donderdag 29 januari 2009

Tokyo Cafe


In het kader van het Groot-Vergelijkend-Sushi-Restauranten-Onderzoek was het gisteren de beurt aan Tokyo Cafe. Met vaste Sushi-partner had ik afgesproken aan Het Sui alwaar deze Sushi snoepwinkel wat verscholen ligt tussen Kalverstraat en Maagdenhuis. Maar vergis je niet, Tokyo Cafe is net als de telefooncel van Docter Who; van binnen is het groter dan van buiten.

Het concept is even simpel als briljant want gedurende weekdagen is het; Eat al the Sushi you like for only € 19.80. Iets dat Hollanders zeker aanspreekt want de tent zat op een doordeweekse avond bomvol. Na bestudering van de spelregels kan er besteld worden. Uiterst efficiënt worden de orders (van maximaal 5 items per keer) uitgevoerd. Nu is het bij Tokyo Cafe wel Sushi eten... om het Sushi eten. Gezellig uitgebreid tafelen is er niet echt bij want in de twee uur die tot je beschikking staat moet er doorgegeten worden. Ons voornemen om de hele kaart te eten is bij de vierde ronde gestrand, er kon geen Sushi meer in. Op het laatst moet er nog behoorlijk goed getimed worden want elke niet opgegeten Sushi levert (om verspilling tegen te gaan) twee Euro penalty op. De bediening was redelijk, de Sushi goed. Heb je zin in Sushi zonder ellenlange tafelsessies, dan is het hier efficiënt Sushi eten en rijstwijn drinken.

zondag 25 januari 2009

Valkyrie ***


Tom Cruise is allang weer weg uit Amsterdam en Carice van Houten en Halina Reijn staan na alle gala premières weer met beiden benen op de grond. De rode loper lag er gisteren niet meer maar gelukkig draait Valkyrie nog wel in de grote zaal van Tuschinski.

Het verhaal over Generaal von Stauffenberg die in 1944 een aanslag op Adolf Hitler pleegt is ondertussen behoorlijk bekend. Over het maken van de film blogde ik reeds op 30 juni 2007. Nu hou ik niet van oorlogsfilms maar het verhaal over operatie Valkyrie blijft intrigerend en spannend. Valkyrie zit technisch erg goed in elkaar en er is mooi gefilmd. Tom Cruise speelt een goede von Stauffenberg (in)compleet met missende rechterarm en twee vingers aan zijn linker. Die verminkte hand is echt knap gedaan. Waar alleen niet aan te wennen valt, is dat alle Duitsers Engels spreken met een accent of ze net van de golfbaan afkomen. Steeds weer had ik het idee dat de Engelsen een complot tegen Hitler aan het smeden waren. Tom Cruise fietst daar nog eens tussendoor met weer een Amerikaans accent. Al met al werd het een beetje een rommeltje en enige voorkennis van de karakters en namen kan geen kwaad. Ook al is de afloop bekend; Valkyrie blijft een spannend verhaal waarin kleine toevalligheden de hoofdrol opeisen. Carice en Halina zijn in dit internationale Hollywood geweld onze nationale trots en blijven fier overeind.

Bij wijze van uitzondering hierbij een citaat uit mijn eigen blog:
Valkyries zijn strijdgodinnen uit de Noorse mythologie. Hun doel was om de slagvelden te bezoeken en de meest heldhaftige (gedode) strijders te kiezen en hen mee te nemen naar het Walhalla. Alleen de dapperste krijgers werden uitgekozen, en zij genoten een goed leven in het Walhalla tot de eindstrijd; de Ragna Rök. Zolang de Valkyrie maagd bleven, zouden ze onsterfelijk en onkwetsbaar zijn. De weerkaatsing van hun harnassen werd verantwoordelijk gehouden voor het poollicht.

dinsdag 20 januari 2009

Seven Pounds *


Omdat iemand me vertelde dat Seven Pounds een inspirerende film was, ik me verveelde én omdat ik dit jaar wat meer "grote" films wil zien, zat ik dinsdagmiddag in Tuschinski. Dit pakte niet goed uit want wat ik kreeg was een van schuld- en boetegevoelens overlopende Will Smith die als donor-engel en voor God spelend over goed en fout en ook nog eens over leven en dood beslist. Een mysterieus begin wordt al snel om zeep geholpen door overvloedige aanwijzingen en flash backs waardoor je mijlen voor het fatale ongeluk begrijpt wat er aan de hand is en hoe dit af zal gaan lopen. Toch is dit oppervlakkige donor-drama groot uitgebracht en zal het bij de SBS doelgroep waarschijnlijk best goed scoren. Er werd zo slecht geacteerd dat hierbij vergeleken De Grote Donorshow van BNN oscarmateriaal was.

zaterdag 17 januari 2009

Frost/Nixon ****


400 million people were waiting for the truth

De titel maakt in ieder geval meteen duidelijk wie de hoofdrolspelers in deze film zijn. David Frost; een talk show host en Richard Nixon; de ex-President van de Verenigde Staten. Vier jaar na het Watergate schandaal van 1972 (klik hier om je geheugen op te frissen) zoekt de Brit David Frost (Michael Sheen) contact met de afgetreden president Nixon (Frank Langella) om een serie interviews met hem te maken. Omdat Nixon denkt met een onervaren politiek interviewer te maken te hebben en zo zijn kansen ruikt om zichzelf te rehabiliteren stemt hij toe in een serie van vier interviews.

Tja en dan kijk je dus de rest van de film naar twee mannen die tegenover elkaar op een stoel zitten te praten. Klinkt saai maar dat is het absoluut niet. Regisseur Ron Howard heeft het zodanig opgezet dat je het gevoel hebt naar een bokswedstrijd (compleet met helpers) zit te kijken. De film begint wat traag en met weinig ontwikkeling tot de interviews beginnen. Vanaf dat moment werd ik de film ingezogen mede omdat Frank Langella een meesterlijke Nixon neerzet. Zijn gezicht lijkt natuurlijk niet op dat van Nixon maar zijn bewegingen, taalgebruik en manier van lopen zijn helemaal Nixon. In de eerste drie interviews pakt hij Frost dan ook helemaal in. Nixon reageert met anekdotes in plaats van antwoorden en hij blaast de onervaren Frost compleet van tafel, zichzelf in een steeds positiever daglicht stellend. Eén specifieke gebeurtenis aan de vooravond van het vierde interview (dat over Watergate zal gaan) schudt David wakker en hij besluit zich nu wel tot in detail voor te bereiden. Hij pakt Nixon keihard aan en drijft hem verbaal steeds verder in een hoek tot Nixon uiteindelijk dat toegeeft wat hij nu juist al die jaren ontkent heeft:

- David Frost: Are you really saying the President can do something illegal?
- Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's not illegal.


Op dat moment was het doodstil in de zaal en ik heb 122 minuten geboeid zitten kijken naar dit stuk niet zo bekende Amerikaanse geschiedenis. Als je je realiseert dat de weergave van de interviews zijn gemaakt op basis van de originele transcripten moet dit in die tijd na de tumultueuze Watergate jaren toch een ongekende impact hebben gehad. Frost/Nixon is een op alle fronten geslaagde film met sterke bijrollen (oa Rebecca hhmmm Hall), de nodige humor, boeiend verhaal en prachtige muziek van Hans Zimmer. (Trailer)

zondag 11 januari 2009

The Visitor ***


Connecting is Everything

Dit weekend is massaal de schaatskoorts uitgebroken met als gevolg dat er gisteren een negatief reisadvies richting Biesbosch moest worden uitgegeven en ik vanmorgen werd gebeld met de vraag of ik zin had in een toertocht. 45 kilometer door oerhollands polderland tegen de wind in sukkelen; dat is waar zoiets bij mij op uitdraait. Mijn enkels lijken wel van elastiek en mijn knieën springen spontaan op slot zodra ik een paar Noren onderbind. Goedbedoelde adviezen als "Door je knieën buigen" en "Je gewicht op de ijzers laten rusten" zijn volkomen nutteloos wanneer je al blij bent rechtop te kunnen blijven staan. Op zo'n mooie ijsdag als vandaag zit ik liever met een boek achter het raam en kijk zo nu en dan over het IJ, waar overigens geen spoor van ijs te bekennen valt.

'S middags dan toch maar even naar de bioscoop gegaan. In the Movies draaide The Visitor; een Amerikaanse tragie-komedie van Thomas McCarthy die in 2003 al de uitstekende film The Station Agent maakte. The Visitor gaat over een saaie Amerikaanse weduwenaar en professor in de Economie, Walter (Richard Jenkins) die naar New York afreist voor een conferentie en daar in zijn appartement onverwacht twee (illegale) mensen aantreft. Hij sluit vriendschap met ze en treft al snel net die levensvreugde die zo ontbreekt in zijn eigen bestaan. Zo leert hij jembee spelen en ontmoet mensen die hij in zijn eigen wereld nooit ontmoet zal hebben. Klinkt wat klef allemaal maar zo komt het niet over. De film komt traag op gang maar het verhaal blijft zeker boeien. Er wordt ruim de tijd genomen voor sommige scènes waardoor het verhaal zichzelf begint te vertellen. Een verhaal over een sympathieke Syrische asielzoeker met goede bedoelingen die wordt uitgezet neigt al snel naar vals sentiment maar McCarthy weet dit knap te omzeilen. Door het uitstekende acteerwerk is het meer een film over het karakter en de ontwikkeling van Walter en de andere tegenspelers dan een uitzet-drama en de alom aanwezige subtiele humor maakt het niet te zwaar.

Hou je van drama en tragi-komedie (en New York) dan is dit een pareltje om naar te kijken. Ook mooi om naar te kijken is Hiam Abbas die de rol van moeder van de illegale muzikant speelt.