De kritieken waren voor Doubt over het algemeen niet bijzonder gunstig. Iets wat ik niet helemaal (of liever gezegd helemaal niet) begrijp. Ik vond het juist een erg boeiende en mooie film. Doubt is een bewerking van een toneelstuk en dat kun je merken ook. De film moet het niet hebben van een flitsend gefilmd verhaal maar juist van de dialoog. Het is een genre waar ik erg van hou omdat ik nu eenmaal van mooi taalgebruik houd. Ik kan me dan ook wel voorstellen dat deze film niet aan een ieder besteed zal zijn.
Meryl Streep als de conservatieve non/lerares en Phillip Seymour Hoffman als vooruitstrevende priester spelen de sterren van de hemel. Het verhaal (hoe beladen en actueel dan ook) heeft niet zo heel veel om het lijf (om in termen te blijven). Het is veel meer hoe de spelers hiermee omgaan en hier invulling aan geven en dit is een genot om naar te kijken want bijna elke scène is raak en geeft verbaal vuurwerk. Niet verwonderlijk dat Doubt genomineerd is voor vijf Oscars allemaal in de categorie Beste Actrice of Beste Supporting Role en dat is toch best bijzonder voor een film. Streep en Hoffman zijn als tegenpolen aan elkaar gewaagd en gaan lekker los maar de show wordt wat mij betreft gestolen door de onbekende actrice Viola Davis. In één scène die niet langer dan vier minuten duurt zet ze een compleet overtuigende en wanhopige moeder neer, die in no time alle problemen en dilemma's samenvat en wel op zo'n manier dat het je naar de strot grijpt. Het is een Oscarwaardige scène en een pivot-point in de film. Oscar voor Actress in a Supporting Role meer dan verdient.
Doubt doet haar naam eer aan want tot het laatst toe blijf je twijfelen en daarmee is het een heerlijk stuk Relie-Drama dat de moeite van het kijken meer dan waard is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten