maandag 31 december 2007

Oliebollen & Vuurwerk

Terwijl de eerste fles Champagne hier zojuist gesneuveld is, bedenk ik dat de balans voor 2007 nog steeds opgemaakt moet worden. Ik had vandaag een uiterst productieve dag en met Oudejaarsavond voor de boeg en de eerste Bollinger achter de kiezen lijkt me dit een prima moment. De oudejaarslijstjes en overzichten komen inmiddels mijn neus én oren uit en volgens mij zit er ondertussen ook niemand meer op te wachten. Komt nog eens bij dat lijstjes (volgens één van de vele trendwaching overzichten van de laatste dagen) zóó vreselijk 2007 zijn, dus daarom houden we het kort.

Mijn toppers:
  • Snow Cake
  • Little Children
  • Notes on a Scandel
  • Das Leben der Anderen
  • Last King of Scotland
  • Knallhart
  • Pan's Labyrinth
  • Darrat
  • Infamous
  • Alles is Liefde
  • Atonement
  • Venus
  • Eastern Promises
Kortom 2007 was een prima filmjaar.
Ik neem een oliebol en hoop vanavond nog een glimp van de conference van Jan Jaap van der Wal mee te pakken. Of ik morgen aanspreekbaar ben durf ik nu nog niet te zeggen maar ik ga in ieder geval een poging doen het jaar in stijl te beginnen met de film Elizabeth: The Golden Age.

Terwijl de top-2000 onverstoorbaar aftelt, wordt zojuist bekend dat er een aanslag (in Nederland!) is verijdeld en de Unox Nieuwjaarsduik morgen gewoon doorgaat . Dat belooft wat voor 2008. Proost en een plezierige avond (uiteinde vind ik zo'n vies woord).



vrijdag 28 december 2007

Tussentijd


Ik hoop dat jullie Kerst net zo goed is verlopen als die van mij. De mijne was gedrenkt in champagne, cultuur en andere verwennerij. Met de Kerstdagen achter de rug zijn we ondertussen geruisloos de "Tussentijd" ingegleden; dat tijdloos vacuüm tussen Kerst en Oud & Nieuw waarin alles stil lijkt te staan. Het enige dat nu nog telt is bezinning, vriendenbezoek en rode wijn; een combinatie die heel goed samengaat.

Intussen knallen, onder aanvoering van de Moeder Aller Lijsten: De Top-2000 (geestdriftig ondersteunt door Matthijs op TV), de Top-lijstjes je om de oren. Meest memorabele gebeurtenissen, TV momenten, Gouden Loekies, beste boeken, films, CD's, concerten, sportmomenten, oliebollen; voor alles is wel een Top-lijst. 2007 was voor mij het jaar van Bokito met Bokitoproof als mooiste woord. Verder was De Grote Donorshow van BNN het beste TV moment, Geen Stijl de beste internetsite, Manon Thomas de mooiste MILF, de dood van Jan Wolkers indrukwekkend en de moord op Benazir Bhutto rampzalig.

Nu ik weinig te doen hebt kan ik nauwelijks de neiging onderdrukken om mijn eigen filmlijst te gaan samenstellen. Wat was de beste film van 2007, wat was de grootste verrassing, wat viel er tegen? 2007 was in ieder geval een prima filmjaar maar aan lijstjes en bespiegelingen waag ik mij nog even niet, dat komt later wel. Ik hou het voorlopig bij de rode wijn en het niets doen. Als een stilstaand figuur in een bewegende wereld sta ik voor het raam en zie hoe ze aan de overkant bezig zijn een (vorige week gezonken) woonboot uit De Amstel te takelen.

Inmiddels is het al zo eigen dat ik bijna vergeet dit jaar met dit Blog gestart te zijn. Ik vertoef er graag; in mijn Blog. Het is eerder een gebrek aan tijd dan aan inspiratie dat zo nu en dan het Bloggen belemmert. Toen ik eraan begon had ik geen idee waartoe het zou leiden maar inmiddels heeft het aardig vorm gekregen, hoewel het nog lang niet zijn definitieve vorm bezit. Dat zal ook wel nooit gebeuren want het Blog blijkt een prima platform voor experimenten en probeersels. Het is gaandeweg dan ook breder geworden dan alleen een film-Blog. Die afwisseling vind ik prettig. Hoewel ik nog altijd voor mezelf schrijf, zijn de alsmaar stijgende maandelijkse bezoekersaantallen zeker een stimulans om door te gaan. Als ik al voornemens voor het nieuwe jaar zou hebben dan is het om door te gaan met (bioscoop)films kijken en daarover te Bloggen.

donderdag 27 december 2007

2 days in Paris ***


De Franse fotografe Marion (Julie Delpy) en de Amerikaanse interieurdesigner Jack (Adam Goldberg) wonen in New York en besluiten hun relatie nieuw leven in te blazen door op vakantie naar Europa te gaan. De trip naar Venetië pakte niet zo goed uit, dus is nu alle hoop gevestigd op Parijs. Maar door Marions ouders (die geen woord Engels verstaan) en Jacks obsessie elke beroemde Parijse grafsteen te willen fotograferen lijkt ook dit op een mislukking uit te lopen.

2 Days in Paris is een intelligente romantische komedie. Bestaan die dan; intelligente romantische komedies? Wel als ze geschreven, geregisseerd, gespeeld, gemonteerd en gefotografeerd worden door multi talent Julie Delpy. Julie Delpy speelde eerder in de films Before Sunrise en het vervolg daarop Before Sunset. 2 Days in Paris is haar eerste "zelfgemaakte" film. De film heeft ingrediënten genoeg om grappig te zijn; cultuurverschillen, taalproblemen, vooroordelen, relatieperikelen en ieder personage heeft wel één of meer neurotische aandoeningen. Om je ingezakte liefdes/seks leven weer nieuw leven in te blazen is het nu eenmaal geen goed idee om terug te gaan naar de stad (Parijs) waar je bent opgegroeid en waar je jarenlang gewoond hebt. Marion kent de taal, gewoonten, humor en gebruiken van de Parijzenaars en komt de ene na de andere ex tegen. Jack gaat zich steeds meer een buitenstaander voelen en ziet in elke ex een gevaar; of verbeeldt hij zich dit?

In het begin had ik een hekel aan de neurotische, super-Amerikaanse Jack maar gaandeweg krijg je sympathie voor hem en leef je met hem mee. Julie Delpy is innemend en goed. Adam Goldberg heeft Ben Stiller achtige trekjes. Nu ben ik geen fan van Ben Stiller maar ik waardeer zijn onmogelijke rollen altijd wel. 2 Days in Paris heeft veel dialoog en lange zinnen met Woody Allen achtige neurotische situaties en is, op de valreep van 2007, een verfrissende komedie die de moeite waard is om naar toe te gaan.

dinsdag 25 december 2007

Advent (Slot)

Hoe nu verder...?
Eigenlijk zat ik ondertussen nogal met het verhaaltje in mijn maag en dan vooral met de vraag of het goed of slecht moest aflopen. Want één ding is duidelijk; het publiek raakt verveeld en het geheel dient met het nodige schokeffect beëindigd te worden. Daarom heb ik de afgelopen dagen elke lezer/bekende die ik tegen het lijf (met of zonder kerstboodschappen) liep eens gepolst over deze vraag, met daarbij de opmerking: "Als het slecht afloopt is het leuker". Laat ik nu altijd gedacht hebben dat ik een weldenkende vriendenkring heb, die het beste met de wereld voorheeft. Dan laat je één keer het woord "leuker" vallen en dat wordt meteen met beide handen aangegrepen; weg betrokkenheid. Eén ding is in deze aanloop naar de kerst duidelijk geworden; ik ben zwaar teleurgesteld. Dan moet je het ook maar zelf weten, jullie hebben erom gevraagd.
Daar gaat ie dan...




...Als gehypnotiseerd staarde de burgemeester afwisselend van het flesje naar het gezicht van Lodewijk maar wat hij zag was niet Lodewijk. Hij keek recht in de ogen van Faoud; de man in het wit! De burgemeester wilde slikken maar zijn mond was te droog...

Plotseling was er een ongekend fel witte flits. Iedereen op het plein sloeg als op commando zijn handen voor de ogen. Een tel later was het doodstil, alleen het gehuil van de wind was nog hoorbaar. De burgemeester krabbelde overeind, de sneeuw uit zijn ogen wrijvend. Hij zocht Lodewijk en Faoud maar het enige dat hij zag was omgewoelde sneeuw. De massa begon zich te verspreiden en haastte zich beschaamd en teleurgesteld naar huis. Niemand die ook maar iets zei. De burgemeester wilde iemand aanklampen om te vragen waar Lodewijk of de man in het wit was gebleven maar niemand reageerde en iedereen deed alsof er niets gebeurd was. In verwarring liep de burgemeester terug richting stadhuis. Toen hij zijn koude handen in zijn zakken stak voelde hij daar iets warms. Hij haalde zijn hand uit zijn zak en in zijn handpalm lag de kurk van het flesje. "Dus toch", glimlachte de burgemeester…

Ondertussen was in de oude woning van Lodewijk de houtkachel langzaam gedoofd. Tiberius, de kater, liep rusteloos van de kachel naar de keuken. Klagelijk miauwend en krabbend aan de kast waarin het voer zich bevond. De kater had het koud en hij had honger. Uit de oude lampenradio klonk zacht de stem van de weerman die waarschuwde dat het de komende dagen streng zou gaan vriezen. Tiberius hoorde alleen de stem, de woorden ontgingen hem…

maandag 24 december 2007

Advent (5)


Lodewijk, die het hele tafereel vanachter zijn raam had gadegeslagen, voelde een vreemd verlangen in zich opkomen. Hij voelde het trekken als een eb, hij moest erbij zijn. Hij greep zijn sjaal en pet van de kapstok en liep het pand uit, de sneeuw in. Bij de eerste stappen in de sneeuw had hij onmiddellijk spijt dat hij zijn stok niet had meegenomen. Eigenlijk zag hij er vreemd uit, zo op zijn pantoffels met pyjama en sjaal in de verse sneeuw. Lodewijk schuifelde naar voren, richting Faoud. De menigte week, onder zacht gemompel, uiteen. Een koude december wind striemde op dat moment over het plein en bezorgde menig toeschouwer een huivering. De burgemeester stond nu oog in oog met de zonderling uitziende Lodewijk terwijl rechts van hem Foaud met het flesje stond. De drie vormden een driehoek temidden van honderden mensen en geen van de aanwezigen ontging deze levende geometrie. “Ik ben wel eens meer onderdeel van de driehoek” dacht de burgemeester “Maar dit is toch anders”. De drie werden verlicht door het nu nog feller schijnende flesje; daaromheen was het donker. Lodewijk wankelde naar voren, stak zijn hand uit en pakte het flesje. Een zucht ging door de massa.

Als een heilig voorwerp hield Lodewijk het flesje recht voor zich uit en met zijn andere hand verwijderde hij de kurk. Op dat moment begon de menigte zich in beweging te zetten. Zowel de burgemeester als Lodewijk keken verbaast naar de massa die zich ineens nergens meer iets van aantrok en als een deinende massa begon te feesten. De drie stonden daar als een standbeeld. In een straal van een meter of vier om hen heen bevond zich geen enkel persoon, maar daarbuiten cirkelde de dansende en zingende menigte tegen de wijzers van de klok in. Lodewijk bewoog zich langzaam naar de burgemeester. Terwijl hij steeds dichterbij kwam deinsde de burgemeester achteruit. De massa week als De Rode Zee uiteen. De straatverlichting wierp een geel schijnsel over het plein terwijl een felle wind de lampen deed dansen...

zondag 23 december 2007

Advent (4)


… De burgemeester nam een kloek besluit. Beveiliging of geen beveiliging, hij zou naar het plein gaan en zich rechtstreeks tot die Faoud richten. Een gevoel van triomf golfde als een wave in een halfvol stadion door zijn lijf. "Mijn jas, breng me onmiddellijk mijn jas" bromde hij tegen zijn secretaresse. De burgemeester trok over zijn grijze pak met slecht geknoopte stropdas zijn zwarte regenjas aan. "Dat zal wel indruk maken" mompelde hij en spoedde zich naar het plein. Onderweg werd hij enigszins nerveus, "Hoe zou de massa op mijn verschijning reageren?" vroeg hij zich af. "Ach, de massa is over het algemeen niet zo mondig en als je maar leiderschap toont geloven ze je al snel", maar ja leiderschap was nu net niet zijn sterkste punt. Hij was sneller op de het plein dan hij had verwacht en daar aangekomen zag hij dat zich inmiddels een grote menigte had verzameld. Hij haalde een keer diep adem zei tegen zichzelf: "kom op jongen" en stapte resoluut naar voren en wrong zich tussen de mensen door. Dat viel nog niet mee want in eerste instantie had niemand in de gaten wie hij was. Het leek een eeuwigheid maar eindelijk was hij dan toch bij Foaud aangekomen. Foaud keek hem aan, het wonderlijk gloeiende flesje in zijn hand en de burgemeester dacht: "Nu moet ik iets zeggen. Ik moet nu iets zeggen…". Het zweet brak hem uit en hij kreeg een vreemd gevoel in zijn keel. Foaud zei niets en keek de burgemeester alleen maar strak aan. Hij had iets mysterieus en dwingends in zijn donkere ogen. "Waarom heb ik van nature niet een dergelijke uitstraling" schoot er nog door het hoofd van de burgemeester maar het was al te laat…

zaterdag 22 december 2007

Afscheid


Dit was de laatste week van 's morgens de Buienradar en de KNMI weersite in de gaten houden. Werkzaamheden zijn afgerond of overgedragen. Mailtjes die betrekking hadden op volgende week of later, werden na het lezen direct verwijderd en stapels zinloos bewaarde rapportages gingen de papierbak in. Voor de vergadering van de Q3-planning ontving ik ineens geen uitnodiging meer en mijn computer werd op maandag al onder mijn handen vandaan getrokken.

Mijn laatste werkdag; en ook al is het mijn "zoveelste laatste", toch fiets ik vrijdagochtend met een knoop in mijn maag richting Amstelveen. Het gebak is goed, het kado mooi en persoonlijk, de reacties aardig en vooral warm. Mijn "Time to move on" en "Here Today, Gone Tomorrow" motto's klinken opeens niet zo stoer meer. Afscheid nemen; het blijft moeilijk.

Het goede nieuws is dat ik nu 1,5 week vrij ben en me op 3 januari voor de poort van Schiphol-Oost mag melden. Dan begint alles weer van voren af aan. Toegangscodes voor je computer die niet blijken te werken, zoeken naar de wc, kantine uitproberen en tientallen nieuwe mensen/collega's die zich aan je voorstellen en waarvan hun namen je hersenen niet eens bereiken. Interim-werk; het blijft leuk.

vrijdag 21 december 2007

Advent (3)


... De mensen op het plein keken allemaal naar een man in een vreemd wit gewaad die boven de menigte uit leek te steken. Hoewel het snijdend koud was leek de man in het wit nergens last van te hebben. In zijn hand hield hij een soort van flesje dat licht uitstraalde. Als versteend bleef Lodewijk door het raam naar de steeds groter wordende menigte kijken. Het licht uit het flesje werd feller en Lodewijk had de indruk dat het op hem afkwam. "Dat is dus Faoud" dacht Lodewijk. De stadskrant had de laatste dagen bol gestaan met berichten over de man in het wit die de afgelopen week op de meest onverwachte plekken in de stad opduikt en evensnel weer verdwijnt.

Ondertussen werd in het stadhuis de burgemeester van minuut tot minuut op de hoogte gehouden van de ontwikkelingen in de stad, die zich in een steeds hoger tempo leken af te spelen. De burgemeester liep door zijn te grote werkkamer (de burgemeester zelf is nogal klein en daardoor lijkt zijn kamer en alles wat daar instaat extra groot) te ijsberen. "Moet ik nu de noodtoestand afkondigen of kunnen we met de gebruikelijke middelen voorkomen dat de zaak escaleert. Die Faoud is blijkbaar erg belangrijk en invloedrijk, als ik deze knaap nou eens voor me kon winnen zou dat zeker bijdragen aan een beter begrip" dacht hij: "Dan zou hij als burgemeester eindelijk eens daadkracht en inzicht tonen". Misschien kon hij zo ook eens van dat gezeur uit Den Haag afkomen. De burgemeester trok een vies gezicht zodra hij aan Den Haag moest denken: "Wat wisten ze daar nou van stadspolitiek" sprak hij in zichzelf. Hij vrolijkte zichtbaar op bij de gedachte aan zijn plannetje om Faoud voor zich te winnen; maar hoe? "Hoe krijg ik het voor elkaar, zonder fouten te maken" dacht hij met diepe denkrimpels in zijn voorhoofd. "Nu geen domme dingen doen" mompelde hij in zichzelf...

dinsdag 18 december 2007

My Blueberry Nights **


My Blueberry Nights schijnt al de zesde speelfilm te zijn van de Chinese filmmaker Wong Kar-Wai. Ik had nog nooit van de man gehoord en ken dan ook geen van zijn eerdere films. Het was de naam van Natalie Portman op de filmposter die mij nieuwsgierig maakte. Dat zangeres Norah Jones en ik-begrijp-niet-wat-er-zo-leuk-aan-hem-is Jude Law de hoofdrol spelen nam ik (naïef als ik ben) voor lief. Je moet echter wel tegen Norah Jones bestand zijn want er zit wel heel veel van Norah in de film. Ze speelt ongeveer net zoals ze zingt en ik had natuurlijk kunnen weten dat haar muziek als soundtrack gebruikt zouden worden.

Norah Jones speelt de zwijgzame Elizabeth, die met een gebroken hart op zoek is naar haar overspelige geliefde. In haar zoektocht vindt ze een luisterend oor bij de Britse bareigenaar Jeremy; keurig gespeeld door de immer brave Jude Law. Dat de twee wat voor elkaar voelen is snel duidelijk. Toch is de door Jeremy geserveerde Blueberry Pie niet voldoende om Elizabeth te verleiden en ze vertrekt even plotseling als ze gekomen is.
Wat volgt is de reis van Elizabeth, waarbij ze voornamelijk als toeschouwer door Amerika trekt en baantje na baantje aanneemt. Waarnaar Elizabeth precies op zoek is, wordt niet duidelijk; waarschijnlijk vooral naar zichzelf. Het is even wennen dat elke ontmoeting weinig tot niets oplevert maar op zich is dit wel een aardig gegeven. Mijn eigen ontmoetingen in het leven leveren nu eenmaal merendeels ook weinig tot niets op. Wong Kar-Wai (Bouwmarkt?) laat ons vooral Amerika zien zoals hij het ziet. Het camerawerk is mooi en geeft je de indruk dat je voyeur van de avonturen van Elizabeth bent bent .

Hoewel ze er wel eens leuker heeft uitgezien (Closer, Garden State) viel Natalie Portman niet tegen. My Blueberry Nights is vooral een aaneenschakeling van mooie fragmenten zonder dat het ergens een geheel wordt.

zondag 16 december 2007

Advent (2)


...Kerst, hoe lang is het al niet geleden dat hij zelf het kerstfeest heeft gevierd? Onze schrijver kan het zich niet herinneren. Hij loopt weer naar het raam en staart over het plein. De wind doet de straatverlichting slingeren. Sneeuwvlokken jagen in geel dansend licht over het plein. Beneden heeft een kerstbomenverkoper zijn kerstgeluk uitgestald; de bomen leunen rijendik tegen elkaar. Daarnaast een groepje heilsoldaten dat erg hun best doet zichzelf rechtstreeks de hemel in te zingen.

Een glimlach verschijnt op zijn lippen. Kerst is een feest van mensen en warmte. Wat heeft hij; Tiberius en een paar flessen rode wijn. Mompelend strompelt hij naar de kachel en gooit nog wat blokken in het vuur. "De tamme kastangnes zullen nu wel gaar zijn" denkt hij en hij brandt zijn handen als hij ze van de roodgloeiende plaat wil pakken. Een vloek ligt op zijn lippen. Mompelend en vloekend raapt Lodewijk zijn door de kamer verspreide papieren bij elkaar. Zijn laatste werk wil maar niet vlotten. “De wereld moet het weten”, mompelt hij in gedachte als hij de papieren weer op volgorde probeert te leggen. Tiberius ligt te spinnen in de versleten leunstoel voor de kachel. Een armoedige warmte begint zich te verspreiden door de schaars verlichte kamer maar de binnendringende nevel lijkt het te gaan winnen van de dapper stokende kachel. Lodewijk hoort zichzelf brommen: “Al die kerst onzin”, hij moet er niets van hebben: "Zoals elk jaar sta ik er alleen voor". Terwijl de Chateuneuf Du Pape een ploppend geluid maakt als hij hem opentrekt wordt zijn aandacht getrokken door iets van buiten. Op het plein in de sneeuw staat een groepje mensen, druk pratend en wijzend. Geboeid staart Lodewijk door het raam...

zaterdag 15 december 2007

The Golden Compass ****


De meesten weten wel dat ik een fan ben van Fanatsy Film. Ik hou nu eenmaal van verhalen; verhalen die boeien en die je weten te raken. Het aantrekkelijke van Fantasy Film is dat de verhalen je ook nog eens meenemen naar een andere wereld. In goede Fantasy maakt het niet uit of de hoofdpersoon een mens of dier is, een klein meisje of gespierde krijger. In Fantasy komt de magie van film volledig tot zijn recht. Het onmogelijke wordt tot leven gebracht, animatie en special effects gaan helemaal los. Voeg hierbij een verhaal van epische proporties en ik heb een top avond.

The Golden Compass heeft alles wat je van een goede Fantasy film mag verwachten. De film is gebaseerd op de boeken (His Dark Materials) van Philip Pullman (zie 10 november) en het eerste deel speelt zich af in een wereld die op de onze lijkt maar toch anders is. Wat het meest in het oog springt is dat in Lyra's wereld de ziel niet iets ondefinieerbaars is dat ergens in ons huist. De ziel is tastbaar en ieder mens heeft hem in de vorm van een dier altijd bij zich. Al die Deamons (zoals ze genoemd worden) geeft de film extra lading en de Deamons zijn een verhaal op zich. Ik ga niet teveel over het verhaal uitwijden. Als je van het genre houdt moet je vooral gaan kijken en laat je meevoeren naar het ijskoude noorden waar reusachtige ijsberen de dienst uitmaken en waar onder leiding van het Magisterium een team van wetenschappers experimenten "too horrible to be spoken about" uitvoert. Lyra is, zonder dat ze het zelf weet, bestemd om de mensheid te redden van een vreselijk maar nog onbekend lot.

De film is erg goed gecast met Daniel Graig als de ontdekkinsreiziger Lord Asriel en Nicole Kidman in een ijzige rol die haar op het lijf geschreven lijkt. Dé grote verrasssing is de 13 jarige Dakota Blue Ridchards die de rol van Lyra speelt. In navolging van Harry Potter en Lord of the Rings vroegen de boeken van Philip Pullman om een verfilming. Ondanks dat het gewoonweg onmogelijk is de rijke fantasy wereld van Pullman in twee uur weer te geven is de film een geslaagd avontuur.

vrijdag 14 december 2007

Nominaties Golden Globe Awards

Gisteren zijn de nominaties voor de Golden Globes bekend gemaakt. De Golden Globe Awards zijn na de Oscars waarschijnlijk de meest perstigieuze filmprijzen in de Verenigde Staten. De prijs, in het leven geroepen door The Hollywood Foreign Press Association (HFPA), wordt sinds 1944 uitgereikt. De Golden Globes worden vaak gezien als indicatie van welke films, acteurs en actrices het goed gaan doen bij de Oscars.

Geen gekke oogst dit jaar, bekijk maar eens het rijtje genomineerden voor beste (drama-)film:

American Gangster
• Atonement
• Eastern Promises (zie foto)
• The Great Debaters
• Michael Clayton
• No Country for Old Men
• There Will Be Blood


Voor beste actrice zijn Cate Blanchett, Julie Christie, Jodie Foster, Angelina Jolie en Keira Knightley genomineerd. Voor beste acteur George Clooney, Daniel Day-Lewis, James McAvoy, Viggo Mortensen en Denzel Washington. Blanchett is ook genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol, in I'm Not There (waarin ze Bob Dylan speelt).
Voor beste regisseur zijn genomineerd: Tim Burton (Sweeney Todd), Ethan en Joel Coen (No Country for Old Men), Julian Schnabel (The Diving Bell and the Butterfly), Ridley Scott (American Gangster) en Joe Wright (Atonement). Met zeven nominaties is Atonement dé grote kanshebber.
Ook altijd interessant: de categorie Beste niet-Engelstalige film. De nominaties in die categorie:

4 Months, 3 Weeks And 2 Days (Roemenië)
• The Diving Bell And The Butterfly (Frankrijk)
• The Kite Runner (VS)
• Lust, Caution (Taiwan)
• Persepolis (Frankrijk)


De bekendmaking van de winnaars en uitreiking van The Golden Globe Awards zal plaatsvinden zondag 13 januari 2008, de dag nadat de leden van de Academy of Motion Picture Arts and Science hun stemmen moeten uitbrengen voor de Oscarnominaties. Voor het complete overzicht van genomineerden; klik hier

donderdag 13 december 2007

Advent


Warm, warmer…Een ver en warm eiland speelt met zijn fantasie. Is het wel fantasie of zijn het herinneringen aan een even ver als vervaagd verleden? Beelden van tropische stranden, donkere mensen met witte tanden en een westerse vrouw met lang zwart haar vechten om zijn aandacht totdat plotseling, met een knerpend geluid het raam openslaat. Een snijdend koude luchtstroom dringt zijn huis en geest binnen. Afwezig en een beetje verward kijkt de oude schrijver verschrikt op. De wind heeft het raam in haar greep en rammelt aan de scharnieren. Met een zucht zet hij zijn handen op de gammele tafel en hij duwt zichzelf omhoog. De tafel buigt onder zijn gewicht. Hij recht zijn rug en voelt zijn stramme botten protesteren tegen de plotselinge inspanningen. Hij veegt een druppel van z’n neus, pakt zijn stok en zet zijn lijf in beweging. De wind blaast gierend sneeuwvlokken de kamer binnen en doet zijn vers beschreven vellen papier door de kamer dansen. Het is donker nu in de kamer, de kaarsen konden het geweld van de wind niet aan. De schrijver stommelt naar het raam en struikelt over Tiberius. De oude zwarte kater zoekt krijsend een veilig heenkomen. Hij sluit het raam, steekt weer een kaars aan en slaat de sneeuwvlokken van zijn dikke gebreide trui.

“Weltschmerz”, is een woord dat in hem opkomt, en hij haast zich terug naar de tafel om het zo snel als zijn knokige vingers toelaten op te schrijven. Nog drie dagen en dan is het kerst...

woensdag 12 december 2007

Bee Movie *


Born to Bee Wild

Volgens de wetenschap zou een bij, op grond van zijn gewicht, grootte en vleugelwijdte absoluut niet kunnen vliegen. Maar hij doet het toch en Bee Movie laat zien dat ze nog veel meer kunnen ook. Ze kunnen praten, verliefd worden én een rechtzaak tegen de mensheid beginnen omdat wij hun honing gebruiken en opeten.

De animatiefilm is anno 2007 weer helemaal terug. Dit jaar gingen onder andere Happely n'ever After, Bridge to Terabithia, Haaibaai, Flushed Away, Shrek the Third, Ratatouille, The Simpsons en Surf's Up, Bee Movie vooraf. Bee Movie is best een vermakelijke film, maar door de vele animatifilms die dit jaar uitkwamen springt hij er niet echt meer uit. De humor en woordspelingen zijn origineel maar ik vraag me toch af voor wie de film nu eigenlijk bedoeld is. Kinderen zullen niet zo snel lachen om persiflages van Larry King (Live), Sting of Ray Liotta (GoodFellas) en ik kan ook niet echt zeggen dat de film voor volwassenen gemaakt is, daar is het verhaal nou net weer te kinderachtig voor. Bee Movie is het idee van Jerry Seinfeld en hij tekende ook voor de uitvoering. De droge "Seinfeld humor" is geslaagd, de persiflages goed en de woordgrappen sterk. Toch weet Bee Movie niet te overtuigen.

zaterdag 8 december 2007

Earth **


We leven met z'n allen op een vijandige planeet. Constant worden we bedreigd door superstormen (die dan uiteindelijk toch niet komen), verwoestende aardbevingen, dodelijke virussen, mislukte oogsten en als je dat allemaal overleeft, loop je zomaar in een onbewaakt ogenblik onder de tram of je wordt getroffen door de bliksem. Het leven is nu eenmaal gevaarlijk; "levensgevaarlijk" zelfs. Iets wat nogal eens vergeten wordt nu we op het toppunt van technologische controle denken te zijn aangekomen. Alles moet beheersbaar, controleerbaar of bereikbaar zijn, zowel op macro als op micro niveau. Zo heeft elke "betere" boekhandel tegenwoordig een complete afdeling met boeken over zelfontplooiing. Boeken die je vertellen dat alles voor iedereen bereikbaar is en niets onmogelijk. Beperkingen en grenzen bestaan uitsluitend in je hoofd en het ligt aan jezelf of je de keuze voor geluk en succes wilt maken of wilt doormodderen in een kleurloos bestaan. Domme pech of ongeluk is nu eenmaal niet leuk en daarom onacceptabel terwijl dit nu juist de zaken zijn die diepgang geven en onze aanwezigheid hier, interessant maken. Doodsangst en onzekerheid maken mijn leven nu eenmaal tot een schitterend feest; elke dag kan immers de laatste zijn.

Earth, de natuurdocumentaire waaraan meer dan 5 jaar is gewerkt en die 50 miljoen Euro gekost heeft, laat op spectaculaire wijze zien hoe onzeker het leven is en hoe kwetsbaar de ecosystemen zijn. De film lift echter schaamteloos mee op de klimaathype die momenteel woedt. Jammer dat deze boodschap erin gestopt is want de beelden zijn spectaculair. Een groep leeuwen die 's nachts een kudde olifanten aanvalt of een ijsbeer die door honger gedreven een te grote walrus aanvalt en daarbij zelf zwaargewond raakt heb ik nog niet eerder gezien. De ijsbeer die daarentegen door het ijs zakt en vervolgens met een meewarige blik de camera inkijkt is eerder een simplistische kijk op complexe milieuvraagstukken dan een bewijs dat deze hachelijke situatie de schuld is van onze Global Warming.

Wat de film vooral laat zien is de schoonheid van onze blauwe planeet; de diversiteit en kwetsbaarheid van het leven met veel "Ooohhhh momenten" en in de hoofdrol de mediagenieke smeltende ijsbeer. Doordat we in steden leven lijkt het soms dat we vergeten dat ook wij onderdeel zijn van de meedogenloze natuur. Deze documentaire herinnert ons eraan dat we meer dan slechts een onderdeel zijn; we zijn de rentmeesters van een gezamenlijke schat genaamd: Aarde.

dinsdag 4 december 2007

Leonardo


Leonardo Da Vinci: The European Genius

Afgelopen zaterdag was ik in de Basiliek van Koekelberg te Brussel waar tot 16 maart 2008 een grote tentoonstelling wordt gehouden over Leonardo Da Vinci. Volgens de organisatoren zelfs de grootste tentoonstelling ooit over het leven en werk van Da Vinci. Officiëel is de expositie georganiseerd in het kader van de 50ste verjaardag van het Verdrag van Rome maar een kind begrijpt dat zonder het succes van De Da Vinci Code deze tentoonstelling nooit tot stand zou zijn gekomen. Bijna elke bezoeker gaat op zoek naar de geheime boodschappen die volgens Dan Brown in zijn werken verborgen zouden zitten en ook al is het een replica; ook ik wil Het Laatste Avondmaal wel eens op ware grootte en haarscherp zien.

De tentoonstelling is indrukwekkend opgebouwd rond vier thema's; De man, De kunstenaar, De Ingenieur en De Humanist. Er zijn heel veel bijzondere en zeldzame schilderijen, tekeningen en manuscripten te zien; niet alleen van Da Vinci maar ook van zijn tijdgenoten Michelangelo en Rafaël. Hoogtepunt was toch Het Laatste Avondmaal (ik had nooit gedacht dat het zo groot is) en de zaal met een veertigtal tot in detail uitgevoerde replica's van door Da Vinici ontworpen machines als daar zijn; de helicopter, zaagmachine, parachute, auto(!), fiets, vleugels om mee te vliegen en (degene die wij de mooiste vonden) de voorloper van de tank; een soort van houten UFO op wielen. Een prachtige tentoonstelling die zeker een bezoekje waard is.

Uiteraard heeft Brussel meer te bieden dan een tentoonstelling over Europa's grootste Universele Geest. Niet te missen; Het Paleis voor Schone Kunsten, alleen al voor het gebouw en natuurlijk de Grote Markt die voor de gelegenheid al helemaal in kerstsfeer was, compleet met kerstboom en een levensgrote Kerststal zónder os en ezel. Het stadhuis was omgetoverd tot een lichtgevend sprookjespaleis en je struikelt over de stalletjes met Glühwein en Smousebollen. In België weten ze teminste een plein aan te kleden en in kerstsfeer te brengen en doen ze niet lullig over een kerstboom meer of minder.

vrijdag 30 november 2007

Control


Control, het filmdebuut van de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn, is woensdag tijdens de uitreiking van de British Independent Film Awards (BIFA) bekroond met vijf prijzen (10 nominaties!). De film, een Biopic over Ian Curtis, de legendarische zanger van de Britse band Joy Division, die op 23-jarige leeftijd zelfmoord pleegde aan de vooravond van hun eerste concert-tour in de VS, werd uitgeroepen tot Best British Independent Film. Hoofdrolspeler Sam Riley was Beste Nieuwkomer en Anton Corbijn was zowel Beste Regisseur als Beste Debuterende Regisseur. Toby Kebbell, die in de film manager Rob Gretton speelt, kreeg de prijs voor Beste Mannelijke Bijrol.

Andere prijzen tijdens de 10de editie van de British Independent Film Awards gingen naar Daniel Graig (de Variety Award voor zijn rol in de Bondfilm Casino Royale), Judi Dench (Beste actrice voor Notes on a Scandal), Viggo Mortensen (Beste acteur voor Eastern Promises), en acteur Ray Winstone kreeg een oeuvreprijs voor zijn bijdrage aan de Britsche cinema.

Corbijn is dus in goed gezelschap en Control is een ongekend Nederlands succes. Anton Corbijn; Proficiat. Control moet je ondergaan en de muziek (Love Will Tear Us Apart) staat inmiddels op mijn i-pod.


woensdag 28 november 2007

Eastern Promises ****


Every Sin leaves a Mark

Eastern Promises speelt zich af tijdens de aanloop naar kerst in een grauw en regenachtig Londen en gunt een blik in de codes, rituelen en macht van de "Vory v Zakone"; ofwel de Russchische Maffia. Nu is de Russische Maffia in Londen geen kinderspel en Eastern Promises is dan ook zeker geen film voor mensen met een zwakke maag.

Anna (Naomie Watts) is een idealistische verpleegster in wiens armen een jonge Russische moeder sterft tijdens een geboorte. Anna weet niks van de vrouw en haar handtasje met daarin haar dagboek is het enige houvast naar haar identiteit. Anna's zoektocht leidt haar diep in de wereld van de Russische Maffia in Londen en diens nieuwste lid: Nikolai (Viggo Mortensen). Nikolai is ingehuurd als chauffeur en de man die vermoorde tegenstanders van de bende onherkenbaar moet maken. Het blijkt dat het dagboek in het handtasje van de Russische, bewijzen bezit tegen Nikolai's baas.

Goed en kwaad liggen dicht bij elkaar in Eastern Promises; lopen zelfs in elkaar over. In de strijd om macht en geld zijn mensenlevens (en vrouwen) niet veel waard en executies bijna dagelijkse praktijk. Viggo Mortenson (Aragon in The Lord of the Rings) zet een koele, zwijgzame maar intelligente killer neer die je het ene moment rillingen bezorgt om daarna weer als gevoelsmens en charmeur op te treden. Voor de dames is er een aantrekkelijke vechtscène op leven en dood met een naakte Mortenson in een dampende sauna.

Het vele geweld heeft niet de overhand, het is de sfeer en het goede acteerwerk dat de film lading geeft. De Canadese regisseur David Cronenberg (oa History of Violence; die ik toch een stuk minder vind) heeft, met veel oog voor detail (tatoos!) en rituelen, een huiveringwekkende thriller afgeleverd die vraagt om een vervolg.

zondag 25 november 2007

Ajax ****


De meesten denken bij Ajax toch eerder aan de ArenA, Supporters en Doelpunten (4-1!!) dan aan de Griekse held uit de Trojaanse oorlog en de tragedie die Sofokles over hem schreef.

Ajax was na Achilles de grootste en dapperste held uit de Trojaanse oorlog. Na de dood van Achilles claimden zowel Ajax als Odysseus de wapenrusting van de dode held als beloning. Als deze door een list wordt toegekend aan Odysseus is Ajax zo woedend dat hij plannen maakt om de legerleiders én Odysseus te vermoorden. Om dit te voorkomen slaat de godin Athéna (altijd al op de hand van Odysseus) Ajax met waanzin en in plaats van de legerleiders, vermoordt Ajax een kudde schapen. Eenmaal de waanzin voorbij, beseft hij wat hij gedaan heeft en is voor hem de vernedering compleet. Hij ziet nog maar één uitweg, en ondanks terrechtwijzingen van zijn matrozenbemanning en smeekbeden van zijn vrouw Tekmessa stort Ajax zich in zijn eigen zwaard onder het uitspreken van de woorden; "Wat is het leven meer dan een paar zetten op het dambord van de dood?".

Afgelopen donderdag was ik in de Stadsschouwburg om de uitvoering van Ajax door de Toneelgroep Amsterdam bij te wonen. Wat het meest in het oog sprong was het het decor. Als een verstilde zee, golft een houten vloer waarop nauwelijks te lopen valt tot ver achterin het podium. De spelers kunnen zich met moeite staande houden en lopen gebeurt dan ook uitermate behoedzaam. De sneeuwstorm die losbreekt na de dood van Ajax is onwerkelijk mooi en spectaculair. Het stuk mag dan bijna 2.500 jaar(!) geleden geschreven zijn, het heeft aan kracht en actualiteit nog nauwelijks ingeboed. Sofakles schreef Ajax rond 445 voor Christus in een tijd dat de Griekse democratie op haar hoogtepunt was. Met name in het tweede deel kunnen parallellen getrokken worden naar de hedendaagse politiek. De weerbarstige Ajax die niet tegen bedrog kan en vasthoudt aan zijn principes is een held; tot de dag dat ze hem uitkotsen.

Hans Kesting zet een indrukwekkende Ajax neer. Hij kan zo'n rol dragen en met zijn heldere donkere stem weet hij moeiteloos de ingewikkelde versregels uit te spreken. Mooi (in alle opzichten) is Halina Reijn die in de rol van Tekmessa ingetogen haar smart verwoordt. Nu ben ik nogal fan van Halina en vind, geheel kritiekloos, eigenlijk alles wat ze doet of speelt gewoon goed.

Het was een uitermate boeiende avond in de Stadsschouwburg en ik heb nu al zin in komende donderdag, als we met regisseur Theu Boermans een hele avond over dit stuk in discussie mogen.

woensdag 21 november 2007

Brekend nieuws!!

Brekend nieuws op Waterloo-films?
Jawel, want ditmaal betreft het de redaktie zelf. De redaktie van Waterloo-films gaat namelijk verhuizen. Niet naar een nieuw virtueel internetadres maar écht verhuizen. Een nieuwe locatie, een eigen plek met nieuwe buren, nieuwe impulsen en een nieuw uitzicht in een nieuwe omgeving. Ongeveer een kilometer naast het Centraal Station staat deze kleurige kolos niet "aan" het IJ maar "in" het IJ. In het gebouw (dat er met wat fantasie uitziet als een oceaanstomer volgepakt met containers) krijgt de redactie op de achtste verdieping haar nieuwe onderkomen; ergens linksboven bij de bruine panelen (klik op het plaatje voor een groter beeld).

Als lezer zult U er op uw favoriete filmblog weinig van merken, hooguit nog meer inspiratie bij de makers. Er is weinig mis met de huidige locatie (waaraan dit blog haar naam ontleedt) maar de ruimte wordt wat beperkt. De archiefdozen, filmbanden en DVD's beginnen zich op te stapelen; een archief is leuk maar om er nu in te wonen...? Het vergt nog wat geduld want de overdracht zal pas op 4 februari plaatsvinden. Tot die tijd ga ik me vermaken met het bezoeken van gezellige meubelboulevards in kerstsfeer, opdringerige vloerengiganten en, als ik het echt niet meer weet, de ballenbak van Ikea.

maandag 19 november 2007

Tussenstand ***


Als grote winnaar van het Nederlands Filmfestival met maar liefst 3 Gouden Kalveren én de prijs van de Nederlandse Filmkritiek ben ik natuurlijk heel benieuwd naar de nieuwe film van Mijke de Jong. De kritieken waren goed en met name het goede spel van Elsie de Brouw en Marcel Musters werd meermalen geprezen.

Het begon als een experiment; zonder een vast script, enkel de eigenschappen en karakters van de personages lagen vast. De dialoogscènes kwamen zodoende door improvisatie tot stand. In het begin is dit goed te merken en je moet er even aan wennen maar gaandeweg worden de gesprekken natuurlijker en vooral herkenbaarder. Tussenstand gaat over twee gescheiden ouders die worstelen met de opvoeding van hun zoon, met elkaar en vooral met zichzelf. De ontmoetingen vinden steevast plaats in de meest sfeerloze maar waarschijnlijk hippe restaurants. Voor wie één of meerdere relaties achter de rug heeft zijn deze ontmoetingen en met name het verloop ervan ongetwijfeld een feest der herkenning. Als kijker krijg je de achtergronden van de gesprekken en de gesprekspartners niet altijd mee maar voeg je toch steeds moeiteloos in. Duidelijk is dat de twee nog altijd niet los van elkaar zijn. Schrijnend om te zien dat ze in dit communicatie tijdperk, waarbij iedereen continue bereikbaar is en met elkaar in contact staat, elkaar toch niet kunnen bereiken. Hun pogingen lopen stuk op frustraties uit het verleden en het onvermogen naar elkaar te luisteren.

Tussenstand is een film die even in moet dalen alvorens hij volledig tot je doordringt. Indringend gefilmd en bijzonder goed geacteerd; een bijzondere film maar wel voor de liefhebber.

zondag 18 november 2007

Rated X

Helaas werd ik te laat getipt over het dit weekend gehouden Rated X; Amsterdam Alternative Erotica Film Festival. Wat had ik daar graag naar toe gewild. Kaartje voor een single screening € 5,--, dagkaart € 10,-- en een festivalpas voor alle vier dagen slecht € 20,-- en dat is dan inclusief de lezingen van internationale gastsprekers, alleen jammer dat er geen Workshops zijn. Géén geld, voor vier dagen Porno- oh nee, Erotische Kunst. Na vier dagen knallen komt het genre volgens mij je oren en neusgaten uit met titels als: Schoolgirl Report Vol. 1, Pruimenbloesem, en Maria's Fetish Fantasies. Voor Happy Hors bedank ik beleefd. Ik hou het dan toch liever bij mijn verzameling van 8 jaargangen Donkey Sex; compleet en ingebonden (al zitten sommige exemplaren inmiddels wel wat aan elkaar geplakt).
Helaas voor de liefhebbers maar vandaag was de laatste dag. Volgend jaar zal ik uitgebreid verslag doen, als er tenminste een vervolg komt.

donderdag 15 november 2007

Atonement ****


You Can Only Imagine the Thruth

Atonement
(boetedoening) is de film naar de roman van de Engelse schrijver Ian McEwan. Een boek dat ik zeker al tien keer in mijn handen heb gehad in Waterstones (Favoriete boekwinkel aan het Spui) vanwege de mooie een intrigerende foto op de cover (zie boven).

Engeland 1935. Op de heetste dag van de zomer ziet de 13 jarige Briony (de jongste dochter, indrukwekkend gespeeld door Saoirse Ronan) iets wat ze eigenlijk niet zou moeten zien. Het besluit dat het fantasierijke meisje met schrijvers aspiraties dan neemt verandert voorgoed en op dramatische wijze de levensloop van alle betrokkenen. Op het eerste gezicht lijkt Atonement een oppervlakkige film maar onder de oppervlakte is het vooral een verhaal over jaloezie, noodlot, schuld en boetedoening met onverwachte plotwendingen en verrassende conclusies. Dat dezelfde gebeurtenis soms vanuit twee perspectieven wordt getoond maakt de film boeiend en intrigerend. Het tweede deel van de film bevat een indrukwekkend lange lange scène die zich op het strand van Duinkerken afspeelt. In een sterk staaltje filmkunst zweeft de camera minutenlang onafgebroken over het strand en boulevard waar honderden soldaten liggen te wachten, slapen of creperen in afwachting tot hun terugkeer naar Engeland (het is het begin van de Tweede Wereldoorlog). Het is een bizar tafereel van grote schoonheid.

Ik ben bang dat ik toch eerst het boek had moeten lezen maar spijt heb ik niet. Atonement (regisseur Joe Wright oa Pride & Prejudice) is een mooie film met een complex en boeiend verhaal en komt wat mij betreft in aanmerking voor de grote prijzen (Official Website).

dinsdag 13 november 2007

Affordable Art Fair


Zondag geen wekelijkse rondjes Vondelpark. Hardnekkige verkoudheid en vermeend slecht weer hielden me binnen in mijn warme bed. Met het slechte weer bleek het uiteindelijk erg mee te vallen daarom met Sjors en Lillian naar de Affordable Art Fair in de Westergasfabriek. De "vrijkaartjes" bleken niet zo erg vrij maar met hulp van een aardig meisje en het betere blufwerk stond ik in no time toch zonder betalen binnen.

De Affordable Art Fair is een beurs voor de beginnende kunstkoper waar meer dan 60 galleries hedendaagse kunst aanbieden van € 100 tot maximaal € 5.000. Een soort instapbeurs zeg maar, dus interessant voor het artistiek correct opleuken van je net opgeleverde waterwoning op IJburg of je stadsvilla in de Ecowijk. Dat daar een markt voor is mag duidelijk zijn want het was er even druk als op een Brabantse Braderie met gratis bingo kaarten. Misschien komt het door mijn mogelijke aanstaande verhuizing, maar ineens had ik een meer dan gemiddelde belangstelling voor grote werken, al dan niet abstract. Zag mezelf al met iets bijzonders onder mijn arm naar buiten lopen. Terwijl Sjors, na enig aandringen, zijn aankoop van het jaar doet, besluit ik me toch eerst wat meer te oriënteren en koop ipv kunst het boek "Kunst? Kopen!, Handleiding bij het kopen van hedendaagse kunst".

