donderdag 16 juni 2011

Zomeravondwedstrijd


Afgelopen dinsdagavond op het IJsselmeer.
Zomeravondwedstijd zoals het hoort. Starten vanuit Durgerdam en finishen onder Spi met een koud biertje in je hand.


donderdag 9 juni 2011

Never Let Me Go ***

Never Let me Go is en film waarin jong Hollywood-talent de hoofdrollen voor hun rekening neemt; Keira Knightley (geen verder introductie nodig), Andrew Garfield (The Social Network; Boy A) en de reden waarom ik hem wilde zien; Carey Mulligan (An Education). Aanvankelijk zat ik in de filmzaal uit louter nieuwsgierigheid hoe dit drietal het er acteer-technisch vanaf zou brengen maar gaandeweg de film werd ik gegrepen door het verhaal en het gedachte experiment dat de basis voor de film vormt.

Never Let me Go is Science Fiction zonder dat je het zelf doorhebt. Het verhaal speelt in Engeland in de jaren 70 en begint met drie kinderen die op een typische Engelse kostschool zitten waar het hun aan weinig ontbreekt. Al snel blijkt er toch iets vreemds aan de kostschool en aan de manier hoe er met de kinderen wordt omgegaan. Ouders zijn niet aanwezig want de kinderen blijken gekloont en groeien op als een soort kweekkinderen met geen ander doel dan het afstaan van hun organen als ze volwassen zijn. Klinkt bizar en dat is het ook.

Mag je een kleine groep mensen "gebruiken" om een complete natie te vrijwaren van alle dodelijke ziektes en andere ouderdoms ongemakken? Dat is zo ongeveer het centrale dilemma waar omheen Never Let me Go zich afspeelt. Het meest bizarre en tegelijkertijd beangstigende zit hem in het feit dat de kinderen zich zo lijdzaam schikken in hun lot. Een lot waarvan alle gruwelijke details in eufemistische termen en zonder verdere uitleg langzaam uit de doeken wordt gedaan. Elk moment verwacht je een opstand of op zijn minst een ontsnappingspoging van de in kostscholen en werkboerderijen weggestopte jong volwassenen. Zich mak schikkend in hun wrede lot gedragen ze zich echter als antihelden, volkomen tegengesteld aan wat je van hoofdpersonen in een film verwacht. Het beste te maken van de tijd die we hebben lijkt de enige resterende optie in deze vervreemdende en bij vlagen ongemakkelijke film. De acteerprestaties van met name Carey Mulligan, de morele dilemma's, de soundtrack en prima camerawerk maken het tot een boeiende film die gegarandeerd voldoende gesprekstof oplevert voor een lange naborrel. (Trailer)