Warm, warmer…Een ver en warm eiland speelt met zijn fantasie. Is het wel fantasie of zijn het herinneringen aan een even ver als vervaagd verleden? Beelden van tropische stranden, donkere mensen met witte tanden en een westerse vrouw met lang zwart haar vechten om zijn aandacht totdat plotseling, met een knerpend geluid het raam openslaat. Een snijdend koude luchtstroom dringt zijn huis en geest binnen. Afwezig en een beetje verward kijkt de oude schrijver verschrikt op. De wind heeft het raam in haar greep en rammelt aan de scharnieren. Met een zucht zet hij zijn handen op de gammele tafel en hij duwt zichzelf omhoog. De tafel buigt onder zijn gewicht. Hij recht zijn rug en voelt zijn stramme botten protesteren tegen de plotselinge inspanningen. Hij veegt een druppel van z’n neus, pakt zijn stok en zet zijn lijf in beweging. De wind blaast gierend sneeuwvlokken de kamer binnen en doet zijn vers beschreven vellen papier door de kamer dansen. Het is donker nu in de kamer, de kaarsen konden het geweld van de wind niet aan. De schrijver stommelt naar het raam en struikelt over Tiberius. De oude zwarte kater zoekt krijsend een veilig heenkomen. Hij sluit het raam, steekt weer een kaars aan en slaat de sneeuwvlokken van zijn dikke gebreide trui.
“Weltschmerz”, is een woord dat in hem opkomt, en hij haast zich terug naar de tafel om het zo snel als zijn knokige vingers toelaten op te schrijven. Nog drie dagen en dan is het kerst...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten