De verwachtingen waren hoog gespannen voor deze film die in de recensies werd omschreven als een Feel Good movie van Mike Leigh (oa. Secrets and Lies en het abortusdrama Vera Drake). Happy-Go-Lucky gaat over een Londense basisschoolonderwijzeres die het niet al te breed heeft maar met haar onverwoestbare optimisme en humor vindt dat ze een geweldig leven heeft. De dertigjarige Single Pauline die door iedereen Poppy wordt genoemd heeft altijd een grap of lach paraat; niets kan haar raken, wat er ook gebeurt. Zelfs als haar fiets is gestolen gaat ze lachend te voet verder al mompelend dat ze het jammer vindt dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen. Hoe inemend en met hoeveel expressie in haar gezicht Sally Hawkins de rol van Poppy ook neerzet, toch kreeg ik de regelmatig kriebels bij al dat optimisme en positiviteit.
Zoveel positiviteit en vrolijkheid; dat kan nooit lang goed gaan want scenarioschrijvers zijn dol op plotselinge wendingen en onheil. Ieder moment verwacht je een ernstige ziekte, ongeluk, of een onverwerkt verleden waardoor achter de façade van vrolijkheid eigenlijk een ongelukkig leven blijkt schuil te gaan. Wat dat betreft zet Mike Leigh je op het verkeerde been want er gebeurt uiteindelijk weinig tot niets. Er is nauwelijks een plot en de film kabbelt maar een beetje voort. In haar naïviteit botst Poppy regelmatig met haar omgeving en dit levert hilarische ontmoetingen en situaties op. Leukste is de wekelijkse ontmoeting met haar rij-instructeur Scotty (een briljante tragikomische rol van Eddie Marsan) die racistisch is en overal complottheoriën ziet.
Toch ging ik na een tijdje van de chaotische en immer in schreeuwende kleuren uitgedoste Poppy houden. Happy-Go-Lucky is geen Feel Good Movie. Net als Poppy neem je de film zoals hij is en gun je iedereen zijn ruimte. Gewoon genieten van de vele ontmoetingen en het innemende spel van de vele personages die voorbijkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten