maandag 30 januari 2012

The Artist **



Het genre Stomme Film zegt mij niet zoveel. Het is voor mij nog altijd niet meer dan de door technische beperkingen gehinderde voorloper van de hedendaagse film. Toch getuigt het van lef om in het 3-D tijdperk een grote productie in zwart-wit, zonder gesproken tekst en geheel in de traditie van de Stomme film op het witte doek te slingeren.

Toegegeven; de enige reden dat ik in de zaal zat was het feit dat The Artist maar liefst tien Oscarnominaties (waaronder Beste Film en Beste Regie) toegewezen kreeg. Misschien was ik een vreemde eend in de bijt want ik werd niet echt door de film gegrepen. En dit terwijl het merendeel van de goed gevulde zaal zichtbaar genoot van de uitermate originele en verrassende scènes in een film die gaat over een ster uit de hoogtijdagen van de Stomme Film die de toekomst van de Talkies (gesproken film) compleet onderschat waardoor zijn ondergang als filmster onafwendbaar lijkt.

Hoewel ik een goedbedoelde clichéfilm op zijn tijd best weet te waarderen vond ik The Artist te clichématig en het verhaal te dun om anderhalf uur achtereen te blijven boeien. Qua stijl en insteek (en vooral de openingsscène) was het leuk maar met een gimmick alleen red je het niet. Ondanks alle goedbedoelde emotie wist de film me niet te raken.

Laat dit je vooral niet weerhouden om zelf te gaan kijken; de meeste fimrecencenten zijn het toch niet met me eens:

- NRC: "ongehoord slim, grappig en ontroerend (..) favoriet voor de Oscars"
- Algemeen Dagblad: "Hartverwarmende ode aan het oude Hollywood"
- Parool: "een perfect melodrama in de stijl van de zwijgende cinema"
- Volkskrant: "Zwijgende triomf"
- VPRO Gids: "Niets minder dan een filmwonder"
- Trouw: "Een hartveroverende, verkwikkende film!"

Het is in ieder geval geruststellend dat er mensen zijn die er nóg minder van begrijpen dan ik.

donderdag 26 januari 2012

My Week with Marilyn ***



We are Such Stuff as Dreams are Made on

Het was natuurlijk niet zomaar dat het vorige blogje over zoiets luchtigs moest gaan als The Prince and the Showgirl. Afgelopen maandag zat ik namelijk in The Movies bij de voorpremière van My Week with Marilyn waar beide films onder het genot van hapjes en drankjes na elkaar werden vertoond. En dat had meerwaarde.

My Week with Marilyn vertelt het verhaal van de net afgestudeerde Colin Clark die in de zomer van 1956 als assistent werkte op de set van The Prince and the Showgirl. Wanneer de kersverse echtgenoot van Marilyn, de scenarioschrijver Arthur Miller, tijdens de opnames de set verlaat en terugkeert naar Amerika wordt de onervaren Colin aangewezen om Marilyn gedurende zijn afwezigheid te vergezellen. De film is gebaseerd op de waar gebeurde memoires (die hij pas in 2000 durfde te publiceren) die Colin schreef over deze zeven dagen die hij met Marilyn Monroe op het Engelse platteland doorbracht. De onzekere Marilyn die hevig vertrouwde op haar pillen en drank kon de druk van de opnames en haar dominante tegenspeler en regisseur Laurence Oliver nauwelijks aan. In haar wanhoop vlucht ze naar de haar toegewezen regie assistent: de jonge Colin wordt zodoende de vertrouweling van de meest begeerde vrouw op aarde. Wat volgt is een aaneenschakeling van mooie scènes op Eton College, Widsor Castle, pachtige Engelse landschappen en een romantische (naakte) zwempartij in een idyllisch meertje.

Michelle Williams speelt Marilyn. Door beide films na elkaar te zien wordt meteen duidelijk dat de echte Marilyn net zo min te imiteren valt als Elvis in zijn nadagen. Toch levert ze een fantastische prestatie. Met haar maniertjes, oogopslag, beweging en de tot in detail nagespeelde scènes uit The Prince and the Showgirl zet Michelle Williams een geloofwaardige Marilyn neer. Ook al is het komende zomer (in augustus) vijftig jaar geleden dat Marilyn overleed, nog altijd spreekt haar charme en uitstraling tot de verbeelding. Tja, een vroege dood maakt nu eenmaal eeuwig jong. (Trailer)

Update: Twee oscarnominaties
Best Actor in Supporting Role voor Kenneth Branagh als Laurence Olivier
Best Actress in Leading Role voor Michelle Williams
(Dat wordt nog spannend eind februari met als concurrente Meryl Streep in The Iron lady)


dinsdag 24 januari 2012

The Prince and the Showgirl **



All People ever see is Marilyn Monroe

Ik val niet op blond, nooit gedaan en dat zal (waarschijnlijk) ook nooit gebeuren. Voor Marilyn Monroe heb ik echter altijd een geheime uitzondering gemaakt (hoewel deze er ook mag wezen).

Opnieuw uitgebracht: The Prince and the Showgirl uit 1957. Als je het nu ziet is het uitermate oubollig en traag, zo'n film die je eigenlijk alleen verdraagt op een zondagmiddag met een kater op de bank. Maar vergeet niet dat deze film en de opnames in 1956 in Engeland een ware sensatie betekenden. Marilyn was voor die tijd Lady Gaga, Julia Roberts en Doutze Kroes in één persoon verenigd.

In 1954 was Marilyn Monroe uitgegroeid tot een absolute wereldster met één nadeel; ze kreeg uitsluitend rollen waarin ze het domme blondje mocht spelen. Om haar carrière een andere wending te geven en om aan te tonen dat ze wel degelijk kon acteren richtte ze haar eigen productiemaatschappij op MMP (Marilyn Monroe Productions). De film The Prince and the Showgirl was de eerste en uiteindelijk enige productie die door MMP werd uitgebracht. De film werd geen succes. Hoewel de productie uit de kosten kwam waren de opnames een nachtmerrie. De Amerikaanse filmster Marilyn Monroe en haar tegenspeler (en regisseur) de oer-Britse klassieke acteur Laurence Olivier konden totaal niet met elkaar overweg. De verstandhouding tussen de twee werd van kwaad tot erger. Zo liet Olivier, die wist hoe gevoelig en nerveus Marilyn was tijdens de opnames, met opzet zijn vrouw Vivien Leigh (Gone With the Wind) toe om naar de opnames te kijken.

The Prince and the Showgirl is niets meer dan een luchtige komedie die vooral meerwaarde krijgt door de charme en uitstraling van Marilyn Monroe. Haar grootste successen Some like it Hot en The Misfits moesten toen nog komen. Vijf jaar later (1962) was ze dood.

woensdag 18 januari 2012

The Iron Lady ***



Het maken van een film over het leven van een bekend persoon is altijd lastig omdat je nooit alle aspecten van deze veelal kleurijke en/of controversiële persoon in twee uur kunt weergeven. The Iron Lady weet deze valkuilen aardig te omzeilen door het verhaal over Margaret Thatcher vanuit een originele (maar uiteindelijk nogal saaie) invalshoek te vertellen. Ook voor een gehaaide politica als Thatcher gaat het leven na haar premierschap verder en uiteindelijk slaan kwaaltjes, ouderdom en alzheimer ook haar niet over. In de film wordt Thatcher afgebeeld als een licht verwarde oude vrouw die, na het overlijden van haar man, grotendeels in het verleden leeft en hoera... wij als kijker mogen hiervan meegenieten. In flashbacks zien we hoe ze als jong meisje in de kruidenierswinkel van haar vader meehelpt en zich uiteindelijk moeizaam omhoog werkt in de landelijke politiek.

Legendarische debatten in het Engelse Lagerhuis komen voorbij evenals de Falklandoorlog en de mijnwerkers stakingen. Wat mij betreft had dit best wel wat meer gemogen want hiermee hebben we dan ook meteen de boeiendste delen van de film te pakken. Het telkens weer terug springen naar de licht dementerende oude dame die in constante discussie leeft met haar overleden echtgenoot leidde bij mij al snel tot irritatie. Al met al blijft Margaret Thatcher een boeiende en uitzonderlijke figuur in de Engelse politiek en Meryl Streep weet dit op meesterlijke wijze weer te geven. Wat dat betreft kan ze haar speech voor de Oscar voor beste Vrouwelijke hoofdrol alvast gaan voorbereiden want na de Golden Globe kan ook deze (zoveelste) Oscar haar nauwelijks nog ontgaan.  

The Iron Lady is zeker niet de beste film van het jaar maar wel het kijken meer dan waard.

dinsdag 10 januari 2012

Tinker Tailor Soldier Spy **


Codetaal, dubbelrollen, politieke intriges, inlichtingendiensten, halve waarheden en losse eindjes... geen genre heeft zoveel spannende én gecompliceerde verhalen opgeleverd als het spionagegenre.

Tinker Tailor Soldier Spy (TTSS) voldoet aan alle bovengenoemde criteria en is een spionagefilm geheel in de traditie van de klassieke spionageroman. Verwacht dan ook geen James Bond of Jason Bourne in actie. Integendeel TTSS doet een een behoorlijk beroep op je geduld. Het verteltempo is erg traag met weinig actie, er zijn veel personages en er is vooral een complex plot. Ook al was het camerawerk boeiend, de jaren zeventigsfeer perfect weergegeven en wordt er uitmuntend geacteerd, mijn probleem was dat door alle 286 zijsporen het één grote puzzel werd waaruit ik geen wijs meer kon worden.

Hou je van spionagefilms dan heb je met TTSS gegarandeerd een topavond. Voor mij was het teveel puzzel en te weinig spanning.