Het genre Stomme Film zegt mij niet zoveel. Het is voor mij nog altijd niet meer dan de door technische beperkingen gehinderde voorloper van de hedendaagse film. Toch getuigt het van lef om in het 3-D tijdperk een grote productie in zwart-wit, zonder gesproken tekst en geheel in de traditie van de Stomme film op het witte doek te slingeren.
Toegegeven; de enige reden dat ik in de zaal zat was het feit dat The Artist maar liefst tien Oscarnominaties (waaronder Beste Film en Beste Regie) toegewezen kreeg. Misschien was ik een vreemde eend in de bijt want ik werd niet echt door de film gegrepen. En dit terwijl het merendeel van de goed gevulde zaal zichtbaar genoot van de uitermate originele en verrassende scènes in een film die gaat over een ster uit de hoogtijdagen van de Stomme Film die de toekomst van de Talkies (gesproken film) compleet onderschat waardoor zijn ondergang als filmster onafwendbaar lijkt.
Hoewel ik een goedbedoelde clichéfilm op zijn tijd best weet te waarderen vond ik The Artist te clichématig en het verhaal te dun om anderhalf uur achtereen te blijven boeien. Qua stijl en insteek (en vooral de openingsscène) was het leuk maar met een gimmick alleen red je het niet. Ondanks alle goedbedoelde emotie wist de film me niet te raken.
Laat dit je vooral niet weerhouden om zelf te gaan kijken; de meeste fimrecencenten zijn het toch niet met me eens:
- NRC: "ongehoord slim, grappig en ontroerend (..) favoriet voor de Oscars"
- Algemeen Dagblad: "Hartverwarmende ode aan het oude Hollywood"
- Parool: "een perfect melodrama in de stijl van de zwijgende cinema"
- Volkskrant: "Zwijgende triomf"
- VPRO Gids: "Niets minder dan een filmwonder"
- Trouw: "Een hartveroverende, verkwikkende film!"
Het is in ieder geval geruststellend dat er mensen zijn die er nóg minder van begrijpen dan ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten