zaterdag 21 november 2009

Whatever Works ****


Cynische oude man krijgt een relatie met een veel te jong en te mooi naïef meisje uit de provincie. Een beproefd recept in de handen van de inmiddels 74 jarige Woody Allen. Na Barcelona (Vicky Cristina, Barcelona) en Londen (Match Point en Cassandra's Dream) speelt Whatever Works zich weer af op vertrouwde bodem; New York.

Daar vindt het chagrijnige en pessimistische zelfbenoemde genie, Boris op een dag de jonge en mooie Melody onder zijn voordeurtrap. Melody blijkt van huis weggelopen en trekt meteen bij Boris in. Dit zet het leven van de filosofische voormalig deeltjeswetenschapper die over werkelijk alles een theorie heeft volkomen op zijn kop. Helemaal als blijkt dat de oer conservatieve ouders van Melody haar één voor één uit het achterlijke zuiden van Amerika achterna komen gereisd en ieder een even snelle als wonderbaarlijke transformatie doormaakt met Boris als zwartgallig middelpunt.

Zelfs Boris die het leven toch vooral als een tragische, wrede en ongelukkige ervaring beschouwt begint de lol in te zien van van al het ongevraagde bezoek en de ene hilarische dialoog wordt opgevolgd door de volgende lachwekkende scène. De lange monologen waarin Boris zich vanuit de film tot de kijker in de zaal richt is geen nieuwe techniek in Allen's universum maar blijft toch leuk en origineel.

Whatever Works is ooit door Allen geschreven als toneelstuk en dat is goed te merken. Veel dialoog en gekunstelde ontmoetingen en stuk voor stuk boeiende karakters. Maar laat ik daar nu net van houden en daarom vond ik het (ondanks het nogal moraliserende einde) een heerlijke film zoals ik die van Woody Allen verwacht.

vrijdag 20 november 2009

IDFA


Met meer dan 300 spraakmakende documentaires in een ruime week het leukste film festival van het jaar. Onder het motto "De werkelijkheid verzin je niet" en met de beste commercial van het jaar ging gisteren in de bioscopen rond het Rembrandtplein de 22ste editie van start met de Poolse film: War games and the man who stopped them.

Hilarisch, schokkend, ontluisterend, historisch, creatief of juist volkomen onbegrijpelijk en saai; dat is de charme van het IDFA. Ik word er altijd heel erg gulzig en gretig van en het voelt als een kind in een snoepwinkel als ik het programma zie. Vandaag ben ik lekker vrij. Met plezier verwaarloos ik mijn werk om de hele dag in bioscoopstoelen door te brengen en pas diep in de nacht te eindigen in de Escape op een van de beruchte IDFA Dance Nights.

Kaartjes bemachtigen blijft een crime maar voor de doordouwers en nieuwsgierigen klik hier voor het complete programma.

zondag 1 november 2009

New York, I Love You ***


In een mozaïek- of ensemble film spelen spelen een groot aantal personages een belangrijke rol met meestal meerdere verhaallijnen die elkaar op een bepaald moment overlappen, kruisen of samenkomen.

New York, I love You is zo'n mozaïekfilm alleen bestaat deze uit losstaande verhalen waarbij sommige flinterdun met elkaar verbonden zijn terwijl de meeste geen enkel onderling raakvlak hebben. Onderlinge samenhang is er wel want zoals de titel al verraadt gaat het hier om een ode aan "The City that Never Sleeps". New York, I Love You is een "project" waarbij 10 regisseurs hun eigen scène mochten samenstellen en draaien waarbij de liefde tussen mensen centraal moest staan. Het resultaat is een caleidoscoop van fraaie losse scènes, mooie muziek en sfeervolle beelden. Maar ja met zo'n fotogenieke stad als New York en een aantal goede regisseurs kan dit nauwelijks misgaan. Misschien lag het aan mijn "mood van de avond" of het kwam omdat Nathalie Portman een verhaaltje voor haar rekening nam, maar ik vond het een mooie en onderhoudende film, ook al zijn niet alle verhalen even sterk en ondanks dat mijn sneakgenoten er heel anders over dachten. Na Paris Je T'Aime was het nu de beurt aan New York en het schijnt dat Shanghai en Rio de Janairo de volgende steden zijn die een multi-regisseur ode aan de liefde kunnen verwachten.