Il Y a Longtemps Que Je T'Aime ***

Eerlijk gezegd ben ik niet zo van de Franse Film. Maar omdat de hoofdrol in Il y a Longtems Que Je T'Aime gespeeld wordt door de Engelse Kristen Scott Thomas en omdat de titel wel heel erg mooi is (Ik hou al heel lang van je) toch maar naar Cinecenter getogen.

Il y a longtemps is geregisseerd door de franse schrijver Philippe Claudel en dat is goed te merken ook; Il y a Longtemps is namelijk een schrijversfilm. Het verhaal wordt niet zomaar prijsgegeven, stukje bij beetje krijg je als kijker informatie zodat maar heel langzaam duidelijk wordt wat er precies gebeurd is en waarom de personages zijn zoals ze zijn. Om dit vorm te kunnen geven komt het aan op acteren en dat lukt prima in deze film. De film begint op het moment dat twee zussen elkaar naar 15 jaar weer zien. Juliette heeft er een gevangenisstraf van 15 jaar opzitten wegens moord. Gedurende die tijd was er geen contact met haar zus Léa. Nu ze vrij komt besluit Léa, die inmiddels getrouwd is en twee kinderen heeft, Juliette in huis op te nemen met alle gevolgen van dien. Juliette moet haar leven weer oppakken en dat blijkt heel moeilijk te zijn vooral als duidelijk wordt dat de daad die ze gepleegd heeft nauwelijks te bevatten is. Juliette mag dan wel vrij zijn, ze lijkt nog steeds in een andere wereld te leven; gevangen in haar verdriet. Ze botst tegen alle problemen op waar ex-veroordeelden ongetwijfeld mee te maken krijgen; vooroordelen, problemen met werk vinden, bemoeizuchtige reclasseringsambtenaren maar dit speelt een ondergeschikte rol. Juliette moet haar weg weer vinden en verder leven met het besef dat ze iets gedaan heeft dat zo weerzinwekkend is dat het door niemand begrepen wordt. Het geadopteerde Vietnamese dochtertje van haar zus is de enige die haar onbevangen benadert. De hele tijd is de spanning tussen de zussen voelbaar en vraag je je af welk geheim Juliette met zich meedraagt. Gaandeweg de film ontdooid Juliette enigszins; haar jurkjes worden korter, haar hakken hoger.

Il y a Longtemps is vooral een subtiele film, met veel kleine gebaren en mooie acteerprestaties en een kleine maar mooie rol voor het schilderij La Douleur (de smart) van Emile Friant.