Met het in roulatie gaan van Los Abrazos Rotos (afgelopen donderdag) belooft het al met al toch nog een mooie filmzomer te worden. Het is al weer drie jaar geleden dat Pedro Almodóvar's laatste film Volver (met Penélope Cruz op haar best én mooist) uitkwam. Omdat Volver zo'n goede film was en in Los Abrazos Rotos de hoofdrol weer voor Penélope (geef hem eens ongelijk) is weggelegd waren de verwachtingen nogal hooggespannen.
Los Abrazos Rotos gaat over een blinde filmmaker (lluis Homar) die 14 jaar geleden na een tragisch ongeluk niet alleen zijn gezichtsvermogen maar ook zijn geliefde Lena verloor. Een blinde filmmaker klinkt nogal metaforisch maar jammer genoeg wordt met dit gegeven niet veel gedaan. De film begint in het heden maar via uitvoerige flashbacks wordt langzaam uit de doeken gedaan wat er 14 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Los Abrazos Rotos heeft alle karakterestieken van een Almodóvar film; de felle kitscherige kleuren (in elke scène komt wel iets rood's voor) en vaste thema's als schuld, jalousie, homo's en dood zijn volop aanwezig. Penépole Cruz kan helemaal los in haar rol als minnaar van een rijke zakenman én als matige actrice. Pedro Amlodóvar heeft op deze manier een soort film-in-de-film willen maken. Op zich is zo'n Droste effect een interessante kapstok om een artistieke en originele film te maken maar mij geeft het het gevoel dat Almodóvar teveel wil met deze film. Het is zowel een melodramatisch, komisch liefdesdrama als een ode aan het filmaken. Als kijker word hierdoor heen en weer geslingerd terwijl je lange tijd in het onzekere wordt gelaten over wat er nu eigenlijk gebeurd is. Hierdoor zijn er tegen het eind twee lange scènes nodig waarin wordt uitgelegd hoe één en ander in elkaar steekt.
Aan Penélope Cruz heeft het in ieder geval niet gelegen dat het geheel nogal tegenviel. Ze ziet er zoals altijd prachtig uit; zowel donker als blond en de rol van Lena ligt haar goed. De film speelt voor een deel op Lanzarote. Voor mij was dit een feest der herkenning aangezien ik enige tijd op dit mooie Canarische Eiland heb doorgebracht. De zwarte vulkanische stranden, de kwetsbare wijnranken en vooral de kunstwerken van kunstenaar César Manrique die iedere rotonde van het eiland opsieren zijn nadrukkelijk aanwezig en spelen zelfs een rol in de film.
Al met al is Los Abrazos Rotos een film met een redelijk simpel verhaal dat uitermate gecompliceerd verteld wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten