vrijdag 26 februari 2010

The Lovely Bones **


The story of a life and everything that came after...

Ook zo benieuwd hoe de hemel eruit ziet? Hollywood filmmakers niet, zij hebben namelijk een duidelijk en eensgezind beeld. Telkens als een hoofdrolspeler sterft en op zijn of haar reis naar het hiernamaals wordt gevolgd, komt deze steevast terecht in een Bob Ross-achtige omgeving. Watervalletjes en boompartijen met zacht omlijnde bergen in de verte; de meester had het zelf onder begeleiding van zijn kenmerkende zoete bewoordingen niet beter op het doek kunnen krijgen. Mijn voorstelling van het paradijs is in ieder geval niet om de eeuwigheid in een Bob Ross schilderij of een Tele-tubbie landschap te moeten doorbrengen.

In The Loveley Bones belandt de 14-jarige Susie Salmon in het voorportaal van de hemel nadat ze door haar buurman verkracht en vermoord is. Susie heeft er weinig vrede mee dat ze vermoord is en vooral met het feit dat de dader niet is gepakt. Vanuit haar hemels tussenstation probeert ze daarom haar achterblijvende familie te helpen verder te leven en haar eigen moord op te lossen. Iets wat natuurlijk nooit gaat lukken want hier treedt onmiddellijk die ander Hollywood-wet in werking; het (nood)lot laat zich niet beïnvloeden. Susie babbelt vanaf haar hemelse plek, opvallend luchtig voor iemand die vol verdriet zit om haar niet geleefde leven, het verhaal vlotjes aan elkaar.

Regisseur Peter Jackson die eerder het mega spektakel The Lord of the Rings maakte, zoekt het ditmaal in het kleine. Af en toe is het filmen op de vierkante millimeter en sommige scènes worden eindeloos lang gerekt. Ondanks zijn lengte bleef The Lovely Bones toch boeien, het verhaal blijft spannend en er wordt goed geacteerd. Alleen die hemel...? Waarom is het nu nooit eens een rommelige middeleeuwse kroeg met veel drank en vrouwen in plaats van die eeuwige, verstilde en eenzame landschappen.

donderdag 25 februari 2010

An Education **


Een op en top uitziende Britse film, lekker Jaren-60 sfeertje en drie Oscarnominaties is voldoende om na het zien van de trailer onmiddellijk mijn interesse te wekken.

Toch is An Education een film van de niet zo Engelse maar Deense regisseur Lone Scherfig naar een scenario van Nick Hornby (oa High Fidelity). An Education is een Coming-of Age-verhaal over de 17 jarige scholiere Jenny. Hoewel er hard gestudeerd moet worden om toelating tot Oxford te realiseren verveelt Jenny zich suf in het slaperige voorstadje van Londen waar ze woont. Welkome aflossing is dan ook de ontmoeting met de veel oudere, humoristische en vooral rijke David die haar als een ridder op een wit paard uit de regen redt. Wat er dan gebeurt laat zich makkelijk raden. Jenny wordt verliefd op de veel oudere chameur of liever gezegd ze valt voor de luxe en opwindende levensstijl van kunst, jazz-clubs, drank en duur eten. Jenny gaat helemaal los en past zich razendsnel snel aan haar nieuwe omgeving aan. Waarschuwingen van familie, vrienden en schooljuffrouwen worden achteloos weggeredeneerd door de naïeve maar welbespraakte Jenny.

Het is vooral het boeiende acteerspel van de jonge Carey Mulligan (die Jenny speelt) dat de film kijkbaar houdt. Het verhaal vond ik verder niet zo heel erg boeiend want voorspelbaar. Dit in tegenstelling tot mijn filmgenote die zich het mooi verpakte geheel goed liet smaken. Al met al is An Education een lekker wegkijkende en goed gelukte film. Blijft de vraag; zijn de drie Oscarnominaties voor zo'n luchtig product gerechtvaardigd. Beste Film; lijkt me een tikkeltje overdreven. Beste Actrice; Carey Mulligan (compleet met Carice van Houten mondje) is zeker een belofte maar voor een oscar is het nog veel te vroeg. Best Bewerkte Verhaal; met Up in the Air en Precious als concurrenten lijkt een prijs me erg onwaarschijnlijk. (Trailer)

woensdag 24 februari 2010

Horror


De totale paniek en het ongeloof op het gezicht van Naomi van As (vriendin van Sven) verwoorden waarschijnlijk perfect wat 6,7 miljoen Nederlanders op dat moment voelden. Pure schaats-horror gisteravond op de Olympic Oval in Richmond. Man man, ik heb er gewoon slecht van geslapen. Dat je als schaatser slecht presteert, keihard tegen het ijs smakt of je een rondje vergist; het kan allemaal gebeuren maar om nu door je coach tijdens een Olympische finale de verkeerde baan te worden ingestuurd is bij mijn weten nog niet eerder voorgekomen. Wat een beelden; de woede van Sven en de totale ontreddering bij Kemkers. Ik hoop maar dat de nazorg en slachtofferhulp voor Kemkers goed geregeld is

Als Erica nu maar niet weer naar de fles grijpt want we zijn na vandaag natuurlijk verworden tot de risee van deze spelen met schaatsers in de verkeerde baan en met bobsleeërs waarvan de stuurman zo slecht is dat ze niet eens naar beneden meer durven.

zaterdag 20 februari 2010

Gevallen



"Hij kan zomaar vallen..." klonk het gisteren heel toepasselijk op een nat en koud Binnenhof. Satellietwagens, camera's, verslaggevers met microfonen zo groot als hengels en wij stonden er als twee ramptoeristen ineens met ons neus bovenop. Vóór ons de Trèvezaal waar op dat moment nog koortsachtig werd overlegd over het behoud van Balkenende IV. History in the making.

dinsdag 16 februari 2010

A Single Man **


Dat A Single Man is uitgedraaid op een verantwoord (want Amerikaans) en mooi gefilmd soft-homo-erotisch document is nauwelijks verwonderlijk als je weet dat regisseur Tom Ford ooit de hoogste creatieve baas van Gucci was. Opvallende carrièreswitch maar voor Tom maakt het blijkbaar weinig verschil of hij nu illusies verkoopt in de vorm van schijninnovaties als mode of via een mooi vorm gegeven verhaal op het witte doek.

Bovenstaande is iets te kort door de bocht (maar wel een lekkere opening) want A Single Man is in de eerste plaats een erg mooi gefilmd verhaal over rouw en hoe ieder mens dit op zijn eigen manier verwerkt. We zien een dag uit het leven van professor George Falconer die verder moet nadat zijn partner Jim door een auto ongeluk om het leven is gekomen. Nu speelt het verhaal in 1962 en toen was het in het homofobe Amerika nog helemaal niet zo eenvoudig om als homo-stel door het leven te gaan en hierdoor is het voor George nauwelijks mogelijk uiting te geven aan zijn verdriet. De jaren 60 stijl wordt erg mooi weergegeven (er wordt overal lekker stevig gerookt) en Tom heeft een perfect gevoel voor kleur en sfeer; als een soort van Philips Ambi Light TV veranderen de omgevingskleuren met de stemmingen en ontmoetingen van George. Colin Firth (die hordes vriendinnen liet zwijmelen met zijn rol als Mr. Darcy in Pride and Prejudice) heeft eindelijk zijn Oscarnominatie als beste acteur met zijn rol als de achterblijvende partner. Julianne Moore is ook van de partij en mag weer eens laten zien dat ze zo goed een neurotische en instabiele vrouw van middelbare leeftijd kan spelen.

Voor Gerorge is het verlies van zijn partner onverteerbaar en zo confronterend hard dat verder leven alleen maar pijn doet. Dit gegeven wordt rustig uitgewerkt omgeven door mooie kleuren. De homo-erotische scènes worden keurig op tijd afgekapt zodat het zelfs voor de gemiddelde Amerikaan te verdragen zal zijn. Kortom Tom Ford heeft met zijn regiedebuut een degelijke en goed geacteerde film afgeleverd. Voor mij blijft het hier echter bij. De parade van mooie mannen met Adonis-achtige lijven in mooie kleren, de clichématige zinnen en een verhaal met een te gekunsteld einde waren voor mij toch echt te mager om te kunnen blijven boeien.

woensdag 10 februari 2010

A Serious Man ****



Mijn liefde voor stroef lopende conversaties heeft me al zoveel lol opgeleverd dat ik onmiddellijk opleef als ik er één aan voel komen. Of het nu gaat om moeizaam lopende sollicitatie procedures, onmogelijke onderhandelingen of knarsende dates, op de één of ander manier ben ik meestal degene die van dit soort situaties geniet.

Tot zover het echte leven; in de bioscoop zijn de gebroeders Coen de meesters van de briljante dialoog vooral als deze moeizaam dienen te verlopen. Wat dat betreft kwam ik bij hun nieuwste film; A Serious Man ruimschoots aan mijn trekken. Man, wat zitten daar een pareltjes van dialoog en hilarische situaties in. Nu kan ik heel goed begrijpen dat niet iedereen deze film zal waarderen omdat er misschien te weinig in gebeurt maar daar gaat het niet om. Er gebeurt eigenlijk meer dan genoeg; in ieder geval in het leven van de hoofdfiguur Larry Gopnik. Het tegenstrijdige is echter dat Larry hier niet als een standaard Amerikaanse held het tij laat keren door zo ongeveer halverwege de film tegen zijn eigen lot in opstand te komen en het heft in handen te nemen. Nee Larry komt niet verder dan zo nu en dan te mompelen: "Dat hij niks heeft gedaan". Ondertussen wil zijn vrouw van hem scheiden omdat ze een verhouding heeft heeft met zijn vriend, wordt hij gechanteerd door één van zijn studenten, zijn dochter steelt zijn geld voor een neus-correctie en zijn zoon doet niet anders dan drugs snuiven en tv kijken. Probeer je dan maar eens staande te houden als goedwillende antiheld.

A Serious Man speelt in een zwaar Joods Amerikaans milieu eind jaren 60. Veel lelijke gezichten, behaarde lichamen en vooral heel veel Joodse gebruiken en termen. Gaandeweg alle ellende die Larry overspoelt vraagt hij zich steeds harder af waarom God hem zo op de proef stelt. Als man van de wetenschap (wiskundige) wordt Larry heen en weer geslingerd tussen Faith en Science. Hij kan álles berekenen maar begrijpen is iets heel anders. Larry is al tevreden als hij zou weten wat de bedoeling van dit alles is maar komt in zijn zoektocht geen stap verder. A Serious Man laat overduidelijk zien dat niemand wint in het leven ofwel "Life is a Loosing Game" en in het Universum van de Coen Brothers is dan ook niemand werkelijk gelukkig en er is ook nog eens weinig hoop voor de toekomst. Als je daar niet vrolijk van wordt.

Niet de beste Coen film maar bij vlagen aandoenlijk grappig met flitsen van genialiteit.

zaterdag 6 februari 2010

Un Prophète ****


Lekker is dat, het is pas februari en ik heb het gevoel nu al de spannendste film van het jaar te hebben gezien. Un Prophète is een Franse gevangenisfilm die ondanks zijn lengte (twee en half uur) van begin tot eind weet te boeien. Malik, een 19 jarige Franse jongen, belandt met 6 jaar gevangenisstraf voor de boeg in een grauwe gevangenis. Waarom hij daar zit en wat zijn achtergronden zijn wordt nauwelijks uit de doeken gedaan. Wel is het onmiddellijk duidelijk dat de naïeve Malik weinig kans heeft zichzelf staande te houden in het harde gevangenismilieu. Om te overleven is hij gedwongen om, in ruil voor bescherming, (smerige) opdrachten uit te gaan voeren voor een bende Corsicaanse criminelen die in de gevangenis de dienst uitmaken. Tot zover is Un Prophète niet anders dan de meeste andere films die zich in de geïsoleerde omgeving van een gevangenis afspelen. Wat deze film bijzonder en anders maakt is het feit dat de Franse regisseur Jacques Audiard de bekende codes en ethiek van het gevangenisgenre gebruikt om juist het karakter en ontwikkeling van de hoofdrolspelers uit te diepen. Door zijn sluwheid weet Malik zich langzaam op te werken in de pikorde van de gevangenis en zien we tegelijkertijd de macht van de Corsicaanse Maffiabaas steeds meer afnemen.

Un Prophète is rauw tot op het bod en de gevangenis-romantiek is ver te zoeken. Sommige scènes zijn nauwelijks te verdragen en de constant aanwezige spanning maken het tot een intense kijkervaring. Tahar Rahim (die de rol van Malik speelt) is een ijzersterke belofte en Niels Arestrup speelt zo echt dat je de eenzaamheid en vermoeidheid van de oude Corsicaanse bendeleider gewoon kunt voelen. De overige gedetineerden worden gespeeld door niet-professionele acteurs en lijken zo uit de bajes te zijn geplukt. Dat de gevangenis een uitstekende springplank is voor een criminele carriére en goed voor je connecties als je weer vrij komt wisten we al maar toch roept deze film automatisch vragen op over hoe zinvol het allemaal is. Malik maakt in ieder geval dankbaar gebruik van alle mogelijkheden en middelen die het Franse gevangenissysteem hem biedt.

Audiard geeft het geheel een spirituele lading door Malik van tijd tot tijd visioenachtige hallucinaties te laten ondergaan. Iets dat wat mij betreft achterwege gelaten had kunnen worden; Un Prophète is op zichzelf al huiveringwekkend en boeiend genoeg. (Trailer)

donderdag 4 februari 2010

Teza *


Soms heb ik helemaal gehad met al die maatschappelijk geëngageerde films uit het kunstzinnige arthouse circuit. Zeker na de smakelijke hapklare brokken van Avatar waarbij er zonder na te denken lekker veel te genieten viel. Het was niet de bedoeling maar op de één of andere manier zat ik in het filmhuis van Bussum naar de film Teza van de Ethiopische filmmaker Haille Gerima te kijken. Het begin zag er nog wel aardig uit maar al na 10 minuten had ik in de gaten dat dit op een kijkers-kwelling van jawelste zou gaan uitlopen met name omdat ons voor aanvang van de film verteld was dat hij twee en half uur zou gaan duren.

Het verhaal van de in Duitsland opgeleide arts die terugkeert naar zijn thuisland Ethiopië met als droom om de gezondheid van zijn landgenoten te verbeteren is filmisch nauwelijks interessant door de enorme politieke lading die Gerima aan zijn film meegeeft. Eindeloos wordt er in een overdreven jaren 70 stijl door Duitse studenten gediscussieerd over politiek, dictatuur en toekomstdromen. De maker heeft ongetwijfeld goede bedoelingen met deze film over de problemen in zijn land maar zoveel ellende, problemen en met name het kwellend trage tempo vergden teveel van mij. (Trailer; als je durft).

Positief was de perfect gegrilde tonijn van Archibald die ik voorafgaand aan de film had.