The Reader ****

How far would you go to protect a secret?

Het zal je maar gebeuren: als jongen (vrijwillig) ontmaagd te worden door een veel oudere oorlogsmisdadigster.

In The Reader overkomt het de 16 jarige Michael Berg na zijn ontmoeting (in 1953) met de 36 jarige Hanna Schmitz (Kate Winslet). Het blijkt een ontmoeting waarbij beiden elkaar iets te bieden hebben. Hanna schenkt hem seksualiteit terwijl Michael de ongeletterde Hanna, Homerus en Tsjeschov voorleest. Zoals het zo vaak gaat bij relaties met ongelijke verhoudingen maakt Hanna er onverwacht een einde aan door op een dag gewoonweg te verdwijnen. Jaren later ziet Michael haar terug als hij als rechtenstudent een strafzaak bijwoont. Tot zijn ontzetting ziet hij daar Hanna die met zes andere vrouwen terecht staat voor gruwelijke misdaden die ze als kampbewaarster tijdens de oorlog begaan heeft. Cruciaal in The Reader is een geheim dat Hanna met zich meedraagt en dat haar leven op meerdere beslissende momenten een wending heeft gegeven. Ook Michael komt hierdoor in conflict met zichzelf en op het moment dat hij haar onschuld kan bewijzen besluit hij te zwijgen.

Kun je houden van een slecht mens dat afschuwelijke wandaden heeft begaan; hoe groot is de rol van schaamte in een mensenleven; wat is goed en wat is fout..? Deze thema's komen aan de orde in The Reader. Hoewel ik helemaal geen fan ben van (tweede wereld) oorlogsfilms ben ik zaterdagavond toch naar The Reader gegaan. In de eerste plaats omdat hij is gemaakt door Stephen Daldry die ook mijn "All Time Favorite": The Hours heeft gemaakt. Stephen stelde niet teleur; de oorlog zelf komt helemaal niet in de film voor; het is wat uitzonderlijke situaties als oorlog met mensen doet en de morele kwesties en dilemma's die deze situatie met zich meebrengen. Toch miste ik iets. Steeds zat ik wachten op de confrontatie tussen de twee hoofdrolspelers. Een confrontatie waarbij heel veel vragen beantwoord, verklaringen gegeven en emoties ge-uit zouden worden. Helaas deze confrontatie blijft uit en als de twee elkaar dan eindelijk na heel veel jaren ontmoeten maakt dat weinig indruk.

Blijft over het probleem dat ik houd met Engelsen/Amerikanen die Duitsers spelen. Engels met een Duits accent blijft voor mij een tenenkrommend "Alo, Alo" gehalte houden. De laatste scène bij het graf is al even tenenkrommend; de rest van de film is prima. Er wordt prima geacteerd (terechte Oscar voor Kate Winslet) en dat oeverloze geneuzel over teveel naakt en de borsten van Kate kan me weinig boeien.