5 mei; Bevrijdingsdag. Het is een mooi instituut en de gedachte erachter nog steeds actueel. Ook nieuwe generaties moeten immers weten tot welke gruwelen intolerantie kan leiden en dat onze vrijheid niet vanzelfsprekend is. Maar toch heb ik er niet zoveel mee; met de symboliek bedoel ik, de gedachte erachter natuurlijk wel. Eerst is daar al die naargeestige dodenherdenking die vroeger eerder vragen opriep dan indruk maakte. "Stoppen de treinen dan met rijden, tijdens de twee minuten stilte?"of "En als je nu in de ambulance ligt met een hartaanval, stopt die dan ook twee minuten?". Kinderfantasie blijft nu eenmaal praktisch en kent weinig grenzen en het zal mijn ouders soms tot wanhoop gedreven hebben.
Maar goed, terwijl de stoepen in de nasleep van Koninginnedag nog volop beplakt zijn met de letters "BEZET" gaan toch elk jaar de vlaggen weer uit op 5 mei. De laatste jaren staat 5 mei, bij mij vooral in het teken van het Bevrijdingsconcert aan de Amstel. Elk jaar heeft de sloep Oeverloos een prominente plekt achter het podium als decor voor een feestelijk concert in een sprookjesachtige ambiance. Dit jaar zal ik er niet bij zijn vanwege een voorjaarsweekje Italië maar vorig jaar konden we Beatrix in het langsvaren bijna een hand geven. Het zal wel aan de tijd van het jaar liggen maar al die oude swingende nummers en het traditionele We'll Meet Again bij het vertrek van Bea stemmen eerder weemoedig en melancholiek dan vrolijk. Het verstrijken van de tijd voelt soms als een refrein van vergankelijkheid. Steeds op reis door het leven worden we nu eenmaal, of we willen of niet beïnvloed door de keuzes die we maken en de mensen die we ontmoeten en weer uit het oog verliezen maar die een onuitwisbare indruk achterlaten... Happy Birthday.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten