Il Dolce et L'Amaro (het zoet en het bitter) laat 20 jaar uit het leven van een maffioso zien. Een thema dat onmiddellijk boeit maar de uitwerking was dermate mager dat het eigenlijk na 20 minuten al begon te vervelen. In 20 jaar gebeurt er in een "gewoon" leven al ontzettend veel, laat staan in het bestaan van een maffia-lid, waarbij de hoofdrolspeler uiteindelijk ook nog eens moet kiezen tussen een gloedvolle misdaad-carrière of de toewijding en liefde van een mooie vrouw. Dit in anderhalf uur samenvatten is een schier onmogelijke taak en hier gaat het in de film dan ook hopeloos mis. Om alle ontwikkelingen en zijsprongetjes op het publiek over te brengen wordt veelvuldig gebruik gemaakt van een voice-over. Hierdoor wordt het verhaal meer verteld dan dat je het als kijker ondergaat en erin meegroeit en dat vind ik nogal een zwaktebod van de makers. Gelukkig wordt er redelijk geacteerd, zitten er mooie scènes in met mooie muziek en een aantal humoristische voorvallen waardoor het geheel nog net te verdragen is. Il Dolce et L'Amaro mag dan als thema hebben; "Het dagelijkse ordinaire van het kwaad tegenover de banaliteit van het goede"; de poster ziet er beter uit dan de film zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten