Hoe erg kun je als filmmaker je publiek kwellen en hoever mag je daarin gaan? De Chinese regisseur Jia Zhang Ke zoekt graag de grenzen van contemplatieve cinema op waarbij hij experimenteert met realiteit en fictie. In zijn nieuwste film 24 City is hem dat dan buitengewoon goed gelukt want als objectieve (lees slecht geïnformeerde) kijker loop je direct in de val doordat je het idee hebt naar een documentaire te zitten kijken. 24 City volgt de oprichting en het verval van de "geheime" militaire fabriek in de stad Chengdu (hartje China) die uiteindelijk plaats moet maken voor een modern appartementen complex; 24 City. Dit gebeurt niet aan de hand van beelden maar door middel van acht personen die vertellen hoe het was om te werken in staatsfabriek 420. Het resultaat is acht lange interviews die overlopen van de details en kleine persoonlijke herinneringen.
Natuurlijk begrijp ik dat het afbreken van die oude communistische fabriek om plaats te moeten maken voor dure, luxe appartementen een prachtig symbool is voor de transitie die China de afgelopen 50 jaar heeft doorgemaakt. Het is ook ongetwijfeld buitengewoon origineel om dit weer te geven in een soort fake documentaire. Helaas, mij kon het niet boeien. Ik ben niet zo geïnteresseerd in het wel en wee van oude partijpolitieke gebruiken waarbij het wel leek alsof sommigen daar heftig naar terug verlangden. Ik had het gevoel bijna twee uur naar een aquarium te hebben gekeken. Toch hoorden we iemand bij het verlaten van de zaal zeggen: "Wat een buitengewoon boeiende en mooie film". Voor de liefhebber dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten