De Eetclub *

Normaal gesproken duren mijn conversaties met mensen die me na een film vertellen dat ze het boek toch beter vonden nooit erg lang. Daar begin ik echt niet aan omdat films en boeken nu eenmaal twee totaal verschillende kunstvormen zijn die zich nauwelijks met elkaar laten vergelijken. Toch ontkom ik er in het geval van De Eetclub niet aan er zelf over te beginnen. Dat de boeken van Saskia Noort ongekend succesvol en buitengewoon spannend zijn hoef ik hier niet te gaan uitleggen maar of deze literaire thrillers zich ook lenen voor een goede verfilmingen vraag ik me na het zien van De Eetclub ernstig af.

De Eetclub gaat over een groepje jonge en vooral welgestelde vrouwen die zich ergens in Het Gooi voornamelijk vermaken met wijndrinken, sociale ontmoetingen en het koken van zelfbedachte gerechtjes in hun besloten eetclubje. Het eetclubje blijkt echter een spin-off van de vriendenclub die de echtgenoten van de vrouwen al jaren met elkaar vormen. Nieuwkomer Karen (Bracha van Doesburgh) en haar man worden in de vriendenclub opgenomen en dat lijkt een positieve aanwinst voor het clubje interessante en succesvolle mensen. Maar zoals dat vaak gaat met buitenstaanders in een hecht gezelschap worden ook hier de verhoudingen en interne codes door de komst van de buitenstaander op scherp gezet. Karen op haar beurt ontdekt al snel dat de relaties binnen de club helemaal niet zo vrijblijvend zijn en dat ieder lid van de club een reden, geheim of belang bij de club heeft. Als de eerste dode (in de vorm van een onwaarschijnlijke zelfmoord) valt begint Karen ernstig te twijfelen aan de motieven van de club en begint te onderzoeken wat er voor haar verborgen wordt gehouden.

Het probleem met de verfilming is de vele personages die een rol spelen terwijl er nauwelijks tijd is deze aan de kijker voor te stellen. Vijf stellen waarvan er sommigen ook nog eens een on-officiële relatie (om het eens netjes te zeggen) met elkaar onderhouden levert al snel een wirwar aan namen op. De vraag die mij gedurende de hele film het meest bezig hield was: "Wie is Babette? Wie is Patricia? Wie is Evert?" In het boek zal dit ongetwijfeld prima werken omdat er daar genoeg ruimte is de personages op een fatsoenlijke manier aan de lezer voor te stellen en duidelijk te maken wat zijn of haar positie binnen de groep is maar in de film ben je als onvoorbereide kijker al snel het spoor bijster. Daarnaast zijn de ontwikkelingen niet altijd even logisch en de uiteindelijke ontknoping voelde eerder als een opluchting dan als een verrassing.

Het positieve aan De eetclub is het camerawerk en de goed gekozen locaties. Er zitten prachtige opnames tussen waarbij origineel gebruik wordt gemaakt van spiegeling en reflectie. Helaas was dit nauwelijks voldoende om de film naar een hoger plan te tillen. (Trailer)