donderdag 31 mei 2007

The Messengers *



Horrorfilms, je hebt er wat mee of helemaal niets.
Ik behoor doorgaans tot de laatste categorie. Meestal kunnen ze niet echt boeien omdat de verhaallijn vaak nogal mager is en de schrikeffecten voorspelbaar (en dan schrik je toch nog). De horrorfilms die ik wel boeiend/aangrijpend/angstaanjagend vind zijn op één hand te tellen maar die blijven je dan ook wel bij. Zoals The Ring; briljant verhaal en ik ben na het zien nog dagen bezig geweest om alle verbanden te leggen en de eindjes aan elkaar te knopen of The Mothman Prophecies, omdat deze gebaseerd is op een ware en uitermate intrigerende gebeurtenis. Door de kracht van het verhaal is zelf Richard Gere te verdragen.

Volkomen onvoorbereid en zonder voorinformatie begonnen wij aan onze wekelijkse sneakavond en kregen The Messengers voorgeschoteld. Ik kan kort zijn want The Messengers valt wat mij betreft in de tweede categorie.
Het verhaal en de setting zijn weinig origineel (afgezien van de zonnebloemen dan) en nogal karakteristiek voor een horrorfilm; Amerikaans gezin verhuist van de stad (Chicago) naar het platteland (om te voorkomen dat dochterlief afglijdt in de drugsscene) alwaar ze hun intrek nemen in een afgelegen en vervallen huis. Als kijker is je vanaf het begin al duidelijk gemaakt dat er in het verleden in het huis een paar gruwelijke moorden zijn gepleegd. Het duurt dan ook niet lang voordat de geesten zich aankondigen; het jongste kind (Ben) blijkt ze als enige te kunnen waarnemen maar afgezien van zijn puberale zusje gelooft niemand hem. De kinderen blijken de "Messengers" te zijn maar hun waarschuwingen en angsten worden door Pa en Ma afgedaan als onzin waardoor de mooie maar problematische dochter (Kristen Stewart) zich nog minder begrepen voelt. Al snel worden de geesten gewelddadig en volgen de schrikmomenten elkaar in rap tempo op.

In ieder geval rap genoeg om Karin nog voor de pauze te doen besluiten om het voor gezien te houden en gebukt in het donker, zich verontschuldigend aan een ieder die zijn knieën moest optrekken, de zaal te verlaten. De overblijvers hebben de rit dapper uitgezeten.

Het storende is dat je tot ongeveer driekwart van de film geen enkele aanwijzing of clou krijgt wat er nu eigenlijk aan de hand is en dan in één korte scène nogal geforceerd één aanwijzing krijgt waardoor alles (maar dan ook alles) in één keer wel duidelijk is.
Alsof Hans Kazan de spanning flink opvoert en dan plotklaps het gordijn opentrekt en zo per ongeluk zijn eigen truc verraadt.
Het einde en de uiteindelijk slotscene is om te janken zo zoet en teleurstellend. Er was ook nog iets met een schuldgevoel van de ouders en een ongeluk uit het verleden maar dat ben ik al weer helemaal kwijt.
Hou je van (ook al is de film gemaakt door de twee Chinese broers Pang) Amerikaanse-Cliché-horror dan moet je zeker gaan kijken, hou je daar niet van dan zou ik deze film aan je voorbij laten gaan; dat is echt beter voor je.

2007


maandag 28 mei 2007

Knikkerbanen



De film Fracture, waarover ik eerder melding maakte, blijkt een Nederlands tintje te hebben.
De spectaculair mooie knikkerbanen die veelvuldig in beeld komen zijn namelijk gemaakt door de Nederlandse kunstenaar Mark Bischof.
Mark Bischof, cellist en kunstenaar, werkte zes jaar aan 's werelds mooiste knikkerbaan: "De Markrokosmos" (onderste foto) werd gebouwd in een kelder in Amsterdam-Oost.

Mark Bischof is samen met zakenpartner en consultant Peter Voortman bezig een Amsterdams museum voor kinetische kunst op te richten. Het moet "Museum Bewogen Beweging" (MBB) heten, en de slagzin luidt:
The most moving museum of Amsterdam.
De initiatiefnemers hebben al een locatie op het oog: Huize Frankendael in de Watergraafsmeer.
Van 23 juni t/m 21 oktober staat het werk van Mark Bischof op de tentoonstelling 'Proefjes!' in Teylers Museum.


zaterdag 26 mei 2007

Khadak **


Volgens de filmposter is Khadak een magisch-realistische film die zich afspeelt op de bevroren steppen van Mongolië; dat geeft op voorhand te denken...
Khadak is ook bekroond met de "Luigi de Laurentiis prize" ofwel "The Lion of the Future prize" (beste speelfilmdebuut) op het filmfestival van Venetië; dat maakt nieuwsgierig...

Khadak is een film die zich niet makkelijk ergens mee laat vergelijken. Het is in ieder geval geen dromerige, semi-boeddhistische toeristen film met af en toe een mooi plaatje van het ruige landschap.
Khadak is het werk van Peter Brosens en Jessica Woodworth die naar Mongolië afreisden om daar (let op!): "een conceptuele documentaire te maken over de Mongoolse luchtvaart en zijn parallelle evolutie met het socialisme". Ja, ja, verzin het maar eens; hoe geëngageerd kan een mens zijn? Blijkbaar was de uitwerking hiervan nóg moeilijker dan het idee want die conceptuele documentaire is er nooit gekomen. In plaats daarvan en waarschijnlijk omdat ze er toch waren hebben ze Khadak gemaakt.

Khadak vertelt het verhaal van Bagi, een jonge nomade die met zijn moeder en grootvader en een hele kudde dieren op de steppe leeft. Bagi is voorbestemd om shamaan te worden. Op een dag komen mannen van het leger aankondigen dat er een plaag onder de dieren is uitgebroken en iedereen móet verhuizen naar een mijnwerkers stadje om daar te gaan werken. Bagi redt daar het leven van de knappe kolendievegge Zolzaya en samen ontdekken ze dat het hele verhaal van de epidemie maar een verzinsel van de overheid is om van de nomaden af te komen. Samen met Zolzaya en shamaanse krachten ontketent hij een revolutie tegen sociaal onrecht en bedrog van de overheid.

Het meest opvallende aan de film is de enorme traagheid en de lengte van de shots. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de Mongoolse levensfilosofie want stilte is een kenmerkend onderdeel van de Mongolische manier van communiceren. Het Westerse misverstand is dat er in een stilte niets gezegd wordt, aldus één van de makers. Mooi gezegd maar probeer als niet-boeddhistische Westerling maar eens wakker te blijven met al die veelzeggende stiltes om je heen.
In Kadhak loopt zowel heden, verleden en toekomst als realiteit en fictie door elkaar heen. Wat is echt, wat is een droom, wat is een visioen? Op een gegeven moment was ik het spoor in ieder geval bijster.
Blijft over de prachtige cinematografie en de mooie soundtrack. Soms heeft een film geen duidelijk begrijpbaar chronologisch verhaal nodig om boeiend te zijn en zijn boodschap over te brengen.

De oplettende kijker kan aan het einde van de film in ieder geval tot twaalf tellen in het Mongools en voor iedere bioscoopbezoeker is er een (gratis) cd-tje met de muziek van de soundtrack (zolang de voorraad strekt).

2007

vrijdag 25 mei 2007

Anche Libero va Bene ****



The Movies is één van de leukste bioscopen van Amsterdam met al jaren een toonaangevend programma als het op het kwaliteitsfilms aankomt. Het filmtheater aan de Haarlemmerdijk is het oudste van Nederland en naar men zegt zelfs van de wereld (maar dat kan ik toch bijna niet geloven); in ieder geval werd hier in 1912 al de eerste filmvoorstelling gegeven. Toen heette het "Bioscoop Tevenu", later "Hollandia", daarna "At the Movies" en nu dus "The Movies". Het mooie art déco interieur in combinatie met een gezellig café, een restaurant en vier filmzalen om uit te kiezen maken het elke keer weer een feestje om naar toe te gaan. Enige nadeel is dat het nogal bij mij uit de buurt ligt maar daarvoor bood Daniëlle, of liever gezegd haar auto, uitkomst toen wij op een mooie zomeravond richting Haarlemmerdijk reden.

Anche Libero Va Bene is het regiedebuut van de Italiaan Kim Rossi Stuart die voor het gemak ook maar meteen een rol voor zijn rekening neemt. Niet de hoofdrol weliswaar want die is weggelegd voor Alessandro Morace. Allesandro speelt de 11 jarige Tommi, door wiens ogen we het scheidingsdrama, waarover deze film gaat, zien.
Tommi woont samen met zijn vader Renato (Rossi Stuart) en zijn oudere zus Viola. Ze leven in redelijke harmonie, Tommi is rustig en introvert zijn zus levendig en vrolijk. Alles gaat goed totdat hun moeder Stephanie (Barbora Bobulova) plotseling op de stoep staat. Stephanie blijkt niet dood maar al meerdere malen vertrokken te zijn en even zovele keren ook weer teruggekomen en heeft een ontwrichtende werking op het gezin. Ook nu belooft ze dat deze keer alles anders zal worden. Ze doet erg haar best maar Tommi vertrouwt haar niet en hij weet dat ze hem op een dag weer in de steek zal laten. De spanning is duidelijk voelbaar en iedereen voelt zich er ongemakkelijk bij.
Wat Tommi ziet, is de onmacht van zijn ouders om een stabiel en harmonieus gezin te vormen. Volwassenen met tekortkomingen en beperkingen die meer met zichzelf bezig zijn dan met hun kinderen. Beiden willen wel anders maar hebben niet het vermogen te veranderen.

De enige die eigenlijk echt volwassen is, is de vroegrijpe Tommi. Als Renato door zijn eigen drift een belangrijke filmopdracht verspeelt en uit frustratie een hotel aan zee voor het hele gezin boekt is Tommi degene die gaat kijken wat de kamers kosten en begrijpt dat ze zich dit niet kunnen veroorloven.
De film zit vol mooie momenten en één van de indrukwekkendste is wanneer Renato met zijn kinderen 's avonds laat thuiskomt en Tommi vanuit de lift ziet dat er geen licht in huis meer brand. De opmerking van Tommi dat de lichten aan waren toen ze weggingen is genoeg om te beseffen dat zijn moeder weer vertrokken is. De stilte die volgt als ze elkaar aankijken is even veelzeggend als beklemmend.

Zonder in gemakkelijk Kramer vs Kramer-achtig drama te vervallen laat Rossi Stuart op een subtiele en aangrijpende wijze zien hoe kinderen de dupe kunnen worden van incapabele ouders en een familieleven leiden dat hen schade toebrengt. Voor de intelligente Tommi wordt het meer overleven dan leven als hij aankondigt uit het zwemteam te stappen omdat hij liever wil voetballen.
Waar je als kind terechtkomt bepaalt voor een groot deel of je de kans krijgt je mogelijkheden en talenten waar te kunnen maken. Tussen kansrijk en kansarm zit vaak niet meer dan één muur zoals Tommy merkt wanneer hij bij zijn buurjongetje en vriendje thuis speelt. Veelzeggend is het contrast als hij met de vader van zijn vriendje gaat vissen en diens moeder 's avonds de zelfgevangen vis opdient.

"Anche Libero va Bene" (verdediger is ook goed): zegt Tommi gelaten als zijn vader uiteindelijk instemt met het feit dat hij graag wil voetballen.

Prachtig ingetogen familiedrama, mooi gefilmd en uitstekend geacteerd.
Een indrukwekkend regiedebuut en ik ben nu al benieuwd naar de volgende film van Kim Rossi Stuart.

2007

donderdag 24 mei 2007

The Hoax **


Never let the truth get in the way of a good story

Voor alle would be schrijvers onder ons, let op; "here's how to do it":

Begin jaren 70 zat romanschrijver Clifford Irving behoorlijk aan de grond. Zijn Laatste manuscript was door critici al afgebrand nog voordat het was uitgegeven en is daardoor dan ook nooit in boekvorm verschenen. Ten einde raad besloot hij in een meeting met uitgeverij McGraw-Hill aan te kondigen dat hij hét boek van de 20ste eeuw aan het schrijven is, sterker nog van dit boek zullen meer exemplaren verkocht gaan worden dan van de bijbel.
Als je zulke uitspraken in de boardroom durft te doen heb je niet alleen lef maar ook meteen de aandacht van de aanwezige uitgevers. Tenminste als je het met voldoende overtuigingskracht en back up weet te brengen want anders word je waarschijnlijk nog voor je tweede kopje koffie met pek en veren het gebouw uitgedragen.
Zonder ook maar één pagina van het manuscript gezien te hebben (want er is helemaal geen manuscript), gelooft McGraw-Hill het verhaal en schrijft alvast een cheque uit van $ 500.000 als voorschot op de rechten om het te mogen uitgeven.

Sterk verhaal? Niet als je weet dat het waar gebeurd is én als je beweert persoonlijk door de excentrieke en mensenschuwe luchtvaart-miljardair Howard Huges benaderd te zijn om zijn officiële en exclusieve autobiografie te mogen schrijven. Echter dan wel zonder Howard Huges ooit ontmoet te hebben of enig contact met hem te hebben gehad, complete fantasie dus.

In The Hoax wordt Clifford Irving gespeeld door Richard Gere en daar gaat het wat mij betreft ook meteen fout. Natuurlijk is Richard Gere een prima acteur en zet hij op een geloofwaardige manier een pathologische leugenaar neer. Maar Richard Gere kan eigenlijk maar één ding en dat doet hij al sinds "An officer and a gentleman"; namelijk, met samengeknepen oogjes en eeuwige glimlach vrouwen veroveren.
Hoe boeiend het verhaal van The Hoax ook is, ik krijg die zachtaardige vrouwenversierder maar niet van mijn netvlies. Richard Gere is niet de man om de charismatische, manipulerende, duistere en onnavolgbare leugenaar te spelen die Clifford Irving ongetwijfeld geweest moet zijn.
Gelukkig heeft Clifford een partner, Dick Susskind (Alfred Molina), die de research voor zijn boeken doet. Deze trouwe, nerveuze, stressvolle collega en vriend maakt de film een stuk draaglijker. Met zijn onhandige uitspraken op de verkeerde momenten valt er zo af en toe flink te lachen.

The Hoax begint als een niet meer dan spannend verhaal over een man die ongepland maar door de omstandigheden gedreven merkt dat er makkelijk en snel, veel geld te verdienen valt als je maar het juiste verhaal vertelt. Of het verhaal ook waar is doet er in feite helemaal niet toe want (zaken)mensen horen nu eenmaal wat ze horen willen; hebzucht en de angst dat de concurrent er met hét verhaal van de eeuw vandoor gaat doen de rest. "The more outrageos I sound, the more they believe me" schreeuwt een enthousiaste Cliffort overtuigd tegen zijn partner Dick. Heerlijk lijkt me dat om er eens zo ongelimiteerd op los te liegen en te merken dat hoe waanzinniger het in je eigen oren klinkt hoe meer je geloofd wordt. Dat dit niet lang goed kan gaan zal duidelijk zijn.
Om te kunnen blijven overtuigen dat Clifford echt rechtstreeks contact met Howard Huges heeft en aan diens autobiografie werkt begint hij in zijn eigen verhaal te geloven en fictie en realiteit beginnen voor hem door elkaar te lopen. Zo kabbelt het verhaal enige tijd door.
De film begint momentum te krijgen wanneer Clifford, "anoniem", een doos met uiterst belastende dossiers over hooggeplaatste personen toegestuurd krijgt. Howard Huges is uiteraard de hele film onzichtbaar en laat zich niet horen maar gaandeweg blijkt dat hij de regie over de ontwikkeling van de hype over zijn nooit geschreven autobiografie in handen neemt en het verzonnen verhaal gebruikt om zijn eigen macht te versterken. Zijn invloed reikt tot in het Witte Huis en zelfs President Nixon vreest uiteindelijk het boek dat nog uit moet komen. Uiteindelijk spat de hele hype, die rond het boek en verhaal is ontstaan, uit elkaar nog voordat het boek uitkomt; Howard Huges als enige winnaar achterlatend.
In de aftiteling wordt vermeld dat de hele affaire voor de toch al paranoïde Nixon aanleiding was nog wantrouwiger te worden en dat dit de prelude is geweest voor het Watergate schandaal.
In mijn oren klinkt dit laatste toch meer als "de wens van de filmmaker" dan als "gebaseerd op een waar gebeurd verhaal".

Lasse Hallstrom (oa Chocolat) heeft van een fascinerend verhaal geen fascinerende film weten te maken.
The Hoax is hooguit een vermakelijke film geworden en dat voelt toch als een gemiste kans.

2007

donderdag 17 mei 2007

Fracture **



I shot my wife...prove it


Een thriller met Anthony Hopkins klinkt altijd interessant. Als hij dan ook nog een excentrieke, gestoorde perfectionist blijkt spelen heeft het zeker mijn aandacht.

Fracture gaat over een zekere Ted Crawford (Anthony Hopkins) die zijn vrouw neerschiet omdat hij haar heeft betrapt op overspel. Aan openbare aanklager
Willy Beachum (Ryan Gosling) de taak de verdachte veroordeeld te krijgen. Op het eerste gezicht een niet al te ingewikkelde klus voor de talentvolle Beachum (veroordelingspercentage 97%); er is een wapen, een dader, een slachtoffer en een bekentenis. Beachum verslikt zich echter volkomen in deze zaak als de feiten toch net iets anders blijken te liggen dan aanvankelijk gedacht en Crawford zich ontpopt als een berekenende gek die alles minitieus heeft voorbereid en wel op zo'n manier dat hij onmogelijk veroordeeld kan worden. Er ontstaat een aardig schaakspel tussen de dader en de aanklager en als kijker word je hier behoorlijk in meegetrokken omdat de mannen aan elkaar gewaagd zijn want beiden zijn van mening onfeilbaar te zijn. Het lachje, de onderkoelde zelfverzekerde manier van praten in de rechtzaal en de humor, laten een Hopkins zien zoals we die kennen en graag zien.
Echt lachen wordt het als we de nieuwe baas van de aanklager (die aan het begin van het proces op het punt staat een nieuwe baan aan te nemen voor een prestigieus advocatenkantoor) leren kennen. Nu ben ik best wel wat gewend, en dat je met je nieuwe (vrouwelijke en mooie) baas naar bed gaat nog voordat je bent aangenomen daar heb ik weinig moeite mee. Bedenkelijk wordt het als je de volgende morgen al direct wordt uitgenodigd voor het Thanksgiving diner bij haar familie maar dat je dan als man (na één nacht) ook nog gaat is voor mij volkomen ongeloofwaardig.

Plot en script zitten vanaf het begin vrij stevig in elkaar. Alleen aan het eind (zoals zo vaak in thrillers) een aantal te snelle wendingen maar het geheel blijft nog net overeind.
De film is geregisseerd door Gregory Hoblit en dat zei mij eerlijk gezegd niets. Wat googelen leverde op dat hij eerder de regisseur is geweest van series als, L.A. Law, NYPD en Hill Street Blues. De man zit wat films maken betreft dus duidelijk in de politie-, en advocatenhoek.
Zelf heb ik altijd wat moeite met het Amerikaanse rechtssysteem in films. Het is zoveel anders dan hier en het biedt zoveel mogelijkheden dat het (voor Europeanen?) soms lastig te volgen is. Ik ga er maar vanuit dat het in de praktijk ook altijd echt zo werkt en probeer daar verder dan ook niet over na te denken.
Uitermate intrigerend zijn overigens de mooie knikkerbanen die veelvuldig in beeld zijn maar geen andere dan een symbolische rol spelen.

Een prima film als je zin hebt in een spannende thriller en verder niet al teveel verwachtingen koestert.

2007

woensdag 16 mei 2007

TranSylvania ***


Al enige tijd staat deze film op mijn lijstje maar steeds komt het er niet van. Gisteravond was het dan zover en omdat de film in het Parool was omschreven als een “ruig romantische roadmovie” waren de verwachtingen hooggespannen toen we Rialto binnen stapten.
Allereerst even wat duidelijk maken. De titel TranSylvania zal bij de meesten beelden oproepen van houten dolken, knoflook en op mensenbloed beluste vampieren onder aanvoering van Dracula himself. Daar heeft deze film dus niets mee te maken.

TranSylvania is het verhaal van Zingarina (Asia Argento) die vanuit Frankrijk naar Transsylvanië reist om haar Roemeense vriend Milan te zoeken. Milan is als ongewenste vreemdeling Frankrijk uitgezet nog voordat ze de kans kreeg te trouwen en te vertellen dat ze zwanger van hem is.
Gelukkig voor de kijker is Milan muzikant en op haar speurtocht (in gezelschap van haar vriendin Maria) wordt de ene kroeg na de andere bezocht en overal wordt muziek gemaakt. Als je van zigeunermuziek houdt is dit een feest voor oog en oor. De meisjes zijn slank en mooi, de mannen ruig en muzikaal. Milan wordt eerder gevonden dan verwacht en dan beginnen de problemen pas echt. Hij wijst haar keihard af en wil niets met haar te maken hebben en dit blijkt het startschot voor haar werkelijke reis en zoektocht.

Tony Gatlif, de schrijver, regisseur én componist van veel van de muziekstukken houdt nogal van contrasten. De vrolijke kleuren en muziek uit het begin van de film staan in schril contrast tot het desolate, grauwe en kille landschap van Transsylvanië. Mijn god wat ziet dat er verlaten en troosteloos uit. Haar vriendin Maria voelt dit tot in haar botten wanneer ze bij een verlaten spoorwegovergang wanhopig en verlaten door Zingarina uitschreeuwt: “Geef me een strohalm, om de wereld mee in brand te steken”.
Op haar zwerftocht komt Zingarina al snel Tchangalo (Birol Ünel; die we nog kennen van Gegen die Wand) tegen en met hem trekt ze toch minimaal 7 maanden door het land. Ondanks de troosteloosheid en de kou weet Tchangalo een aantal sprookjesachtige momenten te creëren. Zo koopt hij een spuuglelijke kroonluchter voor Zingarina en weet deze, in the middle of nowhere, op ingenieuze wijze van stroom te voorzien. De kroonluchter straalt en de sfeer is bijna romantisch.
Gedurende de hele film trekt er een stoet van vreemde, interessante, lelijke, innemende mensen aan je voorbij. Dronkaards en armoedzaaiers als hoofdpersonen ondersteunt door opzwepende zigeunermuziek.
TranSylvania is geen vrolijke maar (ondanks de sneeuw) wel een warme film. Zingarina ging op zoek naar de liefde en vindt die uiteindelijk daar waar ze hem het minst verwacht.
Temidden van alle troosteloosheid en uitzichtloosheid houdt Gatlif toch een positieve kijk op de mens.

Een bijzondere film, maar wel voor de liefhebber.

2006

maandag 14 mei 2007

Catch a Fire ****


The spark that ignites us, unites us.

Afrika is hot. Althans bij de filmmakers.
Dit voorjaar zijn er al drie grote films uitgekomen die gaan over en zich afspelen in Afrika. Geen films in de trend van het romantische "Out of Africa" maar geëngageerde of op historie gebaseerde films en dat is toch opmerkelijk voor zulke grote releases.
Allereerst was daar "Blood Diamond" (over de handel in foute diamanten) daarna "The Last King of Scotland" (over het leven en karakter van de Ugandese dictator Idi Amin) en nu dan "Catch a Fire".

Na Rabbit Proof Fence en The Quit American is dit de volgende film van Phillip Noyce die handelt over een politiek gevoelig onderwerp en wederom gebaseerd op een waar gebeurd verhaal.
Catch a Fire is een sterk en emotioneel verhaal dat zich afspeelt in de jaren '80 in Zuid Afrika, dus ten tijde van het Apartheidsregime en de opkomst van het ANC. De hoofdrolspeler Patrick Chamusso (Derek Luke) houdt zich aanvankelijk verre van politiek en verzet. Hij gaat volledig op in zijn werk (als zwarte voorman voor een grote olie raffinaderij in Transvaal), zijn gezin en het voetbal. Door een samenloop van omstandigheden wordt Patrick opeens verdacht van een aanslag op de raffinaderij. Als hij zijn alibi niet wil prijsgeven (omdat hij die nacht bij een andere vrouw was!) wordt hij door de blanke veiligheidsambtenaar Nic Vos (Tim Robbins) als hoofdverdachte beschouwd. Om hem onder druk te zetten wordt zijn vrouw gevangen gezet en gemarteld. Dit is voor Patrick het moment om zich actief tegen het regime te keren en zich aan te sluiten bij het ANC.
Tot zover het verhaal.

De film wint aan sterkte omdat er door de verschillende groeperingen in hun eigen taal wordt gesproken, en het Engels met Zuid Afrikaans accent erg goed (en kil) overkomt. Een Amerikaanse acteur als Tim Robbins moet hier toch een hele kluif aan hebben gehad. De soundtrack van voornamelijk (Zuid) Afrikaanse strijdliederen is geweldig en "Powerful", ritme en energie spetteren van het scherm. Het eind is even dramatisch als ontroerend. Vooral omdat dan de echte Patrick Chamusso in beeld komt en vol hoop en met kracht vertelt wat hij nu doet en hoe hij nu leeft.

Op een paar zwakke punten na zit het verhaal goed in elkaar. Zo vind ik het nogal onwaarschijnlijk dat een hoge veiligheidsambtenaar op een zondag een van terrorisme verdachte gevangene mee naar zijn privé huis neemt om daar samen met zijn gezin te lunchen. Ook gaat er bij mij niet helemaal in dat Patrick, die toch een ontzettend brave familie man is en zo gelukkig is met zijn vrouw en kinderen dat er spontaan tranen in zijn ogen opwellen als hij alleen al naar zijn dochtertjes of zwangere vrouw kijkt, er dan toch nog een vriendin/minnares op na moet houden. Maar goed dat is nogal persoonlijk zullen we maar denken en alleen Patrick weet over welke buitengewone kwaliteiten deze minnares beschikte én voor het verhaal was het wel heel erg nodig en logisch dus dat zal er ook wel mee te maken hebben.

Het is een film die niet echt een standpunt inneemt maar laat zien dat uiteindelijk alle partijen slachtoffer zijn van een oneerlijk regime en
het, hoe dan ook, je leven beïnvloedt en mensen uit elkaar drijft.

Zelf dacht ik dat de titel van de film een verwijzing is naar de song "Biko" van Peter Gabriel over de, in een Zuid Afrikaanse politiecel, vermoorde politieke gevangene Steve Biko. Ik had verwacht (en stiekem gehoopt) dat dit geweldige nummer te horen zou zijn maar dat was niet het geval.

"You can blow out a candle
But you can't blow out a fire
Once the flames begin to catch
The wind will blow it higher"

2007



zaterdag 12 mei 2007

Introductie

Omdat ik mezelf regelmatig terugvind in een donkere bioscoopzaal, al dan niet alleen op een lege zaterdagmiddag of door de week met vrienden in Amsterdam of Haarlem;
Omdat ik al jarenlang lijsten bij hou met de films die ik gezien heb en daar (control freak als ik ben) ook meningen en waarderingen bij vermeld;
Omdat ik hou van het gevoel van een goede bioscoopstoel met een (nog) leeg wit doek waarop zich de komende twee uur een weergaloos verhaal ontwikkelt, adembenemende speciale effecten te zien zijn of buitenaards goed geacteerd wordt;
Omdat in films dingen tot leven komen die onmogelijk zijn, fantasie en realiteit door elkaar lopen, gewone verhalen bijzonder en bijzondere verhalen gewoon kunnen worden;
Omdat sommige films echter dan het leven zelf zijn;
Kortom omdat ik van films hou start ik dit Blog.

In de eerste plaats voor mezelf als referentie, archief en uitlaatklep. Daarnaast voor iedereen die geïnteresseerd is. Hoewel het voornamelijk uit beschrijvingen van de films die ik zelf gezien heb zal bestaan, is er ook ruimte voor allerhande andere onderwerpen die gelieerd zijn aan film. Alles kan aan bod komen van roddel tot filmfestival, van achtergrondverhaal tot bioscoopbeschrijving. Echter, dit blog heeft geen enkele intentie of ambitie en poogt verre van volledig te zijn.

Ik heb geen idee waartoe dit zal leiden en hoe lang het stand zal houden maar het opzetten ervan en het gevoel erbij is al fun.