Mijn dagen als hangjongere voor Tuschinski hebben korter geduurd dan verwacht. Sinds vandaag heb ik (voor de rest van het jaar) Amstelveen verruild voor Naarden om me daar op smaak- en geurstoffen te storten; interim werk het blijft boeiend en vooral afwisselend. In blinde paniek koos ik daarom gisteren voor de film Milk in Tuschinski.
Milk is een oerdegelijke biotopic over het leven van homo-rechtenactivist Harvey Milk (Sean Penn) die in de jaren zeventig als eerste openlijk homosexueel werd gekozen als gemeenteraadslid van San Fransisco. Nu hou ik helemaal niet van politiek geladen films over activistische bewegingen maar in deze film wordt zo goed geacteerd (door met name Sean Penn) dat het een pakkend verhaal oplevert. Eigenlijk vond ik het jammer dat in de eerste scène de dramatische afloop al wordt prijsgegeven want dit haalt (voor wie het verhaal nog niet kent) de spanning uit de film. Wat rest is een sterk tijdsbeeld van de homo-scène van de jaren zeventig in een vooruitstrevende stad als San Fransisco. Verwacht daar overigens niet al teveel van want ook in San Fransisco sloeg de politie in die tijd Gay-feesten en Gay-uitingen met harde hand uit en in elkaar. Ik ben blij dat dit waargebeurde verhaal nu op een mooie wijze op het witte doek uiteen wordt gezet. Ook al zal voor de (preutse) Amerikanen de uitingen van mannelijke affectie al snel als schokkend worden ervaren, toch heeft de vergrijzende en conservatieve Academy het aangedurfd Milk te nomineren voor maar liefst 8 Oscars waaronder die voor Beste Film en Beste Acteur. De nominatie voor Josh Brolin voor Beste Mannelijke Bijrol vind ik dan weer erg overdreven. Ondanks dat Milk soms iets te lang en hier en daar iets te persoonlijk is, is het wel een heerlijke film om naar te kijken en is het thema (zeker met de benoeming van Obama als president) nog altijd uiterst actueel. Wat dat betreft had het uitbrengen van deze film niet beter getimed kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten