maandag 30 juni 2008

In Bruges ***


Shoot First, Sightsee Later

In bruges
is de debuutfilm van regisseur Martin McDonagh en gaat over twee huurmoordenaars die na een mislukte aanslag een tijdje naar Brugge worden gestuurd om daar onder te duiken. Hoewel McDonach een Ier is, speelt In Bruges zich volkomen in Brugge af en dat maakt de film op voorhand al bijzonder. De hoofdrollen zijn voor Brendan Gleeson en Colin Farroll. Na zijn dwalingen in Alexander en Miami Vice lijkt Farroll zijn draai weer gevonden te hebben. In Cassandra's Dream kwam hij al heel goed uit de verf als getroebleerde gokker en in deze film doet hij dat nog eens dunnetjes over.

Het pittoreske Brugge, badend in een mist van melancholie, vormt een mooi contrast met de harde criminelen die gedwongen worden de weken voor Kerst al vloekend en Nichtenbiertjes drinkend door te brengen in een hotel dat gerund wordt door onze eigen (mooie) Thekla Reuten. Ray (Colin Farroll), die zijn eerste klus als huurmoordenaar volkomen heeft verprutst, wordt verteerd door schuldgevoelens. Zijn maat Ken neemt het voor hem op en werpt zich op als zijn mentor totdat hij een onmogelijke opdracht krijgt.

De film zit vol met aardige plotwendingen en boeiende dialogen die soms helemaal nergens over lijken te gaan. Toch zijn het verhaal en de ontwikkelingen logisch en goed op elkaar afgestemd. In Bruges (telkens volkomen belachelijk uitgesproken als "In Broozh") weet zich qua originalitiet een aardige plaats te veroveren in het humoristische misdaadgenre maar om hem nu al te vergelijken met Lock, Stock and Two Smoking Barrels vind ik toch echt te ver gaan. Maar goed; huurmoordenaars, Ierse accenten, humor, hoeren, dwergen en voldoende mooie vrouwen is in ieder geval genoeg om je een leuke bioscoopavond te bezorgen. (Trailer)

dinsdag 24 juni 2008

Deadline

Held van Beroep

Aan columnisten geen gebrek. In elke krant of tijdschrift kom je ze tegen en wie ook maar een beetje bekend is wordt al snel uitgenodigd als gast-columnist. Echt goede columnisten daarentegen zijn schaars. Sylvia Witteman en Martin Bril lees ik graag. De column van Bert Wagendorp in de zaterdag Volkskrant sla ik zelden over en geeft altijd stof tot denken. Mijn echte held was echter Adriaan Jaeggi. Ik zeg met nadruk "was" omdat ik de laatste twee jaren niets meer van hem tegenkom. Adriaan is even onnavolgbaar als herkenbaar in zijn columns. In drie openingszinnen kan hij twee personen introduceren, een situatie schetsen en wil je absoluut weten hoe dit af gaat lopen. Het sterkst is Adriaan als het gaat over vrienden, relaties en vreemdgaan of beter gezegd; het blootstaan aan verleiding. Uitdrukkingen als: "Ze had een stem als een kookwekker" of "Met een buik als een stoomketel" (over zwangere vrouwen) zijn origineel en blijven hangen. Zijn alter-ego "Hugo" is uitgegroeid tot een vast onderdeel van ons grappen repertoire omdat in onze vriendenkring zo'n heuse "Hugo" rondloopt.

Zijn stukjes heb ik regelmatig doorgestuurd naar personen op wie ik ze van toepassing vond en ooit heb ik verzucht dat (als ik schrijver was) ik zo zou willen schrijven. Het kwam gisteravond dan ook hard aan toen iemand in restaurant Loca me tussen neus en lippen door vertelde dat Adriaan Jaeggi vorige week is overleden. Volkomen onvoorbereid kwam de mededeling aan als een mokerslag. Wat googelen na thuiskomst bevestigde het bericht: 11 juni is op 45 jarige leeftijd de schrijver Adriaan Jaeggi aan darmkanker overleden...

Held van beroep (zijn tweede roman), Trombonist, Kookgek, Schrijver en Vader van twee dochterjes. Iemand die van het leven houdt en doet alsof hij het begrijpt met vooral zeldzaam veel humor; ik kom ze niet vaak tegen. De Indianen mogen dan zeggen: "Only the Rocks Live Forever", maar dat is makkelijk lullen met zo'n tros veren op je hoofd. (In Memoriam)

zondag 22 juni 2008

Burn After Reading

Oké, dat was het dan; veren schudden en over tot de orde van de dag. Mijn kater is minstens even groot als de deceptie. Oranje prullaria kan onder aanvoering van die laffe Welpies (die ik meer op een Trol dan een leeuw vind lijken) massaal de stortkoker in en de Nederlamp van Nuon kan gelukkig weer van de Magere Brug geschroefd worden. Alleen het Brulshirt van Blokker vond ik leuk en origineel. Ach, ik wil het er ook eigenlijk helemaal niet meer over hebben.

Iets anders om naar uit te kijken dan. No Country for Old Men is nog niet eens uit de roulatie of de volgende Coen Brothers film dient zich al weer aan. De poster voor Burn After Reading doet heerlijk ouderwets aan en de trailer doet vermoeden dat dit wel eens een komisch hoogtepunt kan worden in het toch al indrukwekkende oeuvre van Joel en Ethan Coen. Met als Tagline "Intelligence is Relative", een cast om je vingers bij af te likken en eindelijk Frances McDormand (Fargo) weer eens in een Coen film zijn de verwachtingen hoog gespannen. Ook al heb ik op dit moment ernstig behoefte heb aan een goede film, om Burn After Reading te kunnen zien zal ik toch moeten wachten tot 18 september.


vrijdag 20 juni 2008

Avro-lid

Voor iedereen die zich zorgen maakt of zich afvraagt waar ik ben; ik ben niet toegetreden tot een sekte of ontvoerd door Aliëns, niet onderweg naar Basel en lig ook niet in het ziekenhuis.

Wel heb ik een tourfiets gekocht, denk ik na over een (deze week aangeboden) vaste baan, is mijn vakantie gedwongen geannuleerd en heb ik mijn boot verkocht. Het mooie is dat ik me er ook nog eens prima bij voel. Uw zorgen zijn dus terecht: nog even en ik ben voorgoed AVRO-lid.

zaterdag 7 juni 2008

Il Y a Longtemps Que Je T'Aime ***


Eerlijk gezegd ben ik niet zo van de Franse Film. Maar omdat de hoofdrol in Il y a Longtems Que Je T'Aime gespeeld wordt door de Engelse Kristen Scott Thomas en omdat de titel wel heel erg mooi is (Ik hou al heel lang van je) toch maar naar Cinecenter getogen.

Il y a longtemps is geregisseerd door de franse schrijver Philippe Claudel en dat is goed te merken ook; Il y a Longtemps is namelijk een schrijversfilm. Het verhaal wordt niet zomaar prijsgegeven, stukje bij beetje krijg je als kijker informatie zodat maar heel langzaam duidelijk wordt wat er precies gebeurd is en waarom de personages zijn zoals ze zijn. Om dit vorm te kunnen geven komt het aan op acteren en dat lukt prima in deze film. De film begint op het moment dat twee zussen elkaar naar 15 jaar weer zien. Juliette heeft er een gevangenisstraf van 15 jaar opzitten wegens moord. Gedurende die tijd was er geen contact met haar zus Léa. Nu ze vrij komt besluit Léa, die inmiddels getrouwd is en twee kinderen heeft, Juliette in huis op te nemen met alle gevolgen van dien. Juliette moet haar leven weer oppakken en dat blijkt heel moeilijk te zijn vooral als duidelijk wordt dat de daad die ze gepleegd heeft nauwelijks te bevatten is. Juliette mag dan wel vrij zijn, ze lijkt nog steeds in een andere wereld te leven; gevangen in haar verdriet. Ze botst tegen alle problemen op waar ex-veroordeelden ongetwijfeld mee te maken krijgen; vooroordelen, problemen met werk vinden, bemoeizuchtige reclasseringsambtenaren maar dit speelt een ondergeschikte rol. Juliette moet haar weg weer vinden en verder leven met het besef dat ze iets gedaan heeft dat zo weerzinwekkend is dat het door niemand begrepen wordt. Het geadopteerde Vietnamese dochtertje van haar zus is de enige die haar onbevangen benadert. De hele tijd is de spanning tussen de zussen voelbaar en vraag je je af welk geheim Juliette met zich meedraagt. Gaandeweg de film ontdooid Juliette enigszins; haar jurkjes worden korter, haar hakken hoger.

Il y a Longtemps is vooral een subtiele film, met veel kleine gebaren en mooie acteerprestaties en een kleine maar mooie rol voor het schilderij La Douleur (de smart) van Emile Friant.

donderdag 5 juni 2008

Made of Honor **


Patrick Dempsey is "hot", althans als ik de dames in ons gezelschap moet geloven. In Grey's Anatomy is hij als Dr. Derek Shepherd namelijk onweerstaanbaar. Het klinkt allemaal als een hoog bouquetreeks-gehalte maar geloof me, de kenners hebben me verzekerd dat dat hier niet het geval is. In Made of Honor verslijt Partick, als de eeuwige vrijgezel, vrouwen bij de vleet. Spontaan geven de mooiste vrouwen hun telefoonnummer op viltjes en regelmatig wordt Tom wakker in een bed dat hij niet kent. Naast alle vriendinnen voor één nacht heeft hij één beste vriendin (Michelle Monaghan), waarmee hij heel lang geleden bij vergissing in bed is gedoken maar sindsdien is hun relatie volkomen platonisch. Totdat zij verliefd wordt op een heel foute maar ook heel rijke Schot en Tom ineens beseft waar het allemaal echt om draait in het leven en van wie hij echt houdt. Om haar voor zichzelf te winnen en als wanhoopsoffensief om een bruiloft te voorkomen wordt Tom haar bruidsmeisje. Volkomen over de top allemaal en ik zal het alvast lekker verpesten door te zeggen dat het allemaal heel goed afloopt.

Toch zaten er een paar aardige situaties en grappen in en de opnames van het ruige Schotland zijn mooi. Made of Honor is anderhalf uur romantiek en vooral voor de dames leuk om naar te kijken. Kortom, een film die prettig wegkijkt, bolstaat van de clichés en onwaarschijnlijkheden en bij het verlaten van de bioscoop al weer uit je hoofd verdwenen is.

zondag 1 juni 2008

Postzegelparkjes


Afgelopen nacht is er voor de Silodam op mysterieuze wijze ineens een Postzegelparkje verrezen. Gisteren was er nog niets en vandaag staat daar opeens, tussen de weg en het hek van de bouwplaats van Y-Side, een mini-tuin compleet met bank. Uit de achtergelaten bordjes blijkt dat afgelopen nacht de harde kern van de militante organisatie Guerrilla Gardening het Kanaal is overgestoken en voor het eerst op The Continent heeft toegeslagen. Doel van deze ongetwijfeld naïeve wereldverbeteraars is de wereld een stukje mooier te maken door op kale en verwaarloosde stukjes stadsgrond bloemen en planten te plaatsen. Nu zul je in het algemeen weinig aanstoot nemen aan een paar plantjes maar toch heeft de actie van gisteravond iets opdringerigs; zeker als je bedenkt dat het precies op de plek is waar het wekelijkse grofvuil moet worden neergezet. Als iedereen naar eigen goeddunken perkjes gaat neerplempen komen we al snel om in al die goedbedoelde groene postzegels. Trouwens waar de één graag groen ziet, ziet de ander liever parkeerplaatsen. Vorige week kwam ik iemand tegen die zonder schaamte verkondigde dat het toppunt van schoonheid voor hem een totaal Oranje straat was en hij dacht serieus dat iedereen er diep in zijn hart zo over dacht.

Hieronder dan een foto van ons Postzegelparkje en oordeel nu zelf: is het geen verrijking van de openbare ruimte en wordt een mens hier niet intens gelukkig van?