zondag 30 augustus 2009

Los Abrazos Rotos ***


Met het in roulatie gaan van Los Abrazos Rotos (afgelopen donderdag) belooft het al met al toch nog een mooie filmzomer te worden. Het is al weer drie jaar geleden dat Pedro Almodóvar's laatste film Volver (met Penélope Cruz op haar best én mooist) uitkwam. Omdat Volver zo'n goede film was en in Los Abrazos Rotos de hoofdrol weer voor Penélope (geef hem eens ongelijk) is weggelegd waren de verwachtingen nogal hooggespannen.

Los Abrazos Rotos gaat over een blinde filmmaker (lluis Homar) die 14 jaar geleden na een tragisch ongeluk niet alleen zijn gezichtsvermogen maar ook zijn geliefde Lena verloor. Een blinde filmmaker klinkt nogal metaforisch maar jammer genoeg wordt met dit gegeven niet veel gedaan. De film begint in het heden maar via uitvoerige flashbacks wordt langzaam uit de doeken gedaan wat er 14 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Los Abrazos Rotos heeft alle karakterestieken van een Almodóvar film; de felle kitscherige kleuren (in elke scène komt wel iets rood's voor) en vaste thema's als schuld, jalousie, homo's en dood zijn volop aanwezig. Penépole Cruz kan helemaal los in haar rol als minnaar van een rijke zakenman én als matige actrice. Pedro Amlodóvar heeft op deze manier een soort film-in-de-film willen maken. Op zich is zo'n Droste effect een interessante kapstok om een artistieke en originele film te maken maar mij geeft het het gevoel dat Almodóvar teveel wil met deze film. Het is zowel een melodramatisch, komisch liefdesdrama als een ode aan het filmaken. Als kijker word hierdoor heen en weer geslingerd terwijl je lange tijd in het onzekere wordt gelaten over wat er nu eigenlijk gebeurd is. Hierdoor zijn er tegen het eind twee lange scènes nodig waarin wordt uitgelegd hoe één en ander in elkaar steekt.

Aan Penélope Cruz heeft het in ieder geval niet gelegen dat het geheel nogal tegenviel. Ze ziet er zoals altijd prachtig uit; zowel donker als blond en de rol van Lena ligt haar goed. De film speelt voor een deel op Lanzarote. Voor mij was dit een feest der herkenning aangezien ik enige tijd op dit mooie Canarische Eiland heb doorgebracht. De zwarte vulkanische stranden, de kwetsbare wijnranken en vooral de kunstwerken van kunstenaar César Manrique die iedere rotonde van het eiland opsieren zijn nadrukkelijk aanwezig en spelen zelfs een rol in de film.

Al met al is Los Abrazos Rotos een film met een redelijk simpel verhaal dat uitermate gecompliceerd verteld wordt.

donderdag 27 augustus 2009

Inglourious Basterds *****

Ik heb helemaal niets met oorlogsfilms; niet met eerste wereldoorlogsfilms, niet met tweede, niet met geen enkele oorlogsfilm. Dat de nieuwe film van Quentin Tarantino zich tijdens WO-II afspeelt in bezet Frankrijk stemde dan ook niet erg hoopvol. Maar het is een Tarantino en die kan ik nu eenmaal niet ongezien laten passeren. Na zijn mislukte avontuur met Death Proof, rest er na het zien van Inglourious Basterds in de grote zaal van Tuschinski maar één conclusie; Tarantino is terug... en hoe!

Inglourious Basterds heeft alles wat een goede Tarantino moet hebben en past naadloos in het beroemde rijtje van Resevoir Dogs, Pulp Fiction en Kill Bill; ik heb hem niet gekeken, ik heb de film ondergaan. In Inglourious Basterd spelen drie betrekkelijk eenvoudige verhaallijnen naast elkaar die uiteindelijk op een originele manier samenkomen in een kleine bioscoop in het bezette Parijs. Het verhaal is eigenlijk ondergeschikt; het zijn de karakters, de messcherpe dialogen (die vaak nergens over gaan maar toch boeien), het prachtige camerawerk, de bombastische filmmuziek van oa Ennio Moricone en de weergaloos spannende (lange) openingsscène die de film tot iets bijzonders maken. Eindelijk ook weer eens een oer-slechterik in de persoon van Christoph Waltz die je als ijskoude SS-kolonel Hans Landa (bijnaam; The Jewhunter) de rillingen over je rug bezorgt.

Op driekwart van de film zit de mooiste scène die ik in jaren gezien heb. Onder David Bowie's Putting Out The Fire with Gasoline (brilliant gekozen) bereidt de Joodse bioscoop eigenaresse zich voor op haar heldendaad die de geschiedenis zal moeten veranderen. Als kijker bezorgt dit een ongemakkelijk gevoel want zoals zo vaak in films met historische figuren (Hitler, Goebbels) vraag je je op een gegeven moment af hoe de filmmaker zich hieruit gaat redden zonder de geschiedins geweld aan te doen. Tarantini lost die even makkelijk als sprookjesachtig op; was het in werkelijkheid maar zo gelopen als in Inglourius Basterds.

In al zijn gruwelijkheid en met al het geweld brengt Tarantino en passant ook nog een ode aan de (oude) Duitse cinema. Inglourious Basterds is een knappe en intelligente film: Tarantino's liefde voor de film druipt er aan alle kanten vanaf.

donderdag 20 augustus 2009

Pranzo di Ferragosto **

14 en 15 augustus staan in Italië in het teken van Ferragosto (Maria Hemelvaart); twee nationale feestdagen waarin iedereen doorgaans het drukke Rome uittrekt om zich aan de kust of op het platteland te vermaken. Voor Gionanni zit dat er dit jaar echter niet in. Hij zit zonder werk en zonder geld en heeft een schuld bij zowel kroeg- als huisbaas. Giovanna lijkt zo-ie-zo ergens de boot gemist te hebben want hij is al in de vijftig, nog steeds vrijgezel en woont bij zijn bejaarde moeder thuis. Hij vult zijn dagen met het verzorgen van zijn moeder met als dagelijks hoogetepunt het drinken van enkele glazen wijn met een vriend.

In ruil voor kwijtschelding van een deel van zijn huurschuld vraagt zijn huisbaas of hij gedurende de feestdagen op zíjn bejaarde moeder wil passen. De volgende dag wordt moeder Marina afgeleverd met in haar kielzog tante Maria. Als dan ook nog de huisarts zijn hoogbejaarde moeder komt brengen zit Giovanni ineens met een huis vol bejaarden en de zware taak de dames de komende feestdagen tevreden te houden en te verzorgen.

Klinkt leuk maar verwacht geen dolkomische scènes want Pranzo Di Ferragosto is vooral een rustige, subtiele film met hier en daar een grappige opmerking of situatie. Regisseur Gianni Di Gregorio neemt zelf de hoofdrol voor zijn rekening, de bejaarde dames worden door amateurs gespeeld. Iets wat bijzonder goed uitpakt want ze doen niet onder voor professionele actrices. Als veeleisende oude dames spelen ze de sterren van de hemel. Ze mogen dan oud en gerimpeld zijn, voor Italiaanse vrouwen is dit geen excuus om niets aan je uiterlijke verzorging te doen. Ze zien er stuk voor stuk tot in de puntjes verzorgd en aandoenlijk uit. In het begin wantrouwen ze elkaar en weten zich niet echt een houding te geven. Naarmate het weekend vordert wordt de sfeer steeds beter en de stemming onder het genot van wijn uitbundiger. "We hebben meer geproost dan met Oud & Nieuw...", merkt één van de dames licht aangeschoten op. Giovanni tracht alles in goede banen te leiden maar de geslepen dames zijn hem steeds te vlug af.

In het snel vergrijzende Italië waar moeders nu eenmaal heilig zijn, snijdt Pranzo Di Ferragosto waarschijnlijk een hoogst actueel thema aan, namelijk; "Hoe om te gaan met hoogbejaarde ouders"? Niet een bijster leuk thema maar de vorm waarin Regisseur Gianni Di Gregorio het giet levert in ieder geval een innemende en vermakelijke film op.


zondag 16 augustus 2009

Away we go **


Een nieuwe film van Sam Mendes kan natuurlijk niet zomaar ongekeken voorbijgaan. Verrast was ik wel dat iemand na diepgaande films als American Beauty en Revolutionary Road ineens met een soort van Zwangerschaps Komedie komt. Hij durft wel, dat moet ik hem nageven en van afwisseling houdt hij ook. Away we Go gaat over Burt (John Krasinsky) en Verona (Maya Rudolph) die hun eerste kind verwachten. Ze willen een perfecte plek voor het kind om op te groeien en om hun verdere leven op te bouwen. Hierdoor besluiten ze door heel America te gaan reizen om deze perfecte plek te vinden. Tot zover heeft Away we Go alles in zich om uit te groeien tot een boeiende roadmovie met interessante ontmoetingen, hilarische gebeurtenissen, onverwachte ontwikkelingen en uiteindelijk de onvermijdelijke transformatie van de hoofdpersonen of hun relatie tot elkaar. Helaas, Away we Go heeft geen van deze elementen. In plaats daarvan zien we een aaneenschakeling van hun verblijf bij vrienden of familie in verschillende plaatsen in Amerika. Tijdens elke ontmoeting staat een bepaalde manier van opvoeden centraal waardoor het meer een overzicht wordt van de hedendaagse opvoeding en het gezinsleven van de "gemiddelde" Amerikaan. Het mag duidelijk zijn dat het hier geen "standaard" gezinnen betreft. De één snauwt zijn kinderen af en ziet het alleen maar als last terwijl de ander er juist super bewust mee bezig is en in hun pogingen het kind zo vrij mogelijk op te voeden wordt het juist verstikt.

Al met al zijn de ontmoetingen en gebeurtenissen best humorvol en vooral schrijnend en hierin herkennen we het bitterzoet dat ik van Mendes gewend ben. Het wil echter nergens een samenhangend verhaal worden en het acteren is soms nogal over-the-top. Ik hoop dat Mendes zich in zijn volgende film weer bezighoudt met dat waar hij goed in is; de Amerikanen een inktzwarte spiegel voorhouden.

donderdag 13 augustus 2009

Unmade Beds **


Als de Spaanse Axl naar Londen reist om daar op zoek te gaan naar zijn vader komt hij terrecht in de hippe kraakscene van East End. In het kraakpand broeit het van de creativiteit en daar woont ook de Belgische Vera. Axl mag dan op zoek is naar zijn verleden, Vera is juist naar Londen getrokken om haar verleden te vergeten. Kortom beiden zijn op zoek naar zichzelf en ook al wonen ze nu in hetzelfde pand het duurt nog behoorlijk lang voordat ze elkaar tegenkomen. Gedurende die tijd ben jij als kijker toeschouwer van de Londense kraakscene waar wordt gefeest, muziek gemaakt, gedronken, en in bed gelegen al dan niet om te slapen.

Op papier leek Unmade Beds (geweldige titel) een aardige film maar het geheel bleef toch een beetje steken in mooie beelden en vage dialogen. Het is teveel los zand en de verschillende verhaallijnen missen samenhang waardoor ik me constant zat af te vragen waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Lichtpuntje was dat Vera (Déborah François) leuk is om naar te kijken en de Nederlandse Michiel Huisman speelt overtuigend als X Ray Man en muzikant.

maandag 10 augustus 2009

The Private Lives of Pippa Lee ***


The life you Love may be Your Own

The Private Lives of Pippa Lee is niet onaardig Midlife-Crisis-Drama met een top sterrencast. Volgens de filmmaakster (en tevens schrijfster van het boek) Rebecca Miller verwijst de titel naar de verschillende fases die een mens in zijn of haar leven doormaakt en de wisselende rollen die we daarin spelen ten opzichte van de mensen om ons heen (partners, kinderen, collega's). Dit klinkt voor de meesten van ons waarschijnlijk bekend in de oren maar als je verleden totaal verschillend is aan je huidige situatie kan het wisselen van rol met het groeien der jaren behoorlijk gaan knellen.

Pippa Lee is een vrouw van in de veertig die het in maatschappelijk opzicht prima voor elkaar heeft maar het in geestelijk opzicht niet helemaal meer kan bolwerken. "Ze stevent doodrustig af op een zenuwinzinking", zoals ze het zelf omschrijf. Ze is getrouwd met een 30 jaar oudere uitgever. Omdat hij het rustiger aan moet doen verhuizen ze naar een idyllisch gelegen soort van bejaardenoord net buiten de stad. Tja en dit geeft Pippa Lee nu net alle ruimte, tijd en rust om na te gaan denken over haar leven. Zoals het meestal gaat als vrouwen gaan nadenken gaat het ook hier direct fout. Via overvloedige flashbacks en voice-overs krijgen we een uitgebreid beeld van het verleden van Pippa Lee dat inderdaad in groot contrast staat tot het leven dat ze nu leidt. Bijna alles wordt uitgelegd en als kijker wordt er niet echt een beroep gedaan op je inlevingsvermogen om te begrijpen wat er in Pippa Lee omgaat. De film moet het dan ook hebben van het acteurswerk en met grote namen als Keanu Reeves, Julianne Moore, Wiona Ryder, Monica Belluci en Alan Arkin zit het met het acteren meer dan goed. Robin Wright Penn speelt als de volwassen Pippa Lee een glansrol.

Pippa Lee is een rustige film met mooie observaties over het leven, hier en daar wat cliches en de nodige humor.

zaterdag 8 augustus 2009

Millennium ****


Iedereen heeft een geheim...

Ook ik ben er inmiddels (net als de rest van half Amsterdam) aan begonnen; de Millennium Trilogie van de Zweedse schrijver Stieg Larsson. Deze week werd ik echter ingehaald door de film die donderdag in roulatie is gegaan. Ik weet het; het is zwak en dom en ik had me nog zo voorgenomen eerst het boek uit te lezen maar één dag na het uitkomen van de film kon ik al geen weerstand meer bieden en vond ik mezelf gisteravond terug in de Movies met op het scherm de titel Man Som Hater Kvinnor ofwel Mannen die Vrouwen Haten.

Of ik daar spijt van ga krijgen zal nog moeten blijken maar ik weet wel dat ik nu al de beste thriller van dit jaar heb gezien. Of je het boek nu wel of niet gelezen hebt, Mannen die Vrouwen Haten is een uitermate spannende, boeiende en mooi gemaakte film. Een land als Zweden grossiert in fotogenieke locaties en daar wordt in de film dankbaar gebruik van gemaakt want de meeste scenes spelen zich af in sfeervolle winterse landschappen of in uitgestrekte natuur. De hoofdrolspelers onderzoeksjournalist Mikael Blomvist en computer-hacker Lisbeth Salander zijn elkaars tegenpolen; Mikael is eerlijk en open terwijl Lisbeth donker, gesloten en ondoorgrondelijk is.

De kracht van Mannen die Vrouwen Haten is de gelaagdheid van het verhaal. Aan de oppervlakte is het een Who-Done-It-Detective verhaal waarin Mikael en Lisbeth de verdwijning van een meisje (40 jaar geleden) onderzoeken en gaandeweg een oud familiegeheim ontrafelen. Maar het gaat net zo goed over corruptie bij grote bedrijven in de 21ste eeuw. Het zijn echter vooral de boeiende, gecompliceerde en beschadigde karakters van alle hoofdrolspelers die de film diepgang geven. Onnodig te vermelden dat dit in het boek nog veel beter en uitgebreider tot zijn recht komt.

Schrijver Stieg Larsson overleed in 2004 op jonge leeftijd (50) aan een hartaanval. Zijn Millennium Trilogie is postuum uitgebracht. Mannen die Vrouwen Haten is hiervan het eerste deel. Triest voor de schrijver dat hij zijn succes niet mee kan maken en triest voor de lezer nu al te weten dat het voor altijd bij deze drie delen zal blijven.

zondag 2 augustus 2009

Welcome ****

Migrantendrama blijkt een hot item deze zomer in de Amsterdamse filmhuizen. Was het vorige week raak in het Franse 35 Rhums, vanmiddag zagen we een ander Frans werkje over hetzelfde item maar dan wel van een heel ander kaliber.

Welcome vertelt het verhaal van een Iraakse jongen (Bilal) die in Calais strandt omdat hij van daar (koste wat het kost) de oversteek naar Engeland wil maken. In eerste instantie probeert hij zich via mensensmokkelaars in het laadruim van een vrachtwagen naar Engeland te laten transporteren. Het levert een beklemmend/benauwde scene op en het plan mislukt. Bilal besluit dan maar zwemmend naar de overkant te gaan. Vanaf Calais kun je de White Cliffs of Dover vanaf het strand gewoon zien liggen dus ver kan het nooit zijn. Hij besluit zwemlessen te nemen in het plaatstelijke zwembad en ontmoet zo de zwemleraar Simon. Simon heeft zo zijn eigen problemen want hij zit midden in een scheiding met zijn vrouw. Desondanks doorziet hij al snel de beweegredenen van Bilal en langzaam ontstaat er een band tussen de twee en wordt ook de ware beweegreden van Bilal om naar Engeland te willen duidelijk.

Welcome (lekker ironisch) gaat over een individueel menselijke drama tegen de achtergrond van een levensgroot probleem; vluchtelingen die deze kant opkomen op zoek naar een beter leven of hereniging net familie of geliefden. Dit alles hoopt zich (vanwege haar strategische ligging) op in een klein plaatsje als Calais. Zonder op te dringen of politieke statements te willen maken boeide Welcome vanaf de eerste minuut tot het ontroerend einde.

Mooi verhaal, goed geacteerd (ieder spreekt zijn eigen taal) en mooie opnames van een troosteloos Calais met haar constant vertrekkende Ferries naar het voor de gestrande vluchtelingen onbereikbare Engeland.