dinsdag 25 mei 2010

Italia


Voor de komende week is dit mijn uitzicht en bevind ik me in m'n eigen Italiaanse film.

Culinaire workshops, wijnproeverij-en, spelletjes(?), hopelijk nog wat zon maar in ieder geval aangenaam gezelschap... Kortom; weinig actie hier op het blog deze week. Ciao

donderdag 20 mei 2010

The Ghost Writer ***

Je zou denken dat iemand zuchtend in een politiecel vanwege een zedenzaak van bijna veertig jaar  geleden wel iets anders aan zijn hoofd heeft dan het uitbrengen van een nieuwe film. Zo niet de 79-jarige Roman Polanski; die heeft gewoon doorgewerkt terwijl hij in een Zwitserse cel opgesloten zat. Vanuit zijn cel gaf de filmmaker zijn crew aanwijzingen hoe zijn nieuwste film The Ghost Writer moest worden afgemonteerd. Inmiddels is de film op het Filmvestival van Cannes vertoond terwijl de maker nog steeds gevangen zit, zijn slachtoffers van indertijd smeken om de zaak met rust te laten en wereldberoemde collega regisseurs ondertekenen petities waarin wordt gevraagd Polanski vrij te laten. Kortom: met zo'n zaak heb je eigenlijk geen film meer nodig.

In The Ghost Writer wordt een succesvolle Britse schrijver (Ewan McGregor) ingehuurd om de memoires van de voormalige premier Adam Lang (Pierce Brosnan) van Groot-Brittannië te schrijven. Voor de schrijver lijkt dit dé opdracht van zijn leven maar al snel wordt duidelijk dat er heel wat geheimen en smerige zaakjes zijn waarvan het niet de bedoeling is dat deze in de biografie worden opgenomen. Zijn voorganger, die het concept geschreven heeft, blijkt onder verdachte omstandigheden verdronken terwijl ex-premier Adam Lang plotsklap wordt beschuldigd, verantwoordelijk te zijn voor een groot internationaal schandaal. Voor hij het beseft is de naïeve schrijver (die naamloos door de film gaat; zichzelf zo nu en dan slechts voorstellend als "The Ghost") niet alleen verwikkeld in een ingewikkeld web van leugens en geheimen maar blijkt hij er zelf onderdeel van uit te maken.

Het geheel speelt zich af op een luxe landhuis op een eiland in de USA. Kortom de ideale setting voor een spannende thriller. De film is prima geregisseerd, geacteerd en gefilmd maar het had gewoon iets sneller gekund. Het tempo waarin de ontwikkelingen zich voltrekken is tergend langzaam met op het einde dan weer net iets teveel en te snelle aanwijzingen die tot de oplossing leiden.

Er is niet veel voor nodig om in Adam Lang en zijn vrouw (Olivia Williams) Tony en Cherie Blair te herkennen. Dit geeft het verhaal en het statement dat Polanski ongetwijfeld met deze film wil maken extra lading. Spannend is het wel, maar of het ook realistisch is..?

dinsdag 18 mei 2010

Les Barons **


"Vrolijk en komisch multicultureel drama uit België in de sfeer van Shouf Shouf Habibi!..." aldus de aankondiging in Filmkrant. Dat viel nogal tegen want ik had bij het verlaten van de bioscoop nou niet echt een vrolijk en komisch gevoel, daarvoor was hij veel te serieus en waren de karakters te stereotiep.


Les Barons gaat over een groepje Marokkaanse vrienden die zichzelf "Les Barons" noemen en het niets doen tot levenskunst verheven heeft met als filosofie dat ieder mens maar een beperkte stappen-voorraad in het leven heeft, dus is het zaak er zo min mogelijk van te verbruiken. Ondertussen worstelen ze met hun (ontbrekende) ambities, (gewenste) relaties en (verwachtingen van) familie. Kortom Les Barons is niet anders dan een film over volwassen worden overgoten met een Marokkaans sausje. Bij vlagen grappig en met een leuke rol van Jan Declair maar doe mij maar Shouf Shouf Habibi!.

zondag 16 mei 2010

Unfinished Business

Soms maakt het meer uit wáár je iets kijkt dan wát je kijkt.
Een speelfilm midden op de oceaan terwijl je onderweg bent naar een exotisch eiland is zo'n moment. Weinig wind, motor aan, geen andere boten in zicht... hupakee; Popcorn maken, TV aan, DVD erin en kijken maar. Uitgelezen moment om eindelijk die twee films te zien die ik in de bioscopen gemist heb.

De eerste was Terug naar de Kust naar het boek van Saskia Noort. Voor Nederlandse begrippen een heel behoorlijke Thriller. Een spannende film waarin Linda de Mol leuk acteert maar niet overtuigt. Gelukkig was er voldoende tegenwicht van de prima acterende Pierre Bokma en Ariane Schluter; slim gecast dus. Ook al heb je vrij snel door wie-het-gedaan-heeft, toch blijft de spanning behouden en de schrikmomenten misten hun uitwerking niet.


Tweede film was The Hurt Locker. De verrassing én grote winnaar van de laatste Oscaruitreiking. Maar liefst zes Oscars waaronder die voor Beste Regie en Beste Film. Hierdoor waren de verwachtingen torenhoog maar uiteindelijk bleek het een door-en-door Amerikaanse film die eigenlijk alleen maar  mateloos irriteerde. Oké bommen onschadelijk maken in een land als Irak levert best spannende en beklemmende scènes op die goed in beeld worden gebracht. Dat er dan net één cowboy bij moet zitten die héél erg goed is in zijn werk maar wel lekker onaangepast en op geheel eigen wijze op de bommen afstapt is dan weer zó Amerikaans en daar kunnen wij (Nederlanders) helemaal niet tegen. Op mij kwam het tamelijk onrealistisch over. Ik denk dat al die Oscars meer met het thema en de hype die om Irak en het leger hangt te maken heeft dan met acteerprestaties en film maken.

Maar goed; wat maakt het uit of een film tegenvalt als je deze op een locatie kijkt waar je tegen het einde constateert dat je ondertussen toch maar mooi weer twintig mijl opgeschoten bent.

donderdag 13 mei 2010

Farewell ****


Tijdens de Roaring Twenties vindt een bijzondere gebeurtenis plaats: in 1929 vliegt de "Graf Zeppelin", als symbool van technologische vooruitgang en voor verbeterde relaties tussen de Verenigde Staten en Duitsland, als eerste rond de wereld. Aan boord als enige vrouw; de aristocratische Lady Grace Drummond-Hay die als journaliste voor de Hearst Press Empire de reis zal verslaan.

Het bijzondere aan Farewell is dat film geheel uit archiefmateriaal uit de jaren twintig bestaat. Filmmaakster Ditteke Mensink heeft er samen met beeldresearcher (wat een prachtig beroep lijkt me dat) Gerard Nijssen een wonderschone documentaire over gemaakt. Beelden van het jaren-twintig leven in New York worden afgewisseld met adembenemend mooie opnames van de gigantische Zeppelin die aan de hand van honderden assistenten als een vogel uit de Hangar komt zweven. Mensink heeft gebruik gemaakt van de dagboekfragmenten van Lady Grace en aan de hand hiervan wordt via een voice-over het verhaal verteld. Farewell is hierdoor zowel reisverslag als liefdesverhaal want tijdens de reis bloeit de verboden liefde tussen weduwe Grace en de veel oudere Karl Wiegand op. Terwijl ze over uitgestrekte onbewoonde gebieden, prachtige Alpentoppen, oceanenen en Siberische moerassen vliegen doen ze er alles aan hun liefde voor de medepassagiers en de buitenwereld verborgen te houden...

Farewell schept een fascinerend tijdbeeld wat des te meer lading krijgt als duidelijk wordt dat enige maanden na de succesvolle wereldreis van de Graf Zeppelin het ineenstorten van de beurzen de grote crisis van de jaren 30 inluidt. De reis van het luxueuze luchtschip is als een laatste stuiptrekking van een verdwijnend tijdperk; de titel Farewell had niet beter gekozen kunnen worden.

Ik zag Farewell maanden geleden tijdens het IDFA in de grote zaal van Tuschinski in bijzijn van de makers en de film heeft toen grote indruk gemaakt. De beelden van New York uit het begin van de vorige eeuw, het levensverhaal van lady Grace, de schoonheid van de Zeppelin en de prachtige stem van Poppy Elliot als voice-over... als je iets moois wilt zien spoed je dan naar De Uitkijk of Het Ketelhuis waar de de film deze week nog te zien is.

dinsdag 11 mei 2010

Baarìa **


Ik hou van Italiaanse films. Chaotische taferelen, drukke mensen, mooi geschoten scènes en een complex familieverhaal zijn voor mij dé ingrediënten die dit genre zo boeiend maken. Het nieuwste Italiaanse filmproduct heet Baarìa en wordt in de pers en op posters in de stad groot aangekondigt. Met aanbevelingen als: "De nieuwe Meglio Gioventù" en "Italiaans meesterwerk van regisseur Giuseppe Tornatore" is dit dan ook een niet te missen film en waren de verwachtingen hooggespannen bij het binnentreden van Cinecenter.

Baarìa is Siciliaans voor het dorp Bagheria; het geboortedorp van de regisseur. Tornatore heeft rijkelijk geput uit zijn eigen jeugdherinneringen waardoor Baarìa een autobiografisch verhaal is geworden over het leven in het Siciliaanse dorpje gedurende de periode 1930-1970. Dit is dan ook meteen de zwakte van de film; het geheel is wel erg fragmentarisch met érg veel karakters en losse scènes. Tegelijkertijd projecteert Tornatore het leven van de hoofdpersoon Peppino tegen de achtergrond van de grote Italiaanse gebeurtenissen en geschiedenis gedurende die periode. Hierdoor zien we (zoals zo vaak in Italiaanse films) het opkomend fascisme, de landbouwstakingen, het communisme, de macht van de maffia en nog wat van dit soort Italiaanse zaken in rap tempo voorbijkomen. Peppino doet in ieder geval één ding goed, hij versiert en trouwt het mooiste meisje (Margareth Madè) van het dorp en mijn God; wat is ze mooi!

Baarìa is de duurste Italiaanse filmproductie ooit en dat is te zien ook. Elke scène ziet eruit als een mooi vormgegeven schilderij steevast overspoeld met zacht-geel getint strijklicht en verantwoord opwaaiend stof.  Alsof je naar één lange reclamespot zit te kijken. Ennio Morricone mocht de muziek maken en deze oude rot heeft nog niets van zijn talent en inspiratie verloren want de soundtrack is indrukwekkend. Dit kan echter niet voorkomen dat Baarìa op mij een rommelige en onsamenhangende indruk maakte dat na een uurtje toch wel behoorlijk begon te vervelen. Gelukkig maar dat Margareth Madè regelmatig blijft opduiken zodat Baarìa toch de moeite waard is om helemaal uit te kijken.

zondag 9 mei 2010

Mères et Filles***


Mères et Filles is een film over dat obscure monster dat familie heet en mensen voor het leven kan vervormen. De film gaat over een grootmoeder, dochter en kleindochter en (zoals we wekelijks in de Viva kunnen lezen) levert dit meestal stroeve en complexe verhoudingen op. Grootmoeder is al lang niet meer in hun midden maar werpt nog altijd haar schaduw over het leven van haar dochter en uiteindelijk ook over dat van kleindochter Audrey die na terugkeer uit Canada besluit (nadat ze het dagboek van haar Oma gevonden heeft) eens flink in de familiegeschiedenis te gaan wroeten. Ze probeert uit alle macht de mysterieuze verdwijning van haar grootmoeder (in de jaren vijftig) te verklaren. Het familie-verhaal is dat oma indertijd met de noorderzon is vertrokken en haar jonge gezin in de steek liet omdat ze niet gelukkig was. Uiteraard ligt de werkelijke reden van verdwijnen niet zo voor de hand als men wil doen geloven. Audrey zoekt verder en komt uiteindelijk bij een oplossing die je als oplettende kijker al van verre kan zien aankomen.

Filmmaakster Julia Lopes-Cural neemt uitgebreid de tijd om het verhaal te vertellen. Voor het grootste deel kabbelt de film dan ook maar wat voort zonder een duidelijke richting te kiezen. Wat mij betreft; te traag en het verhaal had wel wat ingewikkelder gemogen. Veel wordt echter goedgemaakt door het goede acteren van de dames en dan vooral van Catherine Deneuve die inmiddels 66 jaar is en meer dan 100 speelfilms op haar naam heeft staan maar zo te zien nog lang niet aan pensioen toe is.

donderdag 6 mei 2010

Vincere **


Bevrijdingsdag leent zich prima voor een Italiaans Mussolini-portret met WO-I als achtergrond. Vandaar gekozen voor Vincere (Winnen). Op het eerste gezicht een verantwoorde keuze want ik hou nu eenmaal van films over een historische figuur, met name als deze vanuit het oogpunt van een (al dan niet bestaande) bijfiguur geportretteerd wordt. Met de regie in handen van de Italiaanse filmmaker Marco Bellochio zou dit op papier een mooi resultaat moeten opleveren. Helaas viel het eindresultaat een beetje tegen.

Het eerste deel van Vincere vertelt het verhaal van de jonge Mussolini gezien vanuit de ogen van zijn minnares Ida Dalser. Gaandeweg gaat het verhaal van Ida een steeds grotere rol spelen en uiteindelijk zien we Mussolini alleen nog op archiefbeeld; de hoofdpersoon in Vicere blijkt Ida Dalser. Ida is na het zien van de jonge Mussolini volkomen idolaat en in de ban van de latere volksmenner. Ze beleeft een vurige romance met hem die resulteert in een zwangerschap en een zoon. Als Mussolini's politieke carrière rijst wil hij niets meer met Ida te maken hebben. Vanaf dat moment is het lot van Ida bezegeld. Ze blijft hem achtervolgen en blijft beweren dat ze een zoon van de inmiddels getrouwde Mussolini heeft. Haar pogingen tot erkenning beginnen hysterische en schreeuwerige vormen aan te nemen. In onze tijd zou ze als stalker worden beschouwd en een straatverbod krijgen maar Mussolini laat het eenvoudiger oplossen door haar op te laten sluiten in een gesticht. Een actie waar vanuit het gezichtspunt van Il Duce nog wel begrip voor op te brengen valt want ik zou ook gek worden van zo'n van alles bewerende hysterica in mijn buurt. Vanaf hier vervalt Vincere in veel hysterisch geschreeuw, bombastische muziek, archiefbeelden en chaos. Blijkbaar moeten de adoratie van Ida en de chaos symbool staan van het Italië uit die tijd. Dat is de maker dan goed gelukt. Er zitten een aantal mooie scènes in maar voor het overige vond ik het een nogal afstandelijke en vervreemdend geheel.

woensdag 5 mei 2010

Thuis


Wie thuiskomt na een lange reis draagt de afgelegde afstand nog bij zich. Bij het openen van de voordeur vouwt zij zich als twee vleugels die zich nestelen op je rug. Het moment dat je over de drempel stapt verkleint je waarnemingsveld van horizon tot een steeds kleiner wordende ring die eindigt in het gangpad. Je sorteert wat post, gooit wat van je vuile was in de wasmand en kranten vertellen in vergeelde kreten oud nieuws... (Vrij naar: "De Ontdekking van de Hemel")

Zittend op mijn bank bevind ik me ineens tussen twee werelden. Als ik door de post blader realiseer ik dat ik de afgelopen weken in een soort nieuws-vacuüm geleefd heb. Tijdens mijn afwezigheid is alles hier gewoon doorgegaan. Vlak na aankomst op St. Maarten blijkt half IJsland verpulverd te zijn en als as de lucht in geknald. Het luchtruim is weken(?) dicht geweest en geen vliegtuig kon Schiphol meer in of uit; duuueee...? Koninginnedag is compleet langs me heengegaan maar dat haal ik volgend jaar wel in als het heel fijn op een zaterdag valt. De Euro gaat keihard onderuit en de Beurzen van Spanje en Portugal storten in, voor het voortbestaan van de EU wordt inmiddels gevreesd. Ineens sta ik met mijn zeebenen weer in de Nederlandse klei. Dat gevoel begon eigenlijk al toen het vliegtuig de daling naar Schiphol inzette en ik van onder een grijs wolkendek het verkavelde Nederland zag verschijnen.

Tot overmaat van ramp is het nog 4 mei ook met als hoogtepunt die naargeestige dodenherdenking op De Dam. Ook al werd het ritueel dit jaar enigszins opgeleukt door een als Orthodoxe Jood verklede rel-junk die er duidelijk weinig van begrepen had, mijn evenement zal het nooit worden. Vandaag is bevrijdingsdag en dat maakt weer veel goed. Alles ligt zonder nieuwe opdracht nog helemaal open, dus er kunnen weer onbeperkt films bezocht worden. Ik denk dat ik met het laatste maar meteen eens begin. Die opdracht kan altijd nog wel.

zondag 2 mei 2010

Ponta Delgada


Omdat we meer van de Azoren willen zien dan alleen Faial vertrekken we de volgende dag naar het eiland Sao Miguel. Niet met de Ithaka want die blijft nog even in Horta maar met de ferry naar Pico en vandaar vliegen we naar Ponta Delagada. Op de ferry zien we dan eindelijk dolfijnen vlak naast ons. De hele oversteek laten ze zich nauwelijks zien maar naast zo'n oude (blijkbaar voor dolfijnen vertrouwde) pont durven ze opeens. Op Pico hangen we wat rond in afwachting van onze vlucht. Pico is veel vulkanischer en eigenlijk één grote rots met als blikvanger de enorme vulkaan en daardoor compleet anders dan het vorige eiland.

In Ponta Delgada checken we in in ons hotel dat in eerste instantie lijkt op een bejaarde rustoord totdat 's avonds de pianist begint te spelen en tot onze verbazing de hele bar zich vult met dansende en feestende "mensen op leeftijd". Wij zitten er als jongsten nippend van onze prima Portjes een beetje beduusd naar te kijken.

Wahle and Dolphin Watching is de toeristische attractie maar om nu met 12 andere toeristen een uur of vier in een rubberbootje te dobberen in afwachting van een flappende staart zien we niet echt als fun dus huren we een auto en crossen het eiland rond op zoek naar de Blue and Green Lake. Als we terugzijn in Ponta Delgada ligt de Ithaka pal voor ons hotel in de jachthaven. Ze hebben vannacht zonder problemen de oversteek gemaakt en we besluiten onze vakantie met een etentje in ons inmiddels favoriete haven-restaurant. Morgen vliegen we terug naar Nederland. Omdat het zo leuk is hieronder nog wat foto's van de oversteek.