Een oud vrijstaand (wees)huis, een vermist kind, onzichtbare weeskinderen en eng uitziende personages die onaangekondigd langskomen. Als ik het zo opnoem lijkt El Orfanato te zijn gemaakt met het handboek horrorfilm in de hand. Toch is deze Spaanse weeshuis-horror-film anders. Subtieler dan de doorsnee horrorfilm wordt de spanning langzaam opgebouwd.
Laura (Belén Rueda) koopt het huis waar ze als (wees)meisje is opgegroeid met de bedoeling er zelf een tehuis voor kinderen te beginnen. Al snel nadat ze in het huis zijn ingetrokken begint haar zoontje Simon zich vreemd te gedragen. Hij praat met onzichtbare vriendjes en er zijn vreemde klopgeluiden. Op de dag van de feestelijke (en eng gefilmde) opening verdwijnt haar zoontje van de aardbodem. Een eindeloze zoektocht en de hulp van een angstaanjagend medium mogen niet baten; Simon blijft spoorloos. Uiteindelijk volgt er een originele ontknoping en blijken de meeste bovennatuurlijke verschijnselen best verklaarbaar. Een ontknoping waaraan je, als je niet oppast, zelfs een schuldgevoel overhoudt.
El Orfanato doet denken aan films als The Others en Dark Water en overtuigt op alle fronten; mooi verhaal, sterk geacteerd en niet teveel maar wel heftige schrikmomenten. Eindelijk eens een film waarin op een natuurlijke manier wordt duidelijk gemaakt wat er nu precies gebeurd is zonder al te veel kunstgrepen of overduidelijke aanwijzingen van de regisseur. De Spaanse debuterende regisseur Juan Antonio Bayona neemt zijn publiek serieus en dat is iets wat ik kan waarderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten