vrijdag 29 februari 2008

Sweeney Todd ***


Never Forget Never Forgive

In een restaurant is het voorafje vaak zo smaakvol dat het een veelbelovende avond lijkt aan te kondigen. Verwachtingsvol stort je je op de rest van het menu en je gezelschap.

De openingsscène uit Sweeney Todd is net zo veelbelovend. Meesterlijk in beeld gebracht worden de namen van spelers en makers huiveringwekkend gepresenteerd. Vanaf de eerste scène is duidelijk dat je naar een Tim Burton film zit te kijken. Weinig kleur, bijna zwart wit gefilmd komt alleen het bloed felrood in beeld. Zoals altijd bij Burton is de film visueel schitterend. Er wordt goed geacteerd, niet alleen door Johnny Depp maar zeker ook door Allan Rickman en Sascha Baron Cohen. De laatste 45 minuten is het verhaal wat ver te zoeken maar er valt nog genoeg te lachen. Doe je regenpak maar aan want het bloed spuit werkelijk van het scherm maar omdat het allemaal zo "over the top" is, is het niet storend.

Toch was dit niet echt "mijn" film. Ik hou niet zo van musical-achtige films en na vier keer (of meer) "Johanna" weet ik het wel. Voor mijn gevoel denk ik dat Tim Burton er alles in heeft gestopt wat in hem zat maar dat hij beperkt werd door het bestaande script en de "lyricks". Sweeney Todd oogt mooi maar het geheel haalt niet het niveau van Sleepy Hollow of Corpse Bride. Bij Sweeney Todd bleek het voorafje het lekkerste van de hele avond. Iets wat je na afloop pas beseft.



maandag 25 februari 2008

Oscars


Ik had me nog zo voorgenomen om vier uur vannacht op te staan om de bekendmakingen van de belangrijkste prijzen Live mee te maken en daar dan on-line verslag van te doen. Het is ongetwijfeld weer een spektakel geweest met oogverblindende of juist spuuglelijke jurken, een doorweekte rode loper en strak geregisseerde vooraf bedachte grappen. Maar helaas; ik ben niet eens wakker geweest en het is allemaal langs me heengegaan. Excuses; als nieuwsdienst stelt dit blog bitter weinig voor ben ik bang.

Al met al moet het een verrassende avond zijn geweest en ik vermoed dat veel voorspellers er naast hebben gezeten. In totaal waren er 24 Oscars te vergeven. De verdeling onder de belangrijkste films ziet er als volgt uit:

AANTAL OSCARS PER FILM
No Country For Old Men: 4
The Bourne Ultimatum: 3
There Will Be Blood: 2
La vie en rose: 2
Ratatouille: 1
Atonement: 1
Juno: 1
Michael Clayton: 1
Elizabeth: The Golden Age: 1
Die Fälscher: 1
Once: 1
The Golden Compass: 1
Sweeney Todd: 1

"And the Winner is..."
; No Country for Old Men is de grote winnaar geworden met vier Oscars (acht nominaties). Beste film, Beste regie, Beste mannelijke bijrol (Javier Bardem) en het Beste bewerkte script. Victorie voor de broertjes Coen. De Oscar voor de Beste mannelijke hoofdrol ging naar Daniel Day-Lewis voor zijn rol in There Will be Blood (gaat donderdag pas in roulatie, dus ik kan er nog niets over zeggen).

Beste vrouwelijke hoofdrol was voor Marion Cotillard voor haar rol als Edith Piaff in de film La Vie en Rose. Voor mij is dit een onbegrijpelijke keuze. Ten eerste vind ik het een draak van een film en ten tweede acteert Marion niet maar doet ze heel goed Edith Piaff na. Gemiste kans; Julie Christie (in het loodzware drama Away from Her) en Kate Blanchet (Elizabeth) zullen raar hebben opgekeken toen de enveloppe werd opengemaakt en voorgelezen. Ellen Page (Juno) was een veel betere keus geweest omdat zij in al haar jeugdigheid een karakter neerzet met veel meer lagen en diepgang.

De verliezers: zonder twijfel; Michael Clayton van George Clooney. Zeven nominaties en slechts één Oscar voor Beste vrouwelijke bijrol. Arme George; hij wil zo graag, de teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Andere opmerkelijke "verliezers"; Atonement (7 nominaties, ook slechts één Oscar voor de Beste muziek) en Juno (vier nominaties, één Oscar voor Beste originele script). A Mighty Hart was op voorhand verliezer want om onbegrijpelijke redenen nergens voor genomineerd!

De verrassingen: Drie maal genomineerd en drie maal een (filmtechnische) Oscar voor The Bourne Ultimatum.
Geen oscar voor Johnny Depp in Sweeney Todd.

De missers
: Into the Wild (twee nominaties, zero Oscars); hier nog niet in roulatie maar houd deze film in de gaten. Naar het boek van John Krakauer (Ook de schrijver van "Into Thin Air") en een prachtige rol van Hal Holbrook.
The Assassination of Jesse James had de Oscar voor Art Direction moeten krijgen.

De Razzies: Paul Verhoeven's Showgirls is onttroont. I Know Who Killed Me is de grote "winnaar" geworden van de Golden Raspberry Awards. De film met in de hoofdrol Lindsay Lohan "verzilverde" acht van de negen nominaties. Dat is een verbetering van het "record" van Showgirls dat er ooit zeven ontving.

zaterdag 23 februari 2008

Deep Throat

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

donderdag 21 februari 2008

Rambo (-)


Heroes never Die... They just Reload

Je hebt het niet altijd voor het kiezen. Had ik dat wel gehad dan was ik nooit naar de nieuwe film van Sylvester Stallone gegaan. 61 jaar en dan 20 jaar na de laatste toch nog een nieuwe Rambo film maken; dat is vragen om problemen. Het is duidelijk dat mijn verzoek van 23 januari Sylvester niet heeft bereikt. In de vierde Rambo film blijkt Rambo ineens een voornaam te hebben (John), in Thailand te wonen en daar als smit te werken. Verder is het verhaal net zo simpel en oppervlakkig als Rambo zelf. Voor Rambo bestaat het leven uit goed of slecht, ruimte voor nuance is er niet en zijn woordenschat komt nauwelijks verder dan: "Yes", "No" en "Go home". We hadden weinig zin in de avonturen van deze gespierde lobbes. De eindeloze slachtpartijen waarbij ledematen als pepernoten over het scherm vliegen en zelfs kleine kinderen niet worden gespaard, deden ons besluiten het na de pauze voor gezien te houden en dat was eigenlijk al een hele prestatie. Gefeliciteerd Sly; Rambo is de eerste film dit jaar waarvan het einde niet gehaald werd.

zondag 17 februari 2008

Mr. Woodcock *


Verhuizing of niet, toch vind ik altijd nog wel een gaatje voor een film; al was het maar om even nergens aan te hoeven denken. Afgelopen maandag sloeg ik wat dat betreft de plank flink mis (om in verbouwingstermen te blijven). Mr Woodcock (Titel zegt eigenlijk al genoeg) is een uiterst slappe en voorspelbare komedie die het predikaat komedie eigenlijk niet eens mag dragen. Billy Bob Thornton heb ik in een aantal goede films zien spelen maar ditmaal heeft hij blijkbaar alleen aan het geld gedacht toen hij het scenario onder ogen kreeg. Een succesvolle schrijver (Sean William Scott) van zelfhulp boeken (laat het verleden los) gaat terug naar zijn geboorte-stadje op het platteland en wordt daar geconfronteerd met zijn eigen verleden in de vorm van zijn vroegere gymleraar en aartsvijand Mr Woodcock (Billy Bob Thornton), die de jongetjes nogal spartaans opvoedde (lees traumatiseerde) en die nu de nieuwe vriend van zijn moeder (Susan Saradon) blijkt te zijn. Alle lessen en tips uit zijn eigen boek blijken ineens niet van toepassing om te kunnen helpen over zijn eigen verleden heen te komen. Hiervoor zijn hardere maatregelen nodig en uiteindelijk komt de schrijver tot de conclusie dat loslaten gewoon synoniem voor wegrennen is; nee, om verder te komen in het leven moet je juist je verleden omarmen. De mechanische kop van Thornton is nog wel aardig, maar daar houdt het ook mee op. Susan Saradon is gewoon te intelligent voor de rol als moeder en Sean William Scott te soft. Advies: alleen kijken als je zojuist én ontslagen bent én gedumpt door je vriendje of vriendinnetje.

donderdag 14 februari 2008

Kennis maken


Ineens is het hoogseizoen wat betreft kwaliteitsfilms. In de aanloop naar de Oscaruitreiking komt nu de ene na de andere goede film uit. Voor mij een nogal onhandige samenloop van omstandigheden nu ik eigenlijk al mijn tijd nodig heb voor het opknappen en inrichten van mijn nieuwe appartement. Nu is opknappen een groot woord, want lui als ik ben heb ik net zolang gezocht tot ik iets gevonden had waaraan nauwelijks geklust of verbouwd hoeft te worden. Klussen in huis is nu eenmaal niet mijn grootste hobby. Nee, wat ik nu heb is prima; beetje scheuren aan die lelijke linoleum vloer die eruit moet en voldoende hulp bij het schilderen van de wanden, daar blijft het wel bij. De nieuwe vloer komt over twee weken en die wordt voor me gelegd, dus dat vergt niet meer inspanning dan koffie zetten en gevulde koeken uitdelen. Afgelopen week werd ik persoonlijk welkom geheten door de voorzitter van de VVE. In plaats van de gewenste champagne kreeg ik een uitleg over de regels en de beperkingen met betrekking tot het gebruik van de gemeenschappelijke ruimtes. Iets waarop je echt zit te wachten met de stukken linoleum in je haar en tot je enkels in het stof en waardoor je je ook meteen thuis gaat voelen. Nu heb ik nogal wat vragen en opmerkingen gekregen over de op handen zijnde verhuizing. Mensen die dachten dat het een virtuele verhuizing van dit Blog betreft en of het Blog nu een nieuwe naam krijgt? Sommigen vroegen zich zelfs af of dit het einde van het Blog betekent. De aankondiging en antwoord op al uw vragen heeft toch echt eerder op het Blog gestaan.

woensdag 13 februari 2008

No Country for Old Men ****


There Are No Clean Getaways

De films van de broers Joel en Ethan Coen kenmerken zich over het algemeen door droge en zwarte humor, excentrieke personages, onstuimig geweld, indrukwekkende locaties, scherpe dialogen en een goed doordacht verhaal. Films als Barton Flink, Fargo, The Big Lebowski en O Brother, Where Art Thou? zijn de moeite van het kijken meer dan waard met Fargo als mijn favoriet. Fargo gaat over de ultieme loser Jerry Lundegaard (William Macy) die een stel boeven inhuurt om zijn vrouw te kidnappen maar wat uiteindelijk helemaal uit de hand loopt.

No Country for Old Men bevat alle elementen die een Coen film zo anders en bijzonder maakt. De film begint met stilte. Hierdoor word je meteen meegezogen in de situatie: een uitgestrekt Amerikaans landschap waarin trailerpark cowboy Lleweln Moss (Josh Brolin) jaagt op herten. Op zijn zoektocht stuit hij per toeval op de de resten van wat een mislukte drugsdeal blijkt te zijn geweest. Tussen de lijken vindt hij een koffer met daarin twee miljoen dollar aan drugsgeld. Met alleen lijken als getuigen besluit onze jager het geld mee te nemen maar heeft geen idee wat hij zich hiermee op de hals haalt. Hij krijgt niet alleen de politie in de vorm van de rechtschapen sheriff Ed Tom Bell (Tommy Lee Jones) achter zich aan maar ook de ijskoude en nietsontziende moordenaar Anton Chigurh (Javier Bardem).

De film heeft een traag tempo waardoor de spanning steeds verder wordt opgevoerd. De dialogen en ontmoetingen met de plaatselijke bevolking zitten vol zwarte humor en zijn eigenlijk opzichzelfstaande toneelstukjes. Wat dat betreft doet de film aan Fargo denken, waar ook een plaatselijke (hoogzwangere) politieagent(e) een aantal brute moorden moet zien op te lossen. No Country for Old Men is geen alledaagse film en uitstekend gecast. Met name Javier Bardem jaagt je de stuipen op het lijf als doodenge psychopaat die zijn slachtoffers zonder enige emotie op originele wijze om zeep helpt. De enig man met rechtgevoel komt Hollywood onwaardig aan zijn einde en het slot van de film zal door velen onbegrepen en misschien zelfs als ronduit teleurstellend worden ervaren.

No Country for Old Men is een verfilming van het boek van Cormac McCarthy, bijgenaamd "The Shakespeare of the West". Zijn boeken hebben als terugkerend thema "een afstervende levensstijl die in het hedendaagse tijdperk op haar laatste benen loopt". Amerika is geen land meer waar rechtschapen mannen zoals sheriff Bell thuishoren. De broers Coen hebben dit heel goed aangevoeld en ook al hebben ze een klassieker in wording afgeleverd die voor de komende Oscaruitreiking niet minder dan 8 maal genomineerd is, Fargo blijft voor mij de beste Coen film. (Trailer)

vrijdag 8 februari 2008

Juno ****

Gelukkig: Juno blijkt de aangename verrassing te zijn waarop ik hoopte (zie 22 januari). Hield je van Ghost world, The Garden State en Little Miss Sunshine, dan moet je zeker naar Juno. Mijn angst dat een Amerikaanse film over een ongewenst zwanger 16 jarig meisje, één groot Pro-Life (lees Anti-Abortus) statement zou zijn bleek ongegrond. Ik had natuurlijk kunnen weten dat de regisseur van Thank You For Smoking niet in sentimentele valkuilen zou trappen. Juno is een frisse, snelle en scherpe komedie met een knap verhaal en waarin heel goed geacteerd wordt.

Juno (ijzersterk gespeeld door talent Ellen Page) is een "te slim voor haar leeftijd" Amerikaanse tiener met een heel eigen taalgebruik. Ze smijt met stoere, gevatte coole one-liners en heeft overal een mening over. Met name het taalgebruik geeft de film een geheel eigen sfeer. Als blijkt dat Juno zwanger is (nadat ze uit verveling één keer sex heeft gehad met de grootste Nerd van de school) komt ze voor keuzes te staan en moeten er beslissingen genomen worden. Juno heeft daar in eerste instantie weinig moeite mee en op geheel eigen wijze vindt ze een modelkoppel aan wie ze de baby na de geboorte af zal staan. Dat alles gaandeweg toch anders loopt is natuurlijk geen verrassing maar een aantal malen word je behoorlijk op het verkeerde been gezet en dat maakt het onmogelijk te voorspellen hoe het af zal lopen.

Juno is geen film over kinderen krijgen of een waarschuwing tegen problematische tienerzwangerschappen. Door haar extreme situatie wordt Juno gedwongen na te denken over zaken waar tieners (en zelfs de meeste volwassenen) helemaal niet mee bezig willen zijn. Ondanks het hippe taalgebruik, de snelle dialogen en komische situaties is Juno een ingetogen film over volwassen worden en keuzes maken. Dat Juno genomineerd is voor vier(!) Oscars (waaronder die voor beste actrice en beste film) is misschien een beetje veel van het goede maar het is tegelijkertijd apart en eigenzinnig; net zo eigenzinnig als de film zelf.


Voor de trailer klik je hier maar ik zou er voorzichtig mee zijn aangezien deze al bijna het hele verhaal vertelt.

donderdag 7 februari 2008

The Mist **


Fear Changes Everything

Nadat het kleine plaatsje Bridgton getroffen wordt door een hevige storm, verschijnt een mysterieuze mist. David Drayton ( Thomas Jane) en diens zoontje worden, net als vele andere dorpelingen, verrast door de mist terwijl ze inkopen doen. Al snel blijkt de mist een dekmantel, waarin de meest vreemde en gevaarlijke wezens zich verstopt hebben. Drayton vreest voor zijn leven en voor dat van zijn kind en probeert met alle macht te overleven...
Tot zover het persbericht.

Een verhaal van Stephen King en de regie in handen van Frank Darabont (o.a. The Green Mile en Shawshank Redemption; tevens drievoudig Oscar genomineerde) zou garant moeten staan voor een boeiende film. Echter de bloeddorstige gemuteerde reuze-insecten die het op mensen hebben voorzien gaven ons al snel het gevoel dat we naar een B-film met slechte animaties zaten te kijken. Ik snap de bedoeling wel; de mist sluit een groep vreemden in een supermarkt af van de buitenwereld. Al na één dag vervagen normen, waarden en sociale regels. Uit pure angst verdwijnt de realiteit en keren mensen zich tot een ieder die een oplossing heeft; zelfs als dit religieuze waanzin en mensenoffers(!) betekent. Met die doodenge en levensgevaarlijke mist buiten wordt het binnen in no time een snelkookpan van emoties. Uiteindelijk blijken de grootste monsters zich in de supermarkt te bevinden; de echte horror vindt dan ook binnen plaats en niet buiten in de mist. Regisseur Frank Darabont laat zien dat er weinig voor nodig is om het dunne laagje beschaving te doen verdwijnen en het beest in de mens naar boven te halen.

Ik vind het niet helemaal geslaagd; behalve het einde dan, dat was ijzersterk. Trailer

zondag 3 februari 2008

Mio Fratello è Figlio Unico ****


Na Britse films val ik het meest op Italiaanse films. Vaak rommelig en hectisch geschoten komt de sfeer van Italiaanse plattelandsdorpjes en de verfijnde Italiaanse leefstijl meestal prima tot zijn recht. Mio Fratello è Figlio Unico (Mijn broer is enig kind) van regisseur Daniele Luchetti is winnaar van maar liefst vijf David Di Donatello Awards (zoiets als de Italiaanse Gouden Kalveren) en past helemaal in de beste Italiaanse filmtraditie. De film is een mix van familieperikelen, geschiedenis en politiek en gaat over twee broers die opgroeien in de jaren 60 en 70 in het stadje Latina (net buiten Rome en opgericht door Mussolini). De één is een impulsieve ruziezoeker, de ander knap en charismatisch. In hun politieke opvattingen staan de broers lijnrecht tegenover elkaar maar in de liefde vallen beiden voor dezelfde mooie vrouw. Als je nu denkt; "Ken ik dat niet ergens van?", dan kan dat heel goed kloppen. Mio Fratello is namelijk van dezelfde scenarioschrijvers als La Meglio Gioventu; het grote Arthouse succes van een paar jaar geleden. Ook ik was toen compleet verslaafd aan deze zes uur durende krachttoer over de broertjes Carati en hun liefde voor de onweerstaanbaar mooie maar nauwelijks benaderbare Giorgia.

Mio Fratello is prachtig gefilmd met mooie karakters en ondersteund door passionele muziek maar had van mij wel wat "kleiner" gemogen. De moeizame verhouding tussen de twee broers en hun relatie tot de mooie Francesca is op zich al boeiend genoeg. Het (daarnaast) behandelen van grote politieke thema's en Italiaanse naoorlogse geschiedenis maakt de film wat topzwaar en leidt af. In sommige kritieken was te lezen dat het een (te) chaotische film zou zijn: tja wat wil je nou, het blijft Italië. De Trailer is prachtig en ook nog eens goed voor je Italiaans.