zondag 27 juli 2008

City

Telkens als ik langs het Leidseplein fiets trekken de immense verbouwingsprojecten die daar gaande zijn mijn aandacht. Het City Theater staat al sinds februari 2007 in de steigers, tussen De Melkweg en de Stadsschouwburg verrijst een immense puist en op de plek waar vroeger de bioscoop Calypso stond is nu een groot gat waar Joop van de Ende zijn nieuwe theater gaat bouwen.

Het City Theater mis ik (nu het gesloten is) niet echt. Ik ging daar toch al nauwelijks naar toe vanwege het magere aanbod en de vreselijke stank van kapotgetrapte popcorn in de grote hal terwijl het toch best een bijzonder gebouw is. Ontworpen in 1935 door Architect Wils (die ook het het Olympisch Stadion heeft ontworpen) en geopend in 1936 moet het voor die tijd met zijn kubistische vormen gescheiden door een hoge smalle traptoren een hypermodern en gezichtsbepalend gebouw zijn geweest. Op dit moment is daar weinig van te zien. Tussen de steigers door prijkt nog vrolijk het bord waarop staat dat de opening medio februari 2008 zal zijn. Voorlopig gaan de deuren nog niet open, zeker niet nu er veel meer asbest in het gebouw is aangetroffen dan verwacht. De opening staat nu gepland voor najaar 2009. Maar dan krijgen we ook wel wat moois; de voorgevel wordt in zijn oude luister hersteld en van binnen wordt City verbouwd tot een Arthouse Bioscoop met zeven(!) zalen dat zich richt op een publiek dat komt voor cultuurfilms en kwatiteitsbeleving. Daarnaast komt er een casino, Grand Café en restaurant. Deze maand werd bekend dat er een huurovereenkomst is gesloten met Little Buddha voor de vestiging van een trendy lounge-club-restaurant. Little Buddha is gebaseerd op het wereldwijde succes-concept van de Buddha Bar. Na Parijs, New York, Las Vegas en Dubai binnenkort dus ook gewoon aan het Leidseplein.

Achter de Stadsschouwburg wordt hard gewerkt aan de nieuwe theaterzaal van de Schouwburg. De Melkweg en de Stadsschouwburg worden straks met elkaar verbonden door deze nieuwe zaal en beiden zullen er gebruik van gaan maken. Joop van de Ende zal van het Nieuwe de la Mar Theater aan de Marnixstraat ongetwijfeld ook iets moois maken. Kortom; het plein dat verworden is tot het domein van toeristen en waar de grootste attractie luidruchtige Engelse Vrijgezellenavonden zijn, lijkt weer interessant te worden voor cultuurminnend Amsterdam. Ik kan niet wachten tot alles klaar is.

vrijdag 18 juli 2008

21: Las Vegas **


Five students who changed the game forever

Regelmatig speelt in een film een kaart- of roulette-scène een belangrijke rol. Eén scène is al een hele opgave om zoiets saais als een potje kaarten een beetje boeiend in beeld te brengen en meestal wordt dit opgelost met snel gemonteerde flash-beelden waarin duidelijk wordt gemaakt dat er flink wordt gewonnen of juist alles wordt verloren. Meestal ben ik dat snel zat; een paar van dat soort beelden en ik weet het wel. In 21: Las Vegas draait de hele film om één kaartspelletje namelijk Black Jack ofwel 21-en. Een uitdaging om daar een boeiende speelfilm over te maken want aan het spelletje 21-en valt weinig eer te behalen; voor Pesten heb je zelfs al meer inzicht nodig.

Voor een bioscoopavondje met de KLM Treasury- en Finance afdeling was de keus echter snel gemaakt; een film die gaat over getallen én geld heeft natuurlijk meteen de aandacht. Het eten bij Memories of India was lang niet slecht en de Vindaloo Chicken kon slechts met veel bier worden geblust. Dat de film in Pathé de Munt draaide namen we voor lief. De filmposter liet ons doen geloven dat de film is gebaseerd op waargebeurde feiten. Een groep briljante studenten vliegt onder leiding van hun wiskunde docent (Kevin Spacey) elk weekend naar Las Vegas om daar met gebruik van hun kennis en vermogen kaarten te tellen de Black Jack uitkomsten naar hun hand te zetten. Door middel van een systeem (dat in de film nogal simpel overkomt) worden de kaarten geteld en de uitkomst voorspeld. Grote sommen geld stromen de kant van de studenten op en niets lijkt meer onmogelijk. Op deze manier is het een fluitje van een cent om het collegegeld van $ 300.000 bij elkaar te schrapen. Verblind door zoveel makkelijk geld, verliest het talent Ben Campbell al snel zijn oorspronkelijke doelen uit het oog, stoppen blijkt onmogelijk ook al kost het je je vrienden en sociale leven.

Van een flinterdun verhaaltje weet regisseur Robert Luketic toch een vermakelijke film te maken en dat is eigenlijk al een prestatie op zich. Kevin Spacey speelt als vanouds en Kate Bossworth is vooral leuk om naar te kijken. De stichtelijke boodschap, dat uiteindelijk geld niet gelukkig maakt en vriendschappen belangrijker zijn namen we op de koop toe.

maandag 14 juli 2008

La Noche de los Girasoles ***


De Spanjaarden komen. Nou ja, het zal niet direct een nieuwe 80-Jarige oorlog worden maar op filmgebied timmeren ze op dit moment behoorlijk aan de weg. Azuloscurocasinegro, Pan's Labyrinth en El Orfanato om maar eens een paar van de recent uitgekomen Spaanse films te noemen.

La Noche de los Girasoles (De Nacht van de Zonnebloemen) is de debuutfilm van de Spaanse regisseur Jorge Sánchez-Cabezudo en past moeiteloos in dit rijtje. La Noche is een zogenaamde Mozaïek- of Ensemblefilm; een film waarbij dezelfde gebeurtenis vanuit verschillende gezichtspunten en personen verteld wordt. De film begint met een gruwelijke lustmoord waarbij het lijk van een verkracht meisje in een veld vol zonnebloemen wordt achtergelaten. De rest van het verhaal wordt niet chronologisch verteld maar volgt telkens het perspectief van een ander personage. Vanaf het begin is duidelijk door wie deze gruwelijke moord is gepleegd dus daar zit de spanning niet. Het gaat er in deze film om wat de gevolgen zijn van een grove daad als verkrachting, hoe mensen hierop kunnen reageren en waarbij de gevolgen van hun primaire wraakgevoelens voor altijd zullen doorwerken in hun verdere leven. We maken kennis met een grot-onderzoeker, zijn mooie vriendin, twee ruzie makende buurmannen, een hoofdcommissaris van politie die ondertussen nadenkt over zijn pensioen en zijn schoonzoon (en mogelijk opvolger) die niets liever wil dan weg uit het afgelegen dorpje en genoeg heeft van zijn huwelijk.

Verder ga ik er niet al te veel over vertellen; ga kijken en laat je verrassen. De film zit vol onverwachte plotwendingen en subtiele overgangen van het ene verhaal naar het andere. Er zit wel een heftige verkrachting-scène in, dus als je daar niet tegen kunt ben je bij deze gewaarschuwd. Kun je daar wel tegen dan zie je een goed gelukte thriller waarin achter de mooie landschappen en lieflijke plattelands dorpjes, corruptie, gevaar en geweld schuilgaan. Stukje bij beetje vallen de verschillende verhalen samen en wordt alles duidelijk met als hoogtepunt; de oude rot die alles uiteindelijk doorheeft. (Trailer)

vrijdag 11 juli 2008

Kunst


Na honderden foto's en weken van fotoshoppen, bijwerken en selecteren was dan eindelijk de keuze gemaakt; deze zou het worden. Er moest alleen nog een grote print van gemaakt worden, op een harde achtergrond plakken en klaar ben je. Zo makkelijk gaat dat dus niet. Eenmaal aan het zoeken geslagen bleek er meer mogelijk dan wij aankonden. Al snel werd duidelijk dat er beslissingen genomen moesten worden; gaan we Polystyreen, Dibond of Forex? "Een bijzonder mooie finishing voor het plastifiseren is Diasec", aldus de Kleurgamma. Ik doe nu wel heel technisch maar Sjors heeft alles met veel gevoel voor detail en afwerking van begin tot eind uitgezocht en laten maken. Eigenlijk hoefde ik alleen maar zo af en toe "Ja is goed" te zeggen.

Gewapend met zijn nieuwe digitale camera en met meer creativiteit in zijn wijsvinger dan ik in mijn hele lijf, ging Sjors op zoek naar mooie graffiti in de stad. De mooiste werd gevonden in "Elf"; het voormalig Postgebouw waar nu tijdelijk het Stedelijk Museum is gevestigd. Het eindresultaat mag er zijn; een heftige plaat waarin zowel agressieve- als heel lieve elementen door elkaar lopen; helemaal wat ik wilde. Uiteindelijk zijn er twee exemplaren van gemaakt; één voor Edith en één voor mij. Mijn eerste kunst aan mijn eigen muur voelt heel bijzonder.

woensdag 9 juli 2008

Forgetting Sarah Marshall **

Ook al gaat Forgetting Sarah Marshall (FSM) over de vraag of ze elkaar uiteindelijk zullen krijgen, daarom is het nog geen Romantische Komedie. FSM is namelijk geschreven door en verteld vanuit het gezichtspunt van een man en dat past per definitie al slecht in het genre Romantische Komedie. Wat het dan wel is zou ik zo snel ook niet weten. Wel is FSM bij vlagen erg grappig.

Peter Bretter (Jason Segel, die ook het scenario schreef) is een wat sullige, depressieve en weinig ambitieuze componist die na een jarenlange relatie door zijn knappe en succesvolle vriendin Sarah (Kristen Bell) van de ene op de andere dag wordt gedumpt. Als dit je als man overkomt voel je onmiddellijk hoe de vork in de steel zit: er is een ander. Peter is volkomen van de kaart en in zijn wanhoop boekt hij een vakantie naar Hawaï om daar (hoe toevallig) Sarah tegen het mooie lijf te lopen. Sarah blijkt niet alleen, ze heeft haar nieuwe vriend (een rockster gespeeld door de Engelse stand-up comedian Russell Brand) ook maar meegenomen. Onwaarschijnlijke plotwending maar oké, voor het verhaal is het leuk. De gebeurtenissen en verwikkelingen volgen elkaar dan snel op waarbij de rockster bijna de hele film naar zich toetrekt. Hij speelt de vent die je eigenlijk zou moeten haten omdat hij je vriendin gekaapt heeft maar die je heimelijk als vriend zou willen omdat hij zoveel wereldser en grappiger is dan jijzelf en het leven leidt dat jij graag zou willen.


Waar de film dan ook eigenlijk over gaat is dat Peter kampt met een te laag zelfbeeld en dit gecompenseerd wil hebben door een op alle fronten succesvollere en mooiere vrouw. Moraal: blijf bij jezelf en doe vooral dat waar je goed in bent dan komt het uiteindelijk allemaal goed. Na een sterk en vooral grappig begin zakt het geheel wat in maar de goede cast en innemende karaters van de hoofd- en bijrolspelers maakt veel goed.

zaterdag 5 juli 2008

Massive Attack


Het tweede seizoen van de zomerconcerten in het Westerpark is in volle gang. Na het succes van vorig jaar was het logisch dat er een vervolg kwam. Dit ongetwijfeld tot grote vreugde van de concertliefhebbers maar tot ergernis van volkstuintjes-vereniging "Nut en Genoegen" dat pal achter het podium ligt en het vanwege de overwaaiende beats nodig vond klachten in te dienen.

Na Radiohead en R.E.M was het donderdag de beurt aan Massive Attack om eens helemaal los te gaan in een bewolkt maar droog Westerpark. Misschien wel juist omdat het met 8.000 bezoekers niet uitverkocht was, was de sfeer gemoedelijk en relaxed. Het Westerpark is voor de concerten veranderd in een klein dorpje met lekker veel eet- en drinktentjes. Onze timing was perfect want tegen de tijd dat onze ingekochte muntjes bijna op waren begon Massive Attack met spelen. De eerste nummer klonken wat vlak, maar toen ook de geluidstechnicus dat door had was er geen houden meer aan. Vanaf zo ongeveer het vierde nummer werd je het concert ingezogen. Bijna elk nummer was raak, de zware bass-tonen stuiterden als ping-pong ballen het veld op en gingen dwars door je maag. Aan sommige nummers leek geen eind te komen. Opvallend was de licht-show waarbij de lichtgevende letterbak achter de artiesten het meest in het oog sprong; ongelofelijke effecten konden daarmee gemaakt worden en geluid en beeld waren perfect op elkaar afgestemd. Het leuke van Massive Attack is dat ze zich nooit gebonden voelen en altijd met verschillende zangers en zangeressen werken. Op voorhand weet je dan ook nooit wie er zal zingen. Mijn all-time favoriet Tracy Thorn was er (naar verwachting) helaas niet bij maar de donkere zangeres Yolanda deed Tracy bijna vergeten.

De Engelse Trip-Hop band uit Bristol maakte er een fantastisch concert van. Voor mij (als niet fervent concertganger) het beste concert dat ik tot nu toe heb meegemaakt. (Safe From Harm)