woensdag 31 december 2008

Australia **


Ook al schrijf ik dit op 1 januari, toch plaats ik het (om statistisch-strategische redenen) op 31 december. Door omstandigheden (die geen verdere uitleg nodig hebben) was het niet mogelijk op de juiste datum (gisteren dus) nog iets zinnigs op het Blog te knallen. Nu de mist in mijn hoofd samen met de kruitdampen op straat opgetrokken zijn doe ik alsnog een poging. Op oudejaarsdag nog even snel een film pakken heeft wel iets aparts moet ik zeggen. In een nauwelijks verwarmde en nog niet half gevulde Grote Zaal van Tuschinski vergde het doorzettingsvermogen om een film met de lengte van Australia uit te zitten. Iets wat ons gemakkelijk afging omdat we wisten dat er na afloop champagne in de altijd sfeervolle Escape voor ons klaarstond.

Australia is een groots opgezet verhaal over... Australië. Niet zozeer over de ontwikkeling van Australië als wel over de Engelse Lady Ashly (Nicole Kidman) die (net voor het uitbreken van WOII) met behulp van de ultra-stoere kuddedrijver Drover (Hugh Jackman) een kudde koeien vanuit het binnenland van Australië naar Darwin moet zien te krijgen om de toekomst van haar Farm te redden. Uiteraard ondervindt ze onderweg de nodige tegenslag en tegenwerking maar uiteindelijk lukt het toch. Hierna breekt in alle hevigheid de oorlog uit en wordt Darwin aangevallen door de Japanners waarna een nieuwe golf van spannende en sterk-spul-hè-momenten volgen. Regisseur Bas Luhrmann (Romeo & Juliet (1996) en Moulin Rouge (2001)) heeft het groots aangepakt. De film oogt mooi, met spectaculair mooie opnames van het Australische landschap en het verhaal loopt lekker. Maar het was mij allemaal iets te romantisch. Telkens als je denkt dat alles verloren is en alle inspanning tevergeefs, loopt het toch net weer goed af. Nicole Kidman groeide maar moeizaam in haar rol en wilde maar niet transformeren in de stoere Outback boerin die de film nodig had. Hugh jackman daarentegen kon in de ogen van het vrouwelijke publiek niets fout doen. Nu hoeft hij daarvoor niet echt veel te doen: op een paard aan komen draven met half openstaande bloes is al ruim voldoende om hele groepen dames in katzwijm te laten vallen. Tekst en acteertalent zijn duidelijk ondergeschikt. Als ouderwets romantisch epos is Australia geslaagd, maar een meesterwerk in de traditie van Gone With the Wind (1939) en Out of Africa (1985) kan ik het niet noemen.

Al met al was Australia een mooie en vooral gezellige afsluiting van het filmjaar 2008.

dinsdag 30 december 2008

Brief Encounter **


Deze tijd leent zich uitstekend voor nostalgie. Vrieskou en ijs vragen om rode wijn, port én oude films en wat is daarvoor een betere plek dan het Filmmuseum in het Vondelpark. Ter gelegenheid van de honderdste geboortedag van regisseur David Leans, bekend van Lawrence of Arabia (1963), Doctor Zhivago (1965) en Passage to India (1985), heeft het British Film Institute een groot deel van zijn werk gerestaureerd. Het filmmuseum vertoont in het kader hiervan rond de kerstdagen de film Brief Encounter uit 1945. Brief Encounter wordt door velen beschouwd als de meest romantische film uit de Britse filmgeschiedenis.

Of dat zo is...? Ik vond het er nogal serieus aan toegaan in deze vertelling over een onmogelijke liefde. Eigenlijk zit je constant te kijken naar twee mensen die vreemdgaan en de regisseur probeert je hiervoor sympathie te laten opbrengen. Dat lukt redelijk goed want tja, wie kent dat gevoel niet: even hopeloos verliefd worden op een ander terwijl je keurig getrouwd bent en een gezin hebt. Het verhaal is simpel maar het is wel prima uitgewerkt. Voor die tijd was het ongetwijfeld een gewaagd thema, er wordt goed geacteerd en de (zwart/wit) opnames zijn prachtig. Met name de scènes die zich op het station afspelen zijn mooi; de wachtruimte, de barvrouw, de voorbij denderende treinen met veel rook en als beste; dezelfde scène die twee maal voorkomt maar de tweede keer een totaal andere (emotionele) lading heeft. Ook al voelde ik de chemie die er tussen de twee moest zijn niet echt, de film past uitstekend bij de sfeer en het gevoel van deze tijd.

maandag 29 december 2008

Lijstjes


Als dit zo doorzet stevenen we af op de koudste jaarwisseling in jaren. Dat wordt gezellig kleumen morgenavond met z'n allen op de Dam en de Nieuwjaarsduik gaat eindelijk eens ergens over en zal mooie plaatjes van onderkoelde en om reanimatie smekende mensen op het Scheveningse strand opleveren. Volgens onze nationale bangmaker en superstormvoorspeller Piet Paulusma is dit allemaal nog maar kinderspel want volgens hem er staat een heuse koudegolf voor de deur. Niet zomaar vrieskou want Piet voorspelt voor begin 2009 temperaturen van -35°C; kijk dan hebben we het teminste ergens over.

Traditiegetrouw is het zo tussen Kerst en Oud & Nieuw ook de periode van terugblikken en het samenstellen van lijsten. Ook al word je er zo langzamerhand mee doodgegooid, het blijft toch leuk. De Nederlandse Filmjournalisten kozen vorige week The Dark Knight als beste bioscoopfilm van 2008. Hier hebben we dan ook meteen mijn grootste misser van dit jaar te pakken want ik heb deze film niet gezien. Niet dat ik niet wilde, maar wie brengt er nu zo'n grote film midden in de zomer uit; da's vragen om problemen. Als beste Nederlandse film werd Oorlogswinter gekozen. 2008 was al met al een behoorlijk filmjaar, ook al sprong er wat mij betreft niet echt iets tussenuit. Met nog twee films te gaan vormt 54 bezochte bioscoopfims in 2008 een prima score. Grootste verrassing was Aanrijding in Moscou omdat hij zo onverwacht grappig was met een onbekende cast die fantastisch speelde. Echt favoriete film heb ik niet dus hierbij mijn lijstje in willekeurige volgorde:
  • Sleuth
  • Mio Fratello è Figlio Unico
  • Juno
  • No Country for Old Men
  • Cassandra's Dream
  • Le Grain et le Mulet
  • In Bruges
  • This is England
  • Factory Girl
  • Aanrijding in Moscou
  • Burn After Reading
  • Der Baader Meinhof Komplex
  • Vicky Cristina Barcelona
Hmmm, een hoog filmhuisgehalte nu ik het zo bij elkaar zie staan. Volgend jaar misschien iets meer mainstream en de grote releases aflopen? Overige hoogte- en dieptepunten... Het overlijden van Adriaan Jeaggie vind ik een absoluut dieptepunt en op 25 maart konden we met 880 km aan file de één na drukste spits ooit bijschrijven. Het gekke is dat ik me daar helemaal niets meer van kan herinneren. Voor mezelf was 2008 niet slecht en ook niet super bijzonder. Naar nu blijkt heb ik dit jaar op de top van de huizenmarkt een nieuw appartement gekocht, dus dat is toch maar knap getimed. Na 15 januari zullen we weten of de kredietcrisis in stilte aan me voorbij zal trekken. Op naar 2009.

zondag 28 december 2008

Notenkraker


Het begint een aangename traditie te worden om rond de kerstdagen met zus en moeder een groot klassiek ballet te bezoeken. Vorig jaar was het het Zwanenmeer en dit jaar stond De Notenkraker op het programma. De Notenkraker is het kerst-sprookjes-ballet bij uitstek, het Muziektheater een uitstekende locatie en Het Nationale Ballet een prima gezelschap voor deze rijk uitgedoste theatervoorstelling. Het verhaal speelt op kerstavond als het meisje Clara een houten pop (De Notenkraker) kado krijgt die in haar droom verandert in een knappe prins die haar meeneemt naar magische werelden met sprookjesachtige figuren en een enge Muizenkoning. Op de wereldberoemde muziek van Tsjaikovski werd er virtuoos gedanst, de decors waren van een betoverende schoonheid en de decorwisselingen waren gewoonweg spectaculair. De decorbouwers zijn duidelijk helemaal los gegaan. De Prima Ballerina Marisa Lopez zag er niet alleen goed uit, ze kon ook nog prachtig dansen. In 2005 ontving deze 31-jarige Amerikaanse de Alexandra Radiusprijs wegens haar grote uitstraling en sprankelende toneelpersoonlijkheid. Dit jaar is ze één van de genomineerden voor de Zwanen 2008.

Na dit culturele middagje naar de Utrechtse Straat om ons daar nog eens culinair te laten verwennen. In de Keuken keken ze al verwachtingvol uit naar onze komst en was men druk bezig met de voorbereidingen voor ons 5-gangen verrassingsmenu. Echter na gang twee waren we (met alle tussengangen, amuses en pré-desserts) de tel al volledig kwijt. We gaven ons over aan de koks in de hoop dat zijn beter konden tellen dan wij. Dat bleek nog best tegen te vallen want de gerechten bleven doorkomen. Het werd een lange maar heerlijke avond.

zaterdag 27 december 2008

Vicky Cristina Barcelona ***

Only Unfulfilled Love can be Romantic

Woody Allen heb ik de laatste maanden een beetje her-ontdekt. Manhattan, Annie Hall of Play it Again Sam, ik vind het stuk voor stuk meesterwerkjes al moet je er wel van houden. Een neurotische, onzekere Allen die zich constant af loopt te vragen of hij het wel goed doet en waartoe al het geploeter in het leven leidt, kan niet iedereen verdragen. De nu 72-jarige Allen is nog altijd uiterst produktief (op filmgebied althans). Zijn vorige film Cassandra's Dream is de bioscopen nog niet uit of zijn nieuwe film speelt al weer. Vicky Cristina Barcelona is een toegankelijke relatiecomedie die zich in Barcelona afspeelt. Maar zoals vaker in de films van Woody Allen dient deze oppervlakkigheid slechts als luchtige verpakking voor zwaardere en dieper liggende thema's. Met die verpakking zit het overigens meer dan goed; Scarlett Johansson en Rebecca Hall met als decor Barcelona is op zichzelf al een genot om naar te kijken.

Twee Amerikaanse vriendinnen gaan voor de zomer naar Barcelona. Daar ontmoeten ze de woest aanstrekkelijke Spaanse schilder Juan (Javier Bardem) en diens knetter gestoorde ex-vriendin (Penélope Cruz). Vanaf dat moment loopt hun vakantie (en de rest van hun leven) totaal anders dan ze zich tot dan toe hadden voorgesteld. Wat volgt geeft een interessante kijk op verschillende visies op de liefde en hoe dit vorm te geven. Verder zal ik niet al teveel over het verhaal vertellen. Een driehoeksverhouding en een trio met een tongzoenende Scarlett Johansson en Penélope Cruz; het klinkt allemaal veelbelovend en heftig, maar Woody Allen blijft een (preutse) Amerikaanse regisseur dus verheug je erop maar stel je (om teleurstellingen te voorkomen) er niet al teveel bij voor.

De film heeft een prachtige sfeer, met mooie kleuren en je voelt het buitenleven met zijn Spaanse passie. Rebecca Hall is een plaatje om naar te kijken en acteert als de neurotische Vicky behoorlijk goed. Scarlett Johansson is vooral goed gecast maar heeft nog steeds moeite met acteren. Javier Bardem bewijst zijn veelzijdigheid na zijn rol als psychopaat in No Country for Old Man. Maar het is Penélope Cruz die de pannen van het dak speelt, ze spettert van het scherm en geeft de film lading. Haar uitbarstingen in het Spaans met vuurschietende ogen als jaloerse ex-vriendin en manisch kunstenares zijn angstaanjagend. Tot slot de muziek; die speelt dagen na afloop nog steeds door mijn hoofd.

dinsdag 23 december 2008

Kerstboom


Het is al donker als ik op mijn fiets stap. Het werk zit er op en nu lekker anderhalve week vrij. Met Last Christmas van Wham in mijn hoofd fiets ik naar het on-ogenlijke Abina om daar nog een borrel met een collega te drinken. Abina is héél origineel afgeleid van de namen van de eigenaars Ab en Ina van van de Horst. Ab is helaas in 2005 overleden maar de kroeg en de sfeer heeft daar weinig onder geleden. Nog steeds kun je er onbeperkt spareribs en mosselen eten maar het meest in trek is het bruinekroeg-gedeelte waar het op 5 minuten werkafstand lekker borrelen is. We drinken een paar biertjes en spreken elkaar moed en tips in om de komende kerstdagen door te komen. Daarna snel door naar de Amstel om met een andere collega Sushi te gaan eten. Toen ik nog op het Waterlooplein woonde haalde ik hier mijn Sushi. Toen zat er nooit één ziel aan de trendy ogende Sushibar maar nu loopt het duidelijk stukken beter; de tent zat afgeladen vol. Het was er verbazend gezellig en de Sushi, het Japanse "Iki" bier en de sake smaakten buitengewoon goed. Met een tevreden gevoel sta ik om een uur of tien weer buiten, neem afscheid en fiets naar huis.

Onderweg zie ik op één van de grachten een kerstboom liggen. Het exemplaar is duidelijk afgetuigd en op straat gegooid. "Vreemd om de dag voor kerst je kerstboom de deur uit te doen", denk ik bij mezelf. Mijn fantasie slaat meteen op hol; einde van een relatie en is één van de twee samen met de kerstboom op straat gezet? Is de betreffende man misschien nog aan het (over)werken en op dit moment volkomen onwetend van het rigoureuze besluit dat zijn vrouw een paar uur geleden genomen heeft? Misschien een eenzame alcoholist dit er dit jaar nu eindelijk eens iets gezelligs van wilde maken maar het bij nader inzien toch niet aandurft. Tegen de tijd dat ik thuis ben spelen zich in mijn hoofd hele slachtpartijen af.

zondag 21 december 2008

Un Conte de Noël *


Ik heb het niet vaak over mijn collega's. Niet dat ze niet leuk zijn; ze zijn hilarisch. Afgelopen vrijdag hadden we onze afdelings-kerstborrel en dat werd behoorlijk gezellig en eindigde geheel in stijl met de kerst-CD van Hazes op volume tien. Kortom, hiermee was het kerstseizoen 2008 voor mij officieel geopend en zat de kerststemming er het hele verdere weekend goed in.

Vandaar vandaag gekozen voor Un Conte de Noël omdat ons dat een hilarische kerstfilm leek. Ik zag het al helemaal voor me; een disfunctionele familie (zo'n beetje in de stijl van Festen) die vanwege het kerstdiner na jaren allemaal weer eens bij elkaar komt. Iets wat natuurlijk uit moet lopen op confrontaties, jarenlang opgekropte frustraties komen onder invloed van drank en sentiment ineens rauw aan de oppervlakte gevolgd door schokkende onthullingen en openhartige bekentenissen. Helaas, Un Conte de Noël heeft weinig van dit alles. Het is een loodzware film die eindeloos lang duurt. Terwijl de karakters het stuk voor stuk in zich hebben om zowel grappig, hilarisch als boeiend te zijn kabbelt de film maar zo'n beetje voort. Wat is het toch met die Fransen? Ze nemen zichzelf veel te serieus zonder dat er ook maar ergens iets van humor valt te bespeuren. De onderbroekenlol van dat slijmerige driftkikkertje Louis de Funès is zo ongeveer het meest humorvolle dat de Franse filmindustrie heeft voortgebracht. Resultaat: zondagavond niet goed besteed, kerstgevoel totaal verdwenen en al helemaal geen zin om morgen weer met Air-France aan de telefoon te hangen.

donderdag 11 december 2008

Oorlogswinter ***


De avond eindigde even hilarisch als hij begon. De geplande voorpremière van de nieuwe film van Woody Allen( Vicky Cristina Barcelona) ging helaas voor ons niet door vanwege file-perikelen in combinatie met verkeerde timing van mijn film-partner. Zittend in Cinecenter met een kop koffie en filmladder voor onze neus moest er een alternatief verzonnen worden. Dat het een film moest worden stond vast, we zouden immers naar de film vanavond. Het voorstel voor Oorlogswinter werd met enthousiasme begroet dus op naar Tuschinski.

Oorlogswinter; het verhaal naar het boek van Jan Terlouw kennen de meesten wel. Ook ik heb het boek gelezen toen ik jong was maar kan me met geen mogelijkheid meer herinneren waar het over gaat. Het verhaal mag dan niet ingewikkeld zijn om te volgen, de film behandelt wel grote thema's als vriendschap, verraad en vertrouwen. De opnames en het camerawerk is prachtig. De makers hebben het zich niet makkelijk gemaakt door de hele film in een besneeuwd landschap en dorp te laten spelen. Het ziet er prachtig uit en er wordt redelijk geacteerd. Vooral door de kleine Michiel (Martijn lakemeijer) met zijn vernederlandste Engels. Hoopvol was dat de zaal goed gevuld was met meest jonge mensen. Achter ons zaten twee rijen brugklassers die (nadat de film eenmaal begonnen was) zich redelijk rustig hebben gehouden en zo nu en dan helemaal in een deuk lagen, vooral om het kromme Engels van Michiel.

Negen dagen en al meer dan 125.000 bezoekers is meer dan James Bond voor elkaar kreeg. Dat belooft wat met de kerstvakantie voor de deur. Na de film zochten nog wat vertier op het Leidseplein. In het Palladium was het voor een doordeweekse woensdagavond een dolle boel en als veertigers vielen we helemaal in de doelgroep. Om ons heen vloeide de drank rijkelijk en het ging er heftig aan toe. Helaas hebben we net niet het kapseizen en zinken van de Titanic kunnen meemaken.

zondag 7 december 2008

Der Baader Meinhof Komplex ****


Een gezellige tijd moet dat zijn geweest: de jaren zeventig in Duitsland. Zomers met z'n allen gezellig naar het naaktstrand en overal, werkelijk overal werd gerookt; in de trein, de rechtzaal, ja zelfs in het ziekenhuis was het de gewoonste zaak om liggend in je ziekbed er eentje op te steken. Het was ook de tijd van de opkomst van de Baader Meinhof Gruppe. Een naam die bij iedere veertiger herinneringen zal oproepen; waarschijnlijk zelfs rillingen bezorgt. Mij staan de keiharde aanslagen in de jaren 70 waarbij vele doden vielen nog helder voor de geest. Echter veel verder dan dat de namen staan voor Andreas Baader en Ulrieke Meinhof kom ik niet. Wat de Baader Meinhof Gruppe (Later overgegaan in de Rote Armee Fraktion) nu precies wilde bereiken met al dit geweld is toen volledig langs me heengegaan. Wel weet ik dat ze met hun spectaculair agressieve acties een heel land in de greep hielden en heel intrigerend vond ik het feit dat daar vrouwen bij betrokken waren.

Voor een ieder die wil weten hoe het nu precies zat en wat er zich heeft afgespeeld is de film Der Baader Meinhof Komplex een uitstekende mogelijkheid. Ook al duurt de film 2,5 uur, ik heb constant op de punt van mijn stoel gezeten. De film geeft in historische volgorde zeer nauwgezet de ontwikkeling en de gebeurtenissen uit die tijd weer. Het is het verhaal van een groepje idealistische studenten die radicaliseren en uiteindelijk overgaat tot gewapend verzet en terroristische aanslagen. De bankovervallen, de kaping van een Lufthansa toestel, de gijzeling van de Israëlische ploeg tijdens de Olympische spelen in Munchen en de ontvoering en moord op de industriëel Hanns-Martin Schleyer; eindelijk wordt alles in perspectief gezet en vallen na 30 jaar de puzzelstukjes voor mij samen. De film maakt niet echt duidelijk wat nu de drijfkrachten en beweegredenen van de leden zijn geweest. Het is meer een nauwgezette beschrijving van de gebeurtenissen. Dat deze worden afgewisseld door echte beelden maakt van de film haast een documentaire maar dit is niet storend, integendeel het voegt juist iets toe. De film is bijzonder goed gecast en er wordt erg goed geacteerd. Als dit thema je interesse heeft moet je zeker gaan kijken. Ik zou me dan wel even vooraf inlezen zodat de vele namen, karakters en gebeurtenissen wat meer voor je leven. Maak hier vooral niet teveel werk van, even de Wikipedia raadplegen is voldoende.

Tot slot nog de vermelding dat dit de Duitse inzending voor de Oscar voor beste buitenlandse film wordt. Volkomen terrecht.