dinsdag 28 augustus 2007

Infamous *****


There's more to the story then you know

Het moet de nachtmerrie zijn van elke filmmaker; terwijl je bezig bent met de opnames van jouw film blijkt er tegelijkertijd nog een film gemaakt te worden met exact hetzelfde verhaal en dezelfde insteek... Vervolgens komt deze eerder uit en kaapt alle grote prijzen, inclusief de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol voor Philip Semour Hoffman, voor je neus weg. Dat overkwam regisseur Douglas McGrath met zijn film Infamous over het leven van Truman Capote.

Eind jaren vijftig is Truman Capote (gespeeld door de Engelsman Toby Jones) op het hoogtepunt van zijn roem. Zijn laatste boek Breakfast at Tiffany's is een bestseller en met zijn excentrieke uiterlijk en beroemde vriendjes is hij een graag geziene gast in de society wereld van New York. Dan leest hij een krantenbericht over een brute roofmoord op een boerengezin in het plattelandsstadje Holocomb in Kansas. Capote ruikt een verhaal en gaat erheen met zijn goede vriendin Nell Harper Lee (helaas gespeeld door de immer emotieloze Sandra Bullock) die een jaar later haar boek To Kill a Mockingbird zal schrijven. Nog tijdens het onderzoek worden de moordenaars opgepakt. De zaak laat Capote nog altijd niet los, hij bijt zich vast in de psyche van de moordenaars en bouwt een vertrouwensband op met één van hen: Perry Smith (overtuigend gespeeld door Daniel Graig die dus meer in zijn mars heeft dan alleen koele James Bond vertolkingen). De flamboyante Capote raakt emotioneel betrokken bij het lot van de daders. Het boek In Cold Blood, dat hij over de zaak aan het schrijven is put hem emotioneel uit en het kost hem 7 jaar om het af te krijgen. Het zal zijn beste boek worden en tegelijkertijd zijn ondergang want daarna heeft hij nooit meer iets belangwekkends geschreven.

Infamous heeft niet de Hollywood sensatie van zijn voorganger Capote en meer realiteit en diepgang. Infamous neemt de tijd om de humor en het gecompliceerde karakter van een man als Capote en zijn relatie/gevoelens tot de dader(s) uit te diepen. De film begint fraai met een swingende nachtclub zangers (Gwyneth Paltrow) die vast komt te zitten in haar lied; What is this thing called love...

Blijft over de vraag; wat als Infamous eerder was uitgekomen? Had het goedkleurige beeldje dan nu op de schoorsteen van Toby Jones gestaan? Die kans is wat mij betreft heel groot want Jones zet Capote minstens zo goed neer als Hoffman. Infamous is een fascinerende film over een fascinerende man en een al even fascinerend verhaal.




2007

zaterdag 25 augustus 2007

De Bijbel


Zaterdag met mijn moeder afgesproken in het centrum van Amsterdam. Na een uitgebreide lunch besloten we de Uit-markt, de rondvaartboten en het mooie weer te laten voor wat het was en het Bijbelsmuseum aan de Herengracht in de zgn. Cromhouthuizen (een krom stuk hout in de gevel herinnert nog aan de naam van de opdrachtgever) te bezoeken en ik moet eerlijk zeggen; het was leuker en interessanter dan ik in eerste instantie dacht.

Het Bijbelsmuseum is "een ontmoetingsplaats van Bijbel, kunst en cultuur in een pand vol historie". Geen eindeloze collecties oude bijbels, droge citaten of ander reli-fanatisme en het EO-gevoel kom je er ook al niet tegen. Wat we wel aantroffen was een helder en mooi overzicht van het ontstaan en de geschiedenis van Jeruzalem compleet met een aantal grote en mooi uitgevoerde maquettes. Wonderlijk toch dat op één plek, niet groter dan een paar vierkante kilometer, zulke belangrijke heiligdommen van de drie grote godsdiensten te vinden zijn en daarom ook onvermijdelijk dat dit een eeuwigdurende bron van conflicten en tegenstellingen zal zijn. Ook is er in de collectie veel aandacht voor de islam en het Jodendom. Naast de collectie is het pand minstens zo mooi en interessant. Volgens de site is de plafondschildering die Jacob de Wit in 1718 in de achterzaal aanbracht het hoogtepunt. Voor óns was het hoogtepunt de prachtig aangelegde tuin. Daar vonden we een heerlijk plekje met uitzicht op het beeld "Apocolyps"; eindeloos genietend van verse thee, de rust, een lekker zonnetje en van de mensen die er rondliepen.



'S Avonds met de sloep Oeverloos naar de Uit-Markt voor het concert van Wende. Concert viel tegen maar de gezelligheid en sfeer was er niet minder om. Kortom, het cultuur gehalte is vandaag weer eens lekker opgeschroefd en een betere start van het culturele seizoen kan ik me niet wensen.

http://www.bijbelsmuseum.nl/

woensdag 22 augustus 2007

El Tiempo Va


Zomer in Amsterdam; dat is als toerist in je felrode regenponcho door de grachten waterfietsen... Nederland keerde terug dit weekend. De sleurhut staat weer veilig in de winterstalling, de "De Waard Tent" ligt weer netjes gedroogd en volgens-de-instructies-gevouwen op zolder. 'S morgens weer slierten fietsende scholieren op je fietspad en collega's die bruingetint en enigszins verdwaasd weer op het werk verschijnen met exotische verhalen van overzee. Nu is dat bij de KLM best aardig want de IPB-Helden belanden op de meest onverwachte en ongeplande locaties.

Nadat ik mijn rieten terrasstoel heb drooggeveegd, wacht ik met mijn vers getapte Prosecco op de anderen. Als we twee uur later het restaurant verlaten is het al donker aan het worden. Aan de oostelijke avondhemel kondigt Pegasus de herfst aan; op naar de eerste najaarsstorm en de herfstbladeren. De verhalen zijn verteld, de vakanties voorbij, alles is weer zoals het was en toch voelt het anders; "El Tiempo Va" zoals de Spanjaarden zeggen.

dinsdag 21 augustus 2007

Bordertown **

Het sneakseizoen opende voor ons met Bordertown. Een te zwaar aangezette film over maatschappelijke misstanden in een Mexicaans grensstadje. Een Amerikaanse journaliste (Jé-Lo) die werkt voor de krant de Chicago Sentinel gaat naar Juarez (een stad dicht bij grens van Mexico) om onderzoek te doen naar een aantal moorden op jonge vrouwelijke arbeiders. Wanneer ze ontdekt dat er honderden slachtoffers zijn, wint ze het vertrouwen van een lokale fabrieksarbeidster die maar ternauwernood aan de dood is ontsnapt. De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen en daar wringt het bij mij dan meteen al; want wat is waar en wat is fictie? Mij geeft dat vaak het gevoel van een vrijbrief voor de makers. Wat mij betreft; té veel sociale misstanden, té veel uitbuiting en té veel onrecht. In ieder geval meer dan ik in twee uur kan verdragen en dit alles door regisseur Gregory Nava niet echt subtiel in beeld gebracht. De weinigzeggende flasbacks uit de jeugd van de journaliste en een Antonio Banderas die er ook niet jonger op wordt maakte het tot een lange zit. Als aanklacht is Bordertown terecht en het verhaal verdient het verteld te worden maar als film slaat Bordertown wat mij betreft de plank behoorlijk mis.

zondag 12 augustus 2007

Adam's Apples ***



Dé ontdekking van deze zomer blijft toch het Westergasfabriek terrein. Het is een prima plek om een zomerse zondagmiddag door te brengen. Of het nu een concert is, lekker eten, op een terras (hippe) mensen kijken, kunstbezoek of naar de film; het is er allemaal mogelijk. Met een fles koude rosé en bittergarnituur vermaakten wij ons prima maar ja, met die typische Nederlandse zomers laat de bewolking en de bijbehorende dreigende regenbui nooit lang op zich wachten. Om de boven ons hangende ellende voor te zijn besloten we het terras te verruilen voor een filmzaal. Na afloop bleek dit de juiste keuze want eenmaal weer buiten waren de terrasjes en gezelligheid compleet weggespoeld. Waarom zijn in dit land toch geen lange, zwoele avonden mogelijk?

In Het Ketelhuis draaide Adam's Apples; een film waarover ik goede kritieken gelezen had en die ik al langer wilde zien. Adam's Apples is een Deense film en daar hebben we al uitgebreid kennis mee kunnen maken via de Dogma Doctrine onder leiding van Lars von Trier. Gelukkig rekent Anders Thomas Jensen zich niet tot dit genre want ik heb het eigenlijk wel gehad met die strakke Dogma regels en bibberend camerawerk. Adam en Appels, dat klinkt bijbels en dat is dus ook precies waar het voor staat in deze film. Adam's Appels is een modern religieuze fabel over geloof en de strijd tussen goed en kwaad. Neonazi Adam (Ulrich Thomsen) krijgt een taakstraf van 12 weken en wordt naar de naïve priester Ivan (Mads Mikkelsen oa Casino Royale) gestuurd (is Ivan een anagram van "naiv" of verzin ik dit?). Adam krijgt als opdracht een appeltaart te bakken met de appels van de boom voor de kerk. Wanneer de appels worden aangevallen door vogels, wormen, en bliksem denkt Ivan dat dit het werk van de duivel is om hem uit te testen. Adam denkt dat het God is omdat slechtheid misschien helemaal niet bestaat.

Het komt allemaal wat te langzaam op gang, vooral doordat er in het begin wat te lang gepreekt wordt over niet relevante zaken m.b.t. geloof en god. De grappen slagen niet helemaal doordat alles zich teveel focust op thema's die al lang achterhaald zijn. Adam blijkt als neonazi die net uit de gevangenis komt nog de "normaalste" van het stel. In het begin wat teveel dik opgelegde symboliek maar naarmate de film vordert wordt de humor groffer en zwartgalliger met zo nu en dan hilarische scènes. Mooie locaties en goed gecased maar wat nu precies de bedoeling van de film is, is mij niet helemaal duidelijk geworden. Een origineel verhaal maar de Christelijke symboliek is gedurende de hele film te dominant aanwezig. Speciale vermelding voor de dokter want die is met zijn groffe analyses de grappiste van allemaal.

2007

zaterdag 11 augustus 2007

Humphrey Bogart



Humphrey DeForest Bogart werd geboren op 23 januari 1899 in New York. Opgegroeid binnen de hogere klasse, ging hij op jonge leeftijd bij de marine. Aan boord van The Leviathan raakte de jonge Bogart bij een ongeluk gedeeltelijk verlamd aan zijn gezicht, wat zijn grauwe en lispelende manier van praten kan verklaren. "Bogie" werd hierna manager bij een theater waar zijn talent als acteur werd ontdekt. Een voorproefje van zijn meer "wildere" rollen kwam in 1935 met het toneelstuk Petrified Forest. Van 1936 tot 1940 verscheen Bogart in 28 films, meestal als gangster.
Zijn echte doorbraak was natuurlijk het prachtige Casablanca in 1942. Een film over de cynische Amerikaan Rick Blaine die tijdens de tweede wereldoorlog een bar runt in Casablanca. Rick ("I stick my neck out for nobody") komt in de problemen wanneer zijn ex-geliefde Ilsa Lund (Ingrid Bergman) plotseling opduikt in gezelschap van haar huidige man Victor Lazlo (Paul Henreid). Victor is als verzetsheld op de vlucht voor de Duitsers en wil naar Amerika vluchten, iets dat zonder de hulp van Rick niet zal gaan lukken. We voelen hem al aankomen want de vraag is natuurlijk; zal Rick de man van zijn ex geliefde helpen... Broeierige sfeer, mooie dialoog en historische one-liners, beroemde cast en een tijdloos verhaal.

Bogart gaf zijn films altijd iets bijzonders mee, maar het is moeilijk te omschrijven wat dat precies is. Hij speelde vaak een onweerstaanbaar type dat ondanks zijn verwilderde, stoere uiterlijk een eerlijk en oprecht geweten heeft. Volgens velen is Humphrey Bogart de allerbeste acteur van de jaren veertig en vijftig. Cynisch detail is dat onze jaren 50 held, die het roken van sigaretten tot stijlfiguur en kunst verheven heeft, op 14 januari 1957 in Los Angeles stierf aan de gevolgen van keelkanker...

Voor de liefhebbers; uit Casablanca:

"
Of all the gin joints, in all the towns, in all the world, she walks into mine."

"Where were you last night? "
"That's so long ago, I don't remember."
"Will I see you tonight? "
"I never make plans that far ahead."



dinsdag 7 augustus 2007

Back Home


Al weer twee dagen aan het werk en het voelt alsof ik niet ben weggeweest. Mijn diep bruine look vertelt me dat ik een weekje in Italië was, maar afgezien daarvan blijkt er weinig veranderd. De terugreis verliep voorspoedig en met zomerse temperaturen en de Gay Pride voor mijn deur in volle gang was het niet echt een vervelende thuiskomst.

De maandrapportage eist momenteel alle tijd en aandacht en daarom weinig tot geen mogelijkheid tot filmbezoek. De meest recente films die ik gezien heb zijn de dvd's die ik meegenomen had naar Italië. Vol goede moed begonnen we daar aan Alexander en ook al is Alexander in werkelijkheid niet ouder dan 36 jaar geworden en was hij ongetwijfeld een groot strateeg, legeraanvoerder en politicus in de film was hij niet dood te krijgen. Er kwam geen einde aan de ellenlang uitgesponnen dialoog, twijfel en sporadische oorlogvoering. Regisseur Oliver Stone probeert sympathie te kweken voor de man (een geblondeerde Collin Farrell) met emotionele tussenstukjes die weinig met het verhaal te maken hebben. Je houdt constant een rotgevoel over dat slappe gedoe met zijn jeugdvriendje Hefaistion. Farrell speelt slecht, Angelina Jolie is slecht gecast en zelfs Antony Hopkins lijkt niet lekker in z'n rol te zitten. Het einde (van de film) hebben wij in ieder geval niet gehaald.

De luxe Boxset met "22 Avonturen van Kuifje" bleek daarentegen een groot succes. Zowel de jongste bewoner van Villa Glicine als ikzelf kregen geen genoeg van de avonturen van de schrandere journalist.
De films, muziek en vertaling zijn zeer goed verzorg. Met veel details en humor worden de stripalbums in beeld gebracht. Kuifje belandt immer in de meest exotische oorden met veel oog voor locale rituelen en tradities zonder de bevolking als dom af te schilderen (ook al beweren sommige zuurpruimen anders) of belerend te worden. Mijn favoriet; Kuifje in Tibet. In mijn jeugd heb ik dit album stukgelezen, eindeloos wegdromend bij de bergen, de sneeuw, de Yeti, de vrienschap met Chang, een zwevende monnik en het vliegtuigwrak. Omdat voor velen dit album een kennismaking en inspiratie tot Tibet is geweest ontving De Hergé Foundation (een stichting ter herinnering aan de schepper van stripheld Kuifje) op 1 juni 2006 te Brussel de Light of Truth Award uit handen van de Dalai Lama himself.