woensdag 30 december 2009

Vooruit & Achteruit


Mijn kerst is meer dan prima verlopen met een overdaad aan cultuur, lekker eten en het mooiste kado in jaren (zie boven). Nu even niks om handen om vervolgens vanuit een verlaten landhuis ergens in het buitenland onder het toeziend oog van een Blue Moon geheel in stijl het nieuwe jaar in te springen. Voor ik vertrek toch nog even een terugblik; Filmisch was 2009 geen topjaar, voor mij althans want aan het aanbod lag het niet. Mijn filmbezoek bleef nogal achter bij mijn ambities waardoor ik dit jaar ben blijven steken op een schamele 44 bezochte bioscoopfilms. In alle andere opzichten was 2009 een beter jaar. Zowel qua werk, financieël als in de liefde was het een prima jaar. Laat 2010 maar komen, we denderen gewoon in hetzelfde tempo door.

zaterdag 21 november 2009

Whatever Works ****


Cynische oude man krijgt een relatie met een veel te jong en te mooi naïef meisje uit de provincie. Een beproefd recept in de handen van de inmiddels 74 jarige Woody Allen. Na Barcelona (Vicky Cristina, Barcelona) en Londen (Match Point en Cassandra's Dream) speelt Whatever Works zich weer af op vertrouwde bodem; New York.

Daar vindt het chagrijnige en pessimistische zelfbenoemde genie, Boris op een dag de jonge en mooie Melody onder zijn voordeurtrap. Melody blijkt van huis weggelopen en trekt meteen bij Boris in. Dit zet het leven van de filosofische voormalig deeltjeswetenschapper die over werkelijk alles een theorie heeft volkomen op zijn kop. Helemaal als blijkt dat de oer conservatieve ouders van Melody haar één voor één uit het achterlijke zuiden van Amerika achterna komen gereisd en ieder een even snelle als wonderbaarlijke transformatie doormaakt met Boris als zwartgallig middelpunt.

Zelfs Boris die het leven toch vooral als een tragische, wrede en ongelukkige ervaring beschouwt begint de lol in te zien van van al het ongevraagde bezoek en de ene hilarische dialoog wordt opgevolgd door de volgende lachwekkende scène. De lange monologen waarin Boris zich vanuit de film tot de kijker in de zaal richt is geen nieuwe techniek in Allen's universum maar blijft toch leuk en origineel.

Whatever Works is ooit door Allen geschreven als toneelstuk en dat is goed te merken. Veel dialoog en gekunstelde ontmoetingen en stuk voor stuk boeiende karakters. Maar laat ik daar nu net van houden en daarom vond ik het (ondanks het nogal moraliserende einde) een heerlijke film zoals ik die van Woody Allen verwacht.

vrijdag 20 november 2009

IDFA


Met meer dan 300 spraakmakende documentaires in een ruime week het leukste film festival van het jaar. Onder het motto "De werkelijkheid verzin je niet" en met de beste commercial van het jaar ging gisteren in de bioscopen rond het Rembrandtplein de 22ste editie van start met de Poolse film: War games and the man who stopped them.

Hilarisch, schokkend, ontluisterend, historisch, creatief of juist volkomen onbegrijpelijk en saai; dat is de charme van het IDFA. Ik word er altijd heel erg gulzig en gretig van en het voelt als een kind in een snoepwinkel als ik het programma zie. Vandaag ben ik lekker vrij. Met plezier verwaarloos ik mijn werk om de hele dag in bioscoopstoelen door te brengen en pas diep in de nacht te eindigen in de Escape op een van de beruchte IDFA Dance Nights.

Kaartjes bemachtigen blijft een crime maar voor de doordouwers en nieuwsgierigen klik hier voor het complete programma.

zondag 1 november 2009

New York, I Love You ***


In een mozaïek- of ensemble film spelen spelen een groot aantal personages een belangrijke rol met meestal meerdere verhaallijnen die elkaar op een bepaald moment overlappen, kruisen of samenkomen.

New York, I love You is zo'n mozaïekfilm alleen bestaat deze uit losstaande verhalen waarbij sommige flinterdun met elkaar verbonden zijn terwijl de meeste geen enkel onderling raakvlak hebben. Onderlinge samenhang is er wel want zoals de titel al verraadt gaat het hier om een ode aan "The City that Never Sleeps". New York, I Love You is een "project" waarbij 10 regisseurs hun eigen scène mochten samenstellen en draaien waarbij de liefde tussen mensen centraal moest staan. Het resultaat is een caleidoscoop van fraaie losse scènes, mooie muziek en sfeervolle beelden. Maar ja met zo'n fotogenieke stad als New York en een aantal goede regisseurs kan dit nauwelijks misgaan. Misschien lag het aan mijn "mood van de avond" of het kwam omdat Nathalie Portman een verhaaltje voor haar rekening nam, maar ik vond het een mooie en onderhoudende film, ook al zijn niet alle verhalen even sterk en ondanks dat mijn sneakgenoten er heel anders over dachten. Na Paris Je T'Aime was het nu de beurt aan New York en het schijnt dat Shanghai en Rio de Janairo de volgende steden zijn die een multi-regisseur ode aan de liefde kunnen verwachten.

zaterdag 24 oktober 2009

De Helaasheid der Dingen ***


Zo'n titel trekt onmiddellijk de aandacht en aangezien ik sinds Aanrijding in Moscou en Ex-Drummer een zwak heb voor Vlaamse films waren de verwachtingen meer dan gemiddeld gespannen.

De Helaasheid der Dingen gaat over de 13-jarige Gunther Strobbe die in het plaatsje Reetveerdegem (bestaat niet echt) opgroeit in het huis van zijn oma (die een hart heeft dat groter is dan haar pensioen) tezamen met zijn alcoholistische vader en een stuk of wat al even dorstige ooms. De mannen zijn stuk voor stuk teruggekeerd naar het ouderlijk huis omdat ze in het normale leven totaal mislukt zijn. De dagen van de "Nonkels" bestaan hoofdzakelijk uit een routine van cafébezoek, veel drinken (elke dag dronken is immers ook een geregeld leven), over vrouwen praten, nog meer drinken en hilarische kroegspelletjes. Zo zijn we getuige van bizarre situaties zoals een wedstrijd naaktfietsen of een officiele poging het wereldrecord bierdrinken te vestigen. Dat overigens met gemak wordt gewonnen door Nonkel Koen die daarna vrolijk in zijn auto stapt om naar huis te rijden onder het uitroepen van de woorden: "Ik ga een pintje vatten".

Regisseur Felix van Groeningen geeft op een prachtige manier het nietszeggende en lege leven van de Strobbes weer zoals gezien door de ogen van de jonge Gunther. Dit levert zowel hilarische als tragische en zelfs pijnlijke scènes op. De film begint sterk met het introduceren van de personages maar op driekwart van de film zakt het geheel wat in. De broers blijven maar drinken terwijl er over hun achtergrond of verleden weinig tot niets bekend wordt. Daardoor blijft het geheel wat oppervlakkig. Toch weten de Nonkels je telkens weer te verrassen met name met hun onuitputtelijke repertoire aan drink-liederen:

Het wonder is geschied,
Het wonder is geschied,
Mijn pruim is nat
Maar het regent niet...

wordt er uitbundig gezongen tegen een 13-jarig meisje.

"Het trof me opnieuw dat alles van schoonheid kapot moest of vertrok uit ons dorp", mijmert de op zijn jeugd terugblikkende Gunther die uiteindelijk aan het beklemmende milieu van zijn zuipende familie ontsnapt en succesvol schrijver is geworden. De Helaasheid der Dingen (naar het boek van Dimitri Verhulst) past naadloos in het rijtje van uitmuntende Vlaamse films en Vlaanderen zou gek zijn om dit monument niet in te zenden voor de Oscar voor Beste Niet Engelstalige film. (Trailer)

donderdag 22 oktober 2009

Fish Tank **


Hyperrealistisch Kitchen Sink Drama dat zich afspeelt in een troosteloze Engelse prachtwijk. In deze deprimerende omgeving moet de 15-jarige grofgebekte Mia zich staande zien te houden terwijl ze van school is gestuurd en thuis een (dronken) moeder die alleen met zichzelf bezig is en een jonger zusje heeft. Om aan al deze ellende te ontsnappen heeft Mia een droom; danser worden.

De Engelse filmmaakster Andrea Arnold trekt er ruim twee uur voor uit om te laten zien dat dit de dappere Mia nooit zal lukken. Als je in Engeland in de verkeerde buurt geboren bent is het in de ogen van filmmakers blijkbaar onmogelijk daaraan te ontsnappen. Voor mij was dit teveel ellende, uitzichtloosheid en problemen achter, boven en naast elkaar. Er wordt goed geacteerd maar het verhaal kabbelde teveel voort zonder duidelijke lijn. Nou is dat nogal persoonlijk want mijn sneak-genote-van-de-avond dacht daar juist heel anders over; zij vond het een mooie en boeiende film. Na anderhalf uur verlangde ik hevig naar het einde en een borrel maar ondanks dat in mijn ogen het ene na het andere prachtige eindshot langskwam werd dit door Arnold keer op keer uitgesteld.

zaterdag 17 oktober 2009

La Voix Humaine ****



Lange zwarte haren, een brutale gezichtsuitdrukking en een aangenaam raspend stemgeluid; in het dagelijks leven kan ik aan die combinatie al nauwelijks weerstand bieden, laat staan als iemand daarbij ook nog (klassiek) kan acteren. Kortom ik ben een fan van Halina Reijn en daarom volkomen bevooroordeeld over alles wat ze doet.

Donderdagavond zat ik in de (nieuwe) Stadsschouwburg voor de voorstelling La Voix Humaine van het Amsterdams Toneel. La Voix Humaine is een voorstelling waarbij Halina de enige actrice op het toneel is en een vrouw speelt die voor de laatste keer belt met haar ex-geliefde in een ultieme poging de breuk te lijmen. Ze begint opgewekt en zelfverzekerd maar naarmate het gesprek (en de tijd) vordert wordt ze steeds wanhopiger en afhankelijker om uiteindelijk te beseffen dat alles voorbij is en haar geliefde voor een ander heeft gekozen. Als publiek kijk je recht in de huiskamer van de vrouw. Het geeft een Jambers-achtig voyeuristisch gevoel alle privé handelingen en het gesprek te kunnen volgen van een vrouw die zich onbespied waant. Dat je de andere kant van de lijn (en het verhaal) niet hoort geeft een extra dimensie en doet een behoorlijk beroep op je inlevingsvermogen. De vrouw blijft maar praten want zolang ze praat is er hoop; elke zin kan de laatste zijn, elke pauze noodlottig. Ondertussen moet ze ook nog proberen de lijn open te houden en anderen die per ongeluk op de lijn zitten weg te jagen.

Jean Cocteau schreef de toneelmonoloog in 1927 en dat is goed te merken. De telefoon zit nog aan een draadje en verbindingen komen via een operator die consequent Juffrouw wordt genoemd tot stand. Dat is even vreemd maar eenmaal gewend geven deze beperkingen juist extra spanning. La Voix Humaine is een anderhalf uur durende krachttoer, het onderwerp is universeel, herkenbaar en rauw en de muziek passend en indringend.

"Ophangen is het moeilijkst", fluistert de vrouw als één van haar laatste zinnen. Ophangen in het besef dat hierna een dreigende leegte je als een zwart gat aanstaart. (Trailer)


zaterdag 10 oktober 2009

Passwords


Vanmiddag hoorde ik op de radio iemand vertellen dat onlangs door een fout duizenden adresgegevens en passwords van evenzovele Hyves-gebruikers openbaar op het internet beland waren. Naar aanleiding hiervan had hij onderzocht welke passwords zoal gebruikt werden. Wat bleek; alle advies om vooral complexe passwords gecombineerd met cijfers en karakters te gebruiken wordt massaal genegeerd. Meest gebruikt is de naam van het huisdier (althans ik neem aan dat Snuf of Witje niet de namen van je kinderen zijn), op de voet gevolgd door namen van echtgenotes, straten, geliefdes, kinderen of voetbalclubs. Volgens de spreker (die zichzelf deskundige noemde) was dit met de alsmaar voortschrijdende digitalisering volkomen onverantwoord. Makkelijk praten vanuit je deskundigen-stoel want het gevolg van deze vooruitgang en bijbehorende beveiliging is dat ik ondertussen meer gebruikersnamen en passwords in mijn hoofd heb dan sleutels aan mijn sleutelbos. Vroeger was alles makkelijker en overzichtelijker; zeker in het geval van passwords. Lange tijd had ik gewoon één password voor alles: Geheim. Als iemand dan vroeg: "Wat is je password?", antwoordde je doodleuk: "Dat is geheim".

Ik krijg er steeds meer moeite mee; zeker als je om de zoveel tijd ook nog eens gedwongen wordt van password te veranderen. Mijn ervaring is dat vieze passwords het best blijven hangen: Diaree of Maagzuur en meer van dat soort lichamelijke ellende beklijft het best. Een niet bestaand woord werkt ook goed. Laatst moest ik op mijn werk vanwege een kort verblijf in het buitenland mijn password aan iemand overdragen. "Kotsbakla", schreef ik op zo'n geel plakbriefje. "Wie heeft er nu zo'n password?!!", reageerde mijn collega verbaast. "Precies", zei ik.

woensdag 30 september 2009

Filmweken


Het staat bekend als de leukste AH-Actie van het jaar; de AH-Filmweken. Gevolg is wel dat de bioscoopzalen van álle filmhuizen de hele maand september ineens bomvol zitten met publiek dat de rest van het jaar zijn films waarschijnlijk lekker comfortabel vanaf DVD op de eigen TV bekijkt. Het begint al in de rij voor de AH-Kassa waar enthousiaste kassières je filmbonnen blijven toestoppen; ook al probeer je duidelijk te maken dat je er al zoveel hebt dat je er een muur mee zou kunnen behangen. Vervolgens lange rijen bij de bioscoopkassa's met naar bonnen zoekende mensen want de meerderheid schijnt die dingen op het moment suprème ineens kwijt te zijn. Van die vrolijke vijftigers met volle culturele agenda's, een groot sociaal netwerk en zeeën van tijd. Nu zou je denken dat ze daarom lekker 's middags gaan om dan heel tacktvol rond borreltijd weer buiten te staan maar dat vertikken ze dus. Massaal bezet het AH-bonnen-publiek alle avondplaatsen om zich al ritselend, fluisterend of hardop vragen stellend door het verhaal te werken.

Gelukkig is vandaag de laatste dag van deze sympathieke AH-filmbonnenactie. Heerlijk, vanaf morgen weer voldoende stoelen en je favoriete plek gewoon beschikbaar. En het AH-bonnenpubliek; dat kan na vandaag onvermoeibaar verder Nordic-walken, bridgen of mid-weekjes weg. Tot volgend jaar.

zaterdag 26 september 2009

La Siciliana Ribelle ***


De bedoeling is om zo kort mogelijk op de films te zitten die dit blog halen. La Siciliana Ribelle draait al een een tijdje in de Amsterdamse bioscopen en valt er daarom eigenlijk een beetje buiten de scope maar toch is hij de moeite waard om op te nemen.

De Omertà is de beruchte zwijgplicht van de Italiaanse Maffia. Als onderdeel van een Italiaanse Maffia-Clan of maffialid praat je niet over de (mis)daden begaan door je eigen groep laat staan dat je verraad pleegt of bekentenissen aan de politie aflegt.

La Siciliana Rebelle is gebaseerd op het (echte) leven van de Siciliaanse Rita Atria. Als dochter van een Siciliaanse maffia baas hield ze als kind jarenlang dagboeken bij waarin ze nauwgezet optekende hoe de maffia praktijken er op het Italiaanse eiland aan toegingen. Als haar vader en later ook haar broer in de als maar heviger wordende maffia-oorlog worden vermoord besluit de dan 17-jarige Rita naar de openbare aanklager van Palermo te stappen met haar dagboeken onder haar arm. De dagboeken blijken zoveel juiste informatie te bevatten dat onderzoeksrechter Paulo Borsellino hiermee de sleutel in handen heeft om een grootst proces tegen de kopstukken van de Sciciliaanse maffia te beginnen. Vanaf dat moment zijn Rita's dagen geteld. Ze wordt opgenomen in een getuigenbeschermings programma, krijgt een andere identiteit, ze wordt verworpen en bedreigd door haar vriend, haar geboortestad en zelfs haar moeder wil niets meer van haar weten.

De film laat zien hoe machtig en nietsontziend de Maffia in Italië is. Na Gomorra en Il Divo is dit de derde film in korte tijd die een reëel en niet-geromantiseerd beeld van de maffia laat zien. Niks geen Godfather-achtige heroïek ondersteund door mooie vioolmuziek. In plaats daarvan zien we een misdaadorganisatie die een heel land in zijn greep houdt en waar een non snel de luiken sluit als op het pleintje beneden een man wordt vermoord. Mooi gefilmd maar soms is het verhaal mij iets te spannende gemaakt (ik kan niet geloven dat het er in de rechtzaal echt zo is toegegaan als in de film). Gaandeweg wordt de film steeds beklemmender. De bevrijding en rechtvaardiging die Rita zocht keert zich tegen haar en voelt steeds meer als een gevangenis. Uiteindelijk betalen onderzoeksrechter Borsellino en Rita een hoge prijs voor hun dappere strijd. Indrukwekkend zijn de authentieke beelden aan het einde waar we heel even de echte Rita te zien krijgen.

zondag 13 september 2009

9 ****


When our world ended, their mission began...

Een aantal weken geleden kreeg ik in de bioscoop een trailer voorgeschoteld waarin onmiddellijk de hand van de Amerikaanse excentrieke filmproducent Tim Burton te herkenen viel. Burton's (animatie)films kenmerken zich vaak door donkere gotic-achtige-horror-decors, interieurs en kostuums die gebaseerd zijn op Victoriaanse architectuur en de hoofdpersoon is meestal een randfiguur, een outcast of verschoppeling die niet begrepen wordt door zijn naaste omgeving.

Hoewel Tim Burton zich wel degelijk met het tot stand komen van 9 heeft bemoeid is de film gemaakt door van Shane Acker. Als animatiestudent werkte Acker 4,5 jaar aan zijn afstudeerfilm 9 (2005). Het 11 minuten durende computeranimatie "filmpje" werd overladen met prijzen en ontving zelfs een Oscarnominatie. Vanaf dat moment veranderde de carrière van Acker in een droomcarrière want het werd opgepikt door Burton met het verzoek er een bioscoopfilm van te maken.

9 gaat over 9 lappen poppen die, in een wereld waarin geen mensen meer leven, moeten zien te overleven. De wereld die nog bestaat wordt geregeerd door agressieve machines die ooit door mensen zijn gemaakt. De poppen-kolonie heeft zich jarenlang verstopt voor de machines maar nieuwkomer 9 weet de anderen te overtuigen dat verstoppen geen oplossing is maar dat er verzet moet komen. Wat ze snel zullen leren is dat de toekomst van hun beschaving van hunzelf afhangt...

Het verhaal is snel verteld en niet heel erg indrukwekkend. Gelukkig moet 9 het niet van het verhaal alleen hebben; de animaties, graphics en het design is ronduit geweldig. De verwoeste post-apocalyptisch aarde is fenomenaal ontworpen en weergegeven. De film grossiert in mooie scènes en geweldige shots van brandende gebouwen, desolate landschappen, grauwe luchten en agressieve moordmachines. Normale gebruiksvoorwerpen worden hierbij op een originele manier ingezet om de monsters mee te lijf te gaan.

Ik heb me prima vermaakt in dit intrigerende en sfeervolle poppen-universum. Ook al is het misschien anders dan je gewend bent; voor Burton fans is dit een niet te missen film (Trailer).

donderdag 10 september 2009

Soul Power **


Hou je van jaren 70 Soul muziek, wijde broekspijpen, veel haar en de meest schreeuwerige en vloekende kleren dan is Soul Power een Must See voor je. Soul Power is een documentaire over het muziekfestival Zaire '74 dat een unieke groep Soul en R&B artiesten uit Amerika (o.a. James Brown en B.B. King) bij elkaar bracht in Zaire. Het festival werd in Kinshasa gehouden aan de vooravond van de legendarische bokswedstrijd ("Rumble in the Jungle") tussen Foreman en Muhammad Ali.

Voor vrijwel alle Afro-Amerikanen was het hun eerste bezoek aan Afrika en waren de naïeve verwachtingen voor hun bezoek aan het "Motherland" hooggespannen. Alle beelden zijn autentiek wat zoveel wil zeggen als; geen breedbeeld, slecht camerawerk en onduidelijke opnames. Waar ik een confrontatie had verwacht met de heersende armoede en het keiharde leven in de straten van Kinshasa is Soul Power niet meer dan een aaneenschakeling van swingende optredens met in de hoofdrol een zichzelf voortdurend bevlekkende James Brown. Het moet gezegd; de optredens (met name dat van B.B. King) zijn wel heel erg swingend en aanstekelijk en het is geweldig om een jonge Muhammad Ali te horen uitleggen waarom Afrikaanse vliegen zoveel sneller zijn dan Amerikaanse maar hiermee hield het voor mij dan ook wel op.

Als tijdsbeeld en swingend geheel geslaagd, als documentaire ver onder de maat.


donderdag 3 september 2009

24 City **

Hoe erg kun je als filmmaker je publiek kwellen en hoever mag je daarin gaan? De Chinese regisseur Jia Zhang Ke zoekt graag de grenzen van contemplatieve cinema op waarbij hij experimenteert met realiteit en fictie. In zijn nieuwste film 24 City is hem dat dan buitengewoon goed gelukt want als objectieve (lees slecht geïnformeerde) kijker loop je direct in de val doordat je het idee hebt naar een documentaire te zitten kijken.

24 City volgt de oprichting en het verval van de "geheime" militaire fabriek in de stad Chengdu (hartje China) die uiteindelijk plaats moet maken voor een modern appartementen complex; 24 City. Dit gebeurt niet aan de hand van beelden maar door middel van acht personen die vertellen hoe het was om te werken in staatsfabriek 420. Het resultaat is acht lange interviews die overlopen van de details en kleine persoonlijke herinneringen.

Natuurlijk begrijp ik dat het afbreken van die oude communistische fabriek om plaats te moeten maken voor dure, luxe appartementen een prachtig symbool is voor de transitie die China de afgelopen 50 jaar heeft doorgemaakt. Het is ook ongetwijfeld buitengewoon origineel om dit weer te geven in een soort fake documentaire. Helaas, mij kon het niet boeien. Ik ben niet zo geïnteresseerd in het wel en wee van oude partijpolitieke gebruiken waarbij het wel leek alsof sommigen daar heftig naar terug verlangden. Ik had het gevoel bijna twee uur naar een aquarium te hebben gekeken. Toch hoorden we iemand bij het verlaten van de zaal zeggen: "Wat een buitengewoon boeiende en mooie film". Voor de liefhebber dus.

zondag 30 augustus 2009

Los Abrazos Rotos ***


Met het in roulatie gaan van Los Abrazos Rotos (afgelopen donderdag) belooft het al met al toch nog een mooie filmzomer te worden. Het is al weer drie jaar geleden dat Pedro Almodóvar's laatste film Volver (met Penélope Cruz op haar best én mooist) uitkwam. Omdat Volver zo'n goede film was en in Los Abrazos Rotos de hoofdrol weer voor Penélope (geef hem eens ongelijk) is weggelegd waren de verwachtingen nogal hooggespannen.

Los Abrazos Rotos gaat over een blinde filmmaker (lluis Homar) die 14 jaar geleden na een tragisch ongeluk niet alleen zijn gezichtsvermogen maar ook zijn geliefde Lena verloor. Een blinde filmmaker klinkt nogal metaforisch maar jammer genoeg wordt met dit gegeven niet veel gedaan. De film begint in het heden maar via uitvoerige flashbacks wordt langzaam uit de doeken gedaan wat er 14 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Los Abrazos Rotos heeft alle karakterestieken van een Almodóvar film; de felle kitscherige kleuren (in elke scène komt wel iets rood's voor) en vaste thema's als schuld, jalousie, homo's en dood zijn volop aanwezig. Penépole Cruz kan helemaal los in haar rol als minnaar van een rijke zakenman én als matige actrice. Pedro Amlodóvar heeft op deze manier een soort film-in-de-film willen maken. Op zich is zo'n Droste effect een interessante kapstok om een artistieke en originele film te maken maar mij geeft het het gevoel dat Almodóvar teveel wil met deze film. Het is zowel een melodramatisch, komisch liefdesdrama als een ode aan het filmaken. Als kijker word hierdoor heen en weer geslingerd terwijl je lange tijd in het onzekere wordt gelaten over wat er nu eigenlijk gebeurd is. Hierdoor zijn er tegen het eind twee lange scènes nodig waarin wordt uitgelegd hoe één en ander in elkaar steekt.

Aan Penélope Cruz heeft het in ieder geval niet gelegen dat het geheel nogal tegenviel. Ze ziet er zoals altijd prachtig uit; zowel donker als blond en de rol van Lena ligt haar goed. De film speelt voor een deel op Lanzarote. Voor mij was dit een feest der herkenning aangezien ik enige tijd op dit mooie Canarische Eiland heb doorgebracht. De zwarte vulkanische stranden, de kwetsbare wijnranken en vooral de kunstwerken van kunstenaar César Manrique die iedere rotonde van het eiland opsieren zijn nadrukkelijk aanwezig en spelen zelfs een rol in de film.

Al met al is Los Abrazos Rotos een film met een redelijk simpel verhaal dat uitermate gecompliceerd verteld wordt.

donderdag 27 augustus 2009

Inglourious Basterds *****

Ik heb helemaal niets met oorlogsfilms; niet met eerste wereldoorlogsfilms, niet met tweede, niet met geen enkele oorlogsfilm. Dat de nieuwe film van Quentin Tarantino zich tijdens WO-II afspeelt in bezet Frankrijk stemde dan ook niet erg hoopvol. Maar het is een Tarantino en die kan ik nu eenmaal niet ongezien laten passeren. Na zijn mislukte avontuur met Death Proof, rest er na het zien van Inglourious Basterds in de grote zaal van Tuschinski maar één conclusie; Tarantino is terug... en hoe!

Inglourious Basterds heeft alles wat een goede Tarantino moet hebben en past naadloos in het beroemde rijtje van Resevoir Dogs, Pulp Fiction en Kill Bill; ik heb hem niet gekeken, ik heb de film ondergaan. In Inglourious Basterd spelen drie betrekkelijk eenvoudige verhaallijnen naast elkaar die uiteindelijk op een originele manier samenkomen in een kleine bioscoop in het bezette Parijs. Het verhaal is eigenlijk ondergeschikt; het zijn de karakters, de messcherpe dialogen (die vaak nergens over gaan maar toch boeien), het prachtige camerawerk, de bombastische filmmuziek van oa Ennio Moricone en de weergaloos spannende (lange) openingsscène die de film tot iets bijzonders maken. Eindelijk ook weer eens een oer-slechterik in de persoon van Christoph Waltz die je als ijskoude SS-kolonel Hans Landa (bijnaam; The Jewhunter) de rillingen over je rug bezorgt.

Op driekwart van de film zit de mooiste scène die ik in jaren gezien heb. Onder David Bowie's Putting Out The Fire with Gasoline (brilliant gekozen) bereidt de Joodse bioscoop eigenaresse zich voor op haar heldendaad die de geschiedenis zal moeten veranderen. Als kijker bezorgt dit een ongemakkelijk gevoel want zoals zo vaak in films met historische figuren (Hitler, Goebbels) vraag je je op een gegeven moment af hoe de filmmaker zich hieruit gaat redden zonder de geschiedins geweld aan te doen. Tarantini lost die even makkelijk als sprookjesachtig op; was het in werkelijkheid maar zo gelopen als in Inglourius Basterds.

In al zijn gruwelijkheid en met al het geweld brengt Tarantino en passant ook nog een ode aan de (oude) Duitse cinema. Inglourious Basterds is een knappe en intelligente film: Tarantino's liefde voor de film druipt er aan alle kanten vanaf.

donderdag 20 augustus 2009

Pranzo di Ferragosto **

14 en 15 augustus staan in Italië in het teken van Ferragosto (Maria Hemelvaart); twee nationale feestdagen waarin iedereen doorgaans het drukke Rome uittrekt om zich aan de kust of op het platteland te vermaken. Voor Gionanni zit dat er dit jaar echter niet in. Hij zit zonder werk en zonder geld en heeft een schuld bij zowel kroeg- als huisbaas. Giovanna lijkt zo-ie-zo ergens de boot gemist te hebben want hij is al in de vijftig, nog steeds vrijgezel en woont bij zijn bejaarde moeder thuis. Hij vult zijn dagen met het verzorgen van zijn moeder met als dagelijks hoogetepunt het drinken van enkele glazen wijn met een vriend.

In ruil voor kwijtschelding van een deel van zijn huurschuld vraagt zijn huisbaas of hij gedurende de feestdagen op zíjn bejaarde moeder wil passen. De volgende dag wordt moeder Marina afgeleverd met in haar kielzog tante Maria. Als dan ook nog de huisarts zijn hoogbejaarde moeder komt brengen zit Giovanni ineens met een huis vol bejaarden en de zware taak de dames de komende feestdagen tevreden te houden en te verzorgen.

Klinkt leuk maar verwacht geen dolkomische scènes want Pranzo Di Ferragosto is vooral een rustige, subtiele film met hier en daar een grappige opmerking of situatie. Regisseur Gianni Di Gregorio neemt zelf de hoofdrol voor zijn rekening, de bejaarde dames worden door amateurs gespeeld. Iets wat bijzonder goed uitpakt want ze doen niet onder voor professionele actrices. Als veeleisende oude dames spelen ze de sterren van de hemel. Ze mogen dan oud en gerimpeld zijn, voor Italiaanse vrouwen is dit geen excuus om niets aan je uiterlijke verzorging te doen. Ze zien er stuk voor stuk tot in de puntjes verzorgd en aandoenlijk uit. In het begin wantrouwen ze elkaar en weten zich niet echt een houding te geven. Naarmate het weekend vordert wordt de sfeer steeds beter en de stemming onder het genot van wijn uitbundiger. "We hebben meer geproost dan met Oud & Nieuw...", merkt één van de dames licht aangeschoten op. Giovanni tracht alles in goede banen te leiden maar de geslepen dames zijn hem steeds te vlug af.

In het snel vergrijzende Italië waar moeders nu eenmaal heilig zijn, snijdt Pranzo Di Ferragosto waarschijnlijk een hoogst actueel thema aan, namelijk; "Hoe om te gaan met hoogbejaarde ouders"? Niet een bijster leuk thema maar de vorm waarin Regisseur Gianni Di Gregorio het giet levert in ieder geval een innemende en vermakelijke film op.


zondag 16 augustus 2009

Away we go **


Een nieuwe film van Sam Mendes kan natuurlijk niet zomaar ongekeken voorbijgaan. Verrast was ik wel dat iemand na diepgaande films als American Beauty en Revolutionary Road ineens met een soort van Zwangerschaps Komedie komt. Hij durft wel, dat moet ik hem nageven en van afwisseling houdt hij ook. Away we Go gaat over Burt (John Krasinsky) en Verona (Maya Rudolph) die hun eerste kind verwachten. Ze willen een perfecte plek voor het kind om op te groeien en om hun verdere leven op te bouwen. Hierdoor besluiten ze door heel America te gaan reizen om deze perfecte plek te vinden. Tot zover heeft Away we Go alles in zich om uit te groeien tot een boeiende roadmovie met interessante ontmoetingen, hilarische gebeurtenissen, onverwachte ontwikkelingen en uiteindelijk de onvermijdelijke transformatie van de hoofdpersonen of hun relatie tot elkaar. Helaas, Away we Go heeft geen van deze elementen. In plaats daarvan zien we een aaneenschakeling van hun verblijf bij vrienden of familie in verschillende plaatsen in Amerika. Tijdens elke ontmoeting staat een bepaalde manier van opvoeden centraal waardoor het meer een overzicht wordt van de hedendaagse opvoeding en het gezinsleven van de "gemiddelde" Amerikaan. Het mag duidelijk zijn dat het hier geen "standaard" gezinnen betreft. De één snauwt zijn kinderen af en ziet het alleen maar als last terwijl de ander er juist super bewust mee bezig is en in hun pogingen het kind zo vrij mogelijk op te voeden wordt het juist verstikt.

Al met al zijn de ontmoetingen en gebeurtenissen best humorvol en vooral schrijnend en hierin herkennen we het bitterzoet dat ik van Mendes gewend ben. Het wil echter nergens een samenhangend verhaal worden en het acteren is soms nogal over-the-top. Ik hoop dat Mendes zich in zijn volgende film weer bezighoudt met dat waar hij goed in is; de Amerikanen een inktzwarte spiegel voorhouden.

donderdag 13 augustus 2009

Unmade Beds **


Als de Spaanse Axl naar Londen reist om daar op zoek te gaan naar zijn vader komt hij terrecht in de hippe kraakscene van East End. In het kraakpand broeit het van de creativiteit en daar woont ook de Belgische Vera. Axl mag dan op zoek is naar zijn verleden, Vera is juist naar Londen getrokken om haar verleden te vergeten. Kortom beiden zijn op zoek naar zichzelf en ook al wonen ze nu in hetzelfde pand het duurt nog behoorlijk lang voordat ze elkaar tegenkomen. Gedurende die tijd ben jij als kijker toeschouwer van de Londense kraakscene waar wordt gefeest, muziek gemaakt, gedronken, en in bed gelegen al dan niet om te slapen.

Op papier leek Unmade Beds (geweldige titel) een aardige film maar het geheel bleef toch een beetje steken in mooie beelden en vage dialogen. Het is teveel los zand en de verschillende verhaallijnen missen samenhang waardoor ik me constant zat af te vragen waar ik nu eigenlijk naar zat te kijken. Lichtpuntje was dat Vera (Déborah François) leuk is om naar te kijken en de Nederlandse Michiel Huisman speelt overtuigend als X Ray Man en muzikant.

maandag 10 augustus 2009

The Private Lives of Pippa Lee ***


The life you Love may be Your Own

The Private Lives of Pippa Lee is niet onaardig Midlife-Crisis-Drama met een top sterrencast. Volgens de filmmaakster (en tevens schrijfster van het boek) Rebecca Miller verwijst de titel naar de verschillende fases die een mens in zijn of haar leven doormaakt en de wisselende rollen die we daarin spelen ten opzichte van de mensen om ons heen (partners, kinderen, collega's). Dit klinkt voor de meesten van ons waarschijnlijk bekend in de oren maar als je verleden totaal verschillend is aan je huidige situatie kan het wisselen van rol met het groeien der jaren behoorlijk gaan knellen.

Pippa Lee is een vrouw van in de veertig die het in maatschappelijk opzicht prima voor elkaar heeft maar het in geestelijk opzicht niet helemaal meer kan bolwerken. "Ze stevent doodrustig af op een zenuwinzinking", zoals ze het zelf omschrijf. Ze is getrouwd met een 30 jaar oudere uitgever. Omdat hij het rustiger aan moet doen verhuizen ze naar een idyllisch gelegen soort van bejaardenoord net buiten de stad. Tja en dit geeft Pippa Lee nu net alle ruimte, tijd en rust om na te gaan denken over haar leven. Zoals het meestal gaat als vrouwen gaan nadenken gaat het ook hier direct fout. Via overvloedige flashbacks en voice-overs krijgen we een uitgebreid beeld van het verleden van Pippa Lee dat inderdaad in groot contrast staat tot het leven dat ze nu leidt. Bijna alles wordt uitgelegd en als kijker wordt er niet echt een beroep gedaan op je inlevingsvermogen om te begrijpen wat er in Pippa Lee omgaat. De film moet het dan ook hebben van het acteurswerk en met grote namen als Keanu Reeves, Julianne Moore, Wiona Ryder, Monica Belluci en Alan Arkin zit het met het acteren meer dan goed. Robin Wright Penn speelt als de volwassen Pippa Lee een glansrol.

Pippa Lee is een rustige film met mooie observaties over het leven, hier en daar wat cliches en de nodige humor.

zaterdag 8 augustus 2009

Millennium ****


Iedereen heeft een geheim...

Ook ik ben er inmiddels (net als de rest van half Amsterdam) aan begonnen; de Millennium Trilogie van de Zweedse schrijver Stieg Larsson. Deze week werd ik echter ingehaald door de film die donderdag in roulatie is gegaan. Ik weet het; het is zwak en dom en ik had me nog zo voorgenomen eerst het boek uit te lezen maar één dag na het uitkomen van de film kon ik al geen weerstand meer bieden en vond ik mezelf gisteravond terug in de Movies met op het scherm de titel Man Som Hater Kvinnor ofwel Mannen die Vrouwen Haten.

Of ik daar spijt van ga krijgen zal nog moeten blijken maar ik weet wel dat ik nu al de beste thriller van dit jaar heb gezien. Of je het boek nu wel of niet gelezen hebt, Mannen die Vrouwen Haten is een uitermate spannende, boeiende en mooi gemaakte film. Een land als Zweden grossiert in fotogenieke locaties en daar wordt in de film dankbaar gebruik van gemaakt want de meeste scenes spelen zich af in sfeervolle winterse landschappen of in uitgestrekte natuur. De hoofdrolspelers onderzoeksjournalist Mikael Blomvist en computer-hacker Lisbeth Salander zijn elkaars tegenpolen; Mikael is eerlijk en open terwijl Lisbeth donker, gesloten en ondoorgrondelijk is.

De kracht van Mannen die Vrouwen Haten is de gelaagdheid van het verhaal. Aan de oppervlakte is het een Who-Done-It-Detective verhaal waarin Mikael en Lisbeth de verdwijning van een meisje (40 jaar geleden) onderzoeken en gaandeweg een oud familiegeheim ontrafelen. Maar het gaat net zo goed over corruptie bij grote bedrijven in de 21ste eeuw. Het zijn echter vooral de boeiende, gecompliceerde en beschadigde karakters van alle hoofdrolspelers die de film diepgang geven. Onnodig te vermelden dat dit in het boek nog veel beter en uitgebreider tot zijn recht komt.

Schrijver Stieg Larsson overleed in 2004 op jonge leeftijd (50) aan een hartaanval. Zijn Millennium Trilogie is postuum uitgebracht. Mannen die Vrouwen Haten is hiervan het eerste deel. Triest voor de schrijver dat hij zijn succes niet mee kan maken en triest voor de lezer nu al te weten dat het voor altijd bij deze drie delen zal blijven.

zondag 2 augustus 2009

Welcome ****

Migrantendrama blijkt een hot item deze zomer in de Amsterdamse filmhuizen. Was het vorige week raak in het Franse 35 Rhums, vanmiddag zagen we een ander Frans werkje over hetzelfde item maar dan wel van een heel ander kaliber.

Welcome vertelt het verhaal van een Iraakse jongen (Bilal) die in Calais strandt omdat hij van daar (koste wat het kost) de oversteek naar Engeland wil maken. In eerste instantie probeert hij zich via mensensmokkelaars in het laadruim van een vrachtwagen naar Engeland te laten transporteren. Het levert een beklemmend/benauwde scene op en het plan mislukt. Bilal besluit dan maar zwemmend naar de overkant te gaan. Vanaf Calais kun je de White Cliffs of Dover vanaf het strand gewoon zien liggen dus ver kan het nooit zijn. Hij besluit zwemlessen te nemen in het plaatstelijke zwembad en ontmoet zo de zwemleraar Simon. Simon heeft zo zijn eigen problemen want hij zit midden in een scheiding met zijn vrouw. Desondanks doorziet hij al snel de beweegredenen van Bilal en langzaam ontstaat er een band tussen de twee en wordt ook de ware beweegreden van Bilal om naar Engeland te willen duidelijk.

Welcome (lekker ironisch) gaat over een individueel menselijke drama tegen de achtergrond van een levensgroot probleem; vluchtelingen die deze kant opkomen op zoek naar een beter leven of hereniging net familie of geliefden. Dit alles hoopt zich (vanwege haar strategische ligging) op in een klein plaatsje als Calais. Zonder op te dringen of politieke statements te willen maken boeide Welcome vanaf de eerste minuut tot het ontroerend einde.

Mooi verhaal, goed geacteerd (ieder spreekt zijn eigen taal) en mooie opnames van een troosteloos Calais met haar constant vertrekkende Ferries naar het voor de gestrande vluchtelingen onbereikbare Engeland.

donderdag 30 juli 2009

35 Rhums ***


Franstalig loslaat-drama dat zich afspeelt in één van de voorsteden van Parijs. Klinkt als heel zwaar en uitzichtloos, vooral als blijkt dat het ook nog eens over een zwarte vader en dochter gaat. Het valt allemaal reuze mee. 35 Rhums is geen typisch immigrantendrama; vader en dochter hebben het druk met hun baan en studie, culturele uitjes en zijn eigenlijk best gelukkig zo samen. Ogenschijnlijk gebeurt er weinig tot niets maar als kijker heb je al snel in de gaten dat er onderhuids van alles speelt. Zo wordt er tijdens een 10 minuten durende (dans)scene in een verlaten kroeg nauwelijks iets gezegd maar de onderlinge blikken en gezichtsuitdrukkingen vertellen een compleet verhaal. De film zelf vertelt geen verhaal en er is nauwelijks een plot. Als kijker mag je de puzzelstukjes zelf op hun plek leggen en zelf de eindjes aan elkaar knopen. 35 Rhums is een intiem gefilmd familiedrama over volwassen worden, het verleden loslaten, onthechting, dood en liefde.

De Franse filmmaakster Claire Denis heeft het allemaal subtiel vastgelegd in mooie rustig beelden ondersteund door indringende muziek van The Tindersticks. Prima film voor een lege zaterdag- of zondagmiddag.

donderdag 16 juli 2009

The Eagle has Landed...


Vandaag 40 jaar geleden werd hij gelanceerd om aan een historische reis te beginnen; Apollo 11. Aan boord drie astronauten waarvan er twee, vijf dagen later als eerste mensen op de Maan zouden wandelen. Ik was zeven en hoewel ik de eerste stappen op de Maan niet "live" heb meegemaakt kan ik me er nog veel van voor de geest halen. Het maakte en maakt nog steeds indruk; de stoere 110m hoge Saturnus V Raket, de Lunar Module, het afdalen van het trappetje en de woorden die Neil Armstrong sprak terwijl hij de eerste voet op de Maan zette. Ik hoor het nog in mijn hoofd en weet precies waar de piepjes zitten en waar de verbinding even wegvalt. Tot op de dag van vandaag is er daardoor onenigheid over wat Neil nu precies heeft gezegd; "That's one small step for A Man" of "That's one small step for Men"...?

Volgende week dinsdag, 40 jaar na de maanlanding zal de hype van terug- en vooruitblikken, historische overzichten en unieke filmbeelden waarschijnlijk op zijn hoogtepunt zijn. In mijn herinnering vlogen de Amerikanen in die tijd af en aan naar de Maan en verbleven ze daar wekenlang. In werkelijkheid zijn er "maar" zes bemande maanlandingen geweest en hebben er in totaal niet meer dan twaalf mensen op de Maan gelopen. Niel Armstrong en Buzz Aldring verbleven niet langer dan 2 uur en 31 minuten op de Maan. In die tijd huppelden ze wat rond, werd er een Amerikaanse vlag gepland, maanstenen verzameld en er werd een Laser reflector geplaatst waardoor NASA kon bepalen dat de afstand tussen de Aarde en de Maan jaarlijks met 2,3 cm toeneemt.

Twaalf mensen die kunnen vertellen over die krankzinnige reis is niet veel. Twaalf mensen die kunnen vertellen hoe het is om zo ver van "huis" te zijn en de aarde niet groter dan een knikker in de ruimte te zien hangen, hoe het voelt om op een ander hemellichaam te staan en te lopen. Hoe het voelt om door de ruimte te reizen... Allen zijn het inmiddels oude(re) mannen. Nog een paar jaar en dan is er niemand meer die op de Maan heeft gelopen. Krankzinnig idee; dan zijn we er geweest maar niemand die kan vertellen hoe het was. Ik hoop dat het niet zo ver zal komen en dat we voor die tijd weer op de Maan of nog beter nog, op Mars staan. Ik mis het gevoel van grenzeloze ambitie, oneindige technische mogelijkheden en helden die nieuwe werelden bezoeken.

Wie alles wil weten over die heroïsche eerste maanlanding in de Sea of Tranquility: kijk eens op de prachtige site van NASA.

woensdag 24 juni 2009

SuperYacht Cup




Deze week vertrek ik lekker naar het zuiden om op Mallorca de SuperYacht Cup te zeilen.  Als crew-member zeil ik samen met Nico op het 90-voet luxe jacht Ithaka. Nu is 90-voet niet echt klein te noemen en hier in Nederland zou het in elke haven een blikvanger van jawelste zijn maar in de SuperYacht Cup blijkt het het één na kleinste jacht te zijn dat meedoet. Het idee de Underdog te zijn voelt veel beter dan het laffe Calimero gevoel (hij was toch al nooit mijn held) dus we gaan er compleet voor. Ik ben dus weg voor een weekje zon, zee, zeilen, mooie boten en hopelijk leuke parties met leuke mensen. Probeer vanaf de boot nog wel een update te geven maar beloven kan ik niets. 


zaterdag 20 juni 2009

Synecdoche, New York **



Dit weekend ben ik naar de langgewenste film Synecdoche, New York geweest. Het speelfilmdebuut van regisseur Charlie Kaufman en in de hoofdrol Philip Seymour Hoffman. Synecdoche, New York is het inktzwarte verhaal van de filmregisseur Caden die druk bezig is enkele lastige zaken in zijn leven, relatie en werk op orde te krijgen. Het eerste half uur kijkt dat lekker weg met herkenbare en humoristische situaties. Daarna beginnen de zaken ernstig door elkaar te lopen en te vervreemden; waarschijnlijk net als in het leven van Caden. Wat is realiteit en wat is ingebeeld? Bij vlagen is de film, de dialoog en de opnames van de pogingen van Caden New York op schaal na te bouwen in een verlaten opslagloods geniaal maar grote delen zijn nauwelijks te volgen. 

Kortom een mengeling van briljant en bizar dat evenwel prima bij mijn stemming van de dag paste.    

dinsdag 16 juni 2009

DZDD


Matthijs van Nieuwkerk mag dan vrijwillig(?) op vakantie zijn, De Wereld Draait Door wordt deze zomer (geheel tegen de wil van Matthijs) vervangen door De Zomer Draait Door. Zelfde programma, zelfde format, zelfde items maar nu met jonge onervaren programma makers die in het diepe gegooid worden. Een niet onaardig idee dat echter zo nu en dan nogal tenenkrommend uitpakt. Trekt DWDD gemiddeld zo'n 1 miljoen kijkers, DZDD moet het met heel wat minder stellen wat aangeeft dat presenteren en interviewen wel degelijk een vak/gave is en dat Matthijs daar dus ook heel erg goed in is. Voor DZDD zijn Art Rooijakker, Waldemar Torenstra en... Froukje Jansen de presentatoren van dienst. 

In haar pogingen zinnige vragen te stellen wordt Froukje constant omver geblazen door de camera-geile Waldemar of de Wannabe Jeroen Pauw,  Art. Maar Froukje is gewoon Froukje en hoeft wat mij betreft niet meer te doen dan gewoon te zijn. Iets wat omroep- en inteviewfossiel Martin Siemek duidelijk niet begrepen heeft. Al zolang als hij op TV of radio aanwezig is, heb ik een hekel hem. Niet zomaar een hekel, ik haat zijn stem en manier van vragen stellen. "Jai bent mooie vrouw met mooie handen... Jai moet wel een heel gevoelig karakter hebben..."; Martin in topvorm.

In zijn drift om voor een camera te moeten scoren vond Martin een makkelijke prooi in de onervaren Froukje. Antwoorden in de vorm van een onnavolgbare monoloog en als je dan een tegenvraag gesteld wordt die je niet bevalt, snel de rollen omdraaien. Gatverdamme Martin... van Froukje blijf je af! Wat Froukje nou eigenlijk wil met haar carrière is mij na Wie is De Mol? en haar avontuur bij Link nog steeds niet helemaal duidelijk. Maakt ook niet uit zolang ze maar op TV blijft verschijnen en volgens mij kan ze best goed interviewen als ze een beetje meer ruimte krijgt. Maar mocht het allemaal echt niet lukken kan ze altijd bij mij komen uithuilen. Ik zal alleen maar luisteren en ijsjes voor haar kopen, zoveel als ze wil.

zondag 5 april 2009

The Reader ****


How far would you go to protect a secret?

Het zal je maar gebeuren: als jongen (vrijwillig) ontmaagd te worden door een veel oudere oorlogsmisdadigster.

In The Reader overkomt het de 16 jarige Michael Berg na zijn ontmoeting (in 1953) met de 36 jarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Het blijkt een ontmoeting waarbij beiden elkaar iets te bieden hebben. Hanna schenkt hem seksualiteit terwijl Michael de ongeletterde Hanna, Homerus en Tsjeschov voorleest. Zoals het zo vaak gaat bij relaties met ongelijke verhoudingen maakt Hanna er onverwacht een einde aan door op een dag gewoonweg te verdwijnen. Jaren later ziet Michael haar terug als hij als rechtenstudent een strafzaak bijwoont. Tot zijn ontzetting ziet hij daar Hanna die met zes andere vrouwen terecht staat voor gruwelijke misdaden die ze als kampbewaarster tijdens de oorlog begaan heeft. Cruciaal in The Reader is een geheim dat Hanna met zich meedraagt en dat haar leven op meerdere beslissende momenten een wending heeft gegeven. Ook Michael komt hierdoor in conflict met zichzelf en op het moment dat hij haar onschuld kan bewijzen besluit hij te zwijgen.

Kun je houden van een slecht mens dat afschuwelijke wandaden heeft begaan; hoe groot is de rol van schaamte in een mensenleven; wat is goed en wat is fout..? Deze thema's komen aan de orde in The Reader. Hoewel ik helemaal geen fan ben van (tweede wereld) oorlogsfilms ben ik zaterdagavond toch naar The Reader gegaan. In de eerste plaats omdat hij is gemaakt door Stephen Daldry die ook mijn "All Time Favorite": The Hours heeft gemaakt. Stephen stelde niet teleur; de oorlog zelf komt helemaal niet in de film voor; het is wat uitzonderlijke situaties als oorlog met mensen doet en de morele kwesties en dilemma's die deze situatie met zich meebrengen. Toch miste ik iets. Steeds zat ik wachten op de confrontatie tussen de twee hoofdrolspelers. Een confrontatie waarbij heel veel vragen beantwoord, verklaringen gegeven en emoties ge-uit zouden worden. Helaas deze confrontatie blijft uit en als de twee elkaar dan eindelijk na heel veel jaren ontmoeten maakt dat weinig indruk.

Blijft over het probleem dat ik houd met Engelsen/Amerikanen die Duitsers spelen. Engels met een Duits accent blijft voor mij een tenenkrommend "Alo, Alo" gehalte houden. De laatste scène bij het graf is al even tenenkrommend; de rest van de film is prima. Er wordt prima geacteerd (terechte Oscar voor Kate Winslet) en dat oeverloze geneuzel over teveel naakt en de borsten van Kate kan me weinig boeien.

zaterdag 28 maart 2009

Nederland - Schotland


Het lijkt wel een invasie. De hele stad is vandaag vergeven van lelijk uitziende mannen in blauw/groen geruite rokken. Kleurrijk is het wel en zingen kunnen ze ook. Nederland - Schotland vanavond in de ArenA en Amsterdam zal het weten. In grote getalen zijn ze hierheen gekomen. Ook al is het blijkbaar een belangrijke wedstrijd vanavond, het Nederlands elftal kan mij nooit zo erg boeien. Ik hou het liever bij de Champions League en Ajax.

Tijdens mijn "zaterdagmiddag boodschappen" loop ik in Scheltema Sjors tegen het lijf. We praten wat over boeken, bootjes, kunst(boeken) en restaurants en ik vervolg mijn weg. Op de terugweg over de Dam blijkt er bijna geen doorkomen aan. De hele Dam is blauwgekleurd en ons Nationale Monument is behangen met het Saint Andrews Cross en de Lion Rampant. Het is een ware happening waarbij eigenlijk niets anders gebeurt dan massaal Heineken drinken en gezamenlijk liederen zingen. Als ik even sta te kijken, spreken twee vrolijk uitgedoste Schotten me onmiddellijk aan. In onverstaanbaar Engels vertellen ze me hoe gezellig en vriendelijk de Schotten zijn en dat ze vanavond absoluut gaan winnen. We raken aan de praat en Doug, vergezelt van zijn dochter Muireall (wat heldere zee betekent), vertelt me dat het Andreas Cross symbool staat voor het kruis waaraan de apostel Andreas (de Schotse beschermheilige) gekruisigd zou zijn. Tussen al het gelal door, schreeuwt hij me toe dat de Schotse vlag de oudste vlag ter wereld is en dat alle Engelsen dronken vechtersbazen zijn. Die Doug, je zou hem bijna gaan geloven.

Al met al hing er een prettige uitgelaten sfeer en je zou bijna hopen dat de Schotten hun wedstrijd van vanavond gaan winnen.

maandag 16 maart 2009

Watchmen ***


The existence of life is a highly overrated phenomenon

Ik had zin in iets waarbij in ieder geval niet al teveel nagedacht hoefde te worden. Gewoon een lekker te consumeren actie verhaaltje met leuke special effects. Zodoende op naar Watchmen, gebaseerd op de Graphic Novels (en daarmee een zogenaamde stripverfilming) die in de jaren 70 heel populair moeten zijn geweest. Ik hou wel van dat sfeertje van Comic Books met vreemd uitgedoste superhelden die de stad beschermen tegen misdaad en duistere krachten. Daarnaast speelde het trauma van de gemiste The Dark Night film van vorig jaar nog door mijn hoofd.

Niet al teveel verwacht en misschien wel daarom danig onder de indruk; dat was mijn gevoel na afloop. De openingscène is in ieder geval briljant. Zelden zo'n mooie titelsequentie gezien waarin op een perfecte manier in korte flashes de na-oorlogse geschiedenis wordt verteld en de vele verhaallijnen worden weergegeven. Andy Warhol, David Bowie, John F. Kennedy, Truman Capote, Fidel Castro en vele anderen trekken in korte tijd aan je voorbij. Wie denkt dat hij naar een leuke actiefilm gaat kijken komt bedrogen uit. Watchmen is een diepzinnig, film-noir achtig striphelden-verhaal vol beschouwingen op de mensheid, de leegheid van het bestaan en een meesterlijke kijk op de koude oorlog van de jaren 70. De film heeft vele lagen met misschien iets teveel verschillende verhaallijnen maar is toch goed te volgen. Rorschack, Dr. Manhattan en Comic blijven toch mijn helden. Je moet ervan houden, maar sta je er voor open dan zie je een prachtig uitgevoerde film met interessante verhalen ondersteund door een geweldige soundtrack.

zaterdag 14 maart 2009

Doorbijten

De klad erin, de pijp aan Maarten, writersblock, privéproblemen, depressie, gedumpt door vriendinnetje en zwelgend in liefdesverdriet elke avond een fles rode wijn erin, mijn huis uitgezet...? Was het maar waar want dan had ik in ieder geval genoeg om over te schrijven. De afgelopen weken had ik er gewoon geen zin in. Al dat geneuzel over filmpjes en wie waar in speelt en wat men daar van vindt; alsof er geen belangrijkere dingen aan de hand zijn. Tja en daar bent U als lezer dan de dupe van. En dat is nu juist het leuke van een blog; lekker kunnen doen waar je wel of geen zin in hebt.

Daarnaast eist momenteel één van de twee zekerheden in het leven mijn volledige aandacht. Een formaliteit dacht ik; net zo makkelijk als het aanvragen van een BTW nummer. Iedere ZZP-er kent het bestaan en belang ervan; De VAR. Echter, daar waar duizenden ZZP-ers er zonder problemen een krijgt toegestuurd heeft bij mij ene mijnheer of mevrouw Gerrits van Coördinatiepunt/Oost(?)/ Verklaring ArbeidsRelatie, gedacht wat nadere vragen te moeten stellen en eens lekker moeilijk te gaan lopen doen. Blijkbaar gewoon omdat dat kan. Gevolg; het sneeuwt hier inmiddels blauwe enveloppen, opdrachtgever teleurgesteld (lees boos), belastingadviseurs buitelen over elkaar heen met de meest tegenstrijdige adviesen en zelfs FNV-zelfstandigen (Met de briljante slogan; "Zelfstandig, maar niet alleen") weet niet hoe op de lijst met inmiddels 21 vragen te moeten reageren.

Leuker wordt het er in ieder geval niet op en al helemaal niet makkelijker. Strijdvaardig en melig word je er wel van. Vrolijk ga ik verder in deze nimmer aflatende strijd tegen het Blauwe Smurfen Legioen. Gewoon even flink doorbijten en voor ik het weet ben ik zo ervaringsdeskundig dat ik mezelf specialist kan noemen. Iemand nog een adviesje nodig?

maandag 23 februari 2009

Oscars 2009

Zo, de buit is verdeeld, de dankwoorden gesproken, de tranen gedroogd en de wonden gelikt. Het zal ongetwijfeld weer een mooie show zijn geweest maar ik heb er net als vorig jaar lekker doorheen geslapen. Echt heel verrassend is het trouwens niet geworden. Nou oké dan, het toekennen van de Oscar aan Sean Penn in plaats van de gedoodverfde Mickey Rourke was toch eigenlijk wel een verrassing.

Slumdog Millionaire is de grote winnaar geworden (8 Oscars) en Benjamin Button de grote verliezer (3). Terechte uitslag lijkt me. Kate Winslet (The Reader) heeft na vijf keer genomineerd te zijn nu ook eindelijk haar beeldje voor op de schoorsteenmantel. Heath Ledger ontving hem postuum en Penelope Cruz krijgt er een voor haar prestatie in Vicky, Cristina, Barcelona hoewel die ook wel naar Viola Davis (Doubt) had mogen gaan.

Beste buitenlandse film werd het hier nog onbekende Departures uit Japan. Ik ben benieuwd want wat mij betreft had Der Baader Meinhof Complex hier moeten scoren (Gomorra was niet eens genomineerd!). Beste lange documentaire is Man on Wire; over de legendarische koorddanser Philippe Petit die in 1974 een koord tussen de twee torens van het World Trade Center in New York spande en er met alleen een lange stok in zijn handen overheen liep. Een illegale actie die de geschiedenis inging als "The Most Artistic Crime of the Century". Ook al zie ik Philippe dit nu niet meer doen, ik kan niet wachten tot deze intrigerende documentaire hier te zien is.

Vanaf nu weer lekker onbevangen film kijken zonder na te gaan wie voor wat en waarom genomineerd is.

zondag 22 februari 2009

Frozen River **


Uit pure verveling en omdat het vóór de Oscaruitreiking van vannacht nog net even kon, kozen we vanmiddag voor Frozen River in Cinecenter. Op de één of andere manier voelt het goed om een Oscar-genomineerde film gezien te hebben voordat bekend is of deze ook daadwerkelijk in de prijzen is gevallen.

In Frozen River speelt Melissa Leo (genomineerd voor Beste Actrice) een alleenstaande hardwerkende moeder (Ray) van twee kinderen, wonende in een oude caravan in een uithoek van de Staat New York tegen de grens met Canada (dit is voor het verhaal van belang te vermelden). Het zit de arme Ray nogal tegen nu haar gokverslaafde man er vlak voor kerst vandoor is met haar/hun geld en ze hard aan een nieuwe caravan toe is. Bij toeval komt ze in contact met, een van origine Indiaanse Mohawk die bijverdient door illegalen door Mohawkland over een bevroren rivier van Canada naar Amerika te smokkelen. U raadt het al; hier ziet Ray haar uitweg om aan geld voor een nieuwe caravan voor haar kinderen te komen. Ze gaat zich bezighouden met mensensmokkel en dat gaat natuurlijk eerst een paar keer goed en dan goed fout.

Met al die sneeuw en verlatenheid om me heen zou ik ook wanhopig worden; daar heb ik geen gokverslaafde echtgenoot voor nodig. Bedrog, armoede, uitzichtloosheid, criminaliteit... het was voor mij iets teveel drama. Het verhaal gaat in een rustig tempo, de vergezichten van besneeuwde landschappen en bevroren rivier zijn mooi en er wordt behoorlijk geacteerd maar om hiervoor een nominatie voor Beste Actrice en Original Screenplay toe te kennen slaat nergens op.

Waar de publieke omroep het al jaren laat afweten neem Film 1 het moeiteloos over. Zij zenden de Oscar-uitreiking de hele nacht rechtstreeks uit en voor de gelegenheid is dit vanavond ook toegankelijk voor niet abonnees. Dat getuigt nog eens van begrip en marketing gevoel. Daarvoor moet je wel een hele nacht de irritante vragen van Brigit Maasland over je heen laten komen maar het is gratis dus verder niet zeuren. Ik wens een ieder die vannacht live naar de uitreiking gaat kijken veel plezier en anders morgenochtend gewoon even op Nu.nl of het RTL ontbijtnieuws kijken.

zaterdag 21 februari 2009

The Wrestler ***


De Oscar-uitreiking komt nu razendsnel dichterbij. Ik het kader hiervan vandaag een film bezocht die ik normaal nooit zou gaan kijken. Op TV zag ik het wel eens langskomen; volwassen kerels, bizar vreemd uitgedost in te strakke broekjes die met een lijf vol anabolen elkaar (zogenaamd) te lijf gaan. Welkom in de wereld van het showworstelen.

In The Wrestler speelt Mickey Rourke de al op leeftijd zijnde showworstelaar Randy "The Ram" Robinson. In de jaren tachtig was "The Ram" de beste en populairste in zijn vak maar sindsdien is zijn succes alleen maar minder geworden. Nu slijt hij zijn dagen met optredens in amper gevulde gymzaaltjes. Hierin worstelt "The Ram" niet allen met zijn tegenstanders maar voornamelijk met zichzelf, het ouder worden en het contact met zijn dochter. De rol van Randy "The Ram" lijkt Micky Rourke op het lijf geschreven en dit is dan ook het enige gegeven dat de film interessant maakt. Rourke speelt geen Randy, hij is Randy. In de jaren tachtig was Mickey Rourke namelijk de belofte van Hollywood met zijn knappe uiterlijk en sexy rollen in films als Nine 1/2 Weeks en Angel Heart. Daarna ging het snel bergafwaards met zowel zijn carriere als met Rourke zelf. Een mix van alcohol, drugs en foute filmkeuzes deden hem van het scherm verdwijnen. In The Wrestler kan hij (net als Randy) eindelijk zijn comeback maken en dat doet hij op glorieuze wijze. Zonder ijdelheid of schaamte showed hij het verval en de eenzaamheid van iemand die wanhopig probeert vast te houden aan wie hij ooit was.

De hoofdrolspelers Rourke en stripdanseres Cassidy (Marisa Tomei; genomineerd voor Beste Vrouwelijke Bijrol) spelen buitengewoon goed in een verder weinig boeiende film waarbij het me voor Marisa Tomei nog een hele opgaaf leek om meest van de tijd halfnaakt in beeld te moeten zijn. Mickey Rourke speelt de rol van zijn leven en het moet (in het sportgekke Amerika) al gek lopen wil de Oscar voor Beste Acteur Zondagnacht aan iemand anders worden toegekend.

donderdag 19 februari 2009

Doubt ****


De kritieken waren voor Doubt over het algemeen niet bijzonder gunstig. Iets wat ik niet helemaal (of liever gezegd helemaal niet) begrijp. Ik vond het juist een erg boeiende en mooie film. Doubt is een bewerking van een toneelstuk en dat kun je merken ook. De film moet het niet hebben van een flitsend gefilmd verhaal maar juist van de dialoog. Het is een genre waar ik erg van hou omdat ik nu eenmaal van mooi taalgebruik houd. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat deze film niet aan een ieder besteed zal zijn.

Meryl Streep als de conservatieve non/lerares en Phillip Seymour Hoffman als vooruitstrevende priester spelen de sterren van de hemel. Het verhaal (hoe beladen en actueel dan ook) heeft niet zo heel veel om het lijf (om in termen te blijven). Het is veel meer hoe de spelers hiermee omgaan en hier invulling aan geven en dit is een genot om naar te kijken want bijna elke scène is raak en geeft verbaal vuurwerk. Niet verwonderlijk dat Doubt genomineerd is voor vijf Oscars allemaal in de categorie Beste Actrice of Beste Supporting Role en dat is toch best bijzonder voor een film. Streep en Hoffman zijn als tegenpolen aan elkaar gewaagd en gaan lekker los maar de show wordt wat mij betreft gestolen door de onbekende actrice Viola Davis. In één scène die niet langer dan vier minuten duurt zet ze een compleet overtuigende en wanhopige moeder neer, die in no time alle problemen en dilemma's samenvat en wel op zo'n manier dat het je naar de strot grijpt. Het is een Oscarwaardige scène en een pivot-point in de film. Oscar voor Actress in a Supporting Role meer dan verdient.

Doubt doet haar naam eer aan want tot het laatst toe blijf je twijfelen en daarmee is het een heerlijk stuk Relie-Drama dat de moeite van het kijken meer dan waard is.

woensdag 11 februari 2009

Slumdog Millionaire *****


Dat gaat lekker; we zitten pas in februari en ik heb nu al het gevoel zojuist naar de beste film van 2009 te zijn geweest. Slumdog Millionaire is een uiterst originele en daardoor niet makkelijk in een hokje te stoppen film. Je zou hem nog het beste kunnen omschrijven als een keiharde feelgood-movie die zich afspeelt in de sloppenwijken van Bombay. Het ene moment kijk je naar een prachtig menselijk sprookje en bij de volgende scène heb je ernstig de neiging weg te kijken, zo gruwelijk.

In de Indiase versie van "Weekend Millionairs" geeft de achttien jarige Jamal het ene goede antwoord na het andere om uiteindelijk nog maar één vraag van de miljoenenhoofdprijs verwijderd te zijn. Wegens tijdgebrek moet hij de volgende keer terugkomen voor de finalevraag en op dat moment wordt hij opgepakt omdat men vermoedt dat hij valsspeelt. In het politieverhoor dat volgt en waarin het er allerminst zachtzinnig aan toegaat vertelt Jamal zijn verhaal. Elk hoofdstuk in zijn verhaal is een wonderbaarlijke sleutel tot het antwoord op de vragen en door de flash backs ontstaat er een beeld van het leven van Jamal.

De drie onderdelen (de Quiz, het Politieburo en de Flash Backs) zijn razendknap, superspannend en met veel humor met elkaar verweven. Slumdog Millionaire heeft ondertussen op alle grote filmvestivals belangrijke prijzen in de wacht gesleept en is voor de komende Oscaruitreiking maar liefst tien keer (waaronder Beste Film en Beste Regie) genomineerd. Niet slecht voor een film die 13 milioen Dollar heeft gekost en met onbekende acteurs is gemaakt. Regisseur Danny Boyle (oa Trainspotting) heeft er een wonderlijk mooi spektakel van gemaakt. We zien bittere armoede, waar mensen leven in ongekend smerige krottenwijken en toch wordt het niet deprimerend. Boyle weet grote thema's als, verraad, het lot, echte liefde, oprechtheid en onrecht moeiteloos af te wisselen met humor of romantiek. Het geheel heeft de snelheid en onvoorspelbaarheid van een achtbaan waarbij de (Indiase) muziek en (kleurrijke) beelden naadloos op elkaar aansluiten. Hollywood en Bollywood wisselen elkaar moeiteloos af.

Het einde (dat door velen ongetwijfeld als "te zoet" zal worden bestempeld) is in ieder geval gewaagd en origineel. Ik vond het helemaal oké. Slumdog Millionaire is een prachtfilm waar je ademloos naar blijft kijken.

zondag 8 februari 2009

Revolutionary Road ****

How to Break Free, Without Breaking Apart?

Tien jaar na hun romance op de Titanic mogen Kate Winslet en Leonardo DiCaprio het nogmaals proberen. Ditmaal niet op een romantisch zinkend schip maar als Middle Class stel in een buitenwijk van een willekeurige Amerikaanse stad in de jaren vijftig. Amerika floreert en De Wheelers leven als mooi en succesvol koppel de Amerikaanse droom in hun prachthuis aan Revolutionairy Road. Toch zijn ze niet gelukkig; Frank heeft een saaie kantoorbaan en April's gedroomde carrière als actrice is nooit van de grond gekomen. Om uiteindelijk aan de dodelijke sleur van de oppervlakkige consumptiemaatschappij te ontkomen, komt April met het plan om voor een jaar naar Parijs te verhuizen. Dit leidt uiteindelijk tot veel twijfel, onderlinge ruzies en de angst voor gemiste kansen.

Vrolijk word je er niet van; dat is Sam Mendes (die tien jaar geleden het inktzwarte maar briljante American Beauty maakte) wel toevertrouwd. Er wordt buitengewoon goed geacteerd met een aantal prachtige bijrollen. Vooral de krankzinnige John Givings (Michael Shannon; terechte Oscar nominatie) die haarscherp samenvat hoe het zit en dwars door de motieven van Frank en April heenkijkt is geweldig. Camerawerk is fantastisch en origineel en de muziek past helemaal bij het verhaal.

Revolutionary Road is een film over idealen en dromen, en de prijs die je betaalt als je hier geen invulling aan geeft.