Het maken van een film over het leven van een bekend persoon is altijd lastig omdat je nooit alle aspecten van deze veelal kleurijke en/of controversiële persoon in twee uur kunt weergeven. The Iron Lady weet deze valkuilen aardig te omzeilen door het verhaal over Margaret Thatcher vanuit een originele (maar uiteindelijk nogal saaie) invalshoek te vertellen. Ook voor een gehaaide politica als Thatcher gaat het leven na haar premierschap verder en uiteindelijk slaan kwaaltjes, ouderdom en alzheimer ook haar niet over. In de film wordt Thatcher afgebeeld als een licht verwarde oude vrouw die, na het overlijden van haar man, grotendeels in het verleden leeft en hoera... wij als kijker mogen hiervan meegenieten. In flashbacks zien we hoe ze als jong meisje in de kruidenierswinkel van haar vader meehelpt en zich uiteindelijk moeizaam omhoog werkt in de landelijke politiek.
Legendarische debatten in het Engelse Lagerhuis komen voorbij evenals de Falklandoorlog en de mijnwerkers stakingen. Wat mij betreft had dit best wel wat meer gemogen want hiermee hebben we dan ook meteen de boeiendste delen van de film te pakken. Het telkens weer terug springen naar de licht dementerende oude dame die in constante discussie leeft met haar overleden echtgenoot leidde bij mij al snel tot irritatie. Al met al blijft Margaret Thatcher een boeiende en uitzonderlijke figuur in de Engelse politiek en Meryl Streep weet dit op meesterlijke wijze weer te geven. Wat dat betreft kan ze haar speech voor de Oscar voor beste Vrouwelijke hoofdrol alvast gaan voorbereiden want na de Golden Globe kan ook deze (zoveelste) Oscar haar nauwelijks nog ontgaan.
The Iron Lady is zeker niet de beste film van het jaar maar wel het kijken meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten