Inglourious Basterds *****

Ik heb helemaal niets met oorlogsfilms; niet met eerste wereldoorlogsfilms, niet met tweede, niet met geen enkele oorlogsfilm. Dat de nieuwe film van Quentin Tarantino zich tijdens WO-II afspeelt in bezet Frankrijk stemde dan ook niet erg hoopvol. Maar het is een Tarantino en die kan ik nu eenmaal niet ongezien laten passeren. Na zijn mislukte avontuur met Death Proof, rest er na het zien van Inglourious Basterds in de grote zaal van Tuschinski maar één conclusie; Tarantino is terug... en hoe!

Inglourious Basterds heeft alles wat een goede Tarantino moet hebben en past naadloos in het beroemde rijtje van Resevoir Dogs, Pulp Fiction en Kill Bill; ik heb hem niet gekeken, ik heb de film ondergaan. In Inglourious Basterd spelen drie betrekkelijk eenvoudige verhaallijnen naast elkaar die uiteindelijk op een originele manier samenkomen in een kleine bioscoop in het bezette Parijs. Het verhaal is eigenlijk ondergeschikt; het zijn de karakters, de messcherpe dialogen (die vaak nergens over gaan maar toch boeien), het prachtige camerawerk, de bombastische filmmuziek van oa Ennio Moricone en de weergaloos spannende (lange) openingsscène die de film tot iets bijzonders maken. Eindelijk ook weer eens een oer-slechterik in de persoon van Christoph Waltz die je als ijskoude SS-kolonel Hans Landa (bijnaam; The Jewhunter) de rillingen over je rug bezorgt.

Op driekwart van de film zit de mooiste scène die ik in jaren gezien heb. Onder David Bowie's Putting Out The Fire with Gasoline (brilliant gekozen) bereidt de Joodse bioscoop eigenaresse zich voor op haar heldendaad die de geschiedenis zal moeten veranderen. Als kijker bezorgt dit een ongemakkelijk gevoel want zoals zo vaak in films met historische figuren (Hitler, Goebbels) vraag je je op een gegeven moment af hoe de filmmaker zich hieruit gaat redden zonder de geschiedins geweld aan te doen. Tarantini lost die even makkelijk als sprookjesachtig op; was het in werkelijkheid maar zo gelopen als in Inglourius Basterds.

In al zijn gruwelijkheid en met al het geweld brengt Tarantino en passant ook nog een ode aan de (oude) Duitse cinema. Inglourious Basterds is een knappe en intelligente film: Tarantino's liefde voor de film druipt er aan alle kanten vanaf.