Met zijn nieuwe aanwinst loopt Sjors uiteindelijk, breed grijnzend, langs de nog immer indrukwekkend lange rij wachtenden naar buiten. Ik ben blij met mijn boek en het gevoel dat er nog veel te ontdekken valt.
Middag goed besteed.

zaterdag 10 november 2007

Previews


In een andere stad in een ander land zijn het vaak de alledaagse dingen die indruk maken. Niet de grote (toeristische) bezienswaardigheden maar de dagelijkse routine en gebruiken die anders zijn dan thuis vallen het meest op. Op zoek naar een filmladder (die in Amsterdam in bijna iedere gelegenheid voor het grijpen ligt) belanden we in het British Film Insitute (BFI); een gebouw dat qua programmering en locatie zeker om een bezoek vraagt maar ook daar konden ze ons niet aan een compleet filmoverzicht helpen. Uiteindelijk bracht de Engelse variant van "De Spits" uitkomst. De keus was aan boord van de EuroStar al gemaakt, er moest alleen nog een geschikte bioscoop bij gevonden worden. Het Odeon Theather op Leicester Square klonk voldoende Brits én exclusief genoeg. Odeon bleek de Engelse variant van onze ("oer-Hollandsche") Pathé bioscopen met op elk belangrijk uitgaansplein minstens drie vestigingen met ieder 8 zalen, maar dat maakte eigenlijk weinig uit.

In het voorprogramma kregen we als eerste een trailer van The Golden Compass, naar de intelligente trilogie van Philip Pullman die ik vorig jaar met veel plezier gelezen heb. De Fantasy Film staat sinds de 9/11 terror volop in de belangstelling en ik kijk dan ook vol verwachting uit naar dit eerste deel van "His Dark Materials", zoals de trilogie ook wordt genoemd. Omdat hij zo mooi is hierbij een plaatje van de Alethiometer, een complex apparaat dat iedere vraag kan beantwoorden door het juist interpreteren van de drie gekozen symbolen. Een gave die maar voor enkelen (waaronder de heldin van ons verhaal; Lyra) is weggelegd.


Ook kwam de nieuw film van Tim Burton voorbij: Sweeney Todd. Ons bezoek, eerder die middag, aan The London Dungeon kreeg opeens meerwaarde want daar hadden we reeds de praktijken van Sweeney Todd (The Demon Barber of Fleet Street) aan den lijve ondervonden. Vaste Burton acteur Johnny Depp is wederom van de partij evenals Alan Rickman die ik nog ken van zijn prachtige rol eerder dit jaar in Snow Cake. Het geheel zag er veelbelovend uit in de typisch Burton stijl, alleen zet ik vraagtekens bij de musical-achtige vorm waarin Burton het gegoten heeft.


Eigenlijk was het de bedoeling een stukje over Atonement (de film die we uiteindelijk gezien hebben) te schrijven maar omdat jullie aandachtsboog en mijn tijd beperkt is houden jullie dat tegoed.

maandag 5 november 2007

London

Oké, het is misschien een beetje een omweg maar dan wél de leukste en zeker de comfortabelste omweg. Met de trein van Brussel naar hartje Londen geeft nog dat gevoel van echt reizen; zeker wanneer je dat Eerste Klas doet samen met iemand die onderweg ontdekt dat lang voordat het verlopen is, ze nu al meer stempels dan bladzijden in haar paspoort heeft. De griep werd succesvol met Champagne en Guinness bestreden; een methode die ik iedereen aan kan raden.

Londen; het is groot, het is druk, het is duur maar het blijft toch één van de leukste en mooiste steden. Vergeet alle "Must Sees" en "City Tours"; doe gewoon de Queens Walk langs de Thames en bezoek dan vooral het Tate Modern, al was het maar voor het prachtige gebouw. De afmetingen en architectuur van deze voormalige energie centrale zijn op zijn zachts gezegd nogal overweldigend. De grootte van de ruimte komt niet helemaal uit op de foto maar neem maar aan dat het indrukwekkend is. Let ook op de scheur in de vloer. "The Crack" is het werk van een Colombiaanse kunstenares waarvan niet te begrijpen is hoe die daar is gemaakt. Het geval is meer dan een meter diep en kronkelt als een ondergronds beeldhouwwerk dwars door de 167 meter lange Turbine Hall. Het grappigst is de reactie van het publiek op deze intrigerende opening. Aarzelend je voet er insteken, alsof je toch bang bent dat het gat zich ieder moment weer kan sluiten, er overheen springen ook al is het maar 20 cm breed, dat soort reacties.

Zaterdag naar Finsbury Park om in het Emirates Stadion Arsenal tegen Manchester United te zien spelen. 60.161 uitgelaten fans, 22 topspelers, 4 doelpunten, Arsenal dat twee maal een achterstand oploopt en in blessure tijd de gelijkmaker scoort, Wayne Rooney op 20 meter afstand aan het werk te zien, het grootste zangkoor van Europa in actie; het laat zich allemaal moeilijk omschrijven. Laten we het er maar op houden dat het een prima zaterdagmiddag besteding was.

Daarnaast ook nog tijd voor een film (waarover later meer), de shopping list van een leuke collega afwerken, vrienden bezoek, Pubs met nog meer Guinness en het wereldberoemde (en super toeristische) griezelmuseum The London Dungeon; cultuur en musea doen we de volgende keer wel weer.

woensdag 31 oktober 2007

Weg


Ik Ben weg...
Even maar hoor want volgende week ben ik er weer.

zondag 28 oktober 2007

Happy Birthday


Zelf zegt ze dat ze aan de verkeerde kant van de 70 terecht is gekomen hoewel daar wat betreft activiteit en uiterlijk weinig van te merken is. Nog altijd even betrokken, nieuwsgierig en ondernemend. Proficiat!
Vanmiddag met de jarige, kinderen en kleinkinderen uit eten in Haarlem. Leuk om iets met z'n allen te doen en dan telkens weer te merken hoe de jeugd oprukt, vol ambitie en toekomstplannen.

Het uurtje extra van afgelopen nacht betaalde zich terug in 3 lekkere rondjes Vondelpark zonder toptijd. Het opkomende griepgevoel wordt net zo hard genegeerd als ontkend want dat kunnen we komende week echt niet gebruiken.

Het Vondelpark is op z'n mooist in deze periode;
De val van de nacht is niet te stuiten,
de bladeren dragen reeds de kleur van schemer.

zaterdag 27 oktober 2007

Alles is Liefde ***


Een echt origineel verhaal kan ik "Alles is Liefde" niet noemen. Kim van Kooten heeft zich tijdens het schrijven van het scenario waarschijnlijk sterk laten inspireren door het Engelse Love Actually. "Beter goed gejat dan slecht verzonnen" zal ze gedacht hebben en ik kan haar geen ongelijk geven. Alles is Liefde is namelijk wel een heel leuke film en met meer dan 100.000 bezoekers in de openingsweek (en naar ik begreep staat de teller inmiddels boven de 300.000!) nog eens een regelrecht succes ook.

Alles is Liefde is vooral leuk, gewoon gaan zitten en kijken naar de film waar zo ongeveer de halve Nederlandse tv wereld in meespeelt. Voor mij is het een feest om Marc Marie Huybregts, Paul de Leeuw, Thomas Acda en Michiel Romeyn in één film te zien. Ook al zijn het geen acteurs het werkt wel. Als hapklare brokken krijg je het verhaal vlot en makkelijk voorgeschoteld, echt nadenken is niet nodig al is het in het begin wel even opletten wie nu bij wie hoort. Herkenbare personages met grote en kleine relatieperikelen maken de film boeiend. Het meest originele is dat het oer Hollandse Sinterklaasfeest als uitgangspunt is gekozen. Carice van Houten in kadoverpakking, Michiel Romeyn als een norse onvrijwillige Sinterklaas en Marc Marie als pepernoot, sfeervol gefilmd in Amsterdam geeft een gevoel van herkenning en gezelligheid. Niks Kerstman of emotieloze commercie; Rita zal er trots op zijn. Overigens begrijp ik nog steeds niet waarom Carice van Houten door alles en iedereen de hemel in wordt geprezen. Ik gun haar een fantastische (internationale) filmcarrière met een schoorsteen vol prijzen maar ik zie (nog) niet waar nu het bijzondere inzit.

