TranSylvania ***

Al enige tijd staat deze film op mijn lijstje maar steeds komt het er niet van. Gisteravond was het dan zover en omdat de film in het Parool was omschreven als een “ruig romantische roadmovie” waren de verwachtingen hooggespannen toen we Rialto binnen stapten.
Allereerst even wat duidelijk maken. De titel TranSylvania zal bij de meesten beelden oproepen van houten dolken, knoflook en op mensenbloed beluste vampieren onder aanvoering van Dracula himself. Daar heeft deze film dus niets mee te maken.

TranSylvania is het verhaal van Zingarina (Asia Argento) die vanuit Frankrijk naar Transsylvanië reist om haar Roemeense vriend Milan te zoeken. Milan is als ongewenste vreemdeling Frankrijk uitgezet nog voordat ze de kans kreeg te trouwen en te vertellen dat ze zwanger van hem is.
Gelukkig voor de kijker is Milan muzikant en op haar speurtocht (in gezelschap van haar vriendin Maria) wordt de ene kroeg na de andere bezocht en overal wordt muziek gemaakt. Als je van zigeunermuziek houdt is dit een feest voor oog en oor. De meisjes zijn slank en mooi, de mannen ruig en muzikaal. Milan wordt eerder gevonden dan verwacht en dan beginnen de problemen pas echt. Hij wijst haar keihard af en wil niets met haar te maken hebben en dit blijkt het startschot voor haar werkelijke reis en zoektocht.

Tony Gatlif, de schrijver, regisseur én componist van veel van de muziekstukken houdt nogal van contrasten. De vrolijke kleuren en muziek uit het begin van de film staan in schril contrast tot het desolate, grauwe en kille landschap van Transsylvanië. Mijn god wat ziet dat er verlaten en troosteloos uit. Haar vriendin Maria voelt dit tot in haar botten wanneer ze bij een verlaten spoorwegovergang wanhopig en verlaten door Zingarina uitschreeuwt: “Geef me een strohalm, om de wereld mee in brand te steken”.
Op haar zwerftocht komt Zingarina al snel Tchangalo (Birol Ünel; die we nog kennen van Gegen die Wand) tegen en met hem trekt ze toch minimaal 7 maanden door het land. Ondanks de troosteloosheid en de kou weet Tchangalo een aantal sprookjesachtige momenten te creëren. Zo koopt hij een spuuglelijke kroonluchter voor Zingarina en weet deze, in the middle of nowhere, op ingenieuze wijze van stroom te voorzien. De kroonluchter straalt en de sfeer is bijna romantisch.
Gedurende de hele film trekt er een stoet van vreemde, interessante, lelijke, innemende mensen aan je voorbij. Dronkaards en armoedzaaiers als hoofdpersonen ondersteunt door opzwepende zigeunermuziek.
TranSylvania is geen vrolijke maar (ondanks de sneeuw) wel een warme film. Zingarina ging op zoek naar de liefde en vindt die uiteindelijk daar waar ze hem het minst verwacht.
Temidden van alle troosteloosheid en uitzichtloosheid houdt Gatlif toch een positieve kijk op de mens.

Een bijzondere film, maar wel voor de liefhebber.

2006