zaterdag 30 januari 2010

Avatar ***


Enter the World

Een regenachtige vrije vrijdag leent zich uitstekend voor een middagje bioscoopspectakel. Zodoende hesen wij onszelf de gezellig verlichte showbiztrap van die vreselijke Pathé-ArenA op om in 3D-Imax Avatar te zien.

Al zoveel over gezegd, gelezen en gehoord; het verhaal zou tegenvallen, hij duurt te lang en de acteerprestaties zijn al helemaal onder de maat. Ik moet zeggen; het is ons niet tegengevallen. Als je de nuance zoekt en van subtiel acteerwerk houdt heb je bij Avatar niet veel te zoeken en wordt het een lange zit. Bij Avatar is het Goed tegen Kwaad, de onschuld met pijl en boog tegen een technisch superieure overmacht waarbij uiteindelijk het goede overwint. Voor het gemak zijn de onschuldige en wijze bosbewoners een soort blauwe reuzensmurfen zodat lekker duidelijk is wie bij wie hoort. De kracht van Avatar zit niet in het verhaal maar overduidelijk in de techniek en de speciale effecten. Door het speciale 3D-brilletje waan je jezelf drie uur lang in een droomwereld waarin het mos groen oplicht als je er overheen loopt, je aangevallen wordt door vreselijk enge reuzenwolven en waar je je staart gewoon in een draak plugt om vervolgens weg te vliegen.

We hebben ons prima vermaakt, maar dan wel in 3D want anders ben ik bang dat je het snel zat bent.


woensdag 27 januari 2010

Das Weisse Band **


Eine Deutsche Kindergeschichte

Das Weisse Band is het nieuwe product van de Oostenrijkse filmmaker Michael Haneke. Helaas heeft zijn vorige werk Caché mij nooit erg kunnen boeien maar omdat Das Weisse Band overal in de prijzen valt en in Duitsland zelfs is uitgeroepen tot Beste Europese Film van 2009 heb ik me er toch aan gewaagd.

De film gaat over een Duits Boerendorp, begin 1900 dat kreunt onder het juk van een feodaal systeem. Alles lijkt zijn gewone gang te gaan totdat het dorp ineens geteisterd wordt door een aantal nare en onverklaarbare gebeurtenissen. Het paard van de dokter struikelt over een gemeen gespannen draad, een schuur brandt af en er verdwijnen twee kinderen die later mishandeld worden teruggevonden. Het lijkt of de kinderen hier iets mee te maken hebben maar wat is hun rol? En wat is het effect van de witte band? Hoe het ook zit, de dorpsjeugd is tegen het einde van de film danig niet in orde en hierin lijkt Haneke een verklaring te zien voor de oorsprong van het latere fascisme en de twee wereldoorlogen die daarop volgden.

Grote thema's die het lokale verhaal en de film ontstijgen maar wat in mijn ogen een dodelijk saaie en naargeestige film (in zwart/wit) oplevert. Misschien lag het aan mijn stemming en was mijn verwachting verkeerd maar het geheel kreeg mij niet in haar greep en door de lange speelduur begon mijn chronisch tekort aan slaap ook nog eens danig op te spelen.

zondag 24 januari 2010

Nothing Personal ***


Het begin is zwijgzaam, traag en bevreemdend maar naarmate de film vordert wordt het "verhaal" van een Nederlandse vrouw die vlucht voor haar omgeving, relatie en natuurlijk voor zichzelf boeiender. Anne (zoals ze later blijkt te heten) laat alles achter zich en vertrekt met alleen een rugzak en blauw tentje naar het wonderschone maar desolate en ruige Ierland. Wat haar beweegreden zijn wordt niet echt uit de doeken gedaan en de zwijgzame Anne laat ook al niet bijster veel over zichzelf los. Wel past ze met haar lange rode haren en naturel uiterlijk buitengewoon goed in het Ierse landschap, ze gaat er als het ware in op. Voordat ze helemaal afglijdt in een zwervend bestaan vindt ze onderdak op een idyllisch schiereilandje in een "cottage" zoals wij ons een cottage graag voorstellen. In ruil voor werk krijgt ze eten en onderdak van de enige bewoner (een belezen en in afzondering levende weduwenaar) met als enige regel; geen persoonlijke contact, geen persoonlijke vragen. Zodoende leven Anne en de vriendelijke huisbaas zwijgzaam naast elkaar. Hoewel de combinatie van de mooie Anne en de veel oudere introverte weduwenaar vreemd is werkt hij wel want naarmate de tijd vordert raken de twee in elkaar geïnteresseerd en groeien langzaam naar elkaar toe. Wie wordt de eerste die de regels breekt?

Nothing Personal is het knap gemaakte en prachtig gefilmde regie debuut van de Nederlandse(?) Urszula Antoniak waarvoor ze maar liefst vier Gouden Kalveren (waaronder Beste Film en Beste Regie) ontving. Lotte Verbeek speelt met veel gevoel de rol van Anne. Nothing Personal vertelt een verhaal in beelden waarbij veel aan de verbeelding wordt over gelaten. (Trailer)