vrijdag 31 december 2010

Einde Jaar

Tja dan zijn we al weer aan het einde van dit jaar gekomen. Voor mij het jaar van WikiLeaks, een mislukt WK-voetbal en Sven Kramer die in de verkeerde baan stapt. Damschreeuwer vind is het mooiste woord van 2010 en het leverde bovendien het beste TV-moment van het jaar, hoewel; Oh Oh Cherso mocht er ook zijn. Verder was Joran onze beste buitenland promotor, Onweer Online de beste internetsite, de dood en begrafenis van Harry Mulish indrukwekkend en de gebeurtenissen op Het Hofnarretje weerzinwekkend.

Oudejaarsdag; tijd voor bezinning, reflectie en vooral... lijstjes. Nu hou ik wel van lijstjes en overzichten want die geven nog een beetje structuur en houden de boel vooral overzichtelijk; tenminste voor mij dan. Maar om daar nu weer een top-10 of andere rangorde in aan te brengen is onbegonnen werk. Ik hou het gewoon bij films en dan vooral bij degene die er voor mij uitsprongen. Allereerst de cijfers: met 67 bezochte bioscoopfilms was 2010 een van de betere filmjaren maar toch zijn er ook dit jaar weer heel veel films die ik niet gezien heb maar wel had willen zien.

Beste films:
Un Prohète:
Rauw realistisch gevangenisdrama dat je twee uur lang op het puntje van je stoel doet zitten. Bovendien buitengewoon goed geacteerd.

El Secreto de sus Ojos:
Verrassing uit Argentinië. Spannende thriller met mooie opnames en prettig gedoseerde humor.

Balibo:
Waargebeurd verhaal over vijf verdwenen journalisten in het Indonesie van de jaren 60 dat het verdient verteld te worden. Prima verfilmd.

The Social Network:
David Fincher in topvorm. Voor mij dé film van 2010 omdat het een prima beeld geeft van de impact dat internet op ons dagelijks leven heeft. Mooie opnames, heftige muziek, intelligente montage en met afstand de mooiste Trailer van het jaar. Bij wijze van uitzondering:



woensdag 29 december 2010

Loft **

Afgelopen zomer ontving ik een brief met daarin de aankondiging dat geplande filmopnames de komende dagen voor enige overlast zouden kunnen zorgen. Nou dat hebben we geweten. Voor de filmopnamen bleek het namelijk nodig om gedurende vijf nachten het gebouw bij mij aan de overkant uit te lichten met als gevolg dat er zich iedere nacht een soort diaprojectie met schimmenspel op mijn slaapkamermuur afspeelde.

Afgelopen week zag ik het eindresultaat en alle doorstane ellende bleek de moeite waard. De trendy ingerichte loft in de film Loft bleek namelijk gesitueerd in het gebouw tegenover dat van mij en dat maakte de film bij de openingsscène direct interessant. Loft is een film met mooi camerawerk, geschoten op goed herkenbare Amsterdamse locaties. De loft zelf is op locatie gebouwd en ziet eruit zoals je van een loft verwacht: één grote hoge (industriële) ruimte, strak en trendy ingericht met veel glas en hoge ramen. Het verhaal is snel verteld. Vijf vrienden delen samen een (geheime) loft. Deze dient als luxe ruimte voor hun slippertjes met andere vrouwen. Een prima regeling totdat er op een morgen een naakte dode vrouw, badend in bloed en met handboeien aan het bed vastgeketend in de loft blijkt te liggen. In paniek komen de vrienden bij elkaar en dan komen de vragen. Geen van hen weet wie de vrouw is en hoe ze terecht gekomen is in de loft waarvan alleen zij de sleutel bezitten. Al gauw beginnen de vrienden elkaar te wantrouwen en blijkt dat ze veel minder van elkaar weten dan aanvankelijk gedacht.

Loft is een remake van het Belgische origineel uit 2008. Het origineel heb ik niet gezien dus een vergelijking kan ik niet maken. De Nederlandse versie zit verhaaltechnisch goed in elkaar maar de vele plotwendingen maken het een vermoeiende zit. Er is niks mis met films die je op het verkeerde been willen zetten maar overdaad schaadt en hierdoor komt de uiteindelijke ontknoping behoorlijk gekunsteld over. Bovendien wordt er door sommigen erg slecht geacteerd waardoor de karakters nauwelijks tot leven komen. Als ik Jeroen van Koningsbruggen was zou ik lekker de grappige Lama blijven uithangen. (Trailer)

zaterdag 25 december 2010

X-Mas

  • Ik voel mij als een kerstboom zonder piek.
  • Merry X-Mas Darling, wherever you are.
  • Flappie was van mij.
  • Please come home for X-Mas.
  • Driving home for X-Mas.
  • I guess I was a sholder to cry on.
Zomaar een greep uit de Skyradio kerstterreur. Hopelijk vergaat het U beter. Hoe dan ook, zet hem op:

Vrolijk kerstfeest allemaal!!!!!!

donderdag 23 december 2010

You will meet a Tall Dark Stranger ***

Woody Allen blijft een productief baasje. Al sinds 1970 levert hij ieder jaar een film af. Snel geteld heeft hij sinds 1971 maar liefst 41 films op zijn naam staan waarvan hij voor de meeste ook nog het verhaal geschreven heeft. Volgens eigen zeggen is het regisseren van films voor een neurotisch, klein en lelijk mannetje de enige manier om met mooie vrouwen in contact te komen. Mij lijkt dat een uitstekende motivatie om zo gedreven te werk te gaan en dat is dan ook terug te vinden in zijn nieuwste film. In You will meet a Tall Dark Stranger is het vrouwelijk schoon weer uitermate aangenaam vertegenwoordigd.

De laatste jaren houdt Allen vast aan een beproeft recept. Zijn laatste zes films spelen allemaal in Europese steden en hebben meer het karakter van vrolijke stadse relatie problematiek dan de heftige en neurotische echtscheidings drama's uit zijn vroegere werk. Dat het oeuvre wat sleetse trekken begint te vertonen stoort me nauwelijks; ik hou nu eenmaal van die typische Woody Allen typetjes, onvoorspelbare verhaallijnen en de immer aanwezige voice-over die de boel humoristisch samenvat.


De mooie buurvrouw
You will meet a Tall Dark Stranger speelt in Londen en gaat over drie stellen die ondanks hun verschil in leeftijd allemaal dezelfde problemen hebben: ze zijn niet gelukkig in hun huidige situatie. Het huwelijk van de in een midlife crises verkerende schrijver Roy (Josh Brolin) zit diep in de problemen. Zijn schoonmoeder bezoekt zeer frequent een waarzegster en doet daar bijna dagelijks verslag van bij haar dochter Sally (Naomie Watts). De moeder zelf is door haar man Alfie (Anthony Hopkins) verlaten voor een heel jonge vriendin/prostituee. Alfie probeert krampachtig met fitness en viagra te leven als een jonge God. Roy wordt verliefd en krijgt een verhouding met zijn (mooie) buurvrouw terwijl zijn vrouw Sally in het geheim verliefd is op haar baas (Antonio Banderas).

Kortom; alle elementen zijn aanwezig om er een goed verhaal van te maken. Toch kabbelt de film een beetje voort zonder echt richting te kiezen. Als Allen al iets met deze film wil zeggen is het: beter  gelukkig te zijn met dat wat je hebt dan met dat wat je verlangt. Een beetje stichtelijk boodschap maar zo vlak voor de kerstdagen moet dit kunnnen. Wel zitten er twee erg leuke en tegelijkertijd smerige wendingen in de film waarbij schrijver Roy volkomen verstrikt raakt in zijn eigen leugens en zodoende flink meewerkt aan zijn eigen ondergang. Ik heb me prima vermaakt met deze wrange relatie komedie. (Trailer)

woensdag 15 december 2010

Catfish **

Op internet en vooral in Amerika is het inmiddels een behoorlijke hype. Niet eens zo zeer de film zelf maar meer de vraag: "Is het echt of is het allemaal bedacht?" Catfish is een film in de stijl van The Blair Witch Project. Twee broers van in de twintig filmen doorlopend al hun dagelijkse bezigheden. Op zich niet eens zo heel bijzonder. Tot het moment dat de gebeurtenissen in hun leven een onverwachte wending nemen en hun home-movie achtige filmpjes ineens het karakter krijgen van een spannende documentaire.

Een 24-jarige fotograaf uit New York is actief op Facebook en op een dag krijgt hij het verzoek van een acht-jarig meisje (Abby) uit Michigan of zij één van zijn foto's mag naschilderen. Een paar dagen later ontvangt de fotograaf (Nev) tot zij verbazing over de post een artistiek geschilderde impressie van zijn foto. Hij begint een Facebook contact en virtuele vriendschap met de familie van Abby. Wanneer Nev een Cyber-romance begint met de knappe 19-jarige zus van Abby beginnen de zaken pas echt interessant te worden. Nev wordt tot over zijn oren verliefd op zijn virtuele vriendin en er volgt intensief contact via mail, sms en zelfs telefoon. Totdat de broers ontdekken dat een aantal feitelijke zaken niet blijken te kloppen. De interesse wordt hierdoor alleen maar groter en de broers zetten het contact stevig door. Als ze voor hun bedrijf in de buurt van Michigan moeten zijn besluiten ze tot een onaangekondigd bezoek aan de knappe virtuele vriendin en haar familie. Ik verraad echt niet teveel als bij aankomst blijkt dat de zaken toch behoorlijk anders blijken te liggen dan op Faceboek voorgesteld.

Het is geen nieuws dat op sociale media als Facebook iedereen probeert zijn openbare profiel zo goed mogelijk voor de dag te laten komen en dat de zaken vaak net iets mooier worden voorgesteld dan ze in de dagelijkse werkelijkheid zijn. Catfish laat echter ook een verborgen kant zien van de sociale netwerken. Voor sommige mensen is Facebook een poort naar een andere identiteit en een virtuele ontsnapping aan een uitzichtloos bestaan. De uiteindelijke onthullingen van Nev zijn even schokkend als triest.

Doordat Catfish helemaal in het Nu gefilmd ben je als het ware getuige van de ontwikkelingen. Niks geen flash-backs of voice-overs die het verhaal duidelijk moeten maken. Hoewel de trailer anders doet geloven is Catfish geen Blair Witch Project-achtig horror verhaal. Of Catfish nu waargebeurd en "live" gefilmd is of niet, de manier van filmen geeft een prettige spanning aan het verhaal.

donderdag 9 december 2010

Brussel

Echt relaxed plassen was het niet met zulke belangstellende meekijkers vlak boven je maar origineel is het wel. Bovenstaande foto maakte ik in een Grand Café op de Grote Markt in Brussel. We waren daar het afgelopen weekend om kerstinkopen te doen. Met een overdonderend aanbod van (chocolade)winkels, kroegjes, stalletjes, restaurants en musea is er van daadwerkelijk inkopen niet veel terecht gekomen.


Zoals ik van de Belgen gewend ben was bijna de hele stad en met name de Grote Markt al helemaal in kerstsfeer met een overdaad aan lichtjes en je struikelde bijna over de vele uit de kluiten gewassen kerstbomen. De sneeuw maakte het beeld compleet alleen was het zo verschrikkelijk koud dat glühwein een eerste levensbehoefte werd. Gelukkig was die in de vele stalletjes op straat ruim voorradig. Met het kerstgevoel zat het na afloop wel goed. Hé kijk nou; Sinterklaas was nog niet weg of daar heb je de kerstman al...

vrijdag 3 december 2010

De Eetclub *

Normaal gesproken duren mijn conversaties met mensen die me na een film vertellen dat ze het boek toch beter vonden nooit erg lang. Daar begin ik echt niet aan omdat films en boeken nu eenmaal twee totaal verschillende kunstvormen zijn die zich nauwelijks met elkaar laten vergelijken. Toch ontkom ik er in het geval van De Eetclub niet aan er zelf over te beginnen. Dat de boeken van Saskia Noort ongekend succesvol en buitengewoon spannend zijn hoef ik hier niet te gaan uitleggen maar of deze literaire thrillers zich ook lenen voor een goede verfilmingen vraag ik me na het zien van De Eetclub ernstig af.

De Eetclub gaat over een groepje jonge en vooral welgestelde vrouwen die zich ergens in Het Gooi voornamelijk vermaken met wijndrinken, sociale ontmoetingen en het koken van zelfbedachte gerechtjes in hun besloten eetclubje. Het eetclubje blijkt echter een spin-off van de vriendenclub die de echtgenoten van de vrouwen al jaren met elkaar vormen. Nieuwkomer Karen (Bracha van Doesburgh) en haar man worden in de vriendenclub opgenomen en dat lijkt een positieve aanwinst voor het clubje interessante en succesvolle mensen. Maar zoals dat vaak gaat met buitenstaanders in een hecht gezelschap worden ook hier de verhoudingen en interne codes door de komst van de buitenstaander op scherp gezet. Karen op haar beurt ontdekt al snel dat de relaties binnen de club helemaal niet zo vrijblijvend zijn en dat ieder lid van de club een reden, geheim of belang bij de club heeft. Als de eerste dode (in de vorm van een onwaarschijnlijke zelfmoord) valt begint Karen ernstig te twijfelen aan de motieven van de club en begint te onderzoeken wat er voor haar verborgen wordt gehouden.

Het probleem met de verfilming is de vele personages die een rol spelen terwijl er nauwelijks tijd is deze aan de kijker voor te stellen. Vijf stellen waarvan er sommigen ook nog eens een on-officiële relatie (om het eens netjes te zeggen) met elkaar onderhouden levert al snel een wirwar aan namen op. De vraag die mij gedurende de hele film het meest bezig hield was: "Wie is Babette? Wie is Patricia? Wie is Evert?" In het boek zal dit ongetwijfeld prima werken omdat er daar genoeg ruimte is de personages op een fatsoenlijke manier aan de lezer voor te stellen en duidelijk te maken wat zijn of haar positie binnen de groep is maar in de film ben je als onvoorbereide kijker al snel het spoor bijster. Daarnaast zijn de ontwikkelingen niet altijd even logisch en de uiteindelijke ontknoping voelde eerder als een opluchting dan als een verrassing.

Het positieve aan De eetclub is het camerawerk en de goed gekozen locaties. Er zitten prachtige opnames tussen waarbij origineel gebruik wordt gemaakt van spiegeling en reflectie. Helaas was dit nauwelijks voldoende om de film naar een hoger plan te tillen. (Trailer)

woensdag 1 december 2010

Copacabana **

Copacabana is een echte Moeder-Dochter film. Dit drong pas tot me door toen ik bij binnenkomst merkte dat ik de enige(!) man in de redelijk gevulde bioscoopzaal bleek te zijn. Ik had gerekend op een tragi-komedie in de sfeer van Aanrijding in Moscou of desnoods iets in de trant van De Helaasheid der Dingen maar nee hoor... een ordinaire Moeder-Dochter film was het en dat bleef het tot de eindtitels over het beeld rolden.

Isabelle Huppert speelt de joviale, levendige maar vooral schaamteloze Babou. Haar dochter (gespeeld door Lolita Chammah; ook in het echt haar dochter) schaamt zich zo erg voor haar extraverte jaren-sixties moeder dat ze haar niet eens op haar eigen aanstaande bruiloft wil hebben. Dit zet de verhouding tussen moeder en dochter ernstig onder druk. Van schrik en in een poging enig respect af te dwingen gaat moeder Babou op zoek naar een echte baan. Voor ze er zelf erg in heeft staat ze Timesharing appartementen te verkopen in een troosteloos en winters Oostende. Aanvankelijk gaat dat haar goed af en heeft ze een kans nu eindelijk eens echt carrière te maken. Maar bij een ongeleid projectiel als Babou duurt het ook hier niet lang voordat het weer mis gaat.

Bij mij werkte de hyperactieve Babou al snel op mijn zenuwen maar door de rest van de zaal werd intens meegeleefd, meegelachen en mee-geontroerd met de telkens weer de aandacht op zichzelf vestigende Babou. Blijkbaar verplaatst het vrouwelijk deel van bioscoopbezoekend Nederland zich moeiteloos in de in minirok en legging rondspringende Babou terwijl ik nauwelijks aansluiting kon vinden bij deze rusteloze en immer naar vrijheid en plezier zoekende vijftiger.

Het was leuk om flarden van het afgebladderde Oostende te herkennen van mijn eigen vroegere bezoekjes en Babou mocht dan als karakter irriteren; Isabelle Huppert's acteerprestatie is er niet minder om. Copacabana komt op mij over als een prima film voor twee vriendinnen die nodig weer eens samen iets moeten gaan doen. Ongetwijfeld krijgt ze in de Viva een prima recensie. (Trailer)