Gomorra is een rauw realistisch film over de Maffia in Napels. Geen glamour of epische verhalen zoals in The Godfather waarin familietradities, opvolgingkwesties en macht op een romantische wijze een verhaal van epische proporties vertellen. Gomorra laat zien hoever de wortels van de maffia in elk aspect van de Italiaanse samenleving zijn doorgedrongen. In de troosteloze wijk Scampia (ten noorden van Napels) is er in ieder geval geen ontkomen aan. Hier is de maffia geen misdaadsyndicaat met strak hierarchische lijnen maar een misdadig netwerk dat gebaseerd op meedogenloos geweld een complete samenleving in zijn greep houdt.
De film volgt vijf verhaallijnen die ieder weinig met elkaar te maken hebben. Voor de verwende Hollywood liefhebbers zal dit vervreemdend overkomen. Geen hapklare brokken, dialogen vol kijkerinformatie of overbodige aanwijzingen. Hier wordt een actieve en oplettende houding verwacht. Zit je eemaal in de verhaallijnen dan ontvouwt zich een knap gemaakte film met vijf razendspannende verhalen. Je houdt ervan of je vindt het niks; een tussenweg is er niet. Ik behoor tot de eerste groep want na verloop van tijd werd ik onderdeel van de levens van de hoofdpersonen en leefde intens mee met de ontwikkelingen. Onnodig te vermelden dat het in de meeste gevallen niet goed afloopt en de gefilmde aanslagen met de snelheid van een intercity komen.
Gomorra is de verfilming van het boek dat onderzoeksjournalist Roberto Saviona drie jaar geleden publiceerde. Het boek deed in Italië veel stof opwaaien en Roberto moest na publicatie onderduiken. Gomorra geeft een naargeestig beeld van een verziekt Italië. Drie jaar geleden was ik een paar dagen in Napels en zo raar... Ik heb helemaal niks gemerkt van inktzwarte maffiapraktijken en uitzichtloze geweldspiralen. Voor mij is Italië nog altijd synoniem voor mozarella, rode wijn en mooie mensen. Gomorra maakt het alleen maar boeiender.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten