Lodewijk, die het hele tafereel vanachter zijn raam had gadegeslagen, voelde een vreemd verlangen in zich opkomen. Hij voelde het trekken als een eb, hij moest erbij zijn. Hij greep zijn sjaal en pet van de kapstok en liep het pand uit, de sneeuw in. Bij de eerste stappen in de sneeuw had hij onmiddellijk spijt dat hij zijn stok niet had meegenomen. Eigenlijk zag hij er vreemd uit, zo op zijn pantoffels met pyjama en sjaal in de verse sneeuw. Lodewijk schuifelde naar voren, richting Faoud. De menigte week, onder zacht gemompel, uiteen. Een koude december wind striemde op dat moment over het plein en bezorgde menig toeschouwer een huivering. De burgemeester stond nu oog in oog met de zonderling uitziende Lodewijk terwijl rechts van hem Foaud met het flesje stond. De drie vormden een driehoek temidden van honderden mensen en geen van de aanwezigen ontging deze levende geometrie. “Ik ben wel eens meer onderdeel van de driehoek” dacht de burgemeester “Maar dit is toch anders”. De drie werden verlicht door het nu nog feller schijnende flesje; daaromheen was het donker. Lodewijk wankelde naar voren, stak zijn hand uit en pakte het flesje. Een zucht ging door de massa.
Als een heilig voorwerp hield Lodewijk het flesje recht voor zich uit en met zijn andere hand verwijderde hij de kurk. Op dat moment begon de menigte zich in beweging te zetten. Zowel de burgemeester als Lodewijk keken verbaast naar de massa die zich ineens nergens meer iets van aantrok en als een deinende massa begon te feesten. De drie stonden daar als een standbeeld. In een straal van een meter of vier om hen heen bevond zich geen enkel persoon, maar daarbuiten cirkelde de dansende en zingende menigte tegen de wijzers van de klok in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten