp in Siberië tijdens de tweede wereldoorlog. Nu weten we allemaal dat Siberische strafkampen (voornamelijk bevolkt door politieke gevangen en zware criminelen) geen pretparken waren. Niet alleen de bewakers en de zware dwangarbeid maakten het leven daar tot een hel maar ook de gevangen zelf die met geweld een waar schrikbewind over hun medegevangen uitoefenen. De Poolse politiek gevangene Janusz beseft al snel na aankomst dat hij de 10 jaar waartoe hij veroordeeld is nooit zal overleven en hij besluit dat ontsnappen de enige mogelijkheid is tot overleven. Samen met vijf andere gevangen onder wie een Russische gangster (Colin Farrell) en een van sabotage beschuldigde Amerikaan (Ed Harris) lukt het te ontsnappen en begint hun lange tocht naar de vrijheid. Want één ding is al snel duidelijk; de echte gevangenis was niet het strafkamp maar de onmetelijke en keiharde natuur om hun heen vormt de grootste barrière tot hun vrijheid. Het plan is door de Siberische bossen via het Baikalmeer naar Mongolië te lopen. Als blijkt dat ook Mongolië communistisch is besluit men door te lopen. Dwars door de Gobi woestijn over de Himalaya's naar India.

Hiermee begint het lange verhaal over hun overlevingstocht. De beelden van de rauwe en uitgestrekte natuur met de nietige poppetjes die zich er doorheen trachten te worstelen zijn indrukwekkend. Toch verliest de film aan kracht op het moment dat ze aan hun lange tocht beginnen. Vanaf dat moment is het eigenlijk steeds meer van hetzelfde. Bovendien leer je de karakters op de één of andere manier nergens echt kennen. Gelukkig sluit zich ergens in de Siberische bossen een Pools meisje (Saoirse Ronan; oa Atonement) bij de groep aan. Zij krijgt de mannen nog enigszins aan het praten waardoor er wat verdieping ontstaat. Het meest opvallend was echter dat tegen de tijd dat ze het Himalaya Gebergte bereiken het budget voor de film blijkbaar op was. Dit naar mijn mening moeilijkste en zwaarste onderdeel van de gehele reis is in de film niet meer dan een frisse bergwandeling.

Het geheel voelt als een gemiste kans. Het overleven gaat soms net iets te gemakkelijk en de tocht door de woestijn duurt te lang. Sterke punten zijn de mooie opnames, Colin Farrell als criminele Rus met indrukwekkende tatoeages en mooi accent en Saoirse Roan die weer eens aantoont dat ze kan acteren. (Trailer)

woensdag 12 januari 2011

De Eenzaamheid van de Priemgetallen ***

Tja een film met zo'n titel; dan ben ik meteen nieuwsgierig. Tijdens mijn vroegere wiskundelessen intrigeerde priemgetallen al mateloos. De artikeltjes die ik las over de zoektocht naar het grootste priemgetal en het feit dat ze een cruciale rol spelen in het coderen van berichten wakkerde de mystiek omtrent deze bijzondere getallen alleen maar aan. De schrijver van het boek La solitudine dei numeri primi moet net zoiets gevoeld hebben toen hij aan zijn Italiaanse succesroman begon. Het boek heb ik (nog) niet gelezen zodat een vergelijking tussen film en boek zich gelukkig niet laat opdringen.

Het verhaal gaat over twee levens; dat van Mattia en Alice. Beiden zijn al vanaf hun jeugd buitenbeentjes, kinderen die anders zijn dan de anderen. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michaela zwak begaafd. Alice sleept met haar been door een ski-ongeluk uit haar jeugd. Op de middelbare school kruisen de levens van Mattia en Alice elkaar en ze voelen zich onmiddellijk met elkaar verbonden. Er ontstaat een merkwaardige vriendschap en ook al voelen ze zich tot elkaar aangetrokken, geen van beiden is in staat echt contact te maken.

De Eenzaamheid van de Priemgetallen opent met een scène van een school-toneelstuk. De kinderen met eng geschminkte gezichten en gehuld in bizarre kostuums gaan helemaal in hun rol op. Het gaat er bloederig aan toe tot één van hen het niet meer aankan en het op een snerpend gillen zet. Mattia probeert op het toneel zijn gillende zusje te kalmeren terwijl het (volwassen) publiek zwijgzaam blijft toekijken... Ik vond het een verpletterende openingsscène. Zo zitten er nog een aantal prachtige vervreemdende scènes in de film maar door de vele tijdsprongen is de verhaallijn soms moeilijk te volgen. Lange tijd blijft het onduidelijk wat deze twee mensen mankeert. Waarom snijdt Mattia zichzelf en hongert Alice zich uit?

Als uiteindelijk de jeugdtrauma's en geheimen verteld zijn wordt de rest van de film bijzaak. Het laatste half uur dooft daardoor het verhaal als een nachtkaars uit. Filmmaker Saverio Costanzo heeft meer aandacht aan de vorm en de beelden geschonken dan aan het verhaal. Ik vond het een boeiende film om het jaar mee te beginnen, maar wel een film voor de liefhebber.

Voor een korte opfris-cursus met betrekking tot priemgetallen klik hier, voor de trailer klik je hier.

donderdag 6 januari 2011

Happy New Year

Bruisyard Hall
Het mag dan misschien een beetje laat zijn maar we zijn toch echt in stijl het nieuwe jaar begonnen. In een verlaten landhuis genaamd Bruisyard Hall ergens op het platteland van Engeland samen met negentien personen, één gammele afwasmachine, een pool biljart, leeskamer met fireplace, lekker eten, ons eigen bonfire en voldoende champagne, port en vuurwerk. Pubs en kastelen op 20 minuten rij-afstand.