De openingszin: "Het is met liefde net als met Sinterklaas: je moet erin geloven, anders wordt het niks" geeft al aan dat Alles is Liefde net iets meer is dan de zoveelste romantische komedie. Volgens Alles is Liefde zijn we allemaal zoekende en wachten we allemaal op de ware; waar het om gaat is wat we doen met de tijd die daar tussen zit. Dat is toch een mooie boodschap met de feestdagen in aantocht.

dinsdag 23 oktober 2007

Heel hard lopen



Na eerst een spannende en inspirerende wedstrijd te hebben gevolgd was het om twee uur onze beurt. Ons = Sjors, Lillian en ik en "de beurt" = de halve marathon van Amsterdam van afgelopen zondag. Een halve marathon is 21 km en dat is een heel eind máár... we hadden geoefend.

Perfect weer, gezellig en enthousiast publiek en goede benen brachten een eindtijd op de klokken van 1:52:29. Sneller dan twee jaar geleden op Mallorca maar dat wijten we natuurlijk aan het warme weer aldaar. Sjors voor me en Lillian achter me maakte van mij een goede middenmoter. We hadden allemaal een super gevoel na afloop en naborrelend met koude biertjes en pizza in gezelschap van Edith en Carl voelden we ons onoverwinnelijke veertigers. Berlijn, London, Antwerpen, Berenloop of Chinese muur; "Here we come..."

Trouwens bijna net zo indrukwekkend als een magere supersnelle Keniaan kotsend te zien winnen is de aller-laatste te zien binnen komen/strompelen met een kordon van politie en brandweer achter zich aan.

woensdag 17 oktober 2007

Death Sentence *


Protect what's Yours

Wel eens gehoord van een initiatiemoord?
Bij een initiatiemoord moet je als aspirant bendelid een willekeurige moord plegen om te bewijzen dat je waard bent toe te treden tot de bende. Gaan de meeste inwijdingen gepaard met een symbolisch uitgewerkt ritueel, bij een intiatiemoord is er weinig symbolisch aan. Om te bewijzen dat je "man" en "hard" genoeg bent, moet er bloed vloeien en zal er daadwerkelijk gemoord moeten worden. Het klinkt misschien ongeloofwaardig maar in Amerika schijnt het in sommige steden en bij de gevaarlijkste bendes wel degelijk onderdeel van de inwijding te zijn.

In Death Sentence (van James Wan) overkomt het de hardwerkende huisvader Nick Hume (Kevin Bacon). Niet hijzelf maar zijn zoon wordt volkomen willekeurig vermoord als ze toevallig op de verkeerde plaats op het verkeerde moment zijn om te tanken. Voor zijn ogen ziet Nick hoe zijn zoon met een machete op grove wijze wordt afgeslacht zonder dat hij iets kan doen. Als vervolgens het rechtsysteem hem volkomen in de steek laat en de dader zonder noemenswaardige straf weer vrij rond loopt knapt er iets in Nick. Typisch geval van zinloos geweld maar in Death Sentence in plaats van een stille tocht met witte balonnen, heuse wraakacties in de traditie van Death Wish met Charles Bronson (1974). Groot persoonlijk onrecht, een falend rechtsysteem en recht in eigen hand zijn de ingredienten voor een avondje geoorloofd moorden met een hoog "net goed" gevoel. Blijkbaar komt het thema weer terug want The Brave One met Jodie Foster (die twee weken geleden uitkwam) melkt dit thema ook al tot op het bot uit.

Kevin Bacon met zijn permanente jongensachtige uiterlijk wordt door velen als een middelmatig acteur beschouwd. Met piekhaartjes, konijnentanden, ingevallen wangen en priemende blik is hij op zijn best als schurk of psychopaat zoals in The River Wild of in Sleepers maar ook in JFK en Apollo 13 duikt hij op. Ook al zal hij waarschijnlijk nooit een Oscar winnen toch heb ik altijd het gevoel dat met één bijzondere film of rol een Cult Status voor Kevin binnen handbereik ligt. Ik mag dan ook graag naar hem kijken maar het scenario van Death Sentence is zo voorspelbaar dat ook Bacon niet kan voorkomen dat de film hopeloos uit de bocht vliegt en tot grote diepte afglijdt. De plotwendingen zijn soms zo onwaarschijnlijk dat er in de zaal spontaan gelachen werd. Door zijn wraakacties stort Nick uiteindelijk zijn hele gezin in de ellende en blijft hij uiteindelijk met lege handen achter. Was het niet Marten Luther King die al zei: "Oog om Oog maakt iedereen blind".


donderdag 11 oktober 2007

A Mighty Heart ****

Zoals sommige vrouwen het vermogen bezitten keer op keer op verkeerde of foute mannen te vallen zo bezit Angelina Jolie het vermogen te kiezen voor de verkeerde film. Ook een gave maar uiteindelijk is het toch wel zonde om je mogelijkheden bijna consequent aan te wenden voor de verkeerde dingen en je talent op die manier onder de aarde te begraven. Wat mij betreft heeft mevrouw Joli al haar voorgaande misstappen in één keer goedgemaakt met haar rol van Mariane Pearl in de film A Mighty Heart (regisseur Michael Winterbottom) .

A Mighty Heart
gaat over de (waargebeurde) ontvoering van Wall Street Journal journalist Daniël Pearl (David Futterman). Daniël Pearl was in Karchi (Pakistan) om daar onderzoek te doen naar Ridchard Reid (de zgn. Shoe Bomber) en hij probeerde verbanden aan te tonen tussen Al Qaida en de Pakistaanse geheime dienst. Op 23 januari 2002 wordt hij in de val gelokt en ontvoerd door een groepering die beweert dat Pearl een CIA agent is. De eisen van de ontvoerders (oa vrijlating van Pakistaanse gevangen in Guantanamo Bay) worden niet ingewilligd en negen(!) dagen later verschijnt er een video op internet genaamd "The slaughter of the Spy-Journalist, the Jew Daniel Pearl" met daarop de gruwelijke onthoofding van Daniël Pearl.

Tot zover de opfriscursus, nu de film. Deze vertelt niet het verhaal van Daniël maar van zijn zes maanden zwangere vrouw Mariane Pearl (ook journaliste), te beginnen op de dag van de ontvoering van Daniël. Als toegewijd echtgenoot voelt Mariane onmiddellijk dat het goed fout zit als Daniël 's avonds niet naar huis terugkeert. De volgende dag breekt dan ook de hel los als blijkt dat hij ontvoerd is en begint voor Mariane een race tegen de klok. Als journaliste en met een man die medewerker van The Wall Street Journal is, beschikt ze over een krachtig netwerk. Toch raakt ze hopeloos verstrikt in de wirwar van tussenpersonen, opdrachtgevers, corrupte ambtenaren en welwillende maar machteloze regeringsmedewerkers. Mobieltjes en internet vormen de enige mogelijkheid iets uit te richten en contacten te leggen. De film is schokkerig, fragmentarisch en haast documentaire-achtig gefilmd en geeft op die manier goed de spanning en wanhoop weer. Mooie beelden van het chaotische leven in een heksenketel als Karachi. Ook al weten we allemaal hoe het afloopt toch is A Mighty Heart spannend van begin tot eind. De lippen van Angelina Joli leiden nauwelijks af, integendeel; met dikke buik en Frans accent zet ze een geloofwaardige Mariane Pearl neer. Daarnaast een prachtige rol van Archie Panjabi die de doortastende en slimme hulp Asra speelt en die ik sinds Bend ik like Beckham en The Constant Gardener alleen maar beter (en mooier) vind worden.