We leven met z'n allen op een vijandige planeet. Constant worden we bedreigd door superstormen (die dan uiteindelijk toch niet komen), verwoestende aardbevingen, dodelijke virussen, mislukte oogsten en als je dat allemaal overleeft, loop je zomaar in een onbewaakt ogenblik onder de tram of je wordt getroffen door de bliksem. Het leven is nu eenmaal gevaarlijk; "levensgevaarlijk" zelfs. Iets wat nogal eens vergeten wordt nu we op het toppunt van technologische controle denken te zijn aangekomen. Alles moet beheersbaar, controleerbaar of bereikbaar zijn, zowel op macro als op micro niveau. Zo heeft elke "betere" boekhandel tegenwoordig een complete afdeling met boeken over zelfontplooiing. Boeken die je vertellen dat alles voor iedereen bereikbaar is en niets onmogelijk. Beperkingen en grenzen bestaan uitsluitend in je hoofd en het ligt aan jezelf of je de keuze voor geluk en succes wilt maken of wilt doormodderen in een kleurloos bestaan. Domme pech of ongeluk is nu eenmaal niet leuk en daarom onacceptabel terwijl dit nu juist de zaken zijn die diepgang geven en onze aanwezigheid hier, interessant maken. Doodsangst en onzekerheid maken mijn leven nu eenmaal tot een schitterend feest; elke dag kan immers de laatste zijn.
Earth, de natuurdocumentaire waaraan meer dan 5 jaar is gewerkt en die 50 miljoen Euro gekost heeft, laat op spectaculaire wijze zien hoe onzeker het leven is en hoe kwetsbaar de ecosystemen zijn. De film lift echter schaamteloos mee op de klimaathype die momenteel woedt. Jammer dat deze boodschap erin gestopt is want de beelden zijn spectaculair. Een groep leeuwen die 's nachts een kudde olifanten aanvalt of een ijsbeer die door honger gedreven een te grote walrus aanvalt en daarbij zelf zwaargewond raakt heb ik nog niet eerder gezien. De ijsbeer die daarentegen door het ijs zakt en vervolgens met een meewarige blik de camera inkijkt is eerder een simplistische kijk op complexe milieuvraagstukken dan een bewijs dat deze hachelijke situatie de schuld is van onze Global Warming.
Wat de film vooral laat zien is de schoonheid van onze blauwe planeet; de diversiteit en kwetsbaarheid van het leven met veel "Ooohhhh momenten" en in de hoofdrol de mediagenieke smeltende ijsbeer. Doordat we in steden leven lijkt het soms dat we vergeten dat ook wij onderdeel zijn van de meedogenloze natuur. Deze documentaire herinnert ons eraan dat we meer dan slechts een onderdeel zijn; we zijn de rentmeesters van een gezamenlijke schat genaamd: Aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten