Burn After Reading ****

Intelligence is relative

Nog geen acht maanden na No Country for Old Man en de volgende film van Joel en Ethan Coen draait al weer in de betere bioscopen. Dat de broers in het maken van films veelzijdig en gedreven zijn blijkt al uit het feit dat Burn After Reading een heel ander soort film is dan hun vorige. Burn After Reading is meer een komische misdaadfilm dan een spannende thriller. Niet dat daar iets mis mee is, integendeel. De broertjes Coen zijn juist uitermate bedreven in dit genre getuige een film als Fargo. Vandaar ook dat de verwachtingen hoog gespannen waren voor deze nieuwe loot aan de Coen-stam. Niet in de laatste plaats door de indrukwekkende cast met namen als George Clooney, John Malkovich en Brad Pitt.

Burn After Reading gaat over een CIA agent (John Malkovich) die wegens een drankprobleem ontslagen wordt. Uit frustratie en woede besluit hij zijn memoires te schrijven en daarbij geheime informatie niet te schuwen. Door een fout van zijn overspelige vrouw belandt de CD-rom met het script in de kleedkamers van een sportschool en wordt gevonden door twee medewerkers (Frances McDormand en Brat Pitt) van de sportschool. Die ruiken onmiddellijk geld en bedenken een plan om de maker te chanteren. Als dit mislukt besluiten ze de gevoelige CIA-informatie aan te bieden aan de Russische ambasade. De manier waarop ze dit aanpakken is hilarisch en leidt uiteindelijk tot meer problemen dan ze aankunnen.

Brat Pitt speelt nu eens geen macho held maar een naïeve sport-nerd met een belachelijk kapsel. Iets wat ik altijd waardeer wanneer een acteur dat aandurft. Ook de andere acteurs (hoe groot de namen ook mogen zijn) spelen met name leeghoofdige karakters in een krankzinnig verhaal waarin de verwikkelingen elkaar lekker snel opvolgen. De film staat bol van de one-liners en levenswijsheden hoe gelukkig te worden. Dit terwijl geen van de hoofdrolspelers zich gelukkig voelt; allemaal verlangen ze naar verandering. Op het eerste gezicht lijken het allemaal herkenbare normale karakters, maar uiteindelijk blijkt een ieder heeft toch minstens één afwijking te hebben. Zoals in de meeste Coen films willen de personages meer dan ze aankunnen en hierdoor lopen de zaken volledig uit de hand. Ook hier uiteindelijk extreem geweld, krankzinnige namen, bizarre gesprekken en mooie bijrollen. Vooral de conclusie van de CIA topman in de laatste scène is hilarisch komisch en blijft hangen.

Toch ben ik niet onverdeeld enthousiast. Al die grote namen in één film is misschien wat veel, op de één of andere manier "werkt" het niet echt. Ik zie graag wat onbekende acteurs ertussen die door het vakmanschap van de Coens boven zichzelf uitstijgen. Ook al is Burn After Reading dan misschien niet zo geniaal als Fargo, doe mij aub iedere week zo'n film.

Mallorca

Een ex met een jacht, klinkt handig en dat is het ook. Vooral als dat schip in Palma de Mallorca blijkt te liggen. De uitnodiging om een dagje te gaan zeilen nam ik en de rest van ons groepje dan ook snel aan. Sinds een jaar zijn Marja en Michel schipper op een 27 meter lange Jongert en omdat het manoeuvreren en varen met zo'n schip geen sinecure is moet er vooral veel geoefend worden. Ik ben niet zo'n fan van Jongerts maar deze is van de nieuwe generatie en ziet er veel beter gelijnd uit. Iets dat ook in de vaareigenschappen terug te vinden is. Met een lekkere 26-28 knopen over dek liep ze er met een knoop of 11 makkelijk doorheen. Bijzondere ervaring om zo'n luxe 90-voeter van 62 ton te sturen en te merken hoe makkelijk ze op het roer reageert. Verder gaat alles hydraulisch of elektrisch, dus het werken aan dek is meer een kwestie van timing dan van spierkracht. Naast alle opwinding was het vooral heel gezellig en leuk om Marja nu eens te zien in de omgeving waar ze al zo lang in leeft en werkt. Een ding was na afloop duidelijk; oefening hebben deze twee niet echt meer nodig want alles verliep gladjes en beheerst.

Van luieren is de hele week niet veel terecht gekomen. Het begon al met de halve marathon op zondag. Bloedmooi weer in oktober is natuurlijk erg fijn maar niet als je 21 km moet hardlopen in die brandende zon zonder een zuchtje wind. De enige troost was dat iedereen het zwaar had. Lillian was zo verstandig om het na 10 km voor gezien te houden; een gedachte die ook mij en (naar later bleek) ook Sjors ernstig bezighield. Toch doorgebeten en uiteindelijk na 2h en 5(!)sec over de oranje loper gefinisht. Ik weet niet of het volgend jaar weer Mallorca gaat worden want dit was toch echt gekkenwerk.

De kolonie Nederlanders in Soller had zich inmiddels in stilte uitgebreid tot 21 personen wat zo nu en dan resulteerde in spontane groepsactiviteiten met als hoogtepunt een bloedstollende en compleet verkeerd ingeschatte kustwandeling langs gladde en steile kliffen met een groep variërend in leeftijd van 4 tot 70. Ontelbare angstige momenten en zorgelijke blikken werden afgewisseld door nerveus lachen maar uiteindelijk werd het doel zonder verlies van mensen bereikt. Op een fantastisch terras aan/in zee werd alle zorg weggespoeld met witte wijn en tapas en kwamen de sterke verhalen al snel los.

Helaas voelde Nico zich de laatste twee dagen verre van lekker en ik ben bang dat ik het meegenomen heb naar Amsterdam. Al de hele dag koortsig en ellendig. Gelukkig, vanacht een uurtje extra.

Herfst

"All the leafs are brown and the sky is grey..."

We zijn weer in het gewijde seizoen,
het regent bladeren in een atmosfeer van mist en zaligheid ...
(vrij naar J.C. Bloem).

Terwijl een goed uitziende date afzegt, leef ik op. Storm, regen en westenwind, de weg glad van bruine bladeren. Ik trap er dapper doorheen in de wetenschap dat bokbier en beaujolais primeur onderweg zijn.

En wat doe ik? Terwijl het Vondelpark op zijn mooist is, plan ik een weekje Mallorca en verruil de trieste regengordijnen voor het milde mediterrane klimaat met bijbehorende tapas en rode wijn. Om het geheel nog een beetje richting te geven heb ik me weer eens ingeschreven voor de halve marathon van Palma, maar daarna is het dan ook over met de activiteit. Vrienden, ex-en, pool, snack attacks, alcohol en een goed boek bepalen de agenda. Oké, een stevige bergwandeling misschien, maar daarmee houdt het dan ook op.

Kortom, ik ben een weekje weg.

Hunger **

Vijf sterren van de Volkskrant én een laaiende recensie in de NRC. Dat dit niet altijd iets zegt wist ik natuurlijk al maar toch beïnvloedt het je verwachtingen. Hunger gaat over de laatste zes weken uit het leven van de Ierse hongerstaker Bobby Sands (Michael Fassbender). Sands zat in 1981 in de beruchte H-Blokken van de Maze-gevangenis een straf uit van 6 jaar voor medeplichtigheid aan IRA-aanslagen. Klinkt allemaal erg zwaar en dat was het dan ook.

Het begon al niet goed; te laat binnenkomen met een beugel Grolsch en een zak chips in je handen bij een film met zo'n titel is misschien niet zo handig. Iets waar ik al snel achterkwam. Steve McQueen is een beeldend kunstenaar en heeft de mensonterende toestanden in de gevangenis en de aftakeling van Bobby zo gedetailleerd en plastisch in beeld gebracht dat ik helemaal geen afkeurende blikken van het uitermate serieuze publiek nodig had om mijn eetlust te verliezen. Het kwam dan ook niet meer goed tussen Bobby en mij, ik vond het allemaal veel te indringend en te heftig.

Interessant is het wel. IRA aanslagen en hongerstakingen speelden in een tijd waarin ik oud genoeg was om er iets van mee te krijgen maar waar het nu precies om ging is langs me heengegaan. Hunger geeft een goed beeld van de beweegredenen en idealen van IRA activisten en de tegenstellingen en conflicten die nog altijd niet opgelost zijn. Halverwege de film zit een 15 minuten durende dialoog tussen Sands en een priester, in één shot en met een vaste camera gefilmd. Razend knap geacteerd word je in de conversatie meegezogen. Hierna krijgen we de fysieke aftakeling en het hongeren in alle details.

Voor een gezellig bioscoopavondje hoef je niet naar Hunger, maar als verhaal is de film boeiend. Ik heb de rit in ieder geval dapper uitgezeten.

Ernst-Paul

Zojuist op het journaal: Ernst-Paul Hasselbach (42) is vanmorgen in Noorwegen bij een auto ongeluk om het leven gekomen. Hij was daar voor de opnames van 71 Graden Noord; een survival programma met meest tv persoonlijkheden van de b-categorie.

Ik ken hem als presentator van Expeditie Robinson, mijn favoriete tv programma op de zondagavond. Al jaren presenteert Ernst-Paul dit reality survival programma op zijn geheel eigen wijze. Niet echt opvallend en uitermate vriendelijk is hij de rots in de branding te midden van alle hectiek en intriges en weet hij telkens de juiste vragen te stellen of de deelnemers tot een standpunt of verklaring voor hun gedrag te dwingen.

Wat ik me afvraag; waarom raakt dit me nu zo en ben ik ineens van slag? Misschien omdat je ouder wordt en daarom slechter met onverwacht slecht nieuws kunt omgaan, ook al ken je de persoon niet persoonlijk.
"De mooiste bloem wordt altijd als eerste geplukt", sprak mijn moeder ooit en gevoelsmatig gaat dat ook hier weer op. Ernst-Paul laat een vriendin en drie kinderen achter.

Aanrijding in Moscou ****

Na de overname door Wouter Bos van het Belgische Fortis had ik zomaar zin in een Belgische film. Daarom maar blind gekozen voor Aanrijding in Moscou in het Ketelhuis. Een keuze die niet verkeerd uitviel. Als je zin hebt in een originele en vooral leuke film, moet je Aanrijding in Moscou gaan zien. Het begint met een aanrijding op een parkeerplaats. Matty is een alleenstaande huismoeder en Johnny truckchauffeur. Zij is 41 en hij 29. Als Matty (Barbara Sarafian) haar auto parkeert tegen de vrachtauto van Johnny ontstaat een hilarische ruzie en zit je als kijker meteen midden in het verhaal. Een toevallige ontmoeting die verregaande gevolgen zal blijken te hebben. De voor mij onbekende acteurs spelen (volkomen naturel) de sterren van de hemel. In plat Gents (Moscou is een wijk in Gent) ontspinnen zich geweldige dialogen met veel humor maar steeds met een zwarte ondertoon die soms echter dan het leven zelf overkomt. Matty is hierbij het middelpunt in een heftig familieleven: "Mijn man zit in een Midlife Crises, mijn oudste dochter in haar puberteit, mijn jongste dochter denkt dat ze in de puberteit is en mijn zoon geraakt er maar niet in", zoals ze het zelf omschrijft. Zie hier de randvoorwaarden waartegen Matty haar leven vorm tracht te geven en de komst van chauffeur "Meneer Johnny" maakt het er allemaal niet makkelijker op.

De film is briljant gecast met als uitblinker de oudste dochter Vera die geen enkel blad voor de mond neemt en volkomen spontaan een ieder tot verantwoording dwingt. Matty is geen ster in beslissen en het is aandoenlijk te zien hoe ze goedbedoeld, verkeerde keuzes maakt. Verder ga ik er niet teveel over zeggen. Gewoon gaan kijken en laat je verrassen en meeslepen in dit Vlaamse drama.

Doe na de Fortisbank heel Vlaanderen er meteen ook maar bij en schenk de rest aan Frankrijk. Ik ben voor. (Trailer)

Dierendag

De Reuzenpanda dreigt uit te sterven en dat lijkt mij volkomen terecht.
Het beest heeft het namelijk grotendeels aan zichzelf te wijten dat er steeds minder exemplaren op deze planeet rondwaggelen. Terwijl zijn soortgenoten ergens op de hooggelegen hellingen van West-China een keiharde strijd om het bestaan schijnen te voeren, las ik vandaag dat Reuzenpanda Bao Bao in de Berlijnse dierentuin extra bamboe krijgt voorgeschoteld omdat het dierendag is. Bao Bao zit daar al 25 jaar en vindt het allemaal wel best; op ijsbeer Knut na is hij de bekendste dierentuinbewoner van Duitsland, er is onbeperkt bamboe voorhanden en zo nu en dan wordt er een vrouwtjes-panda ingevlogen om Bao Bao in actie te krijgen. Iets wat overigens niet erg succesvol is verlopen want Bao Bao heeft tot nu toe geen nageslacht kunnen verwekken. Misschien snapt hij na 25 jaar gevangenschap niet meer wat de bedoeling is, iets waar ik me wel wat bij voor kan stellen.

De aandoenlijke zwarte vlekken om de ogen en grappig rechtopstaande oren hebben deze agressieve bamboe-vreters een hoog oohhh-wat-lief-gehalte bezorgd. Zonder daarvoor ook maar iets te hoeven presteren hebben Reuzenpanda's het, met hun mediagenieke uiterlijk weten te schoppen tot logo van het Wereldnatuurfonds en staan ze nu symbool voor alle dieren die door menselijk toedoen met uitsterven bedreigd worden. Maar laten we wel wezen; wiens schuld is het nu eigenlijk dat deze zwart-witte lobbes het niet gaat redden? Allereerst leeft hij in een uithoek van China omdat alleen dáár een bamboe-soort groeit die zijn maag kan verdragen. Hoewel hij tot de soort der carnivoren (vleeseters) behoort, houdt hij het halsstarrig bij een dieet van uitsluitend bamboe-stengels. Vind je het gek dat je maag daarvan van streek raakt. Ik zou een dieet van uitsluitend gras ook niet lang volhouden. Om aan zijn energiebehoefte te voldoen moet hij per dag 14 kilo van de meest zeldzame bamboe eten. Daar doet hij dan zo'n twaalf uur per dag over want hij kauwt zich helemaal suf op die taaie stengels. Daarnaast is onze bamboekauwende vriend opvallend zwart-wit. Niet echt handig als schutkleur als je voornamelijk in de bossen leeft. Waarschijnlijk uitgeput van al dat kauwen schijnt hij zelfs voor seks nog te lui te zijn. Kortom, evolutionair gezien is deze droef kijkende teddybeer volkomen mislukt. In een omgeving waar Survival of the Fittest de norm is, laat de Reuzenpanda het op alle fronten afweten. Als het aan Darwin had gelegen had deze zeldzame herkauwer al lang het lootje gelegd. Eigenlijk is het dus eerder een wonder dat het beest nog steeds bestaat.

Maar dat is een boodschap waar het Wereldnatuurfonds weinig baat bij heeft. Meewarig kijkende beesten die door de mens worden bedreigd leveren nu eenmaal publiciteit en geld op want zij appelleren aan ons schuldgevoel dat we maar al te graag als een moderne zondebiecht afkopen. Geef daarom het konijn dat er nooit om heeft gevraagd in een hok te moeten zitten, vandaag vooral een extra wortel en Bao Bao verse bamboe-stengels. Ik hoop dat hij heel oud wordt.

Il Dolce et L'Amaro **

Il Dolce et L'Amaro (het zoet en het bitter) laat 20 jaar uit het leven van een maffioso zien. Een thema dat onmiddellijk boeit maar de uitwerking was dermate mager dat het eigenlijk na 20 minuten al begon te vervelen. In 20 jaar gebeurt er in een "gewoon" leven al ontzettend veel, laat staan in het bestaan van een maffia-lid, waarbij de hoofdrolspeler uiteindelijk ook nog eens moet kiezen tussen een gloedvolle misdaad-carrière of de toewijding en liefde van een mooie vrouw. Dit in anderhalf uur samenvatten is een schier onmogelijke taak en hier gaat het in de film dan ook hopeloos mis. Om alle ontwikkelingen en zijsprongetjes op het publiek over te brengen wordt veelvuldig gebruik gemaakt van een voice-over. Hierdoor wordt het verhaal meer verteld dan dat je het als kijker ondergaat en erin meegroeit en dat vind ik nogal een zwaktebod van de makers. Gelukkig wordt er redelijk geacteerd, zitten er mooie scènes in met mooie muziek en een aantal humoristische voorvallen waardoor het geheel nog net te verdragen is. Il Dolce et L'Amaro mag dan als thema hebben; "Het dagelijkse ordinaire van het kwaad tegenover de banaliteit van het goede"; de poster ziet er beter uit dan de film zelf.