The Messengers *

Horrorfilms, je hebt er wat mee of helemaal niets.
Ik behoor doorgaans tot de laatste categorie. Meestal kunnen ze niet echt boeien omdat de verhaallijn vaak nogal mager is en de schrikeffecten voorspelbaar (en dan schrik je toch nog). De horrorfilms die ik wel boeiend/aangrijpend/angstaanjagend vind zijn op één hand te tellen maar die blijven je dan ook wel bij. Zoals The Ring; briljant verhaal en ik ben na het zien nog dagen bezig geweest om alle verbanden te leggen en de eindjes aan elkaar te knopen of The Mothman Prophecies, omdat deze gebaseerd is op een ware en uitermate intrigerende gebeurtenis. Door de kracht van het verhaal is zelf Richard Gere te verdragen.

Volkomen onvoorbereid en zonder voorinformatie begonnen wij aan onze wekelijkse sneakavond en kregen The Messengers voorgeschoteld. Ik kan kort zijn want The Messengers valt wat mij betreft in de tweede categorie.
Het verhaal en de setting zijn weinig origineel (afgezien van de zonnebloemen dan) en nogal karakteristiek voor een horrorfilm; Amerikaans gezin verhuist van de stad (Chicago) naar het platteland (om te voorkomen dat dochterlief afglijdt in de drugsscene) alwaar ze hun intrek nemen in een afgelegen en vervallen huis. Als kijker is je vanaf het begin al duidelijk gemaakt dat er in het verleden in het huis een paar gruwelijke moorden zijn gepleegd. Het duurt dan ook niet lang voordat de geesten zich aankondigen; het jongste kind (Ben) blijkt ze als enige te kunnen waarnemen maar afgezien van zijn puberale zusje gelooft niemand hem. De kinderen blijken de "Messengers" te zijn maar hun waarschuwingen en angsten worden door Pa en Ma afgedaan als onzin waardoor de mooie maar problematische dochter (Kristen Stewart) zich nog minder begrepen voelt. Al snel worden de geesten gewelddadig en volgen de schrikmomenten elkaar in rap tempo op.

In ieder geval rap genoeg om Karin nog voor de pauze te doen besluiten om het voor gezien te houden en gebukt in het donker, zich verontschuldigend aan een ieder die zijn knieën moest optrekken, de zaal te verlaten. De overblijvers hebben de rit dapper uitgezeten.

Het storende is dat je tot ongeveer driekwart van de film geen enkele aanwijzing of clou krijgt wat er nu eigenlijk aan de hand is en dan in één korte scène nogal geforceerd één aanwijzing krijgt waardoor alles (maar dan ook alles) in één keer wel duidelijk is.
Alsof Hans Kazan de spanning flink opvoert en dan plotklaps het gordijn opentrekt en zo per ongeluk zijn eigen truc verraadt.
Het einde en de uiteindelijk slotscene is om te janken zo zoet en teleurstellend. Er was ook nog iets met een schuldgevoel van de ouders en een ongeluk uit het verleden maar dat ben ik al weer helemaal kwijt.
Hou je van (ook al is de film gemaakt door de twee Chinese broers Pang) Amerikaanse-Cliché-horror dan moet je zeker gaan kijken, hou je daar niet van dan zou ik deze film aan je voorbij laten gaan; dat is echt beter voor je.

